Ε, ΟΧΙ ΑΚΡΙΒΩς "ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΛΟΣΥΝΗΣ"...

Να λοιπόν που ο Γιώργος Λάνθιμος (απόλυτα διεθνής, εννοείται, σκηνοθέτης), επανέρχεται μετά τον σάλο του "Poor Things" στις καταβολές του. Οι "Ιστορίες Καλοσύνης" (Kinds of Kindness) του 2024 επιστρέφουν στο κλίμα του "Κυνόδοντα", του "Αστακού" και των άλλων "weird" ταινιών που τον καθιέρωσαν και ο Φιλίππου είναι και πάλι ένας από τους δύο σεναριογράφους του. Οι ηθοποιοί είναι αυτή τη φορά η Έμα Στόουν, ο Ουίλιαμ Νταφόε και ο Τζέσι Πλέμονς. Πρόκειται για μια σπονδυλωτή ταινία με τρία "επεισόδια".

Ένας παντρεμένος άντρας παύει να έχει οποιαδήποτε πρωτοβουλία και γίνεται ένα πειθήνιο "παιχνίδι" στα χέρια του αφεντικού του, που πλέον υπαγορεύει και την παραμικρή λεπτομέρεια της ζωής του. Ένας αστυνομικός αμφιβάλλει αν η γυναίκα του, που επιστρέφει μετά από ένα ναυάγιο, είναι όντως η γυναίκα του. Μία πιστή ενός είδους αίρεσης προσπαθεί απεγνωσμένα να εντοπίσει την "εκλεκτή" που η αίρεση πιστεύει ότι κάπου ζει ανάμεσά μας.

Τι κοινό έχουν αυτές οι ιστορίες; Κανένα, εκτός από τον προφανή σουρεαλισμό και το παράλογο που τις διακρίνει. Και, βέβαια, το κοινό που σκαρφίστηκε ο σκηνοθέτης τους: Να παίζουν οι ίδιοι ακριβώς ηθοποιοί (όχι μόνο οι πρωταγωνιστές που προαναφέραμε, αλλά και πιο μικροί ρόλοι) και στις 3 ιστορίες, ενσαρκώνοντας κάθε φορά διαφορετικούς χαρακτήρες. Η ταινία - απόλυτα ηθελημένα - δεν έχει την παράδοξη και πειραγμένη εικόνα του "Poor Things", αλλά μια "νορμάλ" εικόνα. Όλα μοιάζουν πιο στρωτά, αλλά οι ιστορίες που αφηγούνται είναι πολύ πιο παρανοϊκές. 

Προσωπικά προτιμώ την πρώτη. Πιο ολοκληρωμένη, πιο δυνατή και, κατ΄εμένα τουλάχιστον, με πολύ ενδιαφέρον νόημα (η εκούσια υποταγή). Η δεύτερη είναι η πλέον σουρεάλ και με τα περισσότερα σεναριακά ερωτηματικά, που μένουν μετέωρα. Η τρίτη διαθέτει ένα τέλος με πραγματικά κατάμαυρο χιούμορ και μιλά (ίσως) για τον ανεξέλεγκτο και απόλυτα ανατρεπτικό στα όποια σχέδια ρόλο της τύχης στα ανθρώπινα πράγματα. Και οι τρεις διακρίνονται για το μαύρο χιούμορ που ανέφερα, και οι τρεις είναι σκοτεινές και σε αρκετά σημεία συνειδητά άβολες και "ενοχλητικές", όπως όλες του Λάνθιμου άλλωστε, και οι τρεις διαθέτουν το στοιχείο της εκούσιας θυσίας για κάποιου είδους συναισθηματικής ασφάλειας. 

Είδα την ταινία με ενδιαφέρον, δίχως να τη θεωρώ την καλύτερη του δημιουργού. Προειδοποιώ (το ξέρετε άλλωστε, όλοι το επεσήμαναν): Μην περιμένετε σε καμία περίπτωση να δείτε ένα ακόμα "Poor Things". Το φιλμ απευθύνεται α π ο κ λ ε ι σ τ ι κ ά σε όσους αγάπησαν τον προ "Poor Things" Λάνθιμο. Σας προειδοποίησα.