"ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΞΙΑ" : ΖΩΗ, ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Ο Νορβηγός Joachim Trier μας έχει δώσει και στο παρελθόν καλές ταινίες. Το 2025 γυρίζει ίσως την καλύτερή του, την "Συναισθηματική Αξία" (Affeksjonsverdi) με την ανερχόμενη Renate Reinsve, τον Στέλαν Σκάρσγκαρντ και την Ελ Φάνινγκ σε μερικούς από τους βασικούς ρόλους. 

Οι δύο κόρες ενός καταξιωμένου, σημαντικού σκηνοθέτη κινηματογράφου δεν έχουν επαφή με τον πατέρα τους, που έχει εγκαταλείψει την οικογένεια όταν ήταν μικρές. Η μία είναι μια διαρκώς ανερχόμενη ηθοποιός του θεάτρου, ενώ η άλλη ζει μια ήσυχη οικογενειακή ζωή. Η επάνοδος του πατέρα θα ανατρέψει τις καθημερινότητές τους. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν αυτός θα ζητήσει από την ηθοποιό κόρη του να ερμηνεύσει τον βασικό ρόλο σε μια αυτοβιογραφική ταινία που ετοιμάζει.

Πυκνό δράμα που κινείται με άνεση θα έλεγα σε δύο θέματα / άξονες που διαπλέκονται και αλληλεπιδρούν διαρκώς : Αυτό των οικογενειακών δεσμών (ή διάλυσης των δεσμών), με τις ψυχολογικές συγκρούσεις, τα προβλήματα και τις αγωνίες και, ταυτόχρονα, σ' αυτό της σχέσης ζωής και τέχνης. Το κάνει αριστοτεχνικά, καθώς τα θέματα αυτά μπερδεύονται αξεδιάλυτα. Παλιά ψυχολογικά τραύματα, φιλοδοξίες και άγχη, παιχνίδι με την αλήθεια και την φαντασία - ή τη ζωή και την τέχνη αν προτιμάτε, πολύπλοκες σχέσεις και χαρακτήρες, όλα δένουν αρμονικά σε ένα δυνατό αποτέλεσμα και οδηγούν σε μια προσπάθεια "εκδίωξης" των φαντασμάτων του παρελθόντος. Να επισημάνω τέλος τις εξαιρετικές ηθοποιίες - με έκπληξη της αμερικανίδα Ελ Φάνινγκ. 

Σίγουρα μέσα στις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.  

ΧΙΟΥΜΟΡ, ΒΙΑ ΚΑΙ ΓΡΑΦΙΚΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΣΤΟ "ΚΛΕΦΤΗΣ ΑΠΟ ΣΠΟΝΤΑ"

Έχω ξαναγράψει ότι δεν είμαι και πολύ φανατικός θαυμαστής του Darren Aronofsky. Μερικές ταινίες του μάλιστα τις βρίσκω ακόμα και απωθητικές (με πρώτη και "καλύτερη" τον ανεκδιήγητο "Νώε", για να μην ξεχνιόμαστε). Ωστόσο το 2025 κάνει μια απροσδόκητη στροφή (γενικά είναι απρόβλεπτος ως σκηνοθέτης) και γυρίζει το διασκεδαστικότατο κατά τη γνώμη μου "Κλέφτης από Σπόντα" (Caught Stealing) με τους Ώστιν Μπάτλερ και Ζόε Κράβιτς σε μερικούς από τους βασικούς ρόλους.

Ένας "βαρεμένος" από παλιότερες ατυχίες πρώην παίκτης του μπέιζμπολ μπλέκεται δίχως καθόλου να το επιδιώξει σε μια άκρως επικίνδυνη ιστορία με αδίστακτους εγκληματίες, ναρκωτικά, ξεκαθαρίσματα συμμοριών και τα λοιπά. Έτσι κάνει μια ακούσια βουτιά στα βαθιά του υπόκοσμου και βρίσκεται στα καλά καθούμενα στο επίκεντρο μιας ιστορίας ζωής ή θανάτου.

Κάνοντας μια απότομη στροφή στη φιλμογραφία του ο Aronowsky κάνει μια ταινία ανάμεσα σε Tarantino και Guy Ritchie με γρήγορους ρυθμούς, μπόλικη βία και - πάνω απ' όλα - δολοφονικό χιούμορ. Όπως καταλάβατε πρόκειται για μια μαύρη κωμωδία ή ένα θρίλερ με πολύ σασπένς, που κρατά από την αρχή ως το τέλος τον θεατή. Όπως ξανακαταλάβατε το διασκέδασα ιδιαιτέρως. Και ίσως, ίσως λέω, οι ευσεβείς ορθόδοξοι εβραίοι - δολοφόνοι είναι μια αναφορά στα όσα εφιαλτικά συμβαίνουν το σωτήριον έτος 2025...

"ΜΥΣΤΙΚΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ" ΚΑΙ ΠΑΡΑΝΟΙΑ

Ο David Koepp είναι ένας σκηνοθέτης που οι ταινίες του δεν είναι κακές, αλλά ούτε και με ενθουσιάζουν. Μένω στο "εντάξει, καλό ήταν..." Το ίδιο συμβαίνει και με το θρίλερ "Μυστικό Παράθυρο" (Secret Window) του 2004 με τους Τζόνι Ντεπ, Τζον Τουρτούρο και τη Μαρία Μπέλο στους βασικούς ρόλους.

Ένας επιτυχημένος συγγραφέας ζει απομονωμένος σε ξύλινο σπίτι στο δάσος, κοντά σε μικρή πόλη. Όπως από την αρχή καταλαβαίνουμε βρίσκεται σε δημιουργικό μπλοκάρισμα εξ αιτίας του διαζυγίου του. Μια μέρα θα δεχτεί την επίσκεψη ενός  άγνωστου τύπου που επίμονα ισχυρίζεται ότι ένα παλιότερο επιτυχημένο βιβλίο του είναι κλοπή από ένα δικό του. Του φέρνει μάλιστα αυτούσιο το κείμενο. Ωστόσο ο συγγραφέας γνωρίζει καλά ότι το έχει γράψει ο ίδιος, δίχως να το κλέψει από πουθενά.

Ενδιαφέρουσα ιδέα (μια ακόμα από βιβλίο του Στίβεν Κινγκ), που διαθέτει αρκετό σασπένς ώστε να κρατά μέχρι τέλους (σχεδόν) τον θεατή. Καλός ο Ντεπ, μυστηριώδης ο Τουρτούρο... και μια γενικότερη αναζήτηση πάνω στο πώς διαπλέκεται η προσωπική ζωή με την φαντασία και την καλλιτεχνική δημιουργία. Και με την ιδιορρυθμία ότι ισορροπεί ανάμεσα πραγματικό και το φανταστικό - με την έννοια ότι δεν ξέρεις αν οσα συμβαίνουν ανήκουν στο χώρο του φανταστικού ή του ρεαλιστικού σινεμά. Ωστόσο αρκετά πριν το τέλος είχα μαντέψει (ή θεωρούσα πολύ πιθανή) την τελική ανατροπή.

Από τα φιλμ που είδα ευχάριστα, αλλά μέχρις εκεί.