Ο "OPPENHEIMER" ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ

 Ο πάντα μεγαλεπήβολος Christopher Nolan γυρίζει το 2023 το τρίωρο βιογραφικό φιλμ "Oppenheimer", τη μεταφορά δηλαδή στην οθόνη της ζωής του γνωστού επιστήμονα, που θεωρείται ο πατέρας της ατομικής βόμβας. Στο βασικό ρόλο ο Κίλιαν Μέρφυ και γύρω του πλειάδα γνωστών ηθοποιών: Έμιλι Μπλαντ, Ματ Ντέιμον, Ρόμπερτ Ντάουνι τζ., Κένεθ Μπράνα, Ράμι Μάλεκ, Κέισι Άφλεκ, Γκάρι Όλντμαν, Φλόρενς Πιου κ.ά.

Παρακολουθούμε την πορεία του Οπενχάιμερ από φοιτητή έως τα μέσα των 50ς. Ουσιαστικά όμως το φιλμ εστιάζει σε τρεις σημαντικές φάσεις της ζωής του: Στην κατασκευή της ατομικής βόμβας (το περίφημο Σχέδιο Μανχάταν κάποθ στην έρημο της Νεβάδας) και, μεταπολεμικά πλέον, σε δύο "εξεταστικές επιτροπές" (διώξεις ουσιαστικά) του μεγάλου επιστήμονα: Τη μία την εποχή του μακαρθισμού (ο Οπενχάιμερ είχε αριστερό παρελθόν) και μετά σε εξεταστική επιτροπή όπου θα αποκαλυφτούν πολλά για τις σχέσεις του με έναν γερουσιαστή (δεν εννοώ σεξουαλικές σχέσεις). Παράλληλα παρακολουθούμε φάσεις της προσωπικής του ζωής.

ΟΚ. Το είπαμε. Η ταινία είναι μεγαλεπήβολη, καλογυρισμένη, με λαμπρό καστ. Είναι δομημένη με πισωγυρίσματα στο χρόνο, καθώς πηγαινοερχόμαστε από τη μία εποχή στην άλλη (η μία από τις 3 βασικές ιστορίες είναι ασπρόμαυρη). Ναι, μας δίνει την εσωτερική σύγκρουση του βασικού χαρακτήρα - αγάπη για την επιστήμη του και πάθος για τη δημιουργία της περίφημης βόμβας και μετά, όταν βλέπει τα αποτελέσματα, τύψεις, αμφιβολίες και προσπάθειες να περιορίσει τη συνέχεια του κακού (απόπειρες εξιλέωσης μάλλον). Επίσης στα θετικά τοποθετώ και την σαφέστατη κατάδειξη της αμερικάνικης αντικομμουνιστικής υστερίας στα 50ς κυρίως (και μέχρι σήμερα βέβαια), του ασφυκτικού κλίματος και τις διάφορες εξεταστικές επιτροπές - παρωδίες. 

Το φιλμ στο πρώτο μισό ομολογώ ότι με κούρασε. Στο δεύτερο μέρος - για μένα τουλάχιστον -τα πράγματα βελτιώθηκαν, καθώς μπαίνει το στοιχείο του (ψυχολογικού) σασπένς, όταν αποκαλύπτονται διάφορα μυστικά και σκιαγραφούνται καθαρότερα κάποιοι χαρακτήρες και το γιατί δρουν όπως δρουν. 

Το γενικό προσωπικό συμπέρασμα; Καλή ταινία, αλλά όχι "μεγάλη" ταινία. Μου άρεσε που την είδα, αλλά δεν τη θεωρώ κάτι σαν "τομή στην ιστορία του σινεμά" ή κάτι τέτοιο. Α, και κάτι ακόμα: Το έχω ξαναπεί και το επαναλαμβάνω: Δεν είμαι ιδιαίτερα φανατικός οπαδός του "τεράστιου" για πολλούς Nolan. Τον παρακολουθώ, αρκετές φορές μου αρέσει, αλλά μέχρις εκεί. Ούτε μέγιστος ούτε κάτι παρόμοιο. Τα διαρκώς μεγαλεπήβολα οράματά του μάλλον με κουράζουν, καθώς θεωρώ ότι συχνά βρίσκονται στα όρια της φλυαρίας.