STOKER: ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΠΟΘΟΥ

Ανήκω στους θαυμαστές του σκοτεινού κορεάτη Chan-wook Park (θυμηθείτε το "Old Boy" ή την "Δίψα"). Για πρώτη φορά το 2013 ο απωανατολίτης δημιουργός πηγαίνει στην Αμερική και, έχοντας μάλιστα στο καστ του ολόκληρη Νικόλ Κίντμαν, γυρίζει το "Stoker", την πρώτη αγγλόφωνη ταινία του.
Πρόκειται βέβαια για θρίλερ. Αμέσως μετά το θάνατο του πατέρα / συζύγου σε αυτοκινητικό δυστύχημα, στο πλούσιο σπίτι όπου μένουν η χήρα και η έφηβη κόρη της, εμφανίζεται ο θείος (αδελφός του νεκρού), για τον οποίο οι γυναίκες είχαν ακούσει, αλλά δεν είχαν συναντήσει ποτέ. Γοητευτικός, μυστηριώδης, θα αρχίσει ένα παιχνίδι γοητείας και αποπλάνησης με αμφότερες (η μητέρα είναι ασταθής ψυχολογικά και στα όρια του αλκοολισμού). Σύντομα τα πράγματα θα αποκαλύψουν ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο απ' αυτό που βλέπουμε σε πρώτο επίπεδο και έτσι θα ξεκινήσει ένα παιχνίδι αποκαλύψεων, που σχετίζεται με ένα εφιαλτικό παρελθόν.
Σκοτεινή ταινία, με διάχυτο ερωτισμό, φλερτάρει με το φιλμ τρόμου, αλλά διαθέτει και μαύρο χιούμορ. Η μυστηριώδης ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο σκηνοθέτης, δίχως να μπαίνει εμφανώς στο χώρο του φανταστικού, παίζει μ' αυτό, δημιουργεί ένα σχεδόν μεταφυσικό κλίμα και είναι σίγουρα υποβλητική. Αλοίμονο άλλωστε. Μιλάμε για έναν δεξιοτέχνη του είδους! Αυτό που εντυπωσιάζει γενικότερα είναι το σκηνοθετικό μέρος (υπερσκηνοθετημένο το χαρακτήρισαν κάποιοι κριτικοί, προσωπικά πάντως το βρήκα γοητευτικό). Βρήκα επίσης ενδιαφέρουσα την όλη, μοναχική και κλειστή προσωπικότητα της μικρής, τη δύσκολη ενηλικίωση (άλλωστε στις αντιδράσεις της συμβάλλει και η εφηβεία), το ερωτικό της ξύπνημα και την προσχώρησή της στο κακό.
Συνολικά ωστόσο η ταινία μου αρέσει λιγότερο από τις κορεάτικες του Παρκ. Οι λόγοι είναι καθαρά σεναριακοί. Ενώ διατηρεί το εξαιρετικό του σκηνοθετικό στιλ, θα έλεγε κανείς ότι πηγαίνοντας στην Αμερική ο βιρτουόζος σκηνοθέτης χάνει τη σεναριακή του πρωτοτυπία, κάνει κάποιες παραχωρήσεις και, τελικά, γυρίζει ένα σκοτεινό θρίλερ ανατροπών, το οποίο βρίσκω μεν ενδιαφέρον, αλλά (σεναριακά πάντοτε) το έχουμε ξαναδεί στο αμερικάνικο σινεμά κάμποσες φορές. Είναι, τέλος πάντων, αυτό που περιμένει κανείς από ένα θρίλερ - συν την εντυπωσιακή σκηνοθεσία. Για μια φορά λοιπόν ακόμα επαληθεύεται μια παράδοση που θέλει πρωτότυπους ξένους σκηνοθέτες που φτάνουν στο Χόλιγουντ να "αφομοιώνονται" απ' αυτό (εντάξει, όχι απόλυτα, είπαμε ότι βρήκα τη σκηνοθεσία πολύ ιδιαίτερη, αλλά οι προηγούμενες ταινίες του διέθεταν και κάτι άλλο, μια τρέλα, μια παράνοια που εδώ απουσιάζει).
Περιμένω με αγωνία τη συνέχεια του ξεχωριστού αυτού δημιουργού. Κορεάτικη ή αμερικάνικη άραγε; Δεν σας κρύβω ότι θα προτιμούσα την πρώτη πιθανότητα.
ΥΓ: Ο τίτλος Stoker, που είναι το όνομα της οικογένειας, παραπέμπει βέβαια στον συγγραφέα του "Δράκουλα" Bram Stoker. Γιατί όμως; Ομολογώ ότι δεν βρήκα καμιά σχέση ή υπαινιγμό.