"HIT MAN" Ή Η ΔΙΠΛΗ ΟΨΗ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ

Καιρό είχαμε να δούμε ταινία του Richard Linklater. Είναι άνισος ίσως, αλλά συνήθως με ενδιαφέρον. Να λοιπόν που το 2023 κάνει μια συμπαθητική αστυνομική κωμωδία : "Hit Man". 

Ο ήρωας είναι καθηγητής φιλοσοφίας. ταυτόχρονα όμως είναι και μυστικός αστυνομικός. Με έναν πολύ εξειδικευμένο ρόλο όμως. Οι αστυνομικοί αυτοί εντοπίζουν άτομα που ψάχνουν για πληρωμένο δολοφόνο. Εμφανίζονται λοιπόν οι ίδιοι ως "hit men", τάχα για να αναλάβουν την υπόθεση, ηχογραφούν τους υποψήφιους ηθικούς αυτουργούς και, μόλις λήξει η συνάντηση, οι μπάτσοι τους περιμένουν απ' έξω με χειροπέδες. Ο φίλος μας είναι πειστικότατος στο ρόλο του επαγγελματία δολοφόνου ώσπου...

Βρήκα το φιλμ έξυπνο, σχετικά πρωτότυπο και γενικά διασκεδαστικό. Σε κάποια σημεία έχει πολύ πλάκα, αλλά ταυτόχρονα, όσο προχωρά, το σασπένς ανεβαίνει και τα πράγματα γίνονται όλο και πιο αγχωτικά... Όπως σε πολλές ταινίες του σκηνοθέτη υπάρχουν μακροί διάλογοι (όχι, καθόλου δεν με κούρασαν), αλλά η ιστορία εξελίσσεται διαρκώς. Ο σκηνοθέτης βρίσκει την ευκαιρία να μιλήσει για το θέμα των ρόλων που όλοι ενσαρκώνουμε - κυρίως σε έναν ψηφιακό πολιτισμό, που ο καθένας στο διαδίκτυο μπορεί να είναι όποιος θέλει. Οι ρόλοι είναι η ψεύτικη ζωή μας, αυτό που θα θέλαμε να είμαστε αλλά δεν... Αυτό ακριβώς δεν είναι ο ήρωας, που γίνεται όλο και γοητευτικότερος καθώς ενσαρκώνει τον "κακό"; Να και ερωτήματα περί ηθικής και της "ελαστικότητάς" της.

Κομψό και, το ξαναείπα, διασκεδαστικό νεονουάρ, ό,τι πρέπει για καλοκαίρι.

"57 ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ" ΠΙΣΩ...

 

Ο Rusty Cundieff είναι ένας μαύρος σκηνοθέτης, τηλεοπτικός κυρίως, ο οποίος όμως έχει κάνει και αρκετό σινεμά. Το 2023 γυρίζει το φιλμ επιστημονικής φαντασίας "57 Δευτερόλεπτα" με τον Μόργκαν Φρίμαν σε δεύτερο, αλλά χαρακτηριστικό ρόλο.

Ένας κομπιουτεράς καταφέρνει να πάει στην ομιλία ενός διάσημου γκουρού της τεχνολογίας που είναι ίνδαλμά του και, συμπτωματικά, θα τον σώσει από μία απόπειρα δολοφονίας. Φεύγοντας θα βρει ένα χαμένο δαχτυλίδι και σύντομα θα διαπιστώσει ότι αν το πιέσει μπορεί να βρεθεί 57 δευτερόλεπτα πίσω στο χρόνο, οπότε μπορεί να προγραμματίσει τις ενέργειές του και να "διορθώσει" το παρόν, με ποικίλα αποτελέσματα...

Κυρίως περιπέτεια με σχετικό σασπένς - και ερωτικό στοιχείο - που ουσιαστικά βασίζεται σε μια παραλλαγή (επί το επιστημονικοφανταστικότερο) της κεντρικής ιδέας της "Μέρας της Μαρμότας". Διαθέτει καλούς και κακούς (αδίστακτους για την ακρίβεια), κάποιες περιπλοκές της ιστορίας που κρατούν τον θεατή και μερικά περί ανεξαρτησίας του ατόμου μηνύματα. Δεν είναι σε καμία περίπτωση κάτι σπουδαίο, απλώς βλέπεται σχετικά ευχάριστα. Νομίζω.

ΤΥΠΙΚΑ ΚΟΡΕΑΤΙΚΟΣ "ΒΕΤΕΡΑΝΟΣ"

Οι κορεάτες έχουν ένα δικό τους στιλ όταν παρουσιάζουν τις βίαιες ιστορίες του (συνήθως με μπάτσους, γκάνγκστερς, σίριαλ κίλερς κλπ.). είναι σαφές ότι έχουν δημιουργήσει σχολή. "Ο Βετεράνος" (Beterang) γυρίζεται από τον Ryoo Seung-wan (έχει αρκετές ταινίες στο ενεργητικό του) το 2015 και δεν ξεφεύγει από αυτό το ύφος, μόνο που εδώ υπάρχει και το κωμικό στοιχείο.

Ένας πεισματάρης μπάτσος, βίαιος αλλά απόλυτα τίμιος, προσπαθεί σχεδόν μόνος του να λύσει μια υπόθεση που "βρωμά", αλλά επειδή εμπλέκεται ισχυρή εταιρία, η οποία δωροδοκεί ή απειλεί, προσπαθεί να κουκουλωθεί. Θα έρθει όμως αντιμέτωπος όχι μόνο με τον πανίσχυρο μηχανισμό της εταιρίας, αλλά κυρίως με τον εντελώς διεφθαρμένο, κακομαθημένο, σαδιστή και βίαιο νεαρό γόνο της οικογένειας που διοικεί και τα πράγματα θα γίνου από ένα σημείο και πέρα προσωπική υπόθεση των δυο τους.

Το φιλμ ξεκινά μάλλον περίεργα, με κάποιες περισσότερο κωμικές - αν και βίαιες - καταστάσεις (με τιε οποίες ομολογώ ότι δεν γέλασα ιδιαίτερα). Σύντομα όμως τα πράγματα θα σοβαρέψουν, η ταινία θα βρει τον ρυθμό της και θα γίνει ένα ακόμα από τα κορεάτικα φιλμ που γνωρίζουμε. Δράση, αρκετή βία (όχι ακραία), σασπένς καθώς τα πράγματα "σφίγγουν" από όλες τις πλευρές, "βρώμικη", γκρίζα ατμόσφαιρα και βέβαια διεφθαρμένες, πανίσχυρες εταιρίες, εξ ίσου διεφθαρμένοι μπάτσοι που λαδώνονται και ο μοναχικός ήρωας που προσπαθεί ενάντια σε όλους. Κατά καιρούς (εξακολουθεί να) υπάρχει και κάποιο χιούμορ. Στο συγκεκριμένο φιλμ υπάρχει και μια ασυνήθιστη για το είδος "αριστερή" ματιά : Το θύμα είναι ένας συνδικαλιστής που διαμαρτύρεται και ο οποίος αντιμετωπίζεται με απόλυτη συμπάθεια, αντίθετα από την οκογενειοκρατούμενη και με αυστηρότατη ιεραρχία εταιρία, που είναι υπεράνω νόμου και εκπροσωπεί το κακό. 

Οι φίλοι του κορεάτικου σινεμά, που διατηρεί την αίγλη του εδώ και δεκαετίες να την ψάξουν.

"ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΤΗΣ ΤΖΕΝΙ" ΚΑΙ Ο ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΞΕΧΕΙΛΙΖΕΙ

Ο William Dieterle (1893-1972) ήταν γερμανός σκηνοθέτης. Έχοντας ήδη κάνει ταινίες στη χώρα του, πήγε στο Χόλιγουντ στα 30ς και έγινε ένας από το πλήθος των ευρωπαίων δημιουργών που "έφτιαξαν" το κλασικό αμερικάνικο σινεμά (θυμηθείτε τους Τσάπλιν, Χίτσκοκ, Λανγκ, Κέρτιζ, Κάπρα, Λιούμπιτς... για να αναφέρω μόνο μερικούς). Το 1948 γυρίζει το ασπρόμαυρο "Πορτρέτο της Τζένι" με τους Τζένιφερ Τζόουνς και Τζόζεφ Κότεν, αλλά και την παλαίμαχο Λίλιαν Γκις, ένα φιλμ που συνδυάζει τον ρομαντισμό με τη φαντασία.

Κατά τη διάρκεια της μεγάλης κρίσης ένας ζωγράφος που κυριολεκτικά πεινά συναντά στο πάρκο ένα έφηβο κορίτσι που μοιάζει να έρχεται από παλιότερη εποχή, καθώς μιλά για πράγματα και μέρη της πόλης που δεν υπάρχουν πια. Υπόσχεται να τον συναντήσει πάλι και... εξαφανίζεται για καιρό. Όταν θα συναντηθούν ξανά εκείνη θα έχει ωριμάσει. Οι σπάνιες συναντήσεις θα συνεχιστούν και ο έρωτας φυσικά θα ανθίσει. Από πού έρχεται και πού εξαφανίζεται η κοπέλα;

Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την ταινία ως το άκρον άωτο του ρομαντισμού. Ο αιώνιος έρωτας που δεν σβήνει ποτέ, που νικά τον χρόνο, ακόμα και τον θάνατο, που αποτελεί πηγή έμπνευσης για τον καλλιτέχνη - και θα τον εμπνέει για πάντα... Η ιστορία ανήκει εξ ολοκλήρου στο χώρο του φανταστικού, αλλά βέβαια αυτό είναι πρόσχημα για να μιλήσει για τον απόλυτο έρωτα σε εποχές λιγότερο κυνικές, όταν ακόμα πίστευαν σ' αυτόν, αλλά και για τον καλλιτέχνη που μπορεί να δημιουργήσει αριστουργήματα μόνο αν έχει ο ίδιος βιώσει πρόσωπα και πράγματα (αμφισβητίσιμη άποψη, αλλά, είπαμε, βρισκόμαστε σε ένα από τα πιο ρομαντικά φιλμ που έγιναν ποτέ). Φιλμ που καταλήγει σε ένα δυνατό, συναρπαστικό κρεσέντο.

Αξίζει να το δείτε ως ένα κλασικό φιλμ, έστω και αν μια τέτοια, τόσο ρομαντική αντιμετώπιση θα σας φανεί εκτός εποχής...

ΤΟ ΑΜΦΙΛΕΓΟΜΕΝΟ "ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ MR. GOODBAR"

 Το 1977 ο σημαντικός αμερικανός σκηνοθέτης Richard Brooks (1912-1992) γυρίζει την τελευταία του ενδιαφέρουσα  - και αμφιλεγόμενη - ταινία. Το "Αναζητώντας τον κ. Γκούντμπαρ" είτε σας αρέσει είτε όχι προξενεί μέχρι σήμερα συζητήσεις και διαφωνίες. Η Νταϊάν Κίτον στις δόξες της, ένας νεαρότατος Ρίτσαρντ Γκιρ και ο (σχεδόν) σταρ των 80ς Τομ Μπέρεγκερ συναντιούνται εδώ. 

Η ηρωίδα είναι μια αφοσιωμένη δασκάλα παιδιών με προβλήματα ακοής και ομιλίας. Είναι καλή, τα παιδιά τη λατρεύουν, αγαπά πραγματικά αυτό που κάνει. Ωστόσο ζει σε μια φριχτά καταπιεστική οικογένεια  - κυρίως λόγω του πατέρα της. Φεύγει λοιπόν από το σπίτι και... οι νύχτες της γίνονται το αντίθετο του οικογενειακού συντηρητισμού και της αγγελικής επαγγελματικής εικόνας: Γυρνά σε κακόφημα μπαρ και ψωνίζεται με όποιον της γυαλίσει....

Έτσι λοιπόν η ξέφρενη, κρυφή ερωτική ζωή έρχεται σε άμεση αντίθεση με την αφόρητη οικογενειακή καταπίεση και και τη γλυκύτητα της επαγγελματικής της ζωής. Και γιατί είναι τόσο αμφιλεγόμενο το φιλμ αυτό; (πολλές ομάδες ατόμων το μισούν). Ίσως επειδή - κατά μία ερμηνεία τουλάχιστον - με το κάπως απότομο, σοκαριστικό τέλος, ο Brooks μοιάζει να παίρνει μια ηθικοπλαστική στάση απέναντι στα τεκταινόμενα... Ή λόγω της εικόνας των σαλταρισμένων γκέι που παρουσιάζει... Ή επειδή μοιάζει να μας λέει "το πολύ σεξ μπορεί να είναι κατάρα" ...  ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. 

Ωστόσο αυτό που είναι αναμφισβήτητο είναι η έντονη καταγραφή της εποχής. Βρισκόμαστε λίγο πριν ξεσπάσει η κατάρα του AIDS. Οπότε η αχαλίνωτη, ξένοιαστη και γιορταστική πλευρά της ζωής έχει την τιμητική της: Πειραματισμοί με το σεξ και τα ναρκωτικά, ξενύχτια και ξεφαντώματα στα κλαμπ και στα μπαρ, τα πρώτα γκέι μπαρ, η ντίσκο στο απώγειό της, η αμφισβήτηση στην πράξη (και όχι θεωρητικά)  της συντηρητικότητας της περασμένης γενιάς, αυτής των γονιών κλπ. κλπ. Πίσω απ' όλα αυτά όμως μοιάζει και πάλι να μας λέει ο Brooks, πρέπει ντε και καλά να κρύβεται ένα βαρύ, ασήκωτο δράμα. Το δραματικό αντίβαρο της απόλυτης ξενοιασιάς, του δίχως τύψεις αφήματος στην ηδονή...

Προτείνω να τη δείτε για να έχετε προσωπική γνώμη, ανεξάρτητα από το αν θα σας αρέσει ή όχι. Έστω και μόνο για την καταγραφή της εποχής που προαναφέραμε.

Ο ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟΣ "LENNY" ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

 

Ο Bob Fosse (1927-1987) μπορεί να άφησε πίσω του λίγες μόνο ταινίες, αυτές όμως αρκούν για να τον κατατάξουν στους μεγάλους του αμερικάνικου κινηματογράφου. Οι περισσότερες απ' αυτές περιστρέφονται - με διαφορετικούς τρόπους - γύρω από τον κόσμο του θεάματος, που ο ίδιος γνώριζε πολύ καλά, αφού ήταν μέρος του από πάντα και με διαφορετικές ιδιότητες. Το 1974 γυρίζει τον πολύ δυνατό (και ασπρόμαυρο) "Lenny" (Λένι ο Βρωμόστομος) με τους εξαιρετικούς Ντάστιν Χόφμαν και Βαλερί Περίν στους βασικούς ρόλους.

Πρόκειται για τη βιογραφία του stand up κωμικού Lenny Bruce (1925-1966), που είχε διχάσει τις ΗΠΑ με τις τολμηρές εμφανίσεις του (με τα λεγόμενά του, για να είμαστε ακριβείς), που καυτηρίασε αδίστακτα την κοινωνική υποκρισία, τσαλαπάτησε τα αστικά ταμπού, ενόχλησε πάρα πολλούς, θεωρείται ο "δημιουργός" σχεδόν της undergraund stand-up comedy, ενώ, ταυτόχρονα με όλα αυτά, ακολουθούσε μια απόλυτα αυτοκαταστροφική προσωπική πορεία. 

Το φιλμ παρακολουθεί τη ζωή του από τα 50ς, όταν αγωνίζεται να εδραιώσει την καριέρα του, την κορύφωσή της - ενώ οι κάθε λογής συντηρητικοί και αρτηριοσκληρωτικοί ωρύονται εναντίον του - και την επακόλουθη πτώση. Βωμολόχος και σκατολόγος, τολμηρός όσο ελάχιστοι στην εποχή του, δεν διστάζει να καυτηριάσει με κάθε τρόπο πολιτικούς, κάθε λογής υψηλά ιστάμενους, αλλά και τον συντηρητισμό και την υποκρισία του "μέσου ανθρώπου". Μοιάζει να προσπαθεί να ενοχλήσει τους πάντες. Οι μπάτσοι τον παρακολουθούν συνεχώς από ένα σημείο και πέρα, οι συλλήψεις και οι δίκες είναι συνηθισμένο φαινόμενο, η πτώση αρχίζει να διαγράφεται. Το ενδιαφέρον στην ταινία είναι ότι ο ήρωας δεν παρουσιάζεται ως άγιος - μάρτυρας που υποφέρει. Δεν πρόκειται για αγιογραφία. Πέραν της ασφυκτικής, μουχλιασμένης ηθικής της εποχής, που εκείνος προσπαθεί να υπονομεύσει με κάθε τρόπο και τη σκιαγράφηση της εποχής γενικότερα, καταγράφονται τα προσωπικά του πάθη, οι προσωπικοί του δαίμονες, οι εθισμοί... η αυτοκαταστροφική πορεία που προαναφέραμε.

Εξαιρετική ταινία, εξαιρετικός Ντάστιν Χόφμαν σε έναν από τους σημαντικότερους ρόλους της μακράς καριέρας του, εξαιρετική φωτογραφία, απίστευτες φάτσες... ένα κλασικό φιλμ του αμερικάνικου σινεμά που καλά θα κάνετε να δείτε αν δεν το έχετε ήδη κάνει.

ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΑ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ... "ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΡΙΑ ΒΡΙΚΟΛΑΚΑΣ ΑΝΑΖΗΤΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΚΟ ΑΤΟΜΟ" (!;!;)

Λοιπόν, αυτό το καλοκαίρι βγαίνουν στα θερινά πολλές συμπαθητικές ταινίες, πραγματικά "από το πουθενά". Συμπαθητικές λέω, ευχάριστες, όχι κάτι μεγάλο που θα αλλάξει το σινεμά, αλλά "μικρές" παραγωγές που απολαμβάνεις να παρακολουθείς. Πολύ λίγες απ' αυτές είναι αμερικάνικες...

Να λοιπόν η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της εκ Κεμπέκ (το φιλμ είναι γαλλόφωνο) Ariane Louis-Seize με τον απίστευτο τίτλο "Ανθρωπίστρια Βρικόλακας Αναζητά Αυτοκτονικό Άτομο" (2023). Ε, δεν μπορούσα να μην σπεύσω...

Ναι, είναι αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος. Μία νεαρή (σε εμφάνιση) βρικόλακας, που ζει με τους γονείς της επίσης βρικόλακες και συναντιέται με το σόι της (βρικόλακες φυσικά κι αυτοί) αρνείται να σκοτώσει για να πιει αίμα. Τρέφεται με δωρεές αίματος που της κάνουν οι γονείς, αλλά η ίδια δεν θέλει να βγει για κυνήγι, όπως θα έπρεπε. Το σόι θα αρχίσει πλέον να την πιέζει πολύ ("μεγάλωσες, μέχρι πότε θα σε ταϊζουμε" και τέτοια). Τι θα κάνει η ηρωίδα;

Είναι μια μικρή ταινία που συνδυάζει την κωμωδία, τον έντονο, dark ρομαντισμό, το δράμα σε κάποια σημεία, στοιχεία τρόμου... και κάπου μπορεί να γίνει και συγκινητική. Το καλό είναι ότι, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, όλα αυτά τα στοιχεία βρίσκονται σε ισορροπία και κανένα δεν αποβαίνει εις βάρος του άλλου. Οπότε το αποτέλεσμα είναι γλυκό, τελικά αισιόδοξο και... όσο μοναχικός κι αν είναι (ή νοιώθει) κάποιος, πάντα μπορεί να βρεθεί μια αδελφή ψυχή...  

ΟΝΤΩΣ "ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΤΗ ΝΥΧΤΑ"

Ο Peter Sasdy είναι ένας παλιός βρετανός τηλεσκηνοθέτης, που είχε αρχίσει την καριέρα του από τα τέλη των 50ς. Στα 70ς γύρισε και μερικές κινηματογραφικές ταινίες, κυρίως τρόμου, δίχως συγκλονιστικά αποτελέσματα. Το 1973 πάντως γυρίζει το "Nothing But the Night" ("Όλα Γίνονται τη Νύχτα" ο ελληνικός τίτλος) με τα "ιερά τέρατα" του βρετανικού τρόμου Κρίστοφερ Λι και Πίτερ Κάσινγκ, αλλά και την Νταϊάν Ντορς. 

Στο φιλμ εμπλέκεται ένα απομονωμένο ορφανοτροφείο σε εξ ίσου απομονωμένο βρετανικό νησί, οι μυστηριώδεις θάνατοι 3 από τους διαχειριστές της αμύθητης περιουσίας νεκρής πλούσιας, που χρηματοδοτεί το ίδρυμα και οι υποψίες ενός επιθεωρητή ότι οι θάνατοι, που μοιάζουν με αυτοκτονίες, μόνο αυτοκτονίες δεν είναι. Ένα κοριτσάκι, τρόφιμος του ιδρύματος, έχει παράξενους εφιάλτες μετά από ένα δυστύχημα. Σύντομα η δράση θα μεταφερθεί στο νησί. 

Η συνύπαρξη Λι και Κάσινγκ δεν προϋποθέτει υποχρεωτικά καλή ταινία. Εδώ η ιστορία έχει κάποιο ενδιαφέρον, το μυστήριο πυκνώνει και μετά από κάποιο σημείο - ίσως λίγο άγαρμπα και απότομα - μετατρέπεται σε ταινία folk horror. Βλέπεται με σχετικό ενδιαφέρον, κουβαλά την ατμόσφαιρα των 70ς, αλλά δεν πείθει απόλυτα. Ωστόσο δεν μετάνιωσα που το είδα.

ΥΓ: Πάντως δεν μου βγάζετε απ' το μυαλό ότι η σχετικά άγνωστη αυτή ταινία είναι ο "προάγγελος" του κλασικού folk horror φιλμ "Το Καταραμένο Σκιάχτρο", που γυρίστηκους μήνες μετά την ίδια χρονιά και στην οποία έπαιζε και πάλι ο Κρίστοφερ Λι.

Ε, ΟΧΙ ΑΚΡΙΒΩς "ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΛΟΣΥΝΗΣ"...

Να λοιπόν που ο Γιώργος Λάνθιμος (απόλυτα διεθνής, εννοείται, σκηνοθέτης), επανέρχεται μετά τον σάλο του "Poor Things" στις καταβολές του. Οι "Ιστορίες Καλοσύνης" (Kinds of Kindness) του 2024 επιστρέφουν στο κλίμα του "Κυνόδοντα", του "Αστακού" και των άλλων "weird" ταινιών που τον καθιέρωσαν και ο Φιλίππου είναι και πάλι ένας από τους δύο σεναριογράφους του. Οι ηθοποιοί είναι αυτή τη φορά η Έμα Στόουν, ο Ουίλιαμ Νταφόε και ο Τζέσι Πλέμονς. Πρόκειται για μια σπονδυλωτή ταινία με τρία "επεισόδια".

Ένας παντρεμένος άντρας παύει να έχει οποιαδήποτε πρωτοβουλία και γίνεται ένα πειθήνιο "παιχνίδι" στα χέρια του αφεντικού του, που πλέον υπαγορεύει και την παραμικρή λεπτομέρεια της ζωής του. Ένας αστυνομικός αμφιβάλλει αν η γυναίκα του, που επιστρέφει μετά από ένα ναυάγιο, είναι όντως η γυναίκα του. Μία πιστή ενός είδους αίρεσης προσπαθεί απεγνωσμένα να εντοπίσει την "εκλεκτή" που η αίρεση πιστεύει ότι κάπου ζει ανάμεσά μας.

Τι κοινό έχουν αυτές οι ιστορίες; Κανένα, εκτός από τον προφανή σουρεαλισμό και το παράλογο που τις διακρίνει. Και, βέβαια, το κοινό που σκαρφίστηκε ο σκηνοθέτης τους: Να παίζουν οι ίδιοι ακριβώς ηθοποιοί (όχι μόνο οι πρωταγωνιστές που προαναφέραμε, αλλά και πιο μικροί ρόλοι) και στις 3 ιστορίες, ενσαρκώνοντας κάθε φορά διαφορετικούς χαρακτήρες. Η ταινία - απόλυτα ηθελημένα - δεν έχει την παράδοξη και πειραγμένη εικόνα του "Poor Things", αλλά μια "νορμάλ" εικόνα. Όλα μοιάζουν πιο στρωτά, αλλά οι ιστορίες που αφηγούνται είναι πολύ πιο παρανοϊκές. 

Προσωπικά προτιμώ την πρώτη. Πιο ολοκληρωμένη, πιο δυνατή και, κατ΄εμένα τουλάχιστον, με πολύ ενδιαφέρον νόημα (η εκούσια υποταγή). Η δεύτερη είναι η πλέον σουρεάλ και με τα περισσότερα σεναριακά ερωτηματικά, που μένουν μετέωρα. Η τρίτη διαθέτει ένα τέλος με πραγματικά κατάμαυρο χιούμορ και μιλά (ίσως) για τον ανεξέλεγκτο και απόλυτα ανατρεπτικό στα όποια σχέδια ρόλο της τύχης στα ανθρώπινα πράγματα. Και οι τρεις διακρίνονται για το μαύρο χιούμορ που ανέφερα, και οι τρεις είναι σκοτεινές και σε αρκετά σημεία συνειδητά άβολες και "ενοχλητικές", όπως όλες του Λάνθιμου άλλωστε, και οι τρεις διαθέτουν το στοιχείο της εκούσιας θυσίας για κάποιου είδους συναισθηματικής ασφάλειας. 

Είδα την ταινία με ενδιαφέρον, δίχως να τη θεωρώ την καλύτερη του δημιουργού. Προειδοποιώ (το ξέρετε άλλωστε, όλοι το επεσήμαναν): Μην περιμένετε σε καμία περίπτωση να δείτε ένα ακόμα "Poor Things". Το φιλμ απευθύνεται α π ο κ λ ε ι σ τ ι κ ά σε όσους αγάπησαν τον προ "Poor Things" Λάνθιμο. Σας προειδοποίησα.