ΤΙ ΣΥΝΕΒΕΙ ΜΕΧΡΙ Η "FURIOSA" ΝΑ ΓΙΝΕΙ FURIOSA;

 

Φυσικά η σειρά του Mad Max συνεχίζεται. Μετά την εντυπωσιακή αναγέννησή της το 2015 από τον ίδιο τον δημιουργό της, τον ακούραστο George Miller, ο 79χρονος πλέον σκηνοθέτης ξαναχτυπά το 2024 με τη "Furiosa: A Mad Max Saga". Αυτή τη φορά τον στον ομώνυμο ρόλο η Σαρλίζ Θερόν παραχωρεί τη θέση της στην Άνια Τέιλορ-Τζόι, ενώ τον ρόλο του γραφικού "κακού" κρατά ο Κρις Χέμσγουορθ.

Όπως μάλλον θα ξέρετε η ταινία μας είναι ένα διαρκές flash back και μας δείχνει την εξέλιξη της ηρωίδας από την παιδική της ηλικία μέχρι να γίνει η εντυπωσιακή μονόχειρας εκδικήτρια του προηγούμενου φιλμ. Ο ίδιος ο Mad Max πάντως δεν εμφανίζεται εδώ.

Παρά το ότι - το έχω δηλώσει με όλους τους πιθανούς τρόπους - απεχθάνομαι τις χολιγουντιανές κινηματογραφικές σειρές, η ταινία του 2015 με είχε πραγματικά εντυπωσιάσει και τη θεώρησα επίτευγμα για τον Miller. Ήταν μια εξαιρετική επιστροφή σε έναν κόσμο που είχα λατρέψει στα 80ς. Το τωρινό φιλμ είναι επίσης εντυπωσιακό και το είδα ευχάριστα στη μεγάλη οθόνη (αν το δείτε σε κανένα κινητό είστε απόλυτα άξιοι της τύχης σας). Ωστόσο η έκπληξη της επιστροφής και το ντεμπούτο της Furiosa του 2015 είναι αδύνατο να επαναληφθεί. Θεωρώ αυτή τη δεύτερη ταινία κατώτερη της πρώτης. Όχι, δεν με κούρασε και θαύμασα αρκετές ευρηματικές σκηνές (αναμεμειγμένες με καταφανή digital εφέ). Αλλά η έκπληξη του '15 έχει δια παντός χαθεί. Εδώ μπαίνουμε πλέον στη χολιγουντιανή ρουτίνα των σειρών.

ΥΓ: Μπράβο πάντως στον Miller που δεν λέει να το βάλει κάτω.

"ROBOT & FRANK" : ΓΛΥΚΕΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ

 

Το 2020 ήταν "Ο Πατέρας μου" με τον Άντονι Χόπκινς, που είχε εντυπωσιάσει. Το 2015 το πιο άγνωστο "Remember" του Egoyan, με τον Κρίστοφερ Πλάμερ και στοιχεία θρίλερ. Πριν απ' αυτά όμως, το 2012, ο Jake Schreier, κυρίως τηλεοπτικός σκηνοθέτης, έκανε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του "Robot & Frank"- περισσότερο άγνωστη από τις άλλες δύο - με ηλικιωμένο πρωταγωνιστή που έχει αρχίσει λιγάκι να τα χάνει. Αυτή τη φορά είναι ο Φρανκ Λανγκέλα, ενώ στον βασικό γυναικείο ρόλο συναντάμε την Σούζαν Σάραντον, αλλά και την Λιβ Τάιλερ.

Αντίθετα με τις δύο άλλες που προαναφέραμε, πρόκειται για ταινία επιστημονικής φαντασίας. Στο κοντινό μέλλον τα ρομπότ έχουν εξελιχτεί ραγδαία. Ο ήρωας είναι ένας ηλικιωμένος πρώην ιδιοφυής ληστής τραπεζών, που έχει κάνει φυλακή παλιά και τώρα ζει μόνος σε μικρή πόλη. Κάνει κουτσά - στραβά τις δουλειές του, έχει ακόμα τα κότσια να φλερτάρει την ώριμη βιβλιοθηκάριο της πόλης, αλλά όλο και κάτι μπερδεύει, όλο και κάτι έχει αλλάξει από τότε που θυμάται. Ο γιος του, που μένει μακριά και ανησυχεί, μετά από ισχυρή πίεση και αρχικά πεισματάρικη άρνηση του γέρου, του φέρνει σχεδόν με το ζόρι ένα εξελιγμένο ρομπότ, φτιαγμένο για να είναι ο τέλειος οικιακός βοηθός. Ποια θα είναι η σχέση τους;

Πολύ καλό φιλμ, που συνδυάζει χιούμορ, το στοιχείο του φανταστικού, σασπένς, ανθρωπιά, τελική ανατροπή και αρκετή συγκίνηση, κι όλα αυτά άψογα μοιρασμένα και με ρυθμό που δεν σε αφήνουν καθόλου να βαρεθείς. Κάθε άλλο. Τη συστήνω ως μία πραγματικά συμπαθητική ταινία, που δεν πρόκειται να κουράσει κανέναν και, τελικά, αδικαιολόγητα τόσο άγνωστη. Όσο για τον Λανγκέλα, είναι εξαιρετικός στο ρόλο του.

"ΟΙ ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ" : ΤΕΝΙΣ ΚΑΙ ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ

 

Ο ιταλός Luca Guadagnino είναι σημαντικός σκηνοθέτης της εποχής μας. Ο μόνιμος προβληματισμός του περιστρέφεται γύρω από τον έρωτα. Όχι πάντοτε με τη συνηθισμένη του μορφή όμως. Και δεν εννοούμε μ' αυτό ένα gay σινεμά. Μπορεί να συμβαίνει κι αυτό ενώ άλλες φορές μπορεί να έχει  απροσδόκητη μορφή, πάντοτε όμως ο έρωτας στα φιλμ του είναι απρόβλεπτος, επικίνδυνος, ανεξέλεγκτος και παίρνει μορφές και αντικείμενα επιθυμίας παράξενα... 

Το ίδιο συμβαίνει και με τους "Αντίπαλους" (Challengers) του 2024, όπου δύο αδελφικοί φίλοι τενίστες, που παίζουν ως ζευγάρι στο διπλό, ερωτεύονται την ίδια γυναίκα (τη Ζεντάγια), μία πρώην τενίστρια. Σύντομα η φιλία θα γίνει αντιπαλότητα, η σχέση τους θα περάσει από διάφορα στάδια, αλλά και η επιθυμία δεν στρέφεται μόνο προς την κοπέλα, αλλά και προς αλλήλους...

Αντιπαθώ τις αθλητικές ταινίες και συνήθως δεν περνώ ούτε έξω από τα σινεμά όπου παίζονται. Εδώ ωστόσο έχουμε (θετικές) ιδιαιτερότητες : Την δεδομένη ευαισθησία του Guadagnino (ακόμα κι αν κάνει ταινία τρόμου), τις εναλλαγές του σεναρίου, την εξερεύνηση των πολύπλοκων δρόμων του πόθου και, εν τέλει, την εξαιρετική και πρωτότυπη κινηματογράφηση των αγώνων τένις (ξαναλέω: δεν με ενδιαφέρει καθόλου το τένις και τα άλλα αθλήματα, αλλά δεν παύει να είναι εξαιρετικά κινηματογραφημένο). 

Πολύπλοκες σχέσεις αγάπης - μίσους λοιπόν, εξερεύνηση διαφορετικών χαρακτήρων, κάθε λογής συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα και παντελώς ακομπλεξάριστες λύσεις, σε ένα φιλμ που δεν το θεωρώ αριστούργημα, είδα όμως με ενδιαφέρον (εγώ που σιχαίνομαι τα αθλητικά)... 

ΜΙΑ GIALLO "ΛΕΠΙΔΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ"

 Ένας συνθέτης κινηματογραφικής μουσικής ειδικευμένος σε μουσική ταινιών τρόμου νοικιάζει απομονωμένη στην εξοχή βίλα για να δουλέψει απερίσπαστος. Ωστόσο μια σειρά φόνων - κυρίως γυναικών, αλλά όχι μόνο - και άλλα περίεργα, μόνο να στο να τον αφήσουν ήσυχο να δουλέψει δεν συμβάλλουν...

Πρόκειται για το ιταλικό (βεβαίως) giallo "Λεπίδα στο Σκοτάδι" ("La casa con la scala nel buio" στα ιταλικά), που γύρισε το 1983 ο Lamberto Bava. Ο οποίος βεβαίως είναι b-μουβάς και γιος του θρυλικού Alberto Bava, που επηρέασε όσο κανένας τον Argento και του οποίου η γνωστότερη ταινία είναι "Οι Δαίμονες". Η φιλμ δεν κινείται στο χώρο του φανταστικού, όπως και πολλά άλλα φιλμ του είδους. Και, βεβαίως, διαθέτει όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά του : Όμορφες γυναίκες, ευφάνταστους φόνους, ψυχαναλυτικές εξηγήσεις, κακές ερμηνείες, γκροτέσκες εικόνες κλπ. κλπ. Το συγκεκριμένο μάλιστα φιλμ πατά (εμπνέεται κατ' ευθείαν μπορώ να πω) από το "Ψυχώ" του Χίτσκοκ - έως και, μπορούμε να πούμε, κάνει άμεσες αναφορές σ' αυτό.

Τι να πω; Οι φίλοι των giallo θα το αγαπήσουν. Το είπα ότι πρόκειται για τυπικό δείγμα άλλωστε. Προσωπικά δεν συγκαταλέγομαι στους φανατικούς του είδους, αν και βλέπω τις ταινίες αυτές σχετικά ευχάριστα. Γι΄΄αυτό και να μη χαμογελάσω σε αρκετά σημεία (σε μερικές ηθοποιίες π.χ.). Όσο για την ατμόσφαιρα των 70ς είναι σε όλα τα επίπεδα κάτι περισσότερο από εμφανής. Για "πιστούς" μόνο.

"MON MON MON MONSTERS"; ΟΡΙΣΤΕ;

To "Mon Mon Mon Monsters" ("Bao gao lao shi! Guai guai guai guai wu" είναι ο ατέλειωτος κινέζικος τίτλος)  είναι μια ταινία του 2017 γυρισμένη από τον ταϊβανό Giddens Ko. 

Σε ένα σχολείο που μοιάζει να έχει ως μαθητές μόνο κωλόπαιδα του αισχίστου είδους, ένας ντροπαλός μαθητής υφίσταται μπούλινγκ και γίνεται στόχος κάθε λογής ταπεινώσεων. Όταν στην πόλη εμφανιστούν δύο ανθρωπόμορφα θηλυκά τέρατα - κανίβαλοι ωστόσο θα συμμαχήσει με τους καταπιεστές του και θα ενταχθεί στην ομάδα τους, καταφέρνοντας να συλλάβουν το ένα ζωντανό. Όμως...

Ενδιαφέρον φιλμ τρόμου, που περιέχει ωστόσο και χιούμορ, αλλά και αρκετό κοινωνικό προβληματισμό. Μας παρουσιάζει μια πραγματικά απαράδεκτη νεολαία - στα όρια της καρικατούρας βέβαια, αλλά με σαφή αναφορά στη σύγχρονη αύξηση της νεανική εγκληματικότητα. Και τελικά γίνεται ακόμα και συγκινητικό, καθώς αντιλαμβανόμαστε ότι κατά βάθος θέτει το ερώτημα: Ποιος είναι ο άνθρωπος και ποιο το τέρας;

Εννοείται ότι υπάρχει αρκετή βία. Ωστόσο νομίζω ότι οι φίλοι του ασιατικού τρόμου θα το εκτιμήσουν. Προσωπικά μου άρεσε.

"ΣΤΕΝΕΣ ΕΠΑΦΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ" ΜΕΣΩ... TV SHOW

 

Οι "Στενές Επαφές με τον Διάβολο" (Late Night with the Devil) του 2023 είναι μια ταινία τρόμου των αυστραλών αδελφών Cameron και Colin Cairnes. Σχετικά πρωτότυπη μάλιστα.

Το φιλμ διαδραματίζεται σε "πραγματικό χρόνο" (η ιστορία δηλαδή διαδραματίζεται σε 1.33', όσο ακριβώς και η διάρκειά του). Ένας διάσημος παρουσιαστής νυχτερινού τηλεοπτικού σόου των 70ς, που ωστόσο, μετά χρόνια επιτυχίας, βλέπει τη δημοτικότητά του να κατρακυλά, αποφασίζει να παίξει το τελευταίο του χαρτί: Τη νύχτα του Halloween του 1977 παρουσιάζει ένα σόου αφιερωμένο στα παραφυσικά φαινόμενα, αρχικά με έναν πνευματιστή και στη συνέχεια με ένα δαιμονισμένο κορίτσι. Πολύ σύντομα τα πάντα θα βγουν εκτός ελέγχου.

 Υποτίθεται πως ό,τι βλέπουμε έχει βγει ζωντανά στον αέρα και έχει αλλάξει την ιστορία της τηλεόρασης. Διαθέτει καλές ιδέες, άψογη αναπαράσταση εποχής και, από ένα σημείο τουλάχιστον και μετά κατάφερε να με κρατήσει. Κάνει επίσης σαφέστατες αναφορές σε κλασικά φιλμ τρόμου (Εξορκιστής, Κάρι κλπ.) και καταγγέλλει  την τηλεόραση ως αρένα όπου όλοι αλληλοχτυπιούνται με κάθε τρόπο για λίγη παραπάνω ακροαματικότητα, ταϊζοντας ταυτόχρονα με σκατά εκατομμύρια θεατές. Το πρόβλημα με μένα (προσωπικό ίσως, δεν χρειάζεται να το συμμεριστείτε) είναι ότι σιχαίνομαι βαθύτατα την τηλεόραση και ό,τι σχετίζεται μ' αυτήν (δεν έχω εδώ και πολλά χρόνια άλλωστε), οπότε όλη αυτή η άψογη απομίμηση ενός κλασικού ηλίθιου αμερικάνικου σόου με έκανε να πλήττω βαθύτατα (τουλάχιστον ώσπου να αρχίσουν να "γίνονται πράγματα"), ενώ στη συνέχεια το βρήκα κάπως τραβηγμένο και χαώδες.

Καλές ιδέες, αλλά δεν ενθουσιάστηκα.

"ΕΓΩ, ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ" : ΠΩΣ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΣΕ ΚΟΛΑΣΗ

 

Ο Matteo Garrone έχοντας στο ενεργητικό του ταινίες όπως τα "Γόμμορα" ή το "Dogman", είναι από τους σημαντικούς σύγχρονους ιταλούς δημιουργούς. Το 2023 γυρίζει το "Εγώ Καπετάνιος" (Io Capitano), ένα φιλμ που ασχολείται με ένα από τα πλέον φλέγοντα θέματα της εποχής μας: Το μεταναστευτικό. 

Δύο 16χρονοι από τη Σενεγάλη ονειρεύονται να γίνουν σταρ της μουσικής στην χλιδάτη (όπως τη φαντάζονται) Ευρώπη. Κάνουν άγριες οικονομίες και τελικά φεύγουν, παρά τις συμβουλές των δικών τους για το αντίθετο. Τίποτα όμως δεν είναι όπως το περίμεναν. Θα βιώσουν μια οδύσσεια από εφιαλτικές περιπέτειες, κακουχίες και τρόμους όχι στην Ευρώπη, αλλά πολύ πριν φτάσουν (;) σ' αυτή. Η οδύσσειά τους είναι αφρικανική, τουλάχιστον μέχρι την κατάληξή της σε ένα ουσιαστικά ακυβέρνητο, υπερφορτωμένο σαπιοκάραβο, απ' αυτά που τόσο συχνά βλέπουμε στις όλο και πιο δυσβάσταχτες ειδήσεις!

Ο Garrone έχει γυρίσει και παραμύθια. Οι πιο δυνατές του όμως ταινίες είναι αυτές που διαθέτουν ντοκιμαντερίστικη αισθητική και (δυστυχώς) βγαλμένη από την πραγματικότητα σκληρότητα. Εδώ κάνει κάτι ενδιάμεσο. Η κατάδειξη της απανθρωπιάς, του εξευτελισμού και της αδιαφορίας για την ανθρώπινη ζωή (για αξιοπρέπεια ούτε λόγος) και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο δείχνεται με τον πιο δυνατό τρόπο, ταυτόχρονα όμως διαθέτει κάποιες ποιητικές, ονειρικές σκηνές και μερικές πανέμορφες εικόνες, που δεν μοιάζουν καθόλου με την ωμή καθημερινότητα που απεικονίζεται στις 2 ταινίες που ανέφερα στην αρχή.

Μερικές φορές γίνεται συναισθηματική και ίσως μελό, ωστόσο παραμένει μια δυνατή μαρτυρία για ένα ακανθώδες σύγχρονο θέμα που μας απασχολεί όλους! Ναι, οι άνθρωποι είναι κτήνη πολύ πιο συχνά απ' όσο πιστεύουμε...

ΚΑΠΩΣ "ΑΓΑΡΜΠΟ" "KILLL LIST"

 

Το υποείδος τρόμου που ονομάζεται folk horror έχει δώσει ενδιαφέροντα δείγματα (θυμηθείτε το παλιό "Καταραμένο Σκιάχτρο" και το νεότερο "Midsommer"). Τέτοιο φιλμ (σε τέτοιο εξελίσσεται μάλλον απροσδόκητα) είναι και το "Kill List", που γύρισε ο Ben Wheatley το 2011. 

Δύο πληρωμένοι δολοφόνοι αναλαμβάνουν να εκτελέσουν μία λίστα με τρεις φόνους. Ιδιαίτερα ο ένας έχει ψυχολογικά προβλήματα (και με τον εαυτό του και με την οικογένειά του) εξ αιτίας μιας προηγούμενης αποτυχημένης αποστολής. Αυτή εδώ όμως θα έχει απροσδόκητη "στροφή" όταν θα ανακαλύψουν ότι τα θύματα σχετίζονται και με κάτι άλλο...

Μάλλον με κούρασε. Έχει το πλεονέκτημα ότι δείχνει την καθημερινότητα των δύο ηρώων (δεν είναι απλώς μηχανές που πληρώνονται για να σκοτώσουν), έχει ατμόσφαιρα και γίνεται αγχωτική σε κάποια σημεία, προσπαθεί να συνδυάσει το δράμα, το αστυνομικό και τον τρόμο, ωστόσο το σενάριο δεν εξηγεί τίποτα, κάποια πράγματα συμβαίνουν "άγαρμπα" και γενικά κάτι δεν έδενε. Ενδιαφέρουσες προθέσεις, μέτριο (για μένα τουλάχιστον) αποτέλεσμα.

ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ "ΛΕΣΒΙΑ"

 Η Τζέλη Χατζηδημητρίου είναι μια καλή φωτογράφος, με εξαιρετικά φωτογραφικά άλμπουμ στο ενεργητικό της. Πριν μερικά χρόνια ωστόσο αποφάσισε να αφήσει τη φωτογραφία και να στραφεί στο ντοκιμαντέρ. Έκανε μερικά μικρού μήκους, τοπικού ενδιαφέροντος, ώσπου το 2024 παρουσίασε το πρώτο μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ της "Λεσβία". Ήταν το πιο κατάλληλο άτομο για να γυρίσει ένα τέτοιο φιλμ, αφού η ίδια έχει και άλλη μία ιδιότητα (δύο μάλλον): Είναι λεσβία και με τις δύο έννοιες της λέξης:

Γεννήθηκε και μεγάλωσε σε χωριό της Λέσβου κοντά στην Ερεσό και είναι λεσβία, και μάλιστα μαχητική και ακτιβίστρια. 

Η ταινία μιλά για την ιδιόρρυθμη (διεθνώς) περίπτωση της Ερεσού, ενός όμορφου χωριού της Λέσβου με υπέροχη παραλία, που υπήρξε μία από τις 5 ή 6 αρχαίες πόλεις του νησιού. Από εκεί κατάγεται η περίφημη ποιήτρια Σαπφώ, που έζησε τον 7ο π.Χ. αιώνα. Το χωριό, ήδη από τη δεκαετία του 70, αποτελεί  τόπο συγκέντρωσης λεσβιών απ' όλο τον κόσμο, κυρίως βέβαια το καλοκαίρι, αφού το "προσκύνημα" στην πατρίδα της Σαπφούς συνδυάζεται με υπέροχες διακοπές. 

Το φιλμ εξετάζει την παράξενη ισορροπία δύο διαφορετικών κοινοτήτων (υπάρχουν και άλλες κοινότητες εκεί, αλλά αυτό μάλλον απαιτεί να γυριστεί άλλη ταινία): Των ντόπιων (μιλάμε κατά βάση για ένα κτηνοτροφικό χωριό) και της λεσβιακής κοινότητας. Η συνύπαρξή τους πέρασε από διάφορα στάδια (σχετικής εχθρότητας, δίχως όμως αληθινά σοβαρά περιστατικά, αδιαφορίας, σταδιακής αποδοχής και σήμερα, όπως όλα δείχνουν, σχεδόν πλήρους αποδοχής). Συνομιλεί με αμφότερες τις κοινότητες και, παρά το ότι έχει σαφή θέση (προφανώς υπέρ της ελευθερίας κάθε μορφής σεξουαλικότητας), δεν διστάζει να καταγράψει τις αρνητικές απόψεις κάποιων ντόπιων για το φαινόμενο.

Με πλούσιο υλικό (φωτογραφίες, φιλμ κλπ.) καταγράφει όλη την πορεία του φαινομένου από τα 80ς ως σήμερα και τις φάσεις από τις οποίες πέρασε, όχι πλέον σε σχέση με τους κατοίκους, αλλά μέσα στην ίδια τη λεσβιακή κοινότητα. Για όσους γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα - είτε επειδή κατάγονται από εκεί είτε επειδή πηγαίνουν τακτικά εκεί - το πράγμα αποκτά και μια ιδιαίτερα συγκινητική χροιά, αφού βλέπουν τόσο εικόνες από την Ερεσό 40τόσα χρόνια πριν όσο και πρόσωπα της νιότης τους, αρκετά από τα οποία έχουν πλέον φύγει... Συγχρόνως η σκηνοθέτης παραθέτει σε φωνή off και την προσωπική της μαρτυρία, δείχνοντας μερικές φορές παιδικές φωτογραφίες της, με μνήμες από τη Λέσβο όπου η ίδια μεγάλωσε, από τα πρώτα εφηβικά ερωτικά της σκιρτήματα έως τη συνειδητοποίηση και πλήρη αποδοχή της σεξουαλικής της ταυτότητας, προσδίδοντας έτσι σε ένα φιλμ καταγραφής ενός ασυνήθιστου φαινομένου και μία απόλυτα προσωπική διάσταση. Το είπα και στην αρχή: Είναι η πλέον κατάλληλη γι' αυτό αφού, ως ντόπια και ως λεσβία ταυτόχρονα έχει βιώσει και τις δύο οπτικές. 

Το βρήκα πολύ ενδιαφέρον.

"DEAD RINGER" : ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΚΑΚΟ;

 

Ο Paul Henreid (1908-1992) είναι ένας αυστριακός σκηνοθέτης και ηθοποιός που, όπως πολλοί ευρωπαίοι, έκανε καριέρα στις ΗΠΑ. Ήταν κυρίως τηλεοπτικός, έχοντας σκηνοθετήσει επεισόδια πολλών γνωστών σειρών από το 1957. Ανάμεσα στις σειρές γύρισε και μερικές ταινίες, οι οποίες, όπως φαίνεται, ήταν μάλλον μέτριες. Ωστόσο το 1963 γυρίζει το ασπρόμαυρο "Dead Ringer" με την Μπέτι Ντέιβις σε διπλό ρόλο, καθώς υποκρίνεται δύο δίδυμες πανομοιότυπες αδελφές.

Όταν μια μεσήλικη, τίμια γυναίκα, που διατηρεί μπαρ σε φτωχική περιοχή, αντιμετωπίζει το άμεσο φάσμα της απόλυτης φτώχειας και της εκδίωξης από το σπίτι της, αναγκάζεται να επισκεφτεί τη δίδυμη αδελφή της, παρά το ότι την απεχθάνεται ήδη από τη νεότητά της και εδώ και πολλά χρόνια δεν διατηρεί καμιά επαφή μαζί της. Αντίθετα από την ίδια, εκείνη είναι ζάπλουτη, δίχως ηθικούς φραγμούς και ενδιαφέρεται μόνο για την πολυτέλεια και την καλοπέρασή της. Πολλά και φριχτά θα συμβούν μετά την συνάντησή τους...

Εξαιρετικό θρίλερ με μακάβριο σενάριο γεμάτο ανατροπές, ψυχολογικές και μη. Διότι δεν είναι μόνο τα όσα συμβαίνουν ανάμεσα στις δύο αδελφές. είναι και όσα αποκαλύπτονται για το χαρακτήρα της ηρωίδας. Ίσως, τελικά, το φιλμ να μας λέει ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και το "κακό" (ό,τι κι αν εννοούμε με τη λέξη αυτή), μπορεί να κρύβεται σε οποιονδήποτε από εμάς. Άλλωστε, σημειώστε, η ταινία τελειώνει με μια απίστευτα σαρκαστική ατάκα - που παραδόξως αποτελεί συγχρόνως και μια πράξη ελέους, θα καταλάβετε γιατί - που, νομίζω, δύσκολα θα τελείωνε μια σύγχρονη χολιγουντιανή ταινία με κάποια σημερινή σταρ. Πάντως η σκηνοθεσία δεν διαθέτει κάτι ιδιαίτερο. Ούτε η Μπέτι Ντέιβις με εντυπωσίασε, καθώς μου φάνηκε κάπως στομφώδης. Αξίζει πολύ όμως ως ταινία σεναρίου. Ανακαλύψτε την!