Ο ΚΟΡΕΑΤΙΚΟΣ "LEGEND OF THE EVIL LAKE"

Να και μια κορεάτικη ταινία φαντασίας του 2003 : "The Legent of the Evil Lake" (Cheonnyeon ho για τους Κορεάτες φίλους μας) του Kwang-hoon Lee, ο οποίος, όπως βλέπω, έχει κάνει 4 ταινίες (αυτή είναι η τελευταία του).

 Ταινία εποχής που διαδραματίζεται στην αρχαία Κορέα. Μια βασίλισσα είναι ερωτευμένη με τον στρατηγό της. Αυτός όμως αγαπά μια χωριατοπούλα και αποκρούει τον έρωτά της. Όταν η τελευταία κυνηγιέται από ανθρώπους της βασίλισσας, τραβά τυχαία ένα χωμένο στη γη σπαθί (Αρθούρο μου θυμίζει) και απελευθερώνει ένα για αιώνες "αιχμάλωτο" κακό πνεύμα, που σκορπά τον όλεθρο.

Φαντασία που συνδυάζεται με ερωτικό δράμα, μάχες και επικά στοιχεία. Κάποιο ενδιαφέρον έχει ο χαρακτήρας της βασίλισσας, η οποία - αντίθετα φαντάζομαι από μια δυτική εκδοχή μαύρου / άσπρου - δεν είναι ακριβώς "κακιά" ή όχι μόνο κάτι τέτοιο. Ζηλεύει, επιχειρεί να εξοντώσει την κοπέλα, αλλά έχει και αρκετές θετικές πτυχές. Αγαπά την πατρίδα της και παρακάμπτει το ερωτικό πάθος της για να τη σώσει, εξακολουθεί να εμπιστεύεται και να συνεργάζεται με τον στρατηγό που την αρνείται κλπ. Έτσι χτίζει έναν σύνθετο χαρακτήρα, που, υποθέτω, το συμβατικό Χόλιγουντ θα αντιμετώπιζε εντελώς μανιχαϊστικά. Στη συνέχεια τον λόγο έχουν τα κακά πνεύματα που καταλαμβάνουν σώματα "κανονικών" ανθρώπων και τα μετατρέπουν σε φονικές μηχανές.

Εντάξει, το είδα με σχετικό ενδιαφέρον, δεν το θεωρώ όμως και κάτι σπουδαίο.  

 

"FANTASTIC FOUR: ΠΡΩΤΑ ΒΗΜΑΤΑ"... ΓΙΑ ΝΗΠΙΑ

Άλλη μια επίσκεψη στο θερινό των διακοπών που σας έλεγα στο προηγούμενο ποστ. Αυτή τη φορά το μενού είχε "Fantastic Four" : Πρώτα Βήματα" (2025) του τηλεοπτικού κυρίως Matt Shakman. Με τον Πέδρο Πασκάλ (τους υπόλοιπους δεν τους ξέρω ή δεν τους θυμάμαι).

Όπου το βασικό ζεύγος των F4 μένει έγγυο, και άντε να γεννήσουμε τώρα που καταφτάνει ο αχόρταγος (σαν τις σχετικές Εκκενώσεις Βόθρων ένα πράγμα) Γκαλάκτους, που απειλεί να φάει τον πλανήτη, αλλά θέλει και το μωρό, οπότε τι θα κάνουμε; Θα φροντίσουμε τον πλανήτη ή το βρέφος;

Τέτοια τραγικά διλήμματα αντιμετωπίζουν οι καημένοι οι F4 και η ανθρωπότης. Σας έχω πει επανειλημμένα ότι βαριέμαι αφόρητα τα υπερηρωικά, τόσο ως κομικς όσο και ως σινεμά. Και δικαίως θα μου απαντήσετε: "Αφού σε χαλάει γιατί το κάνεις;" Μα δεν το κάνω. Έχω να δω τέτοιο πολλά πολλά χρόνια. Αλλά, να, όμορφο θερινό σε νησί... Ποιοί είμαστε εμείς για να μην κάνουμε πού και πού και καμιά βλακεία... 

Λοιπόν το συγκεκριμένο εκτυλίσσεται σε κάτι ως παράλληλο σύμπαν (δεν έχω ιδέα αν γίνεται και σε προηγούμενα επεισόδια ή είναι πρωτοτυπία του συγκεκριμένου). Με την έννοια ότι ενώ έχουμε προχωρημένες τεχνολογίες, σκάφη, εκτοξεύσεις, διαπλανητικές βόλτες κλπ. κλπ., το όλο σκηνικό και η ατμόσφαιρα παραπέμπει στα 50ς - αρχές 60ς. Σχετικό ντύσιμο, αντίστοιχες συμπεριφορές, ανακοινώσεις / πρες κόνφερανς από μπαλκόνια με πλήθη να μαζεύονται από κάτω για να επευφημίσουν ή να κράξουν κλπ. Και φυσικά στην ίδια περίοδο παραπέμπει και η αφόρητη σεναριακή αφέλεια. Όπως τα πλήθη που συγκινούνται και δακρίζουν με το δράμα / δίλημμα μιας μητέρας και άλλα παρόμοια. Και για να βάλουμε την απαραίτητη woke πινελιά μιας και είναι της μόδας (προ Τραμπ τουλάχιστον, διότι μετά δεν ξέρω τι κάνουν ή τι θα κάνουν οι αμερικάνοι και το Χόλιγουντ), κάνει και την καθοριστική εμφάνισή της... η Silver Surfer, που έχει γίνει γυναίκα για τους παραπάνω λόγους (προφανώς με τέτοιες τεχνολογίες μια αλλαγή φύλου είναι παιχνιδάκι για υπερφυσικά, διαπλανητικά όντα). Και φυσικά, να μην ξεχνιόμαστε, πάνω απ' όλα η οικογένεια!

Όπως συνήθως στα υπερηρωικά βαρέθηκα κυρίως με την περιρρέουσα αφέλεια. Υπόσχομαι να μην ξαναδώ φιλμ του είδους (ναι, υπάρχουν και λίγες εξαιρέσεις, ας μην είμαι τόσο απόλυτος) τουλάχιστον τους επόμενους 12 μήνες. Το καλοκαιράκι μπορεί να αμαρτήσω πάλι.  

"F1": ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΣΟ ΚΛΙΣΕ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΑ...

Να λοιπόν που είδα και το "F1" (2025) του σούπερ επιτυχημένου Joseph Kosinski. Με τον Μπραντ Πιτ φυσικά. Όχι ότι θα έτρεχα στα σινεμά χειμωνιάτικα, αλλά να... Καλοκαιράκι σε νησί, ένα θερινό το τραβάει ο οργανισμός σου. Ό,τι και να παίζει (σχεδόν, μην υπερβάλλουμε κιόλας)

Ο Μπραντ λοιπόν είναι παλιός οδηγός της Φόρμουλα 1 και παρά τις αρχαίες του επιτυχίες, τώρα ζει περιπλανώμενος σε τροχόσπιτο παίρνοντας μέρος σε αγώνες της πλάκας για να ζήσει. Αν και το κάνει μάλλον από άποψη, αφού είναι ατίθασος και περιπετειώδης τύπος, που δεν γουστάρει τις δεσμεύσεις. Ώσπου, παρά την ηλικία του, τον φωνάζουν και πάλι ως δεύτερο οδηγό σε ομάδα της περίφημης Φόρμουλα 1, η οποία (η ομάδα, όχι τη Φόρμουλα 1) παραπαίει. Ο ήρωας καλείται φυσικά να τη σώσει...

Έγραψαν ότι η ταινία διαθέτει σασπένς. Δεν διαφωνώ. Τρέχουν τα αμάξια με 300 χιλιόμετρα ή κάτι τέτοιο, μερικές φορές τρακάρουν ή βγαίνουν από την πίστα με κίνδυνο της ζωής των οδηγών, η αδρεναλίνη ανεβαίνει στο έπακρο... Από την άλλη τα κόλπα του Μπραντ συχνά βασίζονται σε κανόνες του αγωνίσματος, στις αλλαγές στα πιτ (όχι του Μπραντ Πιτ, τα άλλα που αλλάζουν λάστιχα), στη βαθμολογία των οδηγών, σε ακυρώσεις κλπ. κλπ., πράγματα από τα οποία εμείς οι φτωχοί δεν έχουμε ιδέα. Δεν πειράζει, μικρό το κακό. Το μεγάλο κακό για μένα είναι τα αφόρητα κλισέ : Ο γοητευτικός βετεράνος με τις ανορθόδοξες μεθόδους, που καλείται να σώσει την ομάδα, που εκτός από γκόμενος είναι και αντισυμβατικός τύπος και ανατρέπει τους κανόνες και βρίσκει άλλον δρόμο από την πεπατημένη... και τελικά... για να δούμε, τι φαντάζεστε ότι θα γίνει στο τέλος : Θα τα καταφέρει ή όχι;

Εντάξει λοιπόν. Το είδα, αλλά πιο κλισέ πεθαίνεις... Ίσως πάντως οι φίλοι του συγκεκριμένου σπορ να ενθουσιαστούν.

"SORRY, BABY", ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΡΕΛΛΑΘΗΚΑ...

Έχω πει αρκετές φορές ότι συνήθως συμφωνώ με το γενικό κλίμα των κριτικών. Σε γενικές γραμμές πάντοτε και με πλήθος επί μέρους διαφωνίες, αλλά σε γενικές γραμμές... Ωστόσο υπάρχουν και εξαιρέσεις. Το ανεξάρτητο αμερικάνικο "Sorry, Baby" του 2025, πρώτη ταινία της Eva Victor, η οποία μάλιστα πρωταγωνιστεί, πήρε εξαιρετικές κριτικές από πολλούς, αλλά προσωπικά δεν...

Η ηρωίδα είναι μια νέα γυναίκα. Μελαγχολική, μοναχική, αποτραβηγμένη, με μια καθημερινή ρουτίνα τόσο στη ζωή όσο και στη δουλειά της. Κάτι κακό της έχει συμβεί στο παρελθόν. Η ταινία καταγράφει την τωρινή της κατάσταση και μας δείχνει με flash back τα όσα συνέβησαν στα (πρόσφατα σχετικά) φοιτητικά της χρόνια και την πλήγωσαν τόσο. Τότε που συγκατοικούσε με μία αισιόδοξη και ανοιχτόκαρδη λεσβία συμφοιτήτριά της, η οποία και στο μοναχικό παρόν της παραμένει η καλύτερή της φίλη. 

Θεώρησα την ταινία υπερτιμημένη. Θίγει βεβαίως καυτά θέματα "me too", woke κουλτούρας, λεπτών ανθρώπινων σχέσεων γενικότερα, αλλά... δεν ξέρω πώς ακριβώς να το εκφράσω... θεώρησα το όλο πράγμα κάπως υπερβολικό, κάπως πολύ "ομφαλοσκοπικό". Προσοχή, σε καμία περίπτωση δεν υποτιμώ παρόμοια θέματα, κάθε άλλο μάλιστα. Απλώς εδώ μιλώ για το συγκεκριμένο φιλμ. Το οποίο με έκανε μάλλον να κουραστώ με την μονίμως μουντή ατμόσφαιρά του, τις πολλές στιγμές γκρίζας, αδιάφορης καθημερινότητας - που βεβαίως επίτηδες δείχνει με αυτόν τον τρόπο - κλπ. κλπ. Έχει το ενδιαφέρον του βεβαίως και η πρωταγωνίστρια (και σκηνοθέτης, όπως είπαμε) είναι καλή, αλλά συνολικά για μένα δεν... 

 

¨ΟΤΑΝ ΕΡΘΕΙ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ"... ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΛΗΘΑΙΝΟΥΝ

Ο Francois Ozon είναι ένας σκηνοθέτης που συνήθως μου δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα. Για να είμαστε ακριβείς καμιά ταινία του από όσες έχω δει δεν μου αρέσει πραγματικά. Οι περισσότερες είναι του στιλ "εντάξει ήταν, αλλά..." Το 2024 όμως γυρίζει το "Όταν έρθει το Φθινόπωρο" (Quand vient d'automne) και τα πράγματα αλλάζουν, καθώς το φιλμ μου άρεσε και με συγκίνησε με έναν απρόσμενο τρόπο. 

Μια συμπαθής ηλικιωμένη ζει μόνη στην επαρχία, με μοναδική φίλη τη συνομίληκή της Μαρί Κλοντ. Περιμένει με ανυπομονησία να έρθει η κόρη της από το Παρίσι και να της αφήσει για διακοπές τον εγγονό της. Από την αρχή βλέπουμε την επιθετική συμπεριφορά της κόρης προς τη μητέρα. Ένα ατύχημα θα ανατρέψει τα σχέδια, ενώ στο πλάνο θα μπει ο 35άρης γιος της Μαρί Κλοντ που μόλις αποφυλακίστηκε...

Σε ένα φιλμ με διαρκείς ανατροπές, τα πάντα αλλάζουν. Καινούρια πρόσωπα εμφανίζονται στην ιστορία, οι σχέσεις είναι όλο και πιο παράξενες, ακόμα και ο γενικός προσανατολισμός της αλλάζει 2-3 φορές. Αυτό που ξεκινά ως ήσυχο κοινωνικό δράμα θα μετατραπεί σε αστυνομικό και μετά σε ένα είδος ψυχολογικού θρίλερ. Μυστικά του παρελθόντος αποκαλύπτονται, τραγικά (και απρόσμενα) γεγονότα συμβαίνουν και τίποτα δεν γίνεται όπως το περιμένουμε. Όλα αυτά σε μια "ήσυχη" ταινία, που όμως τα πάντα είναι υπόκωφα, σιγοβράζουν...

Παράλληλα με την πρωτότυπη ιστορία, η ταινία μιλά για τη (γλυκιά εδώ) μοναξιά της τρίτης ηλικίας, για τα γεγονότα που μπορούν να αλλάξουν την τροπή της ζωής μας, για τη ζωή στην επαρχία, τον κλειστό κόσμο και τον συντηρητισμό της... Και πάνω απ' όλα αναρωτιέται : Μήπως ένα τραγικό ατύχημα ή έγκλημα (το αστυνομικό στοιχείο που λέγαμε), και μάλιστα αγαπητού προσώπου, μπορεί να επιφέρει γαλήνη και, τελικά, ευτυχία;

Μου άρεσε πολύ. Αλλά, προειδοποιώ, μην περιμένετε δράση, κυνηγητά ή ό,τι άλλο τέτοιο. Θα επαναλάβω ότι πρόκειται για μια ήσυχη ταινία, που όλα συμβαίνουν κάτω από την επιφάνεια.

"ΤΟ 47" Ή ΠΩΣ ΝΑ ΠΑΡΕΤΕ ΤΗ ΜΟΙΡΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ

Το 2024 ο Ισπανός Marcel Barrena γυρίζει την ταινία "Το 47", βασισμένη σε αληθινά γεγονότα. Να επισημάνω πριν από οτιδήποτε άλλο ότι ο πρωταγωνιστής Eduard Fernandez είναι εξαιρετικός.

Στα χρόνια του ισπανικού εμφύλιου κάποιοι εσωτερικοί μετανάστες, καταφεύγουν - άλλοτε από φτώχια και άλλοτε από διωγμούς από τους φασίστες - σε ένα προάστιο της Βαρκελώνης και χτίζουν όπως - όπως μια παραγκούπολη στη απόκρημνη κορυφή ενός λόφου (ανεβαίνεις στη γειτονιά μόνο με πολλά - πολλά σκαλοπάτια ή από έναν ανηφορικό χωματόδρομο). Στα 70ς η πόλη έχει πλέον εξαπλωθεί και έχει φτάσει ως τους πρόποδες του λόφου. Ωστόσο η συγκεκριμένη γειτονιά παραμένει πάμπτωχη και δυσπρόσιτη, αφού καμιά συγκοινωνία δεν φτάνει εκεί και οι κάτοικοι είναι υποχρεωμένοι να ανεβοκατεβαίνουν επώδυνα για την παραμικρή ανάγκη τους. Ένας οδηγός λεωφορείου, από τους ιδρυτές της γειτονιάς στα 30ς, κάνει σκοπό της ζωής του να φέρει γραμμή λεωφορείου ως εκεί και ξεκινά μια δύσκολη εκστρατεία με διαρκείς απογοητεύσεις είτε από την αδιαφορία των αρχών είτε από την αφόρητη γραφειοκρατία.

Πολύ καλό ρεαλιστικό φιλμ, συγκινητικό σε κάποια σημεία και με θαυμάσιες ηθοποιίες, όπως προανέφερα. Δεν έχει κάτι πρωτότυπο ως σινεμά, σκηνοθετικά ή σεναριακά, ωστόσο είναι ένα στέρεο φιλμ με στρωτή ιστορία. Καταφέρνει να καταγράψει απόλυτα τις δύσκολες συνθήκες ζωής των κατοίκων, αλλά και τις μεταξύ τους διαμάχες, τον αγώνα τους - και τον προσωπικό αγώνα του ήρωα, τα πολλαπλά προβλήματα και την όλη ατμόσφαιρα της ξεχασμένης γειτονιάς. Πάνω απ' όλα όμως περιέχει ένα μήνυμα που πραγματικά χρειαζόμαστε στην παρατημένη και ολοένα οδεύουσα προς την απόλυτη δυστοπία εποχή μας: Αν δεν πάρουμε τη μοίρα στα χέρια μας τα πράγματα θα χειροτερέψουν πολύ περισσότερο. 

Δείτε το, διότι, εκτός των άλλων, με κράτησε και ως ιστορία. Και όποιος μιλήσει για λαϊκισμό ή κάτι τέτοιο, δηλώνω ότι τον βρίζω από τώρα.

"ASSHOLES" (ΚΑΙ ΟΜΩΣ!)

Για πολύ, πάρα πολύ λίγους: Ο Peter Vack είναι ένας από τους λίγους πραγματικά ανεξάρτητους και πιο-underground-πεθαίνεις αμερικανούς σκηνοθέτες. Συνήθως συνεργάζεται με την αδελφή του ηθοποιό Betsy Brown. Κάνει περιθωριακές, ανατρεπτικές, προκλητικές ταινίες που απευθύνονται σε ελάχιστους. Η ταινία "Assholes" (όπως το βλέπετε και το ακούτε) του 2017, είναι ένα φιλμ απίστευτα κακού γούστου (επίτηδες βεβαίως). Με τον ίδιο και την αδελφή του να παίζουν (εκείνη μάλιστα πρωταγωνιστεί).

Αν σας πω δύο λόγια για την ιστορία θα καταλάβετε : Η Άντα και ο Άαρον είναι χρήστες ναρκωτικών. Συναντιούνται στη ψυχαναλύτριά τους και ερωτεύονται παθιασμένα όταν ανακαλύπτουν ότι αμφότεροι έχουν φετίχ με τις... κωλοτρυπίδες και με κάθε άλλο που σχετίζεται με το γνωστό αυτό μέρος του σώματος. Από εκεί και πέρα γίνεται χαμός - ή μάλλον αχταρμάς : Συνδυάζουν το φετίχ τους με διαρκή μαστούρα, καλούν ένα ... θηλυκό πνεύμα που μπαίνει για τα καλά στη ζωή τους, σνιφάρουν, πηδιούνται, μεταμορφώνονται οι ίδιοι σε... κώλους και άλλα πολλά και ιδιαιτέρως αηδή.

Η ταινία είναι η πιο κοντινή των πολλών τελευταίων δεκαετιών στην επίτηδες κιτς και αηδιαστική αισθητική των πρώτων ταινιών του John Waters (Pink Flamingos κλπ.). Κάνει πραγματικά ό,τι μπορεί για να ενοχλήσει όσο το δυνατόν περισσότερο τον θεατή. Αυτός άλλωστε είναι και ο βασικός στόχος ανάλογων φιλμ. Το πετυχαίνει απόλυτα. Είπα ήδη ότι απευθύνεται σε πολύ λίγους. Στα παραπάνω προσθέστε και το προσχηματικό και ο,τι νά΄ναι σενάριο και η εικόνα θα ολοκληρωθεί. 

Εκτιμώ την τόλμη του Vack να κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να ενοχλήσει και να αηδιάσει, αλλά βαρέθηκα λίγο αυτό το ύφος ενόχλησης για την ενόχληση. Πάντως αν ενθουσιαστήκατε με το Pink Flamingos, ψάχτε το για να ανακαλύψετε έναν σύγχρονο δημιουργό που μιμείται την αισθητική του. Οι μη εθισμένοι θεατές ωστόσο να θυμούνται πάντα : Ό,τι εφιαλτικό βλέπουν στην οθόνη γίνεται εντελώς συνειδητά. Στοιχηματίζω πάντως ότι οι "ανύποπτοι" θα το παρατήσουν στη μέση.

"ΧΤΥΠΗΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΕΡΩΤΑ"... ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΑΜΙΜΗΤΟ ΤΡΟΠΟ

Η ταινία "Χτυπημένος από Έρωτα" (Punch-Drunk Love) του 2002 ήταν μάλλον η μόνη ταινία του Paul Thomas Anderson που δεν είχα δει. Κακώς. Είναι μια αισθηματική κωμωδία με τον Άνταμ Σάντλερ πολύ καλό στον εκκεντρικό χαρακτήρα του, συνοδευόμενο από την Έμιλι Γουάτσον και τον Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν σε μικρότερο ρόλο. 

Ο ιδιόρρυθμος, δειλός ήρωας περιστοιχίζεται από 7 αδελφές που τον πιέζουν με διαφορετικό τρόπο η κάθε μία. Ζει αποτραβηγμένος και μόνος, σιχαίνεται τον εαυτό του και δεν περνά και πολύ καλά στην επιχείρησή του. Ένα μοναχικό βράδυ αποφασίζει να πάρει ένα ροζ τηλέφωνο... και βρίσκεται μπλεγμένος με εκβιαστές. Ταυτόχρονα ερωτεύεται την μυστηριώδη Λίνα.

Όλα τα λεφτά είναι ο βασικός χαρακτήρας, αυτός του μοναχικού, κοινωνικά αδέξιου και ατσούμπαλου ήρωα, που όπως είπαμε μισεί το εαυτό του και τη ζωή του εν γένει, είναι άγαρμπος με τις γυναίκες, για τις οποίες νοιώθει μάλλον φόβο, και όσο πιο αγχωμένος νοιώθει, τόσο συμπεριφέρεται όλο και πιο αλλοπρόσαλλα. Οι ιδέες του, οι πράξεις του, ο τρόπος που συμπεριφέρεται, ακόμα και ο τρόπος που ντύνεται, έχουν κάτι σουρεαλιστικό. Εξαιρετικός!

Επειδή ο Anderson είναι σημαντικός δημιουργός, δεν θα ήταν ευχαριστημένος με μια απλή αισθηματική κομεντί - γιατί το φιλμ θα μπορούσε άνετα να είναι κάτι τέτοιο. Υπάρχει η τρυφερότητα και η συμπάθεια για τον αλλού- γι'- αλλού ήρωα, αλλά υπάρχει και το έντονα παράλογο στοιχείο που προαναφέραμε. Και ταυτόχρονα κάνει και ένα σχόλιο για τη σύγχρονη μοναξιά των πόλεων ή για τα εκατομμύρια ανθρώπων που ζουν γκρίζα, δίχως ιδιαίτερα ενδιαφέροντα και απλώς πλήττουν. 

Το διασκέδασα πραγματικά και γέλασα σε αρκετά σημεία. Δεν το δείχνει αρχικά, αλλά έχει ενδιαφέρον. 

ΑΣΦΑΛΩΣ ΚΑΙ "ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ Τ' ΑΛΟΓΑ" ΚΑΙ ΠΡΙΝ ΓΕΡΑΣΟΥΝ...

Το 1969 ο νέος τότε Sydney Pollack (1934-2008) γυρίζει το "Σκοτώνουν τ' Άλογα όταν Γεράσουν" (They Shoot Horses, Don't They?) με ένα καστ ηθοποιών που τότε βρίσκονταν στην κορυφή : Τζέιν Φόντα, Σουζάνα Γιορκ, Μπρους Ντερν, Ρεντ Μπάτονς κ.ά.

Στα 30ς, ενώ η οικονομική κρίση τσακίζει τους πάντες, διοργανώνονται απάνθρωποι "μαραθώνιοι χορού" που διαρκούν πολλές μέρες. Φτωχά, απελπισμένα ζευγάρια μαζεύονται και χορεύουν διαρκώς επί πολλές μέρες - υπάρχουν βεβαίως διαλείμματα για ύπνο και φαγητό και κάποιοι κανόνες - κυριολεκτικά μέχρι τελικής πτώσης, ενώ οι θεατές βάζουν στοιχήματα. Όποιο ζευγάρι επιβιώσει (μερικές φορές κυριολεκτικά) θα κερδίσει το πολυπόθητο χρηματικό έπαθλο. 

Η ταινία παρακολουθεί  έναν τέτοιο μαραθώνιο με κεντρικό πρόσωπο μια κυνική, αποφασισμένη κοπέλα (Τζέιν Φόντα), που είναι πρόθυμη για όλα προκειμένου να κερδίσει. Καθώς οι μέρες κυλούν αργά και βασανιστικά, θα παρακολουθήσουμε διαφορετικούς χαρακτήρες να σκιαγραφούνται, να εξελίσσονται, να εξοντώνονται ψυχικά και, μερικές φορές, και σωματικά. Σύντομα θα αντιληφθούμε ότι όλο αυτό το ζοφερό δράμα που βλέπουμε δεν είναι παρά μια ξεκάθαρη αλληγορία - και καταγγελία - του απάνθρωπου, αδίστακτου, εκμεταλλευτικού καπιταλισμού στη χειρότερη εκδοχή του. Αναμενόμενο βεβαίως, αφού τα 60ς ήταν η κατ' εξοχήν εποχή της αμερικάνικης "επανάστασης" της νεολαίας και ακόμα και το Χόλιγουντ ήταν τότε έντονα πολιτικοποιημένο. Γι' αυτό και η πλήρης αντιστροφή και αποδόμηση του απατηλού "αμερικάνικου ονείρου".

Η ταινία γίνεται σε ορισμένα σημεία ακόμα και συγκλονιστική. Ωστόσο λόγω του "κλειστού" ύφους (είναι ολόκληρη σχεδόν γυρισμένη στην αυτοσχέδια αίθουσα χορού - κάτι σαν τέντα τσίρκου - και στα παρασκήνιά της), της "στατικής" εικόνας και της σχετικά μεγάλης διάρκειας (129 λεπτά), με κούρασε αρκετά. Και, σημειώστε το, θα βγείτε εντελώς κατηφείς και με βαριά καρδιά. Πάντως, επί της ουσίας, μπράβο στο αμερικάνικο σινεμά που κάποτε τολμούσε να τα βάλει ανοιχτά με το σύστημα. 

ΤΑ ΖΟΜΠΙ ΔΕΝ ΕΦΥΓΑΝ "28 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ"

Ο Danny Boyle με τον τακτικό συνεργάτη του σεναριογράφο Alex Garland αποφασίζουν εν έτει 2025 να επαναλάβουν παλιές επιτυχίες. Το "28 Χρόνια Μετά", με απροσδόκητη εμφάνιση του Ρέιφ Φάινς μάλιστα, είναι ένα σίκουελ του παλιού φιλμ "28 Μέρες Μετά", αυτή τη φορά όμως από τα χέρια των αρχικών δημιουργών. 

28 χρόνια μετά το ξέσπασμα στη Βρετανία της επιδημίας που μετατρέπει τους ανθρώπους σε ζόμπι, ολόκληρο το νησί είναι αποκλεισμένο από παντού. Οι μολυσμένοι - διαφόρων "κατηγοριών" πλέον - κυριαρχούν, ωστόσο υπάρχουν και καλά προφυλαγμένες κοινότητες με υγιείς επιζώντες. Σε μια απ' αυτές, που ζει σε ένα μικρό νησί που ενώνεται με την ξηρά με μια πολύ στενή λωρίδα, ένας πατέρας με τον γιο του βγαίνουν από τα τείχη για μια παραδοσιακή "τελετή ενηλικίωσης" στον έξω άγριο κόσμο.

Τα παραπάνω είναι μόνο η αρχή, καθώς πολλά, συχνά αναπάντεχα, συμβαίνουν στο φιλμ. Οι δημιουργοί τονίζουν τους χαρακτήρες των ηρώων τους, περνούν μηνύματα ενάντια στην απομόνωση και υπέρ της προσωπικής, ανοιχτής επαφής των ανθρώπων - η αληθινή πανδημία του covid είναι ακόμα πολύ κοντά, και βέβαια διατηρούν τον ρυθμό και την αγωνία για το τι θα συμβεί μετά. 

Παρά το ότι πρόκειται για σίκουελ και παρά το γεγονός ότι έχουμε δει πολλά παρόμοια θέματα με μελλοντικές δυστοπίες και αποκλεισμένες "υγιείς" κοινότητες, πέρασα καλά βλέποντας την ταινία, η οποία δεν με κούρασε καθόλου. Φυσικά η πρωτοτυπία του πρώτου φιλμ έχει χαθεί, αλλά βρήκα την ταινία του 2025 πολύ ευχάριστη. Για φίλους του τρόμου φυσικά - αν και μπορεί να το παρακολουθήσει και κάποιος που δεν είναι φανατικός του είδους.