ΕΝΑΣ ΑΚΟΥΣΙΩΣ ΑΣΤΕΙΟΣ "ΝΩΕ"

Φυσικά και ήταν παράξενη η απόφαση του Darren Aronofsky να μεταφέρει στην οθόνη την ιστορία του… Νώε και του σχετικού κατακλυσμού. Έτσι το 2014 προβλήθηκε το «Noah» και, μια που πρόκειται για Αρονόφσκι, είπα να το δω.

Απογοητεύτηκα οικτρά. Αυτός ο Νώε νομίζω ότι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο μάλλον… αστείος είναι (ακουσίως βεβαίως). Η ταινία ούτε ακριβώς βιβλική είναι (η ματιά ενός πιστού) ούτε, σε καμία περίπτωση, ανατρεπτική, αμφισβητώντας την αυθεντία των Γραφών. Μάλλον με… περιπέτεια fantasy μου έμοιαζε, κι αυτή όχι από τις καλές (αλλιώς δεν θα είχα αντίρρηση). Φυσικά ο θεός υπάρχει (ο Δημιουργός, όπως τον αποκαλούν οι πάντες), και το όλο πράγμα μετατρέπεται σε ταινία δράσης με μάλλον χαζά διαλείμματα ζοφερού δράματος. Υπάρχουν και πολλοί πέτρινοι γίγαντες (εντυπωσιακοί σαν εφέ), οι οποίοι είναι οι… εκπεσόντες άγγελοι και βοηθούν τον Νώε και την οικογένειά του, υπάρχει ο αρχι-κακός (να μην χάσουμε την ευκαιρία), ο οποίος επιβιώνει του κατακλυσμού και… κρύβεται ως λαθρεπιβάτης στην κιβωτό (για να έχουμε προφανώς και το τελική μονομαχία προς το τέλος) και, κυρίως, υπάρχει ο Νώε κάπως ως βάρβαρος, να πολεμά και να σκοτώνει ως άλλος Κόναν, αποδεκατίζοντας σαν σούπερ ήρωας τους (άπιστους) εχθρούς. Νομίζω πως, όπως και να έβγαινε τελικά η ταινία, η ιδέα του Νώε ως δεινού, μπρατσαρά πολεμιστή να σφάζει και να σκοτώνει είναι επιεικώς αστεία.

Όπως σας είπα υπάρχει και το δράμα. Ο Νώε, παρερμηνεύοντας τις εντολές του Δημιουργού, αποφασίζει να σκοτώσει το ίδιο του το νεογέννητο εγγόνι, προσπαθώντας να εξαλείψει την ανθρώπινη φυλή. Το δράμα κορυφώνεται, αλλά… η αγάπη θα νικήσει (δεν σας κάνω spoiler. Αν δεν νικούσε προφανώς δεν θα υπήρχαμε εμείς σήμερα να βλέπουμε ταινίες).

Το κακό είναι ότι πάνω απ’ όλα βρήκα το φιλμ αμήχανο και αναποφάσιστο. Διότι ούτε ρυθμό μου φάνηκε ότι είχε, οπότε δεν κατάφερε να με κρατήσει ως βιβλική σούπερ περιπέτεια, ούτε καν ιδιαίτερα θεαματικό ήταν (στο εξ ίσου χαζό «2012», ας πούμε, ο κόσμος καταστρεφόταν πολύ πιο θεαματικά), ενώ το δράμα και τα διλήμματα τα βρήκα αφελή, οπότε, ούτε ως «σοβαρό» φιλμ προβληματισμού μπορεί κατά τη γνώμη μου να σταθεί. Συνολικά λοιπόν, με συγχωρείτε, αλλά δεν κατάλαβα τι τον έπιασε ξαφνικά τον Αρονόφσκι και γιατί έκανε ό, τι έκανε. Εντάξει, δήλωσε ότι το είχε από μικρός απωθημένο, αλλά δεν νομίζω ότι το πραγμάτωσε με τον καλύτερο τρόπο…