"RITA, SUE AND BOB TOO" Ή Η ΘΑΤΣΕΡΙΚΗ ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΜΙΖΕΡΙΑ

Τηλεοπτικός κυρίως σκηνοθέτης, αλλά και με κάποιες ταινίες στο ενεργητικό του, ο Alan Clarke (1935-1990) γυρίζει το 1987 το γλυκόπικρο, ρεαλιστικότατο και ενίοτε κωμικό "Rita, Sue and Bob too" και καταγράφει με απόλυτο τρόπο την βρετανική μιζέρια της επαρχίας και των μεσαιοκατώτερων τάξεων, η οποία έφτασε στην ακμή της (η μιζέρια εννοώ) επί Θάτσερ. 

Βρετανική μικρή πόλη. Οι δύο μαθήτριες του τίτλου - εργατική τάξη, αδιάφορες για το σχολείο, αλκοολικός ο πατέρας της μίας κλπ. - προσλαμβάνονται από τον μικρομεσαίο (άρα ανώτερό τους οικονομικά) μεσήλικα Μπομπ ως μπέιμπισίτερς. Εκείνος όμως άλλα έχει στο μυαλό του. Σύντομα θα τα φτιάξει και με τις δύο ταυτόχρονα (πράγμα που γνωρίζουν αμφότερες και δεν έχουν κανένα πρόβλημα) κάτω από τη μύτη της σεμνότυφης γυναίκας του.

Θα επαναλάβω ότι πρόκειται για την τέλεια καταγραφή της επί Θάτσερ βρετανικής, επαρχιακής μιζέριας των 80ς. Φτωχικά σπίτια, αλκοόλ, γελοία, κιτς ντυσίματα, πανάσχημοι δρόμοι και κτίρια, αδιαφορία για οτιδήποτε πέρα από σεξ, κουτσομπολιά και κοπάνες από το σχολείο... και σε πρώτο πλάνο οι μεγάλες ταξικές διαφορές, όχι μόνο ορατές, αλλά και αποδεκτές απ' όλους - του στιλ "ε, τι να κάνουμε, έτσι είναι τα πράγματα"... Οι χαρακτήρες είναι όλοι κούφιοι, στερούνται οποιουδήποτε περιεχομένου. Όσο σεμνότυφη και κρυόκωλη είναι η καθώς πρέπει σύζυγος, άλλο τόσο ξεσαλωμένες, αλλά συγχρόνως και... πώς να το πω... αθώες, κενές, χαζές, επιπόλαιες, αδιάφορες για τα πάντα ... είναι οι μικρές (που μοιάζουν πολύ μεγαλύτερες με το ντύσιμο και την εν γένει εμφάνισή τους).

Πινακοθήκη χαρακτήρων ενός παρακμιακού επαρχιακού "τσίρκου", με αρκετό χιούμορ, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια φτηνή βιντεο - σεξοκωμωδία των 80ς, αν δεν ήταν τόσο άσχημο κατά βάθος όλο αυτό που περιγράφει. Από τις χαρακτηριστικές στιγμές του βρετανικού σινεμά των 80ς και του ως το κόκκαλο ρεαλισμού που τον διακρίνει.

ΛΙΓΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΛΑΣΙΚΟ "ΠΡΩΤΑΡΗ"

Ιδού άλλη μια ταινία που δεν θα ήταν δυνατόν να γυριστεί σήμερα, λόγω της λαίλαπας της πολιτικής ορθότητας φυσικά. "Ο Πρωτάρης" (The Graduate) του καλού Mike Nichols (1931-2014) γυρίζεται το 1967, σε μια εποχή δηλαδή που η αντισυμβατικότητα θριαμβεύει και κάθε τι "παλιό" και συντηρητικό περιφρονείται (ή/και λοιδορείται με κάθε τρόπο). Πρόκειται για το φιλμ που κάνει σταρ τον Ντάστιν Χόφμαν, με την Αν Μπάνκροφτ και την πανέμορφη Κάθριν Ρος στο πλευρό του. Και, φυσικά, με την υπέροχη μουσική των Simon & Garfunkel σε ένα από τα καλύτερα σάουντρακ όλων των εποχών (εδώ θα ακούσετε μερικά από τα γνωστότερα και ωραιότερα τραγούδια του ντουέτου, που γράφτηκαν ειδικά για την ταινία). 

Ένας νεαρός που μόλις έχει επιστρέψει στο πλούσιο σπίτι των γονιών του μετά από λαμπρές επιδόσεις στο κολέγιο περνά ένα είδος μπλοκαρίσματος ή ελαφράς κατάθλιψης. Σαν να μην τον ενδιαφέρει τίποτα, σαν να μη ξέρει τι θέλει να κάνει στη ζωή του... Τότε θα δεχτεί την ξεκάθαρη σεξουαλική πρόκληση της συζύγου του ζεύγους των καλύτερων φίλων των γονιών του, η οποία είναι περίπου συνομήλικη της μητέρας του και η οποία σχεδόν θα τον υποχρεώσει να πάψει να είναι παρθένος...

Ταινία που συνδυάζει την αισθηματική κομεντί και τη σεναριακή τολμηρότητα, που δεν διστάζει να σπάσει διάφορα ερωτικά ταμπού, είχε γίνει μεγάλη επιτυχία στην εποχή της και παραμένει κατά τη γνώμη μου κλασική. Εκτός από το ερωτικό στοιχείο και τα "είδη" του έρωτα (ή μάλλον τη διαφορά έρωτα και σεξ), μιλά και για τα νεανικά αδιέξοδα, την οικογενειακή καταπίεση και το ασφυκτικό, έστω και πολυτελές, οικογενειακό περιβάλλον, το μετεφηβικό άγχος και για άλλα που θα ανακαλύψετε. Άλλο χαρακτηριστικό της είναι ότι δίπλα στις κωμικές καταστάσεις που θα δημιουργηθούν συνυπάρχουν πραγματικά σκοτεινές σκηνές, που κυρίως αφορούν τις διαθέσεις των ηρώων. Και φυσικά υπάρχει και το ξέφρενο, παλαβό και λιγάκι μη ρεαλιστικό τέλος, άξιο για μια ταινία - ορόσημο της τρέλας των 60ς. 

Ε, ναι, βρίσκω ότι αντέχει ως σήμερα κι ας άλλαξαν τόσο οι ιδέες και οι διαθέσεις του κόσμου. Για μένα αποτελεί το τέλειο αντίδοτο στη σύγχρονη πανταχόθεν επέλαση του κάθε είδους συντηρητισμού.  

 

ΕΠΙΚΟ, ΣΤΟΧΑΣΤΙΚΟ, ΑΛΛΆ ΚΑΙ ΑΣΤΕΙΟ "ΜΥΣΤΙΚΟ ΦΡΟΥΡΙΟ"

Ο μεγάλος Akira Kurosawa (1910-1998) γυρίζει το ασπρόμαυρο "Μυστικό Φρούριο" το 1958, με πρωταγωνιστή φυσικά τον Τοσίρο Μιφούνε. Ο δημιουργός ενορχηστρώνει διαφορετικά μεταξύ τους στοιχεία και κινηματογραφικά είδη για να μας δώσει τελικά μια χορταστική περιπέτεια. 

Δύο κουρελήδες, άπληστοι και όχι πολύ έξυπνοι χωρικοί, που γυρίζουν τρομοκρατημένοι, πεινασμένοι και καταβεβλημένοι από τον πόλεμο όπου είχαν πάει ηλιθιωδώς για να πλουτίσουν, πέφτουν κατά λάθος πάνω στο κρυμμένο χρυσάφι της ηττημένης στον πόλεμο φατρίας. Εκεί θα συναντήσουν έναν θρυλικό στρατηγό και τη νεαρή πριγκίπισσα των νικημένων, την οποία όλοι προσπαθούν να σκοτώσουν και - δίχως να ξέρουν την αληθινή τους ταυτότητα - τους ακολουθούν σε ένα γεμάτο κινδύνους ταξίδι μέσα από τις γραμμές του εχθρού (κουβαλώντας μάλιστα το χρυσάφι που κυνηγούν οι πάντες).

Ο μεγάλος δημιουργός συνδυάζει με επιτυχία εδώ διάφορα είδη : Περιπέτεια, έπος, κωμωδία, στοχασμό πάνω στην απληστία, τον πόλεμο και την ανθρώπινη βλακεία... και τελικά καταφέρνει να μας δώσει μια πραγματικά χορταστική περιπέτεια με διαρκές σασπένς και έξυπνα γυρίσματα της τύχης. Βεβαίως θα δούμε ότι οι συμπτώσεις και οι λύσεις της τελευταίας στιγμής παίζουν αρκετά μεγάλο ρόλο - οπότε μιλάμε για οφθαλμοφανείς συμβάσεις - η όλη τοιχογραφία όμως μιας πάμπτωχης, ρημαγμένης από εμφύλιους μεσαιωνικής Ιαπωνίας είναι τόσο επιβλητική και η ταινία τόσο χορταστική, που τις συγχωρείς. Επίσης ενυπάρχει το πανταχού παρόν ουμανιστικό πνεύμα του Κουροσάβα, που εδώ καταδικάζει απερίφραστα τόσο τη βία και τον πόλεμο, που μόνο δυστυχία προκαλεί, όσο και την ανθρώπινη απληστία που - και για μένα - είναι το χειρότερο ανθρώπινο ελάττωμα. Και μη ξεχνάτε: Το όλο σχέδιο είναι επινόηση των όντως ηλίθιων και κουρελήδων χωρικών και όχι των στρατηγών και των πριγκίπων. Να είναι σχόλιο ότι και η εξυπνάδα ακόμα σε αρκετά μεγάλο μέρος της είναι ταξικό και όχι επίκτητο ζήτημα;  

ΥΓ: Στην ιστορία του φιλμ αυτού, 20 χρόνια μετά, βασίστηκε ολόκληρη η δομή του θρυλικού πρώτου "Πολέμου των Άστρων". Βάλτε τα κατάλληλα πρόσωπα στις κατάλληλες θέσεις και θα το διαπιστώσετε. Το δήλωσε άλλωστε και ο ίδιος ο Lucas.

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ "ΣΚΑΘΑΡΟΖΟΥΜΗ ΣΚΑΘΑΡΟΖΟΥΜΗ"

Το 1988 ο Tim Burton μας είχε συστήσει τον Σκαθαροζούμη, έναν αηδιαστικό, πλην όμως αστείο νεκρό, που εμφανίζεται αν τον καλέσεις καταλλήλως για να κάνει τη ζωή σου μπάχαλο. Το 2024, σε μια εντελώς διαφορετική εποχή, αποφασίζει να γυρίσει ένα σίκουελ, το "Σκαθαροζούμης Σκαθαροζούμης". Ενδιαφέρον έχει ότι διατηρεί το ίδιο βασικό καστ (Μάικλ Κίτον, Γουινόνα Ράιντερ), ενώ έχουν προστεθεί ο Ουίλιαμ Νταφόε, η Μόνικα Μπελούτσι, η Άννα Ορτέγκα και, σε σύντομη εμφάνιση, ο Ντάνι ντε Βίτο!

36 χρόνια μετά (ναι, 36 έχουν περάσει) ο Σκαθαροζούμης είναι ακόμα ερωτευμένος με την Λύντια. Όταν η οικογένεια (τρεις γενιές της για την ακρίβεια) επιστρέφει για μια κηδεία στο σπίτι της αρχικής ταινίας θα γίνει αληθινός χαμός με ζωντανούς και νεκρούς να πηγαινοέρχονται στον πάνω και στον κάτω κόσμο και μια απολαυστική Μόνικα Μπελούτσι να απαιτεί εκδίκηση από τον πρώην της και να καθαρίζει τα πάντα στο πέρασμά της...

Ο Burton ξαναβρίσκει το κέφι του μετά από μια σειρά αποτυχημένων ταινιών τα αρκετά τελευταία χρόνια. Προσωπικά λοιπόν το διασκέδασα. Ο συνδυασμός gore και πλάκας επαναλαμβάνεται έξυπνα και εδώ, ενώ ο σκοτεινός (αλλά και αστείος) κόσμος του σκηνοθέτη κάνει και πάλι τη θριαμβευτική του εμφάνισή με σάρκα και οστά. Θα ακούσουμε πολλή ντίσκο, ενώ προς το τέλος ο Burton ξαναθυμάται σε μια απολαυστική σκηνή το McArthur Park (!), ένα νο 1 κομμάτι του δεύτερου μισού των 60ς που τραγουδούσε ο σημαντικός ηθοποιός Ρίτσαρντ Χάρις. 

Ο δημιουργός ξαναβρίσκει λοιπόν τη φόρμα του, όχι όμως και την έμπνευσή του, αφού δεν παύουμε να μιλάμε για ένα σίκουεκλ που αντιγράφει (επιτυχημένα έστω) το πρώτο φιλμ. Το απόλαυσα λοιπόν, αλλά το στοιχείο της έκπληξης είχε χαθεί, αφού ήξερα πολύ καλά τι θα δω.

MAD "MANDY"

Ο Panos Cosmatos είναι γιος του επίσης σκηνοθέτη ελληνικής καταγωγής George Cosmatos, μακαρίτη πλέον και υπεύθυνου για μερικές χολιγουντιανές επιτυχίες όπως π.χ .το "Πέρασμα της Κασσάνδρας" ή το "Ράμπο 2". Το 2018 γυρίζει (ο Panos) το φιλμ τρόμου "Mandy" και παίρνει μαζί του και τον Νίκολας Κέιτζ για να ολοκληρωθεί το γκροτέσκο του πράγματος...

Κλασική ιστορία: Ζεύγος ζει ευτυχισμένο μέσα στο δάσος - εκείνος είναι ξυλοκόπος άλλωστε, σε πολύ ιδιαίτερο σπίτι μάλιστα. Εντελώς στα καλά καθούμενα θα πέσουν θύματα μελών μιας περίεργης κάτι-σαν-χριστιανικής, κάτι-σαν-Μάνσον λατρείας, με έναν επίσης περίεργο αρχηγό που όλοι υπακούν τυφλά. Ο Κέιτζ όμως, σαν Κέιτζ που είναι, θα επιβιώσει και φυσικά θα ορκιστεί εκδίκηση.

Μια ιστορία που την έχουμε δει ένα εκατομμύριο φορές δηλαδή. Καμιά απολύτως πρωτοτυπία. Αυτό που έχει όμως αξία εδώ (αν έχει κάποια αξία τέλος πάντων) είναι η πραγματικά σαλταρισμένη σκηνοθετική άποψη μιας χιλοειδωμένης κοινοτοπίας. Η ιστορία δίνεται εντελώς παραισθητικά, λες και όλοι οι ήρωες είναι από την αρχή ως το τέλος μαστουρωμένοι και βλέπουν τα πάντα κάπως αλλιώς... Παράδοξα χρώματα με βασικό το κόκκινο που κυριαρχεί στην οθόνη, ομίχλες από το πουθενά. μηχανόβιοι από την κόλαση και η υστερική, όπως πάντα τις τελευταίε δεκαετίες, ερμηνεία του Κέιτζ, συνθέτουν ένα σύνολο που λες και γυρίστηκε υπό την επήρεια LSD από όλους τους εμπλεκόμενους... 

Αν σας ενδιαφέρει σινεμά 80% εικόνας και 20% σεναρίου (και πολύ λέω), η ταινία έχει την αξία της. Για μένα πρόκειται περισσότερο για ένα φιλμικό αξιοπερίεργο... και μέχρις εκεί. Τίποτα ουσιαστικότερο.

Η "ΥΠΟΘΕΣΗ ΓΚΟΛΝΤΜΑΝ" ΚΑΙ Η ΠΟΛΛΕΣ ΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

Ο Cedric Kahn είναι Γάλλος σκηνοθέτης και ηθοποιός με πολλές ταινίες στο ενεργητικό του. Το 2023 ξεχωρίζει με μια καθαρά δικαστική ταινία που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα των 70ς. Η "Υπόθεση Γκολντμάν" αφορά μια πολιτική δίκη που τότε είχε διχάσει τη Γαλλία. Ο άγνωστός μου Arieh Worthalter είναι εξαιρετικός στον βασικό ρόλο.

Ο ομώνυμος γαλλοπολωνός εβραίος ήταν ακροαριστερός αγωνιστής, με ένοπλη δράση στη Νότια Αμερική ήδη από τα 60ς και αντίστοιχη όταν επέστρεψε στη Γαλλία. Κάποια στιγμή συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε ισόβια για ένοπλες ληστείες, μία εκ των οποίων καταλήγει στο φόνο δύο πολιτών. Γράφει βιβλίο στη φυλακή, γίνεται διάσημος και λίγα χρόνια μετά, στα μέσα των 70ς, η δίκη επαναλαμβάνεται. Εκείνος δέχεται όλες τις ληστείες που έχει κάνει, εξακολουθεί να υποστηρίζει με πάθος τον ένοπλο αγώνα ενάντια στο σύστημα, αλλά αρνείται πεισματικά τους δύο φόνους. Τι έχει συμβεί;

Η ταινία είναι γυρισμένη με εντελώς ντοκιμαντερίστικο, ρεαλιστικό ύφος. Δεν βγαίνει σχεδόν ποτέ από την αίθουσα του δικαστηρίου. Ωστόσο αυτή η μάλλον πνιγηρή ατμόσφαιρα δεν μειώνει καθόλου το ενδιαφέρον για τα όσα συμβαίνουν. Ταυτόχρονα αγγίζει πολλά θέματα, επίκαιρα και σήμερα : Την αστυνομική αυθαιρεσία, τις ασυγχώρητες "ευκολίες" της δικαιοσύνης, την αίσθηση της εβραϊκότητας και της πολλαπλής ταυτότητας, το καυτό θέμα της επανάστασης (με ποιον τρόπο άραγε;) ενάντια σε ένα οικονομικά τουλάχιστον δολοφονικό σύστημα και άλλα. Σπάνια μια τόσο "κλειστή" ταινία έχει τόσο ενδιαφέρον.

Τη συνιστώ σε όσους ενδιαφέρονται για σκεπτόμενο σινεμά και όχι μόνο για περιπέτειες και θεαματικές εκρήξεις. Εξ άλλου ο πρωταγωνιστής, ένας πολύπλοκος χαρακτήρας, συνεπής μεν στις ιδέες του και έτοιμος να μαρτυρήσει γι' αυτές, αλλά ταυτόχρονα αλαζονικός, "μονοκόμματος" και με ζωή που δεν είναι πάντα σύμφωνη με την επαναστατικότητά του, πρότυπο αντιήρωα (ή αμφιλεγόμενου ήρωα), έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον

"STRANGE DARLING" : ΑΝΑΝΕΩΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΠΕΡΙ SERIAL KILLERS!

Εννοείται ότι τα φιλμ με κατά συρροήν δολοφόνους είναι πλέον βαρετά και εξαντλημένα. Καμιά δεκαριά Παρασκευές και 13, ούτε που θυμάμαι πόσες Νύχτες με τις Μάσκες, σποραδικά αναμασήματα του "Σχιζοφρενούς..."  κλπ. κλπ. κλπ. Οπότε η ευχάριστη έκπληξη πολλαπλασιάζεται όταν μια τέτοια ταινία κάνει εμφανώς τη διαφορά και φέρνει καινούριο αέρα σε ένα είδος από το οποίο δεν περίμενα πλέον τίποτα απολύτως. Το "Strange Darling" (2023), δεύτερη μεγάλου μήκους του J.T. Mollner, είναι όντως πρωτότυπο.

Όλα αρχίζουν όταν ένα ζευγάρι πάει σε μοτέλ για one night stand, ενώ ο φόβος ενός serial killer που κυκλοφορεί πλανάται στην ατμόσφαιρα. Όλα όμως θα εξελιχτούν με παράδοξο τρόπο και τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται...

Καταλαβαίνετε ότι δεν μπορώ να πω πολλά. Μεγάλο μέρος της γοητείας της ταινίας είναι ότι υπάρχει μια μεγάλη ανατροπή, η οποία δεν έρχεται στο τέλος, αλλά πριν από τα μισά της ταινίας. Παρ' όλα αυτά η ιστορία συνεχίζεται και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Η πρωταγωνίστρια Γουίλα Φιτζέραλντ είναι εξαιρετική και φέρει μεγάλο μέρος της "ευθύνης" για την επιτυχία της ταινίας. Από την άλλη ο σκηνοθέτης χωρίζει το φιλμ σε κεφάλαια, τα οποία όμως δείχνει με ανάκατη σειρά, πηγαίνοντας μπρος-πίσω στο χρόνο. Το εύρημα αυτό συμβάλλει στο σασπένς. Υπάρχουν και κάποιοι μακροί διάλογοι (όχι πολλοί, μη φοβηθείτε), που φανερώνουν (για όσους δεν το κατάλαβαν) ότι δεν έχουμε να κάνουμε με ένα συνηθισμένο slasher movie. 

Να λοιπόν που και τα πλέον εξαντλημένα είδη μπορούν αν υπάρχει έμπνευση να ανανεωθούν!

ΥΓ: Όσο για πιθανές κατηγορίες για "αντιφεμινισμό"... έλεος. Ένα έξυπνο εύρημα σε μια ταινία τρόμου δεν σημαίνει τίποτα απολύτως. Μην ωρύεστε!

"FLY ME TO THE MOON", ΑΛΛΑ ΔΕΝ...

Το είδος της αισθηματικής κομεντί είναι νομίζω από τα πλέον ταλαιπωρημένα στις μέρες μας. Το "Fly me to the Moon" (2024) του Greg Berlanti επιβεβαιώνει με τον καλύτερο (τον χειρότερο μάλλον) τρόπο τα παραπάνω. Όσο για τη Σκάρλετ Γιόχανσον και τον Channng Tatum είναι - για μένα πάντοτε - ένα από τα χειρότερα ζεύγη που έχω δει επί της οθόνης (α, ναι, παίζει και ο Γούντι Χάρελσον).

Στα 60ς η NASA προσπαθεί να στείλει του πρώτους ανθρώπους στο φεγγάρι, πλην όμως το κοινό δεν συγκινείται καθόλου από το project αυτό, οπότε κινδυνεύει να ξεμείνει από κυβερνητικά κονδύλια (ακόμα και το διάστημα είναι, βλέπετε, θέμα που κρίνεται από αποτελέσματα γκάλοπ). Οπότε καταφτάνει στα άδυτα της NASA, που αγωνιά για την επερχόμενη εκτόξευση του ιστορικού Apollo 11, η σούπερ επιτυχημένη διαφημίστρια Σκάρλετ και αγωνίζεται με κάθε τρόπο να κάνει το όλο πράγμα γνωστό και δημοφιλές. Ε, θα γνωριστεί με τον άτεγκτο και "δοσμένο" στο σκοπό του Tatum και... καταλαβαίνετε τι θα συμβεί ανάμεσα στους δύο πλήρως αταίριαστους αυτούς χαρακτήρες...

Η ιδέα είναι καλή και γίνεται ακόμα πιο αστεία (θεωρητικά) με την προσθήκη στοιχείων από τη γνωστή συνωμοσιολογική θεωρία που επιμένει ότι δεν πήγαμε ποτέ στη σελήνη και το γνωστό φιλμάκι - ντοκουμέντο γυρίστηκε σε στούντιο από τον Κιούμπρικ. Να λοιπόν ένα τέλειο παράδειγμα για το πώς μια συμπαθητική ιδέα μπορεί να γίνει μια απόλυτα βαρετή ταινία. Αδιάφορη και πλήρως προβλέψιμη πλοκή, κυρίως όσον αφορά τη σχέση των δύο, χιούμορ με το οποίο δεν γέλασα καθόλου, ηλιθιωδώς συγκινητικές νότες - μη χάσουμε και αυτή την πτυχή, και κυρίως κάκιστη χημεία ανάμεσα στους πρωταγωνιστές (με κακή ηθοποιία από το παιδοβούβαλο Tatum). Ήθελα πραγματικά να μάθω ποιος διάλεξε τα πολύχρωμα κολλητά μπλουζάκια που μόνο αυτός φόραγε σε ολόκληρη τη NASA (όπου είναι ντυμένοι όλοι, μα όλοι οι άλλοι, με ομοιόμορφη "στολή" με λευκό πουκαμισάκι) με αποτέλεσμα να ξεχωρίζει σαν τη μύγα μεσ' το γάλα σε όλες τις σκηνές του φιλμ!

Σπάνια έχω βαρεθεί τόσο σε υποτίθεται διασκεδαστική ταινία. Όσο για το νοήματα (;) τη θεωρώ τον ορισμό της αμερικανιάς και μάλιστα σε βαθμό που πλέον σπάνια απαντάται στις μέρες μας. Τα 130τόσα λεπτά τη μάραναν...

"ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΠΟΥ ΚΟΥΒΑΛΑΣ 2" ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΩΝΙΩΔΕΙΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΩΝ... ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ

Τα δεύτερα "Μυαλά που Κουβαλάς" (Inside Out 2) της Kelsey Mann γυρίζονται το 2024 και αποτελούν ακόμα μία μεγάλη εμπορική επιτυχία της θρυλικής Pixar. 

Εδώ η μικρή Riley της πρώτης ταινίας μπαίνει στην εφηβεία και τα πάντα αλλάζουν. Νέα συναισθήματα καταφθάνουν μέσα της, νέες αγωνίες, νέες παράξενες συμπεριφορές... Εμείς παρακολουθούμε την... μάχη των συναισθημάτων στο μυαλό της, καθώς "ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα" θα λέγαμε. Μερικά από τα νεοφερμένα εφηβικά, βλέπετε, θεωρούν ότι τα παλιά, παιδικά συναισθήματα πρέπει να εξαφανιστούν για να κάνουν τα ίδια (τα καινούρια εννοώ) απόλυτο κουμάντο στη συμπεριφορά της μικρής, η οποία βεβαίως γίνεται όλο και πιο στρυφνή...

Είναι καλογυρισμένο, απόλυτα πολύχρωμο, έχει διαρκές σασπένς (και κυνηγητά και περιπέτειες σε εντυπωσιακούς χώρους) και, όπως πάντα συμβαίνει με τα animation της Pixar, βλέπεται ευχάριστα και από ενήλικες. Δεν παύει βέβαια να είναι ένα νο 2, οπότε η έκπληξη του πρώτου έχει χαθεί εξ ορισμού, αλλά παραμένει συμπαθές. 

ΥΓ: Στην Ελλάδα είναι η πρώτη σε εισιτήρια ταινία της χρονιάς.

Ο ΕΠΙΚΟΣ "ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΝΕΦΣΚΙ"

Το 1938 βγαίνει στους κινηματογράφους το επικό φιλμ του Sergei Eisenstein (1898-1948) "Αλέξανδρος Νιέφσκι". Είναι η εποχή του σταλινισμού και το γεγονός αυτό παίζει μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος. 

Η ιστορία είναι απλή: Τον 13ο αιώνα η Ρωσία απειλείται από εισβολές ξένων, κυρίως τευτονικής καταγωγής, λαών με σημαντικότερους τους Σουηδούς. Ο λαός, προσπαθώντας να αμυνθεί, καλεί τον ομώνυμο πρίγκηπα που είχε διακριθεί και στο παρελθόν. Εκείνος οργανώνει τον στρατό, παραμερίζει τις πιθανές τοπικές έχθρες και γίνεται ο στρατηγός στις μάχες που θα ακολουθήσουν μέχρι την τελική νίκη.

Δεν θα γράψω εδώ πολλά για ένα κλασικό φιλμ, για το οποίο μπορείτε να διαβάσετε παντού (και σε οποιαδήποτε ιστορία κινηματογράφου). Απλώς θα επισημάνω ότι την εποχή αυτή, λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, οι ναζί - παρά το σύμφωνο φιλίας που είχε προηγηθεί - αποτελούσαν σαφέστατη απειλή για τη Σοβιετική Ένωση και όλοι περίμεναν μια εισβολή (που έγινε όντως με ολέθρια για τους επιτιθέμενους αποτελέσματα). Οπότε τα εχθρικά, βάρβαρα τευτονικά φύλα είναι σαφέστατη και ηθελημένη αναφορά. Έχουν επίσης γραφεί πολλά για τον παραλληλισμό Νέφσκι και Στάλιν (αμφότεροι είναι "σωτήρες του λαού"). Όντως μία επιτροπή παρακολούθησε το φιλμ ερήμην του δημιουργού του, έκοψε μία σκηνή πριν επιτρέψει την προβολή του και σιγουρεύτηκε για την έμμεση εξύμνηση του ηγέτη (μεταφορικά βέβαια, στο πρόσωπο του Νιέφσκι). . 

Αυτά για την πολιτική ατμόσφαιρα. Η ταινία διαθέτει γραμμική αφήγηση και σαφέστατα νοήματα, είναι απλούστερη από προηγούμενες του μεγάλου σκηνοθέτη, ωστόσο είναι πλημμυρισμένη από επικές, μεγαλειώδεις εικόνες, κορυφώνεται με μια μεγάλη σε διάρκεια και σε κινηματογραφική αξία σκηνή μάχης προς το τέλος, ενώ μουσικά ντύνεται από τις συνθέσεις του επίσης μεγάλου Σεργκέι Προκόφιεφ. Οπτικά είναι υπέροχη, παρά το προπαγανδιστικό της περιεχόμενο. Και, επ' ευκαιρία, δεν παραλείπει να στηλιτεύσει με τον καυστικότερο τρόπο τόσο τους προύχοντες, που προσπαθούν με κάθε τρόπο να πείσουν τον λαό να μην αντισταθεί και να παραδοθεί στους εισβολείς, όσο και την καθολική  εκκλησία για τον ηγετικό ρόλο που παίζει στην εισβολή. Και βέβαια να εξυμνήσει τη δύναμη του απλού λαού - παράλληλα με αυτή του "χαρισματικού ηγέτη" - που όταν ενώνεται είναι ακαταμάχητος.

Πιθανόν ξεπερασμένη νοηματικά αλλά μεγαλειώδης οπτικά, συνίσταται για όσους ενδιαφέρονται ακόμα για την ιστορία του κινηματογράφου.