"ELVIS" ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

 

Ο Baz Luhrmann σχεδόν πάντοτε ειδικευόταν στη σχέση μουσικής και φιλμ, ακόμα κι όταν γύριζε ιστορίες για το Μουλέν Ρουζ (το έκανε μιούζικαλ). Πιστός λοιπόν στην "παράδοση" αναλαμβάνει το 2022 να μεταφέρει στην οθόνη τη ζωή του "Elvis" στο ομώνυμο φιλμ. Πρωταγωνιστής ο (προφανώς) ανερχόμενος Austin Butler και ο Τομ Χανκς σε βασικό ρόλο έκπληξη (έκπληξη είναι δηλαδή η πειραγμένη μορφή του).

Η ταινία παρακολουθεί τη ζωή του Έλβις από τα παιδικά του χρόνια μέχρι το θάνατό του. Τις επιρροές και το πώς έγινε ο σούπερσταρ Έλβις, την ακμή του και τελικά τα τελευταία δυστυχισμένα χρόνια (εξακολουθούσε να είναι ο "βασιλιάς", αλλά...) Το ενδιαφέρον είναι ότι η 42χρονη μόλις ζωή του παρακολουθείται από τη σκοπιά του μάνατζέρ του, προσώπου εξαιρετικά αμφιλεγόμενου. Αν πιστέψουμε τα όσα βλέπουμε, ο δαιμόνιος - πλην όμως χαμηλών τόνων - αυτός τύπος ταυτόχρονα δημιούργησε τον μύθο του Έλβις, αλλά και κατέστρεψε τον άνθρωπο Έλβις οδηγώντας τον στη δυστυχία, κόβοντας σε πολλές περιπτώσεις τα φτερά του για οικονομικούς και άλλους λόγους. Πώς ένας άνθρωπος μπορεί να μετατραπεί σε μηχανή παραγωγής πλούτου και για τον ίδιο βέβαια, αλλά κυρίως πολλούς άλλους γύρω απ' αυτόν (εταιρίες, παραγωγούς, μάνατζερ κλπ.)

Βρήκα το φιλμ ενδιαφέρον. Κυρίως μ' άρεσαν το πρώτο και το τελευταίο μέρος: Στο πρώτο φανερώνονται καθαρά οι μουσικές επιρροές του πιτσιρικά, επιρροές που είναι 100% μαύρες, αντίθετα με τη συντριπτική πλειοψηφία των άλλων λευκών παιδιών ή εφήβων που ήθελαν να γίνουν μουσικοί. Καταγράφει επίσης με ανάγλυφο τρόπο την τεράστια σημασία του στο χώρο της μουσικής και μάλιστα χωρίς να είναι τραγουδοποιός / συνθέτης (τραγουδούσε τραγούδια άλλων συνθετών): Είναι αυτός που κυριολεκτικά "δημιούργησε" το ροκ, με την έννοια ότι επέβαλλε "με το έτσι θέλω" και με σοκαριστικό για την εποχή τρόπο την απόλυτα περιθωριοποιημένη μαύρη μουσική στο πολυπληθές (και πλούσιο φυσικά) λευκό κοινό. Και όχι μόνο καθαρά τη μουσική, αλλά και την εκκεντρική / προκλητική / επαναστατική / διαφορετική (πέστε το όπως θέλετε) εμφάνιση των ροκ σταρ, που συνεχίζεται έως σήμερα, που το ροκ δεν είναι πλέον κυρίαρχο. Δίχως αυτόν δεν θα υπήρχε τίποτα απ' όσα ξέρουμε σήμερα. Στο τελευταίο μέρος έδειξε εξ ίσου καλά νομίζω την παρακμή, την κατρακύλα, τους εθισμούς και την προσωπική δυστυχία του σταρ ως το πρόωρο τέλος. Το περισσότερο προβληματικό για μένα μέρος είναι το μεσαίο, η εποχή της απόλυτης κυριαρχίας, που μου φάνηκε ότι έκανε κοιλιά. Ίσως η εντύπωση αυτή να οφείλεται και στη (μάλλον αχρείαστη) μεγάλη διάρκεια του όλου φιλμ.

Κατά τα άλλα θα απολαύσετε (αν είστε φίλοι φυσικά) πάμπολλα πασίγνωστα τραγούδια του "βασιλιά". Το εντυπωσιακό είναι ότι είναι τραγουδισμένα από τον πρωταγωνιστή, ο οποίος δείχνει ταλέντο και σ' αυτό (δίχως βέβαια να φτάνει τις πρωτότυπες εκτελέσεις με την εκπληκτική φωνή του Έλβις). Θα απολαύσετε επίσης και τη "μεταμόρφωση" του Τομ Χανκς. Τέλος, να το τονίσουμε κι αυτό, ο Luhrmann έχει βάλει νερό στο κρασί του εγκαταλείποντας εδώ το προσφιλές του βιντεοκλιπίστικο, μπαρόκ ύφος με τα δεκάδες αστραπιαία πάνα σε χρόνο dt, σκηνοθετώντας με πιο συγκρατημένο, κλασικό τρόπο. 

Πάντως, παρά την κοιλιά που έλεγα, βρήκα το φιλμ συμπαθητικό. Μέχρι εκεί όμως.