"THE APPRENTICE" : ΤΟ "ΚΤΗΝΟΣ" ΠΡΙΝ ΓΙΝΕΙ "ΓΝΩΣΤΟ ΚΤΗΝΟΣ"

Ο Ali Abbasi δεν είναι τυχαίος σκηνοθέτης. Ιρανός που σπούδασε και ζει στη Σουηδία, έχει στο ενεργητικό του πολύ δυνατές ταινίες, όπως τα αναπάντεχα και "ενοχλητικά" "Σύνορα" και η "Ιερή Αράχνη". Και ξαφνικά αλλάζει εντελώς θεματολογία και από τα θρίλερ περνά σε εντελώς άλλο είδος. Το "Apprentice" του 2024 είναι μια βιογραφία του νεαρού Τραμπ πριν ακόμα ασχοληθεί με την πολιτική - μεγάλο κάθαρμα όμως ήταν από πάντα. 

Νεαρός και απόλυτα φιλόδοξος επιχειρηματίας (νοίκιαζε ετοιμόρροπο ξενοδοχείο σε "τελειωμένους" με διάφορους τρόπους τύπους), προσπαθεί να πείσει τον πλούσιο, αυταρχικό πατέρα του να τον βάλει με ίσους όρους στις μπίζνες του. Εκείνος όμως αρνείται. Τότε συναντά ένα άλλο διαβόητο κάθαρμα : τον δικηγόρο Ρόι Κον - δεξί χέρι του Μακάρθι και βασικό πρόσωπο στο να οδηγηθούν στην εκτέλεση οι Ρόζενμπεργκ - μπροστά στον οποίο οι δικοί μας Κούγιες μοιάζουν παιδάκια του κατηχητικού. Αυτός θα τον διδάξει κάθε δυνατή βρωμιά στις μπίζνες, θα του μάθει τρόπους να εγκληματεί και να τη γλυτώνει, θα του ανοίξει χρήσιμες πόρτες και θα τον κάνει ουσιαστικά εκατομμυριούχο. Το μόνο που μένει είναι η πολιτική...

Καλή ταινία και καθόλου κουραστική - και το λέει αυτό κάποιος που δεν τρελαίνεται ιδιαίτερα για κινηματογραφικές βιογραφίες. Περιγράφει με μελανά χρώματα όχι μόνο το πόσο κάθαρμα είναι ο πλανητάρχης, αλλά και μια ολόκληρη νοοτροπία, ένα ολόκληρο κοινωνικό περιβάλλον που γεννά παρόμοιους τύπους. Και, σε πολιτικό επίπεδο, δείχνει τις βαθιές ρίζες της αμερικάνικης ακροδεξιάς. Με λίγα λόγια αποδεικνύει ότι ακραίες περιπτώσεις σαν τον Τραμπ δεν είναι μεμονωμένες, δεν είναι ένας σίριαλ κίλερ ας πούμε, που αποτελεί μία περίπτωση στο εκατομμύριο. Αντίθετα είναι ριζωμένη σε συγκεκριμένες συμπεριφορές, ιδέες και πρακτικές που ζουν και βασιλεύουν από πολύ παλιά στη "βαθιά" Αμερική της οπλοκατοχής, της Κου-Κλουξ-Κλαν και των γκάνγκστερ.

Το βρήκα ενδιαφέρον και με πολύ καλές ηθοποιίες. Και, να σας πω και κάτι; Τα μισά μόνο απ' όσα δείχνει το φιλμ να έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος, θα έπρεπε να είναι για χρόνια στη φυλακή. Αντ' αυτού είναι πλανητάρχης (και όπως προαναφέραμε δεν είναι καθόλου μοναδική περίπτωση). Αν αυτό δεν είναι πλήρης χρεοκοπία της ανθρωπότητας, τότε τι είναι;

ΣΤΗΝ ΛΑΣΠΗ ΤΗΣ "ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΦΡΟΝΕΜΕΝΩΝ"

 Το 1970 ο μεγάλος Akira Kurosawa (1910-1998) γυρίζει την πρώτη έγχρωμη ταινία του, την "Γειτονιά των Καταφρονεμένων" (Dodesukaden). 

Δεν μπορεί κανείς να περιγράψει ακριβώς την ιστορία, γιατί δεν υπάρχει μία ιστορία, αλλά πολλές που διαπλέκονται. Οι πρωταγωνιστές είναι πολλοί, όσοι οι κάτοικοι. Σε μια πραγματικά εξαθλιωμένη γειτονιά γεμάτη σκουπίδια, χαλάσματα, μπάζα, δίχως ούτε ένα δέντρο, ζουν σε παράγκες, παρατημένα αυτοκίνητα, σκουριασμένα τολ κλπ. οι πάμπτωχοι κάτοικοι. Μερικοί εργαζόμενοι, άλλοι όχι, αλκοολικοί, τρελοί, άρρωστοι... Οι ιστορίες τους είναι σχεδόν πάντα τραγικές. Ίσως λίγες να είναι κάπως αστείες, αλλά λίγες. Μειοψηφία... 

Ως μέγας ουμανιστής που ήταν ο Κουροσάβα, σκύβει εδώ σε ό,τι πιο εξαθλιωμένο κρύβει η κοινωνία και το αντιμετωπίζει με αγάπη, κατανόηση, συμπάθεια... Οι ιστορίες μπορεί να είναι τραγικές, αλλά η αγάπη του δημιουργού είναι δεδομένη. Από τα χαρακτηριστικά πάντως του φιλμ είναι ότι όλοι αυτοί οι "καταφρονεμένοι" αντιμετωπίζουν με διάθεση ζεν τη ζωή τους. Δεν προσπαθούν να την αλλάξουν. Είναι αυτή που είναι, είναι δεδομένη. Ξέρουν ότι θα ζήσουν έτσι και θα πεθάνουν εκεί.

Αξιοπρόσεχτα είναι το χρώμα και το ντεκόρ του φιλμ. Τόσο το ένα όσο και το άλλο δεν είναι ρεαλιστικά, είναι κατασκευασμένα. Σαν να βρίσκεσαι σε θέατρο. Ο Κουροσάβα δεν προσπαθεί να το κρύψει, ίσα - ίσα, πρόκειται για εικαστική άποψη. Ίσως τα έντονα χρώματα να είναι κάτι σαν αντίποδας στη γκρίζα ατμόσφαιρα του φιλμ. Όσο για το ντεκόρ... περισσότερο από οτιδήποτε άλλο θυμίζει μετακαταστροφικές ταινίες.

Όπως και να το κάνουμε πάντως, πρόκειται για μία από τις πιο βαριές ταινίες του σκηνοθέτη. Τόση μιζέρια, τόσες καταθλιπτικές καταστάσεις σπάνια έχουν μαζευτεί σε μια ταινία, και μάλιστα διάρκειας 2.20'. Οπότε, παρά την συμπάθεια του και τη συγκίνηση που αποπνέουν πολλές ιστορίες, σας προειδοποιώ ότι βλέπεται δύσκολα.

"ACROSS THE UNIVERSE" Ή ΤΑ 60ς ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΘΟΡΙΣΑΝ

Αγνοούσα την ύπαρξη του φιλμ του 2007 "Across the Universe" (Μέχρι την Άκρη του Κόσμου) της Julie Taymor, ένα πολύ ιδιαίτερο μιούζικαλ και μια από τις καλύτερες ταινίες για τα 60ς που έχω δει ποτέ.

Η ταινία απλώς περιγράφει την ερωτική σχέση μιας πλούσιας νεαρής αμερικάνας και ενός νέου, αλλά  ταλαντούχου, εγγλέζου της εργατικής τάξης - τα σκαμπανεβάσματά της, τις ευτυχισμένες και δύσκολες καταστάσεις και λοιπά και λοιπά.

Μα καλά, θα μου πείτε. Αυτό ακούγεται σαν μια κοινότοπη αισθηματική ταινία, από τις χιλιάδες τέτοιες που υπάρχουν. Ναι, έτσι φαίνεται. Καμία σχέση όμως. Κατ' αρχήν το φιλμ διαδραματίζεται στα μέσα των μυθικών 60ς, κυρίως στις ΗΠΑ, αλλά και στο σκοτεινό και βρώμικο Λίβερπουλ της εποχής. Μέσα από τη σχέση αυτή λοιπόν, μέσα από τα πήγαινε- έλα ανάμεσα στην επαναστατημένη Καλιφόρνια και το εργατικό Λίβερπουλ, περνά με εξαιρετικό κατά τη γνώμη μου τρόπο όλο το πνεύμα των 60ς και τις πολλαπλές του πτυχές : Τον χιπισμό, την ανεμελιά και την κατανάλωση ουσιών, την κυρίαρχη θέση της μουσικής στην όλη κουλτούρα της εποχής, την ψυχεδέλεια, αλλά και τον "άλλο πόλο" (ή μήπως επρόκειτο για ειρηνική συνύπαρξη;), την έντονη πολιτικοποίηση, τις εξεγέρσεις ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, τη γιγάντωση του αντιπολεμικού κινήματος, το όνειρο της μεγάλης επανάστασης κλπ. κλπ. Και το κερασάκι στην τούρτα; Όλα τα τραγούδια που τραγουδούν οι ήρωες του φιλμ με τις δικές τους φωνές, αλλά και οι πέριξ αυτών, είναι αποκλειστικά τραγούδια των Beatles! Και δεν τραγουδιούνται ως ιδιαίτερα σόου, αλλά προκύπτουν αβίαστα εκεί που μιλάνε με ιδιαίτερα έξυπνο τρόπο. Έτσι έχουμε μια εκπληκτική παρέλαση από πολλά, παρά πολλά και γνωστά αριστουργήματα του "μεγαλύτερου συγκροτήματος" σύμφωνα με τη γνώμη πολλών. Θα μπορούσε να είναι μια εξαιρετική ανθολογία των Beatles και της μουσικής πορείας τους. 

Σε όλα αυτά προσθέστε και την εμφάνιση σε μικρούς ρόλους - και σε τραγούδια φυσικά - των Joe Cocker και Bono και θα έχετε μια μικρή εικόνα ενός φιλμ που μου άρεσε πολύ. Άλλωστε η Taymor δεν είναι τυχαία. Πριν από χρόνια μας είχε δώσει την γνωστή "Frida".

 Όσοι δεν γνωρίζετε ή δεν έχετε δει το "Βρώμικο Σαββατοκύριακο" (The Long Good Friday), που γύρισε το 1980 ο John McKenzie (1928-2011), να το δείτε οπωσδήποτε. Είναι ένα από τα καλύτερα γκανγκστερικά φιλμ και μια από τις πλέον αξιόλογες και παραγνωρισμένες βρετανικές ταινίες των 80ς (και όχι μόνο). Με εξαιρετικό Μπομπ Χόσκινς, που παίρνει την ταινία πάνω του, και την Έλεν Μίρεν στα νιάτα της. Αλλά, αν προσέξετε, σε δύο σύντομες εμφανίσεις στην αρχή και στο τέλος, θα αναγνωρίσετε και τον νέο και άγνωστο τότε Πιρς Μπρόσναν.

Το φιλμ περιστρέφεται γύρω από έναν γκάνγκστερ που προσπαθεί να περάσει στη νομιμότητα συνεργαζόμενος με αμερικάνο μεγαλομαφιόζο, που έχει καταφτάσει στο Λονδίνο για σύναψη συμφωνιών. Υπάρχουν όμως τα προσωπικά του προβλήματα, αλλά κυρίως η εμπλοκή με τον πολύ δραστήριο τότε ΙΡΑ, που θα περιπλέξουν τα πράγματα.

Καθαρόαιμο γκανγκστερικό φιλμ, με αστυνομικής φύσης μυστήριο (ποιος δολοφονεί κάποιους;), πορτρέτο - απολαυστικό ενίοτε - ενός ιδιαίτερου χαρακτήρα, αλλά και σχόλιο στην παρακμή της κραταιάς κάποτε βρετανικής αυτοκρατορίας, που ψάχνει απεγνωσμένα για δεκανίκια στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού μήπως ανακτήσει κάτι από την χαμένη της αίγλη. Ενδιαφέροντες χαρακτήρες, καλός ρυθμός, καταγραφή της εποχής, που ήταν από τις πλέον ταραγμένες στην ιστορία της Βρετανίας λόγω ΙΡΑ, Θάτσερ και άλλων, και, πάνω απ' όλα, μια μεστή ταινία. Κακώς παραμένει σχετικά άγνωστη. Όπως έμαθα μάλιστα, το BFI (British Film Institute), την έχει βάλει στις 30 καλύτερες αγγλικές ταινίες όλων των εποχών.

ΑΣΤΕΙΑ ΚΑΙ ΓΛΥΚΟΠΙΚΡΗ "ANORA"

Για μένα η "Anora" του 2024 είναι η τρίτη καλή ταινία του ανεξάρτητου αμερικανού Sean Baker που βλέπω. Είχαν προηγηθεί τα "Tangerine" και "Florida Project". Και οι τρεις έχουν περιθωριακούς ήρωες, που είναι αδύνατο να ταιριάσουν με το αμερικάνικο όνειρο. Και οι τρεις συνδυάζουν το δράμα με την κωμωδία και, παρά το "δύσκολο" περιβάλλον στο οποίο εκτυλίσσονται, είναι τελικά διασκεδαστικές.

Η Anora είναι μια συμπαθητική στριπτιζέζ και πόρνη. Όταν γνωρίζει έναν πιτσιρικά γόνο ζάπλουτου ρώσου ολιγάρχη, αρχικά δέχεται να περάσει μαζί του μια εβδομάδα με μεγάλη αμοιβή, αλλά τα πράγματα γίνονται σοβαρά - πέραν του αχαλίνωτου σεξ - και φτάνουν λίγες μέρες μετά να παντρευτούν στο Λας Βέγκας εν μέσω άφθονου αλκοόλ και ουσιών. Όταν όμως το μαθαίνουν οι γονείς, στέλνουν έξαλλοι τους μπράβους τους... και αντί για εξ ίσου αχαλίνωτη βία που θα περιμέναμε, το πράγμα γίνεται όλο και πιο αστείο...

Πλήρης ανατροπή μύθων όπως η Σταχτοπούτα ή η "Pretty Woman". Στο φιλμ συνυπάρχουν απόλυτος ρεαλισμός, κυνισμός και... γλυκά συναισθήματα. Ακόμα και σασπένς διαθέτει! Πώς γίνεται να "παντρεύονται" όλα αυτά, δεν έχετε παρά να το δείτε στην οθόνη. Είπαμε: Βρισκόμαστε πολύ μακριά από τις γλυκανάλατες συμβάσεις του (σύγχρονου κυρίως) Χόλιγουντ και πολύ μακριά από έναν κόσμο "ηθικό, αγγελικά πλασμένο". Μόνη μου μικρή αντίρρηση η μεγάλη διάρκεια, που τελευταία έχει γίνει μάστιγα στο σινεμά. Είπαμε όμως: Μικρό το κακό. Το σύνολο είναι πολύ καλό και το φινάλε συγκινητικό.

"ΤΟ ΘΗΡΙΟ" 'Η Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

 

Το 2023 ο Bertrand Bonello, ιδιόρρυθμος Γάλλος σκηνοθέτης, γυρίζει "Το Θηρίο" (La Bete), με την Λέα Σεϊντού να κυριαρχεί σχεδόν σε κάθε πλάνο.

Ένας άντρας και μια γυναίκα συναντιούνται σε τρεις διαφορετικές εποχές : Στις αρχές του 20ού αιώνα, στη σύγχρονη εποχή και στο μέλλον. Πάντα νοιώθουν άμεση έλξη ο ένας για τον άλλο, αλλά πάντα κάτι εμποδίζει  την ολοκλήρωση του έρωτά τους...

Επιστημονική φαντασία, ταινία εποχής και θρίλερ διασταυρώνονται σε μια παράξενη ταινία, που, δίχως να το δηλώνει ρητά, μάλλον προϋποθέτει την μετεμψύχωση, τις πολλές και διαφορετικές ζωές κάθε ανθρώπου. Το περιβάλλον είναι εντελώς διαφορετικό κάθε φορά, αλλά τα συναισθήματα των δύο ηρώων παρόμοια, κάποιες ατάκες επαναλαμβάνονται υπό διαφορετικές συνθήκες, ενώ σε κάθε εποχή η γυναίκα "πάσχει" από μόνιμη φοβία για μια απροσδιόριστη καταστροφή που θα επέλθει στη ζωή της. 

Μίξη κινηματογραφικών ειδών, φιλοσοφικός προβληματισμός για τη φύση και την αναγκαιότητα (ή μη) του συναισθήματος, μεταφυσικές ανησυχίες, ανησυχητική προφητεία για το σκοτεινό μέλλον που έρχεται, μνήμες από το "Πέρσι στο Μαρίενμπαντ", η ταινία έχει αναμφισβήτητο ενδιαφέρον, δεν μπορώ να πω όμως ότι με ενθουσίασε κιόλας...  

ΥΓ: Το φιλμ βασίζεται χαλαρά, πολύ χαλαρά (εμπνέεται απλώς α μπορούσαμε να πούμε) σε μια νουβέλα του Χένρι Τζέιμς.  

ΟΙ ΠΑΡΑΞΕΝΟΙ ΦΟΝΟΙ ΤΟΥ "CURE"

Ίσως γνωρίζετε ότι εκτός του μέγιστου Akiro υπάρχει στην Ιαπωνία άλλος ένας σκηνοθέτης με το ίδιο όνομα : Ο Kiyoshi Kurosawa, δημιουργός ταινιών τρόμου που ουδεμία σχέση έχουν με αυτές του διάσημου συνονόματού του. Το 1997 λοιπόν γυρίζει το "Cure", που πολλοί θεωρούν από τις καλύτερές του ταινίες.

Μία εφιαλτική "επιδημία" μοιάζει να εξαπλώνεται αργά στους κατοίκους του Τόκιο: Άνθρωποι δολοφονούν κάποιον, γνωστό ή άγνωστο, που τυχαίνει να βρίσκεται κοντά τους την "κακιά ώρα" και μάλιστα με φριχτούς τρόπους. Στη συνέχεια κάθονται ήσυχοι, περιμένοντας να τους συλλάβουν και δηλώνουν ότι δεν έχουν ιδέα γιατί το έκαναν. Ένας ντετέκτιβ, με πολλά προσωπικά προβλήματα ο ίδιος, προσπαθεί να διαλευκάνει την υπόθεση.

Η ταινία, δίχως ιδιαιτέρως gore σκηνές, δίχως κανένα απολύτως ξαφνικό "μπου" και δίχως εντυπωσιακή φωτογραφία (αντίθετα η δράση περιορίζεται σε εντελώς κοινότοπους, καθημερινούς χώρους),  καταφέρνει να γίνεται ζοφερή, ασφυκτική και να "πιάνει" τον θεατή. Ναι ο νεότερος Kurosawa είναι ικανός να δημιουργεί υποβλητική ατμόσφαιρα. Ωστόσο το σενάριο, η ιστορία, δεν πρόκειται να εξηγήσουν και πολλά πράγματα. Ποτέ (σας προειδοποιώ) δεν θα μάθουμε ακριβώς τα πώς και τα γιατί. Ωστόσο, φιλοσοφικά βλέποντάς του, το φιλμ εξετάζει διάφορα θέματα, όπως αυτό της ελεύθερης βούλησης ή αυτό ενός καφκικού κόσμου, όπου όλα είναι πιεστικά και το κακό κυκλοφορεί ανάμεσά μας (ή βρίσκεται μέσα μας).

Καλά όλα αυτά, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είμαι φανατικός του νεότερου Κουροσάβα. Δεν μου αρέσει το "μετέωρο" των ταινιών του (2-3 έχω δει δηλαδή, δεν είμαι βαθύς γνώστης), αυτό που δεν σου εξηγεί τις συμβαίνει - δίχως όμως να διαθέτει τον εξ αρχής σουρεαλισμό και το παράλογο του Λιντς ας πούμε. ΄Έχω δει μάλιστα και ταινία του που βασίζεται σε τερατώδη σύμπτωση. Ωστόσο εκτιμάται από καλούς και σοβαρούς κριτικούς. Αναγνωρίζω ότι έχει έχει προσωπικό ύφος, ατμόσφαιρα και άποψη για τον τρόμο, αλλά μάλλον δεν μου πάει. Αν αλλάξω γνώμη θα σας ειδοποιήσω.

ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΚΑΙ "ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΑ"

Το 1953 ο μεγάλος Fritz Lang (1890-1976) βρίσκεται στις ΗΠΑ και γυρίζει ένα ακόμα από τα κλασικά νουάρ του, που υπήρξαν η μεγάλη του συνεισφορά (και) στον αμερικάνικο κινηματογράφο : "Η Μεγάλη Κάψα" (The Big Heat) με τους Γκλεν Φορντ και Γκλόρια Γκράχαμ.

Ένας αστυνομικός μοιάζει να είναι ο μόνος (ή, τέλος πάντων, ένας από τους ελάχιστους) που δεν είναι διεφθαρμένος στο τμήμα του. Όλοι σχεδόν λαδώνονται για να γίνουν πιόνια ενός μεγάλου γκάνγκστερ που ελέγχει τα πάντα. Η αντίστασή του σ' αυτόν θα του στοιχίσει ακριβά, αλλά θα επιμείνει ηρωικά καθώς ο κίνδυνος τον κυκλώνει όλο και περισσότερο...

Από τα κλασικά ασπρόμαυρα, ατμοσφαιρικά νουάρ, με μια δόση βίας παραπάνω από τα άλλα κλασικά νουάρ (ο καφές, η παραμορφωμένη ηρωίδα σε σκηνές που δεν συνηθίζονταν την εποχή αυτή, τουλάχιστον στο χολιγουντιανό σινεμά και, βέβαια, το τυπικό πιστολίδι). Φυσικά η ταινία μιλά κυρίως για την αστυνομική διαφθορά και την έκπτωση κάθε αξίας μπροστά στο οικονομικό συμφέρον, πράγμα προφανώς επίκαιρο και σήμερα. 

Πέραν αυτών όμως είναι η απόλαυση ενός αγαπημένου κινηματογραφικού είδους που βρίσκεται πάνω απ' όλα. Για τους φίλους του νουάρ κυρίως συνίσταται ανεπιφύλακτα.

"RITA, SUE AND BOB TOO" Ή Η ΘΑΤΣΕΡΙΚΗ ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΜΙΖΕΡΙΑ

Τηλεοπτικός κυρίως σκηνοθέτης, αλλά και με κάποιες ταινίες στο ενεργητικό του, ο Alan Clarke (1935-1990) γυρίζει το 1987 το γλυκόπικρο, ρεαλιστικότατο και ενίοτε κωμικό "Rita, Sue and Bob too" και καταγράφει με απόλυτο τρόπο την βρετανική μιζέρια της επαρχίας και των μεσαιοκατώτερων τάξεων, η οποία έφτασε στην ακμή της (η μιζέρια εννοώ) επί Θάτσερ. 

Βρετανική μικρή πόλη. Οι δύο μαθήτριες του τίτλου - εργατική τάξη, αδιάφορες για το σχολείο, αλκοολικός ο πατέρας της μίας κλπ. - προσλαμβάνονται από τον μικρομεσαίο (άρα ανώτερό τους οικονομικά) μεσήλικα Μπομπ ως μπέιμπισίτερς. Εκείνος όμως άλλα έχει στο μυαλό του. Σύντομα θα τα φτιάξει και με τις δύο ταυτόχρονα (πράγμα που γνωρίζουν αμφότερες και δεν έχουν κανένα πρόβλημα) κάτω από τη μύτη της σεμνότυφης γυναίκας του.

Θα επαναλάβω ότι πρόκειται για την τέλεια καταγραφή της επί Θάτσερ βρετανικής, επαρχιακής μιζέριας των 80ς. Φτωχικά σπίτια, αλκοόλ, γελοία, κιτς ντυσίματα, πανάσχημοι δρόμοι και κτίρια, αδιαφορία για οτιδήποτε πέρα από σεξ, κουτσομπολιά και κοπάνες από το σχολείο... και σε πρώτο πλάνο οι μεγάλες ταξικές διαφορές, όχι μόνο ορατές, αλλά και αποδεκτές απ' όλους - του στιλ "ε, τι να κάνουμε, έτσι είναι τα πράγματα"... Οι χαρακτήρες είναι όλοι κούφιοι, στερούνται οποιουδήποτε περιεχομένου. Όσο σεμνότυφη και κρυόκωλη είναι η καθώς πρέπει σύζυγος, άλλο τόσο ξεσαλωμένες, αλλά συγχρόνως και... πώς να το πω... αθώες, κενές, χαζές, επιπόλαιες, αδιάφορες για τα πάντα ... είναι οι μικρές (που μοιάζουν πολύ μεγαλύτερες με το ντύσιμο και την εν γένει εμφάνισή τους).

Πινακοθήκη χαρακτήρων ενός παρακμιακού επαρχιακού "τσίρκου", με αρκετό χιούμορ, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια φτηνή βιντεο - σεξοκωμωδία των 80ς, αν δεν ήταν τόσο άσχημο κατά βάθος όλο αυτό που περιγράφει. Από τις χαρακτηριστικές στιγμές του βρετανικού σινεμά των 80ς και του ως το κόκκαλο ρεαλισμού που τον διακρίνει.

ΛΙΓΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΛΑΣΙΚΟ "ΠΡΩΤΑΡΗ"

Ιδού άλλη μια ταινία που δεν θα ήταν δυνατόν να γυριστεί σήμερα, λόγω της λαίλαπας της πολιτικής ορθότητας φυσικά. "Ο Πρωτάρης" (The Graduate) του καλού Mike Nichols (1931-2014) γυρίζεται το 1967, σε μια εποχή δηλαδή που η αντισυμβατικότητα θριαμβεύει και κάθε τι "παλιό" και συντηρητικό περιφρονείται (ή/και λοιδορείται με κάθε τρόπο). Πρόκειται για το φιλμ που κάνει σταρ τον Ντάστιν Χόφμαν, με την Αν Μπάνκροφτ και την πανέμορφη Κάθριν Ρος στο πλευρό του. Και, φυσικά, με την υπέροχη μουσική των Simon & Garfunkel σε ένα από τα καλύτερα σάουντρακ όλων των εποχών (εδώ θα ακούσετε μερικά από τα γνωστότερα και ωραιότερα τραγούδια του ντουέτου, που γράφτηκαν ειδικά για την ταινία). 

Ένας νεαρός που μόλις έχει επιστρέψει στο πλούσιο σπίτι των γονιών του μετά από λαμπρές επιδόσεις στο κολέγιο περνά ένα είδος μπλοκαρίσματος ή ελαφράς κατάθλιψης. Σαν να μην τον ενδιαφέρει τίποτα, σαν να μη ξέρει τι θέλει να κάνει στη ζωή του... Τότε θα δεχτεί την ξεκάθαρη σεξουαλική πρόκληση της συζύγου του ζεύγους των καλύτερων φίλων των γονιών του, η οποία είναι περίπου συνομήλικη της μητέρας του και η οποία σχεδόν θα τον υποχρεώσει να πάψει να είναι παρθένος...

Ταινία που συνδυάζει την αισθηματική κομεντί και τη σεναριακή τολμηρότητα, που δεν διστάζει να σπάσει διάφορα ερωτικά ταμπού, είχε γίνει μεγάλη επιτυχία στην εποχή της και παραμένει κατά τη γνώμη μου κλασική. Εκτός από το ερωτικό στοιχείο και τα "είδη" του έρωτα (ή μάλλον τη διαφορά έρωτα και σεξ), μιλά και για τα νεανικά αδιέξοδα, την οικογενειακή καταπίεση και το ασφυκτικό, έστω και πολυτελές, οικογενειακό περιβάλλον, το μετεφηβικό άγχος και για άλλα που θα ανακαλύψετε. Άλλο χαρακτηριστικό της είναι ότι δίπλα στις κωμικές καταστάσεις που θα δημιουργηθούν συνυπάρχουν πραγματικά σκοτεινές σκηνές, που κυρίως αφορούν τις διαθέσεις των ηρώων. Και φυσικά υπάρχει και το ξέφρενο, παλαβό και λιγάκι μη ρεαλιστικό τέλος, άξιο για μια ταινία - ορόσημο της τρέλας των 60ς. 

Ε, ναι, βρίσκω ότι αντέχει ως σήμερα κι ας άλλαξαν τόσο οι ιδέες και οι διαθέσεις του κόσμου. Για μένα αποτελεί το τέλειο αντίδοτο στη σύγχρονη πανταχόθεν επέλαση του κάθε είδους συντηρητισμού.