ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ "ΛΕΣΒΙΑ"

 Η Τζέλη Χατζηδημητρίου είναι μια καλή φωτογράφος, με εξαιρετικά φωτογραφικά άλμπουμ στο ενεργητικό της. Πριν μερικά χρόνια ωστόσο αποφάσισε να αφήσει τη φωτογραφία και να στραφεί στο ντοκιμαντέρ. Έκανε μερικά μικρού μήκους, τοπικού ενδιαφέροντος, ώσπου το 2024 παρουσίασε το πρώτο μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ της "Λεσβία". Ήταν το πιο κατάλληλο άτομο για να γυρίσει ένα τέτοιο φιλμ, αφού η ίδια έχει και άλλη μία ιδιότητα (δύο μάλλον): Είναι λεσβία και με τις δύο έννοιες της λέξης:

Γεννήθηκε και μεγάλωσε σε χωριό της Λέσβου κοντά στην Ερεσό και είναι λεσβία, και μάλιστα μαχητική και ακτιβίστρια. 

Η ταινία μιλά για την ιδιόρρυθμη (διεθνώς) περίπτωση της Ερεσού, ενός όμορφου χωριού της Λέσβου με υπέροχη παραλία, που υπήρξε μία από τις 5 ή 6 αρχαίες πόλεις του νησιού. Από εκεί κατάγεται η περίφημη ποιήτρια Σαπφώ, που έζησε τον 7ο π.Χ. αιώνα. Το χωριό, ήδη από τη δεκαετία του 70, αποτελεί  τόπο συγκέντρωσης λεσβιών απ' όλο τον κόσμο, κυρίως βέβαια το καλοκαίρι, αφού το "προσκύνημα" στην πατρίδα της Σαπφούς συνδυάζεται με υπέροχες διακοπές. 

Το φιλμ εξετάζει την παράξενη ισορροπία δύο διαφορετικών κοινοτήτων (υπάρχουν και άλλες κοινότητες εκεί, αλλά αυτό μάλλον απαιτεί να γυριστεί άλλη ταινία): Των ντόπιων (μιλάμε κατά βάση για ένα κτηνοτροφικό χωριό) και της λεσβιακής κοινότητας. Η συνύπαρξή τους πέρασε από διάφορα στάδια (σχετικής εχθρότητας, δίχως όμως αληθινά σοβαρά περιστατικά, αδιαφορίας, σταδιακής αποδοχής και σήμερα, όπως όλα δείχνουν, σχεδόν πλήρους αποδοχής). Συνομιλεί με αμφότερες τις κοινότητες και, παρά το ότι έχει σαφή θέση (προφανώς υπέρ της ελευθερίας κάθε μορφής σεξουαλικότητας), δεν διστάζει να καταγράψει τις αρνητικές απόψεις κάποιων ντόπιων για το φαινόμενο.

Με πλούσιο υλικό (φωτογραφίες, φιλμ κλπ.) καταγράφει όλη την πορεία του φαινομένου από τα 80ς ως σήμερα και τις φάσεις από τις οποίες πέρασε, όχι πλέον σε σχέση με τους κατοίκους, αλλά μέσα στην ίδια τη λεσβιακή κοινότητα. Για όσους γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα - είτε επειδή κατάγονται από εκεί είτε επειδή πηγαίνουν τακτικά εκεί - το πράγμα αποκτά και μια ιδιαίτερα συγκινητική χροιά, αφού βλέπουν τόσο εικόνες από την Ερεσό 40τόσα χρόνια πριν όσο και πρόσωπα της νιότης τους, αρκετά από τα οποία έχουν πλέον φύγει... Συγχρόνως η σκηνοθέτης παραθέτει σε φωνή off και την προσωπική της μαρτυρία, δείχνοντας μερικές φορές παιδικές φωτογραφίες της, με μνήμες από τη Λέσβο όπου η ίδια μεγάλωσε, από τα πρώτα εφηβικά ερωτικά της σκιρτήματα έως τη συνειδητοποίηση και πλήρη αποδοχή της σεξουαλικής της ταυτότητας, προσδίδοντας έτσι σε ένα φιλμ καταγραφής ενός ασυνήθιστου φαινομένου και μία απόλυτα προσωπική διάσταση. Το είπα και στην αρχή: Είναι η πλέον κατάλληλη γι' αυτό αφού, ως ντόπια και ως λεσβία ταυτόχρονα έχει βιώσει και τις δύο οπτικές. 

Το βρήκα πολύ ενδιαφέρον.

"DEAD RINGER" : ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΚΑΚΟ;

 

Ο Paul Henreid (1908-1992) είναι ένας αυστριακός σκηνοθέτης και ηθοποιός που, όπως πολλοί ευρωπαίοι, έκανε καριέρα στις ΗΠΑ. Ήταν κυρίως τηλεοπτικός, έχοντας σκηνοθετήσει επεισόδια πολλών γνωστών σειρών από το 1957. Ανάμεσα στις σειρές γύρισε και μερικές ταινίες, οι οποίες, όπως φαίνεται, ήταν μάλλον μέτριες. Ωστόσο το 1963 γυρίζει το ασπρόμαυρο "Dead Ringer" με την Μπέτι Ντέιβις σε διπλό ρόλο, καθώς υποκρίνεται δύο δίδυμες πανομοιότυπες αδελφές.

Όταν μια μεσήλικη, τίμια γυναίκα, που διατηρεί μπαρ σε φτωχική περιοχή, αντιμετωπίζει το άμεσο φάσμα της απόλυτης φτώχειας και της εκδίωξης από το σπίτι της, αναγκάζεται να επισκεφτεί τη δίδυμη αδελφή της, παρά το ότι την απεχθάνεται ήδη από τη νεότητά της και εδώ και πολλά χρόνια δεν διατηρεί καμιά επαφή μαζί της. Αντίθετα από την ίδια, εκείνη είναι ζάπλουτη, δίχως ηθικούς φραγμούς και ενδιαφέρεται μόνο για την πολυτέλεια και την καλοπέρασή της. Πολλά και φριχτά θα συμβούν μετά την συνάντησή τους...

Εξαιρετικό θρίλερ με μακάβριο σενάριο γεμάτο ανατροπές, ψυχολογικές και μη. Διότι δεν είναι μόνο τα όσα συμβαίνουν ανάμεσα στις δύο αδελφές. είναι και όσα αποκαλύπτονται για το χαρακτήρα της ηρωίδας. Ίσως, τελικά, το φιλμ να μας λέει ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και το "κακό" (ό,τι κι αν εννοούμε με τη λέξη αυτή), μπορεί να κρύβεται σε οποιονδήποτε από εμάς. Άλλωστε, σημειώστε, η ταινία τελειώνει με μια απίστευτα σαρκαστική ατάκα - που παραδόξως αποτελεί συγχρόνως και μια πράξη ελέους, θα καταλάβετε γιατί - που, νομίζω, δύσκολα θα τελείωνε μια σύγχρονη χολιγουντιανή ταινία με κάποια σημερινή σταρ. Πάντως η σκηνοθεσία δεν διαθέτει κάτι ιδιαίτερο. Ούτε η Μπέτι Ντέιβις με εντυπωσίασε, καθώς μου φάνηκε κάπως στομφώδης. Αξίζει πολύ όμως ως ταινία σεναρίου. Ανακαλύψτε την!

ΑΙΜΟΣΤΑΓΕΙΣ "ΑΠΟΙΚΟΙ"

"Οι Άποικοι" (Los Colonos, 2023) είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του χιλιανού Felipe Gálvez Haberle. 

Στη Χιλή του 1901 ένας πανίσχυρος κτηματίας, που κατέχει απέραντες εκτάσεις, στέλνει μια ετερόκλητη ομάδα 3 ανθρώπων να "βρουν ένα πέρασμα προς τη θάλασσα" για τα κοπάδια του. Πρόκειται για έναν βρετανό πρώην στρατιώτη, έναν αμερικάνο μισθοφόρο βγαλμένο θαρρείς από τα γουέστερν που ξέρουμε και έναν ιθαγενή ινδιάνο. Η αργή πορεία τους και η συνάντησή τους με άλλους ανθρώπους θα μας δείξει (και στον ινδιάνο επίσης) ποια ακριβώς είναι η αποστολή τους.

Ταινία που μιλά ξεκάθαρα για την λευκή αποικιοκρατία και τη φρίκη της, είναι έξυπνα δομημένη αποκαλύπτοντάς μας όλες της τις πτυχές. Από τους φόνους και τον απροκάλυπτο "θεσμικό" ρατσισμό έως την αρπαγή της γης. Αυτό που μου άρεσε ιδιαίτερα είναι η ύπουλη μετάλλαξή του (του ρατσισμού και της συνακόλουθης εκμετάλλευσης εννοώ) σε κάτι πιο πολιτισμένο και δίχως τον πρωτόγονο και ξεπερασμένο πλέον τρόπο της βίας στην τελευταία σεκάνς, όπου οι πάντοτε κυρίαρχοι λευκοί δείχνουν ένα μειλίχιο πρόσωπο στους ντόπιους, δίχως όμως τίποτα να αλλάζει ουσιαστικά.

Στην ταινία κυριαρχεί το αχανές, έρημο ως επί το πλείστον τοπίο και, βεβαίως, η σκληρότητα και ο ωμός ρεαλισμός, που προφανώς δεν έχει τίποτα το ηρωικό (το απολύτως αντίθετο μάλιστα). συμφωνώ απόλυτα ιδεολογικά με την ταινία, ωστόσο μάλλον με κούρασε. Δεν μπορώ να πω ότι το απόλαυσα, παρά το ότι πετυχαίνει απόλυτα τον στόχο του. 

"ΕΚΚΟΛΑΨΗ" ΤΕΡΑΤΩΝ

 

Πρώτη ταινία της Hanna Bergholm (μετά από αρκετές μικρές), η "Εκκόλαψη" (Pahanhautoja) του 2022 είναι ένα ενδιαφέρον φιλμ τρόμου, που έχει κάτι να πει, αφού στην ουσία πρόκειται για αλληγορία που ασκεί κριτική στην "απαστράπτουσα" εικόνα της εύπορης δύσης (ή, επειδή τα πράγματα έχουν αλλάξει εδώ και λίγες δεκαετίες, στο κομμάτι των κατοίκων της δύσης που παραμένει εύπορο).

Σε μια "τέλεια" φιλανδική οικογένεια (ζεύγος και δύο παιδιά, αγόρι και κορίτσι) η μητέρα είναι youtuber εκθειάζοντας την ίδια τους την τελειότητα. Από τις πρώτες σκηνές αντιλαμβανόμαστε πόσο πλαστή είναι η εικόνα αυτή:Πίσω από τη βιτρίνα κρύβεται μια αφόρητα καταπιεστική κατάσταση : Ένας άβουλος πατέρας και μια μητέρα που σχεδόν βασανίζει την κόρη της για να την κάνει ντε και καλά πρωταθλήτρια ενόργανης γυμναστικής (που ήταν το δικό της όνειρο), παρά το ότι η δύστυχη μικρή "δεν το έχει". Όταν το κορίτσι θα ανακαλύψει ένα αυγό πουλιού, το παίρνει κρυφά στο σπίτι και αρχίζει να το ζεσταίνει. Αυτό που θα εκκολαφτεί όμως δεν θα είναι απλώς ένα πουλάκι...

Το φιλμ είναι αρκετά τρομακτικό. Σε κάποια σημεία μάλιστα γίνεται σχεδόν σπλάτερ. Ξεκάθαρος στόχος του βέβαια είναι να αποκαλύψει αυτά που υποβόσκουν κάτω από τη γυαλιστερή επιφάνεια. Και να μιλήσει για μια ακόμα φορά για το γνωστό "αμαρτίες γονέων..." και τα λοιπά. Και να καταδικάσει, επ' ευκαιρία, και τα κοινωνικά δίκτυα και την άρρωστη εμμονή όλο και πιο πολλών ανθρώπων μ' αυτά (για να επιδειχτούν με γελοίους πολλές φορές τρόπους). 

Τέλος πάντων, παρά τις κάποιες αναληθοφάνειες στο σενάριο, πρόκειται για "σκεπτόμενο" τρόμο, πράγμα αρκετά σπάνιο, με ξεκάθαρη κοινωνική άποψη. Ενδιαφέρον!

ΓΚΡΟΤΕΣΚΟΣ ΚΑΙ ΜΕ ΑΓΩΝΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ CULT "ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΔΕΣΜΟΣ"

 

Το "Love Lies Bleeding" (Ματωμένος Δεσμός) είναι ένα φιλμ του 2024, δεύτερο μεγάλου μήκους της Rose Glass, με τις Κρίστεν Στιούαρτ και Άννα Μπαρίσνικοφ, αλλά και τον Εντ Χάρις σε μια από τις πιο απίθανες εμφανίσεις του.

Μια κοπέλα που δουλεύει σε γυμναστήριο ερωτεύεται παράφορα μια περιπλανώμενη και άστατη body builder. Αμέσως θα αρχίσουν τα προβλήματα. Όχι ότι κάτι δεν πάει καλά με τον δεσμό τους, αλλά επειδή η δεύτερη αντιδρά... χμμμ.. κάπως βίαια θα έλεγα όποτε συμβαίνει κάτι αρνητικό...

Πολλή και γραφική βία - προσοχή, μερικές σκηνές είναι πραγματικά gore, γκροτέσκο κλίμα, κάποιο ύπουλο χιούμορ, τραβηγμένες καταστάσεις... και όλα αυτά σαφώς επίτηδες. Η ταινία από την αρχή έχει την πρόθεση να γίνει cult και το δείχνει. Είπαμε, οι καταστάσεις γίνονται όλο και πιο απίθανες, αλλά όλο αυτό είναι "μέσα στο παιχνίδι". Το καλό είναι ότι δεν παίρνει ποτέ τον εαυτό της στα σοβαρά και η σκηνή με τον... Hulk το αποδεικνύει. Όσο για την αισθητική όλων αυτών... δεν ξέρω. Είπαμε ότι η υπερβολή είναι κύριο χαρακτηριστικό της.

Εντάξει, το είδα ευχάριστα, δεν νομίζω όμως ότι είναι κάτι σπουδαίο. Μπράβο όμως στη Στιούαρτ που τολμά τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους ρόλους.

"DUNE 2": ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ

 

Περί "Dune: Part Two" (2024). Του Denise Villeneuve και πάλι φυσικά και με το ίδιο καστ προφανώς (συν τη Λέα Σεϊντού και τον Κρίστοφερ Γουόκεν μεταξύ άλλων). 

Δεν έχω να προσθέσω πολλά στα όσα έγραψα για το πρώτο μέρος (2 Νοεμβρίου 2021). Άλλωστε πρόκειται για την ίδια 6ωρη, 7ωρη (ή κάτι τέτοιο) ταινία που συνεχίζεται. Εδώ έχουμε πλέον την αναγνώριση του βασικού χαρακτήρα ως τον αναμενόμενο μεσσία και την κυριαρχία του. Και μετά;

Θα πω απλώς ότι αυτό το δεύτερο μέρος έχει περισσότερη δράση (μάχες, μονομαχίες σκουλήκια κλπ.). Ενώ όμως αυτό του στερεί κάτι από τη σκοτεινή υποβλητικότητα του πρώτου μέρους - με την οποία είχα ενθουσιαστεί - παραδόξως αυτό δίνει περισσότερη τροφή για σκέψη. Δύο είναι τα σημεία που θα επισημάνω: 

Πρώτο : Η διαρκής αμφισβήτηση της απόλυτης εξουσίας και κυριαρχίας: Ο ήρωας όσο κερδίζει σε δύναμη χάνει σε προσωπική ζωή, σε καθημερινή ευτυχία. Ταυτόχρονα αμφισβητεί βαθιά το αν η απόλυτη δύναμη που του δίνεται είναι τελικά κάτι θετικό.Τα οράματα των πολέμων που αναπόφευκτα έρχονται, οι ποταμοί του αίματος, τον κρατούν άγρυπνο, λειτουργούν ως ένα είδος μελλοντικών τύψεων. 

Δεύτερο : Ποτέ δεν χώνευα την έννοια του μεσσία, αυτού που θα έρθει και θα μας σώσει. Αν δεν αντιδράσουμε μόνοι μας δεν πρόκειται να σωθούμε από τίποτα και από κανέναν (και μάλιστα ουρανοκατέβατο και μεταφυσικό). Όμως γιατί γράφω τόσο καλά λόγια για το "Dune", μια ταινία (και βιβλίο) που ακριβώς περιστρέφεται γύρω από αυτή την έννοια; Δεν μπορώ να πω πολλά, θα ήταν ασυγχώρητο spoiler, αλλά στο έπος αυτό η έννοια του μεσσία "προσγειώνεται", εξηγείται, προετοιμάζεται... Τίποτα μεταφυσικό στην συγκεκριμένη περίπτωση...

Και φυσικά απόλαυσα για μια ακόμα φορά τις διαρκείς ίντριγκες, τα σχόλια πάνω στην πολιτική, τα "σχέδια μέσα στα σχέδια" κλπ. κλπ.

Για μένα, που δεν ενθουσιάζομαι πλέον με τα blockbuster και που συνήθως τα θεωρώ το ένα χειρότερο από το άλλο, το Dune (συνολικά) είναι ίσως το καλύτερο αμερικάνικο blockbuster από το 2000 (και τον Villaneuve έναν από τους καλύτερους εν ζωή δημιουργούς).

ΕΦΙΑΛΤΙΚΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ "ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΟ ΚΑΚΟ ΠΑΡΑΜΟΝΕΥΕΙ"

 

Σε αρκετά κινηματογραφικά είδη (και όχι μόνο) όλο και πιο αξιόλογες ταινίες εδώ και χρόνια (ίσως πλέον και δεκαετίες) μας έρχονται από όλες τις γωνιές του πλανήτη. Πιθανόν και από την Αμερική, σίγουρα όμως όχι από το παρακμασμένο, διοικούμενο από αισθητικά ηλίθιους λογιστές ή CEO και παντελώς ανέμπνευστο πλέον Χόλιγουντ (εννοείται ότι υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά δυστυχώς πολύ λιγότερες από όσο παλιά). Το λέει κάποιος που ποτέ δεν περιφρόνησε το mainstream Χόλιγουντ - πάμπολλες αναρτήσεις μου το επιβεβαιώνουν - αν και πάντα παρακολουθούσα με το ίδιο ενδιαφέρον το παγκόσμιο και όχι μόνο το αγγλόφωνο σινεμά. Στο είδος του τρόμου σπάνια οι αξιόλογες ταινίες έρχονται από αμερικάνικα sequel, spin off και άλλα τέτοια. Τέλος πάντων, επειδή σας ζάλισα λέγοντας τον πόνο μου, λίγα λόγια για το αργεντίνικο "Εκεί που το Κακό Παραμονεύει" (Cuando acecha la maldad) (2023) του Demian Rugna.

Δύο αδέλφια ζουν σε απομονωμένη φάρμα. Όταν βρίσκουν ένα τεμαχισμένο πτώμα μοιάζουν να γνωρίζουν τι περίπου συμβαίνει και ανακαλύπτουν σχεδόν αμέσως την "πηγή του κακού": Έναν φριχτά παραμορφωμένο, κατάκοιτο δαιμονισμένο. Από εκεί και πέρα τα πράγματα γίνονται όλο και πιο ανεξέλεγκτα.

Πριν από οτιδήποτε άλλο θα τονίσω ότι η ταινία απευθύνεται α π ο κ λ ε ι σ τ ι κ ά σε φίλους του είδους. Για οποιονδήποτε που δεν είναι οικείος κρίνεται αυστηρώς ακατάλληλη. Πάμε τώρα στα μετά την προειδοποίηση: 

Πρόκειται για μια πρωτότυπη εκδοχή του θέματος του δαιμονισμού, πολύ μακριά από κάθε λογής εξορκιστές (υπάρχουν και εδώ, αλλά όχι όπως τους ξέρουμε). Αυτό που κάνει, νομίζω, "δύσκολη" τη θέαση του φιλμ είναι ο ωμός ρεαλισμός της. Δεν εννοώ στο σπλάτερ στοιχείο και στα αηδιαστικά εφέ (υπάρχουν τέτοια, αλλά σχετικά λίγα. Η ταινία σαφέστατα δεν βασίζεται σ' αυτά). Εννοώ τον ρεαλισμό στο περιβάλλον, στους χαρακτήρες, στο τοπίο... Όλα μοιάζουν αφόρητα καθημερινά και οικεία : Οι εκτάσεις στις φάρμες δεν είναι εξωτικές, οι άνθρωποι δεν είναι όμορφοι, είναι κοινοί και καθημερινοί, όπως και οι σχέσεις τους, το κοντινό χωριό δεν είναι γραφικό, μάλλον κοινότοπο και βαρετό είναι, η καθημερινότητα είναι πληκτική, οι περισσότερες σκηνές είναι ημερήσιες και όχι υποβλητικές... Κι όμως, αυτό ακριβώς το τετριμμένο, το ρεαλιστικό στοιχείο, είναι νομίζω αυτό που κάνει την ταινία πολύ πιο "απωθητική" από το αν γυριζόταν σε ένα περίτεχνα σκηνογραφημένο και επινοημένο περιβάλλον. Υπάρχει επίσης η πρωτοτυπία της πολύπλοκης αντιμετώπισης του "Κακού", που δεν μοιάζει με όσα έχουμε δει πολλάκις και δεν είναι καθόλου απλή. Υπάρχει το διάχυτο φολκλόρ στοιχείο (όλα αυτά μοιάζουν γνωστά σε πολλούς, τα έχουν ξαναζήσει ή ακούσει γι' αυτά) και, τελος, υπάρχει η μόνιμη αίσθηση ότι όλα αυτά γίνονται - ή μάλλον πολλαπλασιάζονται - από την ανθρώπινη ασυνεννοησία, τις κόντρες, τις συγκρούσεις τους...

Σας είπα: Πρωτότυπο, "ενοχλητικό", αξιόλογο για το είδος, αλλά μόνο για τους φίλους του τρόμου.

ΟΤΑΝ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΓΟΝΕΩΝ...ΚΛΠ, ΤΟΤΕ ΕΙΝΑΙ "Η ΚΟΛΑΣΗ ΜΕΣΑ ΜΑΣ"

Το 2005 ο εκ Βοσνίας Ερζεγοβίνης (τότε Γιουγκοσλαβίας) Danis Tanovic - γνωστός από το πολύ δυνατό "No Man's Land" του 2001 - γυρίζει το "Η Κόλαση Μέσα μας" (L'Enfer) στη Γαλλία. Εμανουέλ Μπεάρ, Μαρί Γκιλέν, Καρόλ Μπουκέ, Γκιγιόμ Κανέ και άλλοι γνωστοί, σε μικρούς ρόλους, συνθέτουν το καστ. Το πολύ ενδιαφέρον είναι ότι το σενάριο είναι του Kieslowski (με τον Piesiewicz), αλλά δεν γυρίστηκε ποτέ από τον ίδιο.

Τρεις αδελφές ζουν όχι ιδιαίτερα κοντά η μία στην άλλη. Ως παιδιά έχουν βιώσει τραυματικά συμβάντα που σχετίζονται με τον πατέρα τους και τώρα έχουν και οι τρεις διαφορετικής φύσης η κάθε μία ερωτικά προβλήματα. Ένα άλλο συμβάν, τωρινό αυτή τη φορά, θα τις φέρει πάλι κοντά - και κοντά στη μητέρα τους.

Ενδιαφέρον δράμα με γερό σενάριο, αρκετές απροσδόκητες αποκαλύψεις και ανατροπές, σχέσεις που αλλάζουν διαρκώς, συμβάντα που δεν είναι αυτά που αρχικά φαίνονται... Όλα αυτά παρακολουθούνται δίχως να κουράζουν, ενώ συγχρόνως ο χαρακτήρας της κάθε μίας εμβαθύνεται. Όταν κρυμμένα μυστικά θα αποκαλυφθούν και κάποια παλιά γεγονότα θα εξηγηθούν (και για τον θεατή) ειδωμένα από άλλη σκοπιά, αυτό που μένει είναι η αίσθηση της τυχαιότητας, που μπορεί να πάει τη ζωή μας όπου αυτή θέλει, αλλά και η πολύ έντονη απόδειξη ότι "αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα"...

Καλό δραματικό φιλμ που αξίζει να ψάξετε - αν σας ενδιαφέρει αυτό το είδος σινεμά, του οποίου η συγκεκριμένη ταινία αποτελεί νομίζω καλό δείγμα.

ΟΙ "ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΜΕΡΕΣ" ΚΑΙ Η ΖΕΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

 

Τις τελευταίες δεκαετίες ο Wim Wenders βρίσκεται σε μόνιμη παρακμή στις ταινίες μυθοπλασίας που φτιάχνει (τονίζω τη λέξη "μυθοπλασίας", διότι τα τα ντοκιμαντέρ που έχει γυρίσει από την εποχή ήδη του "Buena Vista..." έως σήμερα είναι εξαιρετικά). Και να που αιφνιδίως όλα αλλάζουν το 2023. Οι "Υπέροχες μέρες" του 2023, ταινία μυθοπλασίας, μπορεί ίσως να κουράσει το ευρύτερο κοινό, αλλά προσωπικά τη βρήκα θαυμάσια. 

Το φιλμ είναι γυρισμένο στην Ιαπωνία με αποκλειστικά ιάπωνες ηθοποιούς και σαφώς προτείνει μια ζεν αντιμετώπιση της ζωής. Ένας μεσήλικα δουλεύει καθαρίζοντας δημόσιες τουαλέτες, ζει μόνος χρησιμοποιώντας αποκλειστικά μη ψηφιακή τεχνολογία, ακολουθεί μια καθημερινή ρουτίνα και η μεγαλύτερη ψυχαγωγία του είναι το διάβασμα (αναλογική δραστηριότητα βεβαίως). Οι ελάχιστες - ανεπαίσθητες ίσως - αλλαγές που διαταράσσουν τη ρουτίνα αυτή λειτουργούν ως σημαντικά γεγονότα για τη ζωή του.

Ναι, είναι ένα φιλμ όπου πραγματικά δεν συμβαίνει σχεδόν τίποτα. Ο άνθρωπος αυτός, που μιλά ελάχιστα και μοιάζει με ερημίτη των πόλεων, είναι απόλυτα ευχαριστημένος από τη ζωή του. Όχι απλώς ευχαριστημένος, αλλά κάποια στιγμή θα αντιληφθούμε ότι ο ίδιος επέλεξε  συνειδητά τον "μινιμαλιστικό" και λιτότατο αυτόν τρόπο ζωής. Τρομερά δύσκολο για την συντριπτική πλειοψηφία ημών, λυτρωτικό όμως αν το καταφέρεις. Η λογική είναι απλή : Αν αγαπήσεις αυτό που κάνεις (ακόμα και τις τουαλέτες) και περιορίσεις τις ανάγκες σου στα μόνο υλικώς και πνευματικώς απαραίτητα, τότε οτιδήποτε αντιλαμβάνεσαι γύρω σου, ακόμα και η πιο ανεπαίσθητη αλλαγή φαίνεται ως κάτι νέο και πρωτόγνωρο. Αν μάλιστα οι αλλαγές αυτές είναι κάπως (στοιχειωδώς) σημαντικότερες (ένας συνάδελφος που παραιτείται, η επίσκεψη σε ένα vintage δισκοπωλείο, η άφιξη μιας έφηβης ανιψιάς που το έχει σκάσει προσωρινά από το σπίτι κλπ.) λειτουργούν στον κόσμο που δημιούργησε ο ήρωας για τον εαυτό του ως μεγάλες, αναπάντεχες περιπέτειες, άλλοτε ενοχλητικές, αφού διαταράσσουν την αγαπημένη του ρουτίνα, άλλοτε ευπρόσδεκτες ως ευκαιρίες απελευθέρωσης συναισθημάτων ή ακόμα και ως πολύ ενδιαφέρουσες. 

Αν προσθέσετε και έναν γλυκύτατο πρωταγωνιστή, που αποδέχεται με αισιοδοξία ό,τι του συμβαίνει και το υπέροχο "κλασικό" ροκ που διαπερνά απ' άκρου σ' άκρου το φιλμ (ο ήρωας ακούει σχεδόν αποκλειστικά ροκ των 60ς και 70ς και μάλιστα από κασέτες) και αποτελεί ένα soundrack με μερικά από τα γνωστότερα και ωραιότερα κομμάτια του είδους (για μια ακόμα φορά η μεγάλη αγάπη του Wenders για το ροκ), έχετε να κάνετε με ένα μινιμαλιστικό ποίημα, που προσωπικά με συνεπήρε, δεν με κούρασε (αυτό κι αν είναι κατόρθωμα για μια τέτοια ταινία) και με συγκίνησε.

ΥΓ: Προσοχή: Βρισκόμαστε κυριολεκτικά στον αντίποδα, στο άλλο άκρο του σύγχρονου τουλάχιστον Χόλιγουντ με τους υπερήρωες και τις υπόλοιπες κάθε λογής βαβούρες. Προειδοποιώ, αφού οποιοσδήποτε εθισμένος σ' αυτό ή θα φύγει στο πρώτο τέταρτο ή θα τον βρουν σε κώμα στο τέλος.

"LOLA" : Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΑΛΛΙΩΣ...

 

Ο ιρλανδός Andrew Legge είναι ένας πολύ ενδιαφέρων σκηνοθέτης σκεπτόμενων ταινιών επιστημονικής φαντασίας. Στο ενεργητικό του έχει μερικά μικρού μήκους φιλμ που ξεχώρισαν. Το 2022 γυρίζει την πρώτη μεγάλου μήκους του "LOLA", εξ ίσου ενδιαφέρουσα και ασυνήθιστη. Πρόκειται για ένα ασπρόμαυρο φιλμ επιστημονικής φαντασίας σε ρετρό κλίμα, παρουσιασμένο ως "παλιό φιλμ που βρέθηκε τυχαία", όπως δηλαδή το γνωστό "Blair Witch Project". Καμία σχέση βέβαια (θεωρώ το LOLA καλύτερο), αλλά για να καταλάβετε το ύφος.

Πρόκειται για ταινία εναλλακτικής ιστορίας / ταξιδιού στο χρόνο. Στις αρχές του πολέμου δύο νεαρές βρετανίδες αδελφές ζουν μόνες (οι γονείς έχουν πεθάνει) μάλλον ειδυλλιακά στο όμορφο σπίτι τους. Η μία, επιστημονική ιδιοφυία, εφευρίσκει μια μηχανή με οθόνη που λαμβάνει εικόνες από το μέλλον. Βλέποντας λοιπόν τι θα γίνει στο μέλλον, δίνουν τις ανάλογες πληροφορίες - αρχικά ανώνυμα - στους στρατιωτικούς και ο πόλεμος αλλάζει πορεία, καθώς από την αρχή οι άγγλοι, γνωρίζοντας τις προθέσεις των ναζί, τους αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά. Σιγά - σιγά όμως οι αρχικοί θρίαμβοι θα μετατραπούν σε εφιάλτη...

Εξαιρετικά ενδιαφέρον σενάριο, πολύπλοκο, ικανό να δώσει ατελείωτη τροφή για σκέψη πάνω σε θέματα χρόνου και διαμόρφωσης της ιστορίας. Πολύ καλή επίσης η απομίμηση των λήψεων από κάμερες εποχής, η επεξεργασία του φιλμ ώστε να δείχνει παλιό (ολόκληρη η ταινία που βλέπουμε υποτίθεται ότι είναι ένα φιλμ των αρχών των 40ς που βρέθηκε πρόσφατα) και η όλη παλιακή ατμόσφαιρα - συν το πολύ έξυπνο παιχνίδι με τη μουσική, παράλληλα με το σοβαρότερο προφανώς με το εναλλακτικό μέλλον της ανθρωπότητας. Ολόκληρο το εγχείρημα αισθητικά θυμίζει το υπέροχο "Zelig" του Woody Allen - πράγμα που έχει επισημανθεί και από άλλους και ίσως αποτελεί τη βασική επιρροή του δημιουργού.

Ρετρό επιστημονική φαντασία λοιπόν στα πιο πρωτότυπά της. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε σκεπτόμενους οπαδούς του είδους.