"ΝΕΡΑΪΔΟ-ΙΣΤΟΡΙΕΣ: ΕΝΑ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ": ΠΙΟ ΣΟΒΑΡΟ ΑΠ' ΟΣΟ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ...

 

Στα τέλη του 19ου αιώνα, με τη βοήθεια κάποιων ψεύτικων φωτογραφιών (πρόδρομοι τόσο των φωτογραφικών εφέ όσο και του πολύ πολύ μεταγενέστερου φώτοσοπ) αναζωπυρώθηκε η πίστη στην ύπαρξη νεράιδων και ξωτικών (το ίδιο έγινε και με την παρουσία εκτοπλάσματος και ψυχών νεκρών σε πνευματιστικές συγκεντρώσεις). Υποτίθεται ότι δύο κοριτσάκια κάπου στη Βρετανία μπορούσαν να δουν τις νεράιδες, αλλά και να τις φωτογραφίσουν. Στα παραπάνω πίστευε μεταξύ άλλων και ο γνωστός συγγραφές του Σέρλοκ Χολμς και άλλων πολλών έργων Arthur Conan Doyle. Το φιλμ "Νεραϊδοϊστορίες: Ένα Αληθινό Παραμύθι" (1997) του βρετανού Charles Sturridge (τηλεοπτικού κυρίως σκηνοθέτη) ασχολείται με το θέμα αυτό, διαθέτοντας μάλιστα στο καστ δύο μεγάλα ονόματα: Τον Πίτερ Ο' Τουλ ως Conan Doyle και τον Χάρβεϊ Καϊτέλ ως Χουντίνι.

Η ταινία κάνει εξ αρχής μια παραδοχή, μπαίνοντας έτσι καθαρά στο χώρο του φανταστικού: Οι νεράιδες όντως υπάρχουν, αλλά μόνο αθώα παιδιά και ελάχιστοι άλλοι μπορούν να τις δουν. Από εκεί και πέρα τα γεγονότα διαθέτουν μια αρκετά ρεαλιστική δομή, καθώς οι Doyle και Houdini πιστεύουν σε όσα λένε τα κοριτσάκια (ο δεύτερος πάντως είναι πιο σκεπτικιστής) και τελικά προσπαθούν να αποκαλύψουν το "θαύμα" στην ανθρωπότητα. 

Είδα την ταινία με μεγαλύτερη απόλαυση απ' όσο περίμενα, καθώς δεν είναι τόσο παιδική όσο φανταζόμουν. Φυσικά υπάρχει ένας ρομαντικός πυρήνας (μόνο οι αγνοί και αθώοι μπορούν να βιώσουν ένα θαύμα), αλλά υπάρχει έντονα και η πεζή, ρεαλιστική πλευρά: το μυστήριο, το θαύμα, θα καταρρεύσει, θα χαθεί, όταν θα μετατραπεί σε πηγή οικονομικής εκμετάλλευσης, όταν ο (νεοσύστατος τότε) καπιταλισμός θα προσπαθήσει να το αφομοιώσει και κυρίως να το πουλήσει, όπως άλλωστε κάνει με τα πάντα. Ακόμα και με την επανάσταση που στόχος της είναι να τον καταστρέψει. Δεν είναι αριστούργημα, το βρήκα όμως ενδιαφέρον (και γλυκό, δίχως όμως να είναι ξενέρωτο, όπως πίστευα και όπως σε παραπέμπει η γλυκερή αφίσα).