ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ "ΟΤΑΝ ΦΟΥΣΚΩΝΕΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ"... ΦΤΑΝΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΝΕΙ

Στη 2η ταινία που είδα στο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου, "Όταν φουσκώνει η θάλασσα" της Yolande Moreau και του Gille Porte, τα πράγματα ήταν σαφώς καλύτερα από την ανεκδιήγητη "Βασιλική Οικογένεια" (Palais Royale), πλην όμως όχι απόλυτα ικανοποιητικά. Διηγείται έναν απρόβλεπτο και αταίριαστο έρωτα στην επαρχία, ανάμεσα σε μια μεσήλικα (και παντρεμένη) πλανόδια ηθοποιό και έναν τύπο του οποίου οι συνθήκες διαβίωσης είναι λίγο καλλίτερες από αυτές ενός κλοσάρ. Σίγουρα το φιλμ διαθέτει πολλή τρυφερότητα και ευαισθησία, και υπάρχουν στιγμές που προκαλεί αληθινή συγκίνηση χωρίς, ευτυχώς, να πέφτει στο μελό. Η γκρίζα ζωή της γαλλικής ή βελγικής (και κάθε) επαρχίας, η μοναξιά του πρωταγωνιστή, η ζωή του πλανόδιου, όλα είναι εδώ. Και μετά αρχίζουν τα προβλήματα: Η ταινία εξαντλείται κάπου στη μέση και μετά αρχίζει να επαναλαμβάνεται. Γίνεται έτσι μάλλον βαρετή - αν και διανθίζεται από μερικές καλές στιγμές. Αν της έλειπαν 20 λεπτά (για να μην πω παραπάνω), τότε θα ήταν μια καλή ταινία. Αλλά μια καλή ταινία ΟΧΙ μεγάλου μήκους.
Δεν ξέρω αν φταίω εγώ και ένα σχετικό κινηματογραφικό overdose ή αν όντως έτσι συμβαίνει, νομίζω όμως ότι αυτό που όλο και συχνότερα με χαλάει σε ταινίες κάθε προέλευσης είναι η αδικαιολόγητα μακρά (κατά τη γνώμη μου) διάρκειά τους. Είναι μήπως δείγμα της εποχής η φλυαρία;