"LITTLE JOE" Ή... ΠΡΟΣΕΧΕ ΤΙ ΕΥΧΕΣΑΙ!

Η Jessica Hausner είναι μια αυστριακή σκηνοθέτης με αρκετές ταινίες στο ενεργητικό της. Το 2019 γυρίζει το φιλμ επιστημονικής φαντασίας "Little Joe", μια ενδιαφέρουσα, χαμηλότονη ταινία με την Emily Beecham στον βασικό ρόλο.

Η ηρωίδα, μια μόνη μητέρα, είναι βιολόγος και εργάζεται σε εταιρία που κάνει γενετικές έρευνες. Τελευταίο επίτευγμά της είναι η δημιουργία ενός φυτού που το άρωμά του μπορεί να προκαλέσει ευτυχία στους ανθρώπους. Η Άλις αφιερώνεται ολόψυχα στην ανάπτυξη και βελτίωσή του (παίρνει μάλιστα κρυφά και μια γλάστρα σπίτι της), αφού το θεωρεί "παιδί" της - είναι από τους βασικούς επιστήμονες που συνέβαλλαν στην ανάπτυξή του. Σύντομα όμως θα αρχίσουν να γίνονται φανερές οι παρενέργειες...

Το φιλμ θίγει ένα πολυχρησιμοποιημένο θέμα σε ταινίες του είδους: Αυτό της επιστήμης που, ενώ αρχικά ξεκινά ως ευεργετική για τον άνθρωπο, πολλές φορές ξεφεύγει, με ολέθρια αποτελέσματα. Όταν μάλιστα στην εξίσωση μπει και το θέμα του κέρδους (οι πιο προχωρημένες έρευνες γίνονται από ιδιωτικές εταιρίες, άρα...), τότε τα πράγματα μπορεί να γίνουν ανεξέλεγκτα. Εδώ, για παράδειγμα, γινόμαστε εμείς όργανα αυτού που δημιουργήσαμε.

Κλινικά καθαροί χώροι (επιστημονικά εργαστήρια γαρ), αντίστοιχοι τρόποι ζωής των ηρώων, όλα ταιριάζουν με τη σκηνοθετική άποψη, που συνειδητά είναι ψυχρή και απόμακρη, όπως ακριβώς οι χώροι στους οποίους κινούνται οι ήρωες. Σε τέτοια περιβάλλοντα λογικό είναι να αναζητείται η "κατασκευασμένη" ευτυχία, μια τεχνητή ευτυχία φτιαγμένη από επιστήμονες. Βέβαια η ταινία στην ουσία είναι μια παραλλαγή του μοτίβου του κλασικού "Body Snatchers", που έχει γυριστεί και ξαναγυριστεί κάμποσες φορές. Είναι λογικό ο νους του θεατή να πηγαίνει αβίαστα σ' αυτό. Δεν μοιάζουν οι ιστορίες, αλλά είπαμε: Το μοτίβο είναι ίδιο.

Χαμηλότονο, ψυχρό και γι' αυτό ανατριχιαστικό, νομίζω ότι το φιλμ πετυχαίνει το στόχο του και λέει όσο θέλει να πει. Ωστόσο αν περιμένετε εφέ και δράση, ξεχάστε το. Αλλού βρίσκεται η ουσία...

"MEGALOPOLIS", ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ "ΜΕΓΑΛΕΠΗΒΟΛΟ", ΑΛΛΑ...

Ο Francis Ford Coppola πάντα ήταν ένας μεγαλεπήβολος δημιουργός. Λόγω της κινηματογραφικής ιδιοφυίας του όμως αυτό που υπερίσχυε ήταν το πρώτο συνθετικό: Μεγάλος. Αυτά ως το 1992 περίπου και τον εξαιρετικό "Δράκουλά" του. Στη συνέχεια μοιάζει να χάνει αυτό το "μεγάλο" που είχε, φτιάχνοντας λίγες αδιάφορες ταινίες και από το 2011... σιωπή. Ώσπου το 2024 επανέρχεται μεγαλοπρεπώς (;) με την υπερπαραγωγή που σχεδίαζε για χρόνια και (θα ήθελε να) είναι το magnum opus του. "Megalopolis" με τους Άνταμ Ντράιβερ, Γιον Βόιτ, Ντάστιν Χόφμαν κ.ά.

Αλληγορία επιστημονικής φαντασίας, το φιλμ δείχνει την παρακμή της ομώνυμης πόλης / αυτοκρατορίας, τις πολυεπίπεδες σχέσεις ανάμεσα σε φορείς εξουσίας (δήμαρχος, πλουτοκράτες κλπ.) και, κυρίως, την ιστορία ενός μεγαλοφυούς πολεοδόμου με πολιτικές απόψεις που θέλει να την επανασχεδιάσει συθέμελα οδηγώντας προς ένα σχεδόν ουτοπικό μέλλον.

Συγνώμη τώρα, αλλά η ταινία δεν μου άρεσε σχεδόν καθόλου. Αν έπρεπε να την χαρακτηρίσω με μία μόνο λέξη θα διάλεγα τη λέξη "ανοικονόμητη". Σε διάρκεια, σε ιδέες, σε εικόνα, στα πάντα. Επιστημονική φαντασία, σινεφίλ αναφορές και αλληγορίες και σχόλια στα πάντα. Το βασικό βέβαια είναι ότι η πόλη και όσα συμβαίνουν εκεί παρομοιάζονται με την παρακμή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (άλλωστε όλα τα ονόματα είναι ρωμαϊκά και η πόλη λέγεται Νέα Ρώμη). Και, βέβαια, όλο αυτό δεν είναι παρά μια αλληγορία της παρακμάζουσας, καταρρέουσας ίσως, σύγχρονης αμερικάνικης αυτοκρατορίας. Υπάρχουν ακόμα αναφορές στον Τραμπ, στην οικολογία, στην οικονομική ανισότητα, στη συμπεριφορά του όχλου και τη χειραγώγησή του - χαρακτηριστικό του λαϊκισμού, στα media κλπ. κλπ. κλπ. Και πάνω απ' όλα (αυτό με κάνει να διαφωνώ και ιδεολογικά) η κυριαρχία της φιγούρας ενός μεσσία, ενός μεγαλοφυούς, καλοπροαίρετου ανθρώπου (που εδώ, σα να μην έφταναν όλα, είναι και νομπελίστας εφευρέτης), που θα έρθει και θα σώσει τον κόσμο από την κατάρρευση. Ευχαριστώ, αλλά πάντα εύρισκα χαζή την πίστη σε κάθε είδους μεσσίες. 

Το μεγάλο ωστόσο πρόβλημα (προσωπική άποψη) είναι ότι το φιλμ στερείται παντελώς ρυθμού. Όλα αυτά μοιάζουν σαν κακά κολλημένο κολλάζ, σα να μην υπάρχει μια διαρκής ροή, μια συνεκτική αφήγηση. Το βέβαιο είναι ότι η ταινία με κούρασε αρκετά και από ένα σημείο και μετά κοίταζα το ρολόι. Κρίμα. Το ρέκβιεμ ενός μεγάλου δημιουργού νομίζω ότι δεν είναι αντάξιο του...

"SARAH BERNARDT, LA DIVINE" : ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ SUPER STAR ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η θεατρική ηθοποιός Sarah Bernardt υπήρξε η πρώτη αληθινή super star στην ιστορία πριν καν υπάρξει κινηματογράφος. Λατρεύτηκε σαν θεά, το Παρίσι πλημμύριζε από τις υπέροχες αφίσες που φιλοτεχνούσε για τις παραστάσεις της ο Mucha (αν δεν τον ξέρετε γκουγκλάρετέ τον και αμέσως θα πείτε "Α, αυτός είναι. Βέβαια τον ξέρω"). Από την άλλη ο Γάλλος Guillaume Nicloux έχει πολλές ταινίες στο ενεργητικό του, καμιά όμως μεγάλη, που να ξεχωρίσει. Το 2024 πάντως αναλαμβάνει να κάνει ένα βιογραφικό φιλμ για τη μεγάλη ντίβα, το "Sarah Bernardt, la divine" με την Sandrine Kiberlain στον ομώνυμο ρόλο.

Η ντίβα δείχνεται κυκλοθυμική, μάλλον ματαιόδοξη, με πολλά καπρίτσια. Ενδιαφέρον σημείο: Ενώ ήταν υπέρ του ελεύθερου έρωτα και είχε πολλούς εραστές, ήταν σε όλη της τη ζωή ερωτευμένη με συγκεκριμένο άντρα, με τον οποίο διατηρούσε ανοιχτή σχέση (είχε κι εκείνος άλλες "υποθέσεις"). Όταν αυτός την παράτησε για να παντρευτεί μια πολύ νεότερή της (και νεότερή του), η ηθοποιός κατέρρευσε.

Πάντως το φιλμ, ενώ είναι καλογυρισμένο, με σωστή ατμόσφαιρα εποχής και καλές ηθοποιίες, δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Είναι μια απ' αυτές τις κλασικές βιογραφίες που δεν έχεις να τους προσάψεις κάτι κακό, αλλά δεν είναι και τίποτα ιδιαίτερο. Αν είστε πάντως φανατικοί των βιογραφιών (εγώ δεν είμαι και πολύ) ή ενδιαφέρεστε πολύ για τη Σάρα, δείτε το. 

"ΤΟ ΔΙΠΛΑΝΟ ΔΩΜΑΤΙΟ" ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

Εν έτει 2024 ο Pedro Almodovar, από τους αγαπημένους μου δημιουργούς, κάνει την πρώτη του αγγλόφωνη ταινία : "Το Διπλανό Δωμάτιο", με εντυπωσιακό καστ από τους Τίλντα Σουίντον, Τζούλιαν Μουρ και Τζον Τορτούρο. 

Μία επιτυχημένη συγγραφέας μαθαίνει τυχαία ότι μια παλιά στενή της φίλη, διάσημη πολεμική ανταποκρίτρια, με την οποία έχουν χαθεί από καιρό, βρίσκεται στο νοσοκομείο. Την επισκέπτεται και πληροφορείται ότι της μένει λίγος καιρός ζωής, καρκίνος γαρ... Η καταδικασμένη γυναίκα της κάνει μια πρόταση: Να περάσουν τις τελευταίες της μέρες μαζί σε απομονωμένη ειδυλλιακή βίλα μέσα στη φύση για να βρει το κουράγιο να αυτοκτονήσει με χάπι (κοινώς ευθανασία).

Αντιλαμβάνεστε ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με βαρύ δράμα, που μιλά για τον θάνατο, τον φόβο προς αυτόν ή την αποδοχή του. Δεν υπάρχει δηλαδή ίχνος από το γνωστό αλμοδοβαρικό χιούμορ. Ωστόσο, εκτός από το θάνατο και την συμφιλίωση ή μη μ' αυτόν, ο δημιουργός μας μιλά και για δύο άλλα θέματα (το ένα σχετικό με τον κύριο προβληματισμό του φιλμ, το άλλο όχι) : Πρώτα για την αποδοχή από μέρους του της ευθανασίας σε περιπτώσεις που δεν υπάρχει περιθώριο βελτίωσης και δεύτερο για τον υφέρποντα κοινωνικό φασισμό της σύγχρονης τραμπικής Αμερικής και την εφιαλτική αύξηση των ακραία συντηρητικών απόψεων (που έχουν ωστόσο σημαντικές επιπτώσεις στις ζωές αυτών που δεν τις συμμερίζονται).

Παράλληλα με όλα αυτά έχουμε και εικαστικές αναφορές στα πλάνα, κυρίως στον Hopper, αλλά και σε άλλους καλλιτέχνες. Και βέβαια οι καλές ηθοποιίες είναι εξασφαλισμένες. 

Δεν μπορεί κανείς να πει ότι δεν πρόκειται για καλή ταινία. Ωστόσο λίγο το δύσκολο και βαρύ θέμα και περισσότερο το ότι δεν μοιάζει με τον Almodovar που ξέρω και αγαπώ, δεν μπορώ να πω ότι είναι από τις καλύτερές μου. Και νομίζω ότι δεν είναι και από τις καλύτερες του ίδιου.

Η ΠΟΛΥΕΠΙΠΕΔΗ "EMILIA PEREZ"

 

Αν κάτι χαρακτηρίζει τον Γάλλο σκηνοθέτη Jacques Audiard είναι... η έλλειψη κάποιου χαρακτηριστικού. Κάθε ταινία του είναι διαφορετική από την άλλη, κάθε φορά πειραματίζεται με ένα είδος, κάθε φορά δεν ξέρεις τι σε περιμένει. Η "Emilia Perez" του 2024 όχι μόνο είναι διαφορετική από οτιδήποτε άλλο έχει κάνει, αλλά η ίδια, ως ταινία, βουτά σε διάφορα είδη: Μιούζικαλ, πυκνό δράμα, νουάρ, θρίλερ, μελό, πολιτικοκοινωνική καταγγελία... ίσως και να ανακαλύψετε κι άλλα. Η Zoe Saldana, η ισπανίδα τρανς Karla Sofia Gascon και η Selena Gomez είναι οι τρεις γυναίκες που πρωταγωνιστούν.

Ένας αιμοσταγής (και εκατομμυριούχος) ναρκέμπορος απάγει μια ικανή δικηγόρο που έχει αμφιβολίες γι' αυτό που κάνει, αφού αθωώνει ενόχους, και της ζητά, έναντι υψηλότατης αμοιβής, να κανονίσει τα πάντα με πλήρη μυστικότητα, ακόμα και από την οικογένειά του (γυναίκα και δύο παιδιά), ώστε να εξαφανιστεί και όλοι να πιστέψουν ότι σκοτώθηκε. Αυτό που θέλει στην πραγματικότητα είναι να αλλάξει εντελώς ζωή και... να γίνει γυναίκα! 

Όλα αυτά συμβαίνουν στο σύγχρονο, βίαιο και διεφθαρμένο Μεξικό. Και είναι μόνο η αρχή μιας πολύπλοκης ιστορίας που είδα με μεγάλο ενδιαφέρον. Την χαρακτηρίζουν ανατροπές, όχι ακριβώς στο τι συμβαίνει, αλλά στο πώς εξελίσσονται και αλλάζουν οι χαρακτήρες και οι μεταξύ τους σχέσεις. Όσο για το στοιχείο του μιούζικαλ, μη φοβηθείτε όσοι απεχθάνεστε τα μιούζικαλ (προσωπικά δεν περιλαμβάνομαι σ' αυτούς). Πού και πού, όχι πολύ συχνά, οι ήρωες αρχίζουν να τραγουδάνε. Δεν το θεωρώ κύριο χαρακτηριστικό του φιλμ. Το οποίο, πρώτα απ' όλα μας μιλά για διαφορετικές περιπτώσεις ανθρώπων που το μόνο που επιθυμούν είναι να αλλάξουν εντελώς τη ζωή τους, να ξεφύγουν από μια πραγματικότητα που τους παγιδεύει και την οποία μισούν. Αλλά και για τη διαφθορά, την απληστία και τη βία που κυριαρχούν πλέον στη ζωή μας (η τελευταία σε ορισμένα μέρη του κόσμου, τα υπόλοιπα δυστυχώς παντού).

Οι τραβηγμένες καταστάσεις, το πάθος των χαρακτήρων και η απίθανη (θα μπορούσε να είναι και κωμική) ιστορία μου θύμισαν πολύ Almodovar στις καλύτερες στιγμές του. Και, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, τα ετερόκλητα στοιχεία που περιέγραψα παραπάνω παραδόξως δένουν απόλυτα στο τελικό  αποτέλεσμα, δίχως να "κλωτσάνε". Για μένα από τις πλέον πρωτότυπες ταινίες των τελευταίων χρόνων και από τις καλύτερες της χρονιάς.

ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΟ "ΑΗΔΙΑΣΤΙΚΟ" "SUBSTANCE"

Το διαβόητο "The Substance" (2024) της γαλλίδας Coralie Fargeat έχει πάρει αντικρουόμενες κριτικές, έχει διχάσει το κοινό και έχει διώξει ανθρώπους από τις αίθουσες. Επανεμφάνιση της Ντέμι Μουρ, η νεαρή Margaret Qualley κι ο Ντένις Κουέιντ αποτελούν το βασικό καστ. 

Μια ώριμη, πάμπλουτη τηλεοπτική σταρ βλέπει να παραγκωνίζεται από την αδηφάγα show business, που αποζητά διαρκώς νέα και λαμπερά πρόσωπα για να ταϊσει το αχόρταγο (και, γιατί όχι; ηλίθιο) κοινό της. Νοιώθοντας το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια της δέχεται την προσφορά κάποιου να πάρει - με πλήρη μυστικότητα - μια ουσία που θα αναγεννήσει το σώμα της. Με κάποιους όρους βέβαια...

Απίστευτο σπλάτερ και body horror, κατάμαυρη κωμωδία, σάτιρα τρεχόντων ηθών, το φιλμ έχει "καλές προθέσεις" καθώς καυτηριάζει τη μη αποδοχή της αναπόφευκτης γήρανσης του σώματος, την αγωνιώδη προσπάθεια να μείνουν οι άνθρωποι (οι σταρ περισσότερο) νέοι, με αποτέλεσμα πολλοί απ' αυτούς να μεταμορφώνονται σε απεχθείς μούμιες, αλλά και την απληστία και τον εθισμό που δημιουργεί η διασημότητα εν γένει. 

Καλά όλα αυτά, αλλά βρήκα την εκτέλεση του όλου πράγματος κυριολεκτικά τραβηγμένη απ' τα μαλλιά, με πολλά σεναριακά χάσματα, με "τόννους" από αηδιαστικές σκηνές και γκροτέσκες καταστάσεις, με άφθονο γυμνό μπας και τραβήξουμε και κανέναν που βλέπει ταινίες μόνο ως ηδονοβλεψίας, με παντελή έλλειψη οποιουδήποτε μέτρου και οικονομίας, που θέλει να γίνει κάτι που να θυμίζει τις καλές εποχές του Cronenberg, αλλά πού τέτοια ικανότητα, λίγος Φάουστ... Γενικά όσο το πράγμα γινόταν όλο και πιο ξέφρενο, τόσο περισσότερο βαριόμουν (και αηδίαζα ταυτόχρονα).

Καλές οι προθέσεις, αλλά ποτέ δεν επαρκούν αν δεν συνοδεύονται από στοιχειώδη καλλιτεχνική ικανότητα. Σε όσους το δουν εύχομαι καλή όρεξη.

"BLACK DOG": ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΣΚΥΛΙΑ, ΒΕΝΤΕΤΕΣ ΚΑΙ ΕΡΗΜΟΣ

Να μια εξαιρετική ταινία από την Κίνα. Το "Black Dog" (Guzhen) γυρίστηκε από τον Guan Hu, σκηνοθέτη με πολλές ταινίες στο ενεργητικό του ήδη από τα 90ς, το 2024. Είναι ένα φιλμ που διαθέτει πολλές υποπλοκές.

Λίγο πριν τους Ολυμπιακούς της Κινας του 2008 ένας άντρας επιστρέφει στη γενέθλια πόλη του, κοντά στην έρημο Γκόμπι, μετά την αποφυλάκιση του. Θα τη βρει μισοεγκαταλειμμένη, καθώς πολλοί από τους κατοίκους έχουν φύγει όταν έκλεισαν τα κοντινά ορυχεία. Τα αδέσποτα σκυλιά έχουν πολλαπλασιαστεί ανεξέλεγκτα και βρίσκονται παντού στην πόλη, αλλά και στις παρυφές της κοντινής ερήμου. Εκεί ζουν επίσης ο μισότρελος πατέρας του, παλιοί φίλοι, αλλά και παλιοί εχθροί που περιμένουν...

Η ταινία μου άρεσε πολύ. Βρήκα εξαιρετικές τις εικόνες με τα πάμπολλα σκυλιά, είτε όταν βρίσκονται στην έρημο είτε μέσα και γύρω από τα πολλά εγκαταλειμμένα κτίρια της πόλης, αλλά και γενικότερα τις σκηνές ερήμωσης. Χαρακτηριστικό του φιλμ οι πολλές υποπλοκές, που πάντοτε βέβαια περιστρέφονται γύρω από τον μοναχικό και αμίλητο ήρωα: Η σχέση του με τον πατέρα του, η σχέση του με ένα από τα αδέσποτα σκυλιά που θεωρείται λυσσασμένο, ένας έρωτα που πάει να ανθίσει, αλλά..., οι παλιοί εχθροί που τον περιμένουν στη γωνία, το παρελθόν που τον κυνηγά... Το ατού της ταινίας για μένα είναι ότι όλες αυτές οι υποπλοκές δεν μπερδεύουν, όπως συχνά συμβαίνει, αλλά δένουν άψογα κατά τη γνώμη μου δίχως να "διασπούν" τον θεατή.

Η ταινία μιλά για τη σύγχρονη Κίνα που διαρκώς μεταλλάσσεται δίχως να "κοιτά κανενός τη μελαγχολία", καταδεικνύει τη μοναξιά δύο παρείσακτων, ενός ανθρώπου και ενός ζώου, ενώ τα μίντια διαρκώς και με πομπώδη τρόπο διαλαλούν "το μεγαλείο της",  ιδιαίτερα σε σχέση με τους φαντασμαγορικούς Ολυμπιακούς που πλησιάζουν σε ένα μήνα. Ταυτόχρονα η πλοκή μπαίνει και στον χώρο του νουάρ.  

Για μένα έχει κερδίσει ήδη μια θέση στις δέκα καλύτερες ταινίες της χρονιάς.

Ο ΚΛΕΙΣΤΟΦΟΒΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ "Mr. K"

 

Η Talluhlah Hazekamp Schwab είναι Νορβηγίδα και το "Mr. K." του 2024 είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία της. Πρόκειται για ένα απόλυτα σουρεαλιστικό φιλμ με πρωταγωνιστή τον Crispin Glover. Kαι, φυσικά, ο τίτλος είναι άμεση αναφορά στον Κάφκα.  

Σε μια ακαθόριστη πόλη και εποχή ένας μάγος - ταχυδακτυλουργός που μόλις έχει φτάσει εκεί πάει να μείνει για μια βραδιά σε ένα ξενοδοχείο. Το πρωί έχει ένα επείγον επαγγελματικό ραντεβού. Όλα είναι παράξενα σ' αυτό και θα γίνουν πολύ πιο παράξενα όταν ξυπνήσει και θα αντιληφθεί ότι είναι αδύνατο να βρει το δρόμο προς τη ρεσεψιόν και την έξοδο. Στο μεταξύ ένα μεγάλο, αλλοπρόσαλλο πλήθος ανθρώπων, ενοίκων ή εργαζόμενων, αρχίζει να εμφανίζεται από και σε όλα τα πιθανά μέρη...

Κλειστοφοβικό, πέρα για πέρα σουρεαλιστικό, με αποκλειστικά γήινα χρώματα και με διαρκώς αυξανόμενες τάσεις εντροπίας και κατάρρευσης των πάντων, η ταινία αποτελεί ουσιαστικά μια αλληγορία : Όλοι οι ένοικοι, εργαζόμενοι και μη, είναι απόλυτα βολεμένοι στον εγκλεισμό τους. Ο ήρωας είναι ο μόνος που θα προσπαθήσει να αντιδράσει, να τους πείσει να κινηθούν για να βρουν την πολυπόθητη έξοδο, αλλά η εξέγερση που θα προκαλέσει θα επιφέρει την κατάρρευση του όλου κλειστού συστήματος. Ναι, όλοι κατά βάθος προτιμούν τη βολή τους, την προσωπική τους ρουτίνα και, βέβαια, τον εφ' όρου ζωής εγκλεισμό τους, παρά το να διακινδυνέψουν την ανατροπή της πνιγηρής και απόλυτα ιεραρχημένης καθημερινότητας και να αντιμετωπίσουν τους "κινδύνους" μιας πιθανής ελευθερίας...

Ενδιαφέρουσα ταινία, με ανοιχτό τέλος (που μπαίνει στα χωράφια της επιστημονικής φαντασίας), δημιουργεί ασφυκτικό περιβάλλον, σε κάποιες στιγμές διαθέτει χιούμορ και γενικά προτείνεται. Όχι σε όλους, μόνο σ' αυτούς που ψάχνουν κάτι μάλλον ασυνήθιστο.