ΟΥΦ! ΠΑΕΙ ΚΙ Ο ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ!

Επιτέλους! Ο Harry Potter φτάνει στο τέλος του με τη 8η ταινία της σειράς (την 7η τέλος πάντων, που όμως παίχτηκε σε δύο μέρη), το «Ο Χάρι Πότερ και οι Κλήροι του Θανάτου Νο 2» του David Yates (2011). Όπως όλοι περιμέναμε, ακόμα κι αυτοί που δεν είχαμε διαβάσει τα βιβλία, εδώ κυριαρχεί η τελική σύγκρουση του μικρού (;) μάγου με τον μοχθηρό Βόλντεμορτ, τον "Άρχοντα του Κακού", τουτέστιν η τελική σύγκρουση καλού – κακού (όπως πάντα, από την εποχή του Τόλκιν). Και εφ’ όσον πρόκειται για σειρά με τέτοια πρωτοφανή κυριολεκτικά επιτυχία, μαντέψτε ποιο θα νικήσει…
Για την ταινία καθ’ εαυτή τώρα, τι να σας πω. Ο Yates ήταν ένας τηλεοπτικός σκηνοθέτης και στο σινεμά μπήκε κυρίως με τους τελευταίους "Χάρι Πότερ". Οπότε μην περιμένετε φοβερές πρωτοτυπίες ή ξεχωριστή κινηματογραφική άποψη. Είναι απλώς ένας καλός διεκπεραιωτής, που από τέτοιους το Χόλιγουντ είναι γεμάτο. Το κλίμα είναι λίγο – πολύ παρόμοιο με τις προηγούμενες και κάποιες εντυπωσιακές σκηνές ασφαλώς υπάρχουν (όπως πάντα άλλωστε). Η όποια ιδιαιτερότητά του φιλμ έγκειται στις αποκαλύψεις από το παρελθόν (για τους γονείς του ΧΠ και τα νεανικά τους χρόνια, τη σχέση τους με κάποια από τα γνωστά πρόσωπα της σειράς κλπ., καθώς και στο ότι φωτίζονται ορισμένα σκοτεινά σημεία σε σχέση με το τι ακριβώς έχει συμβεί στο παρελθόν... τέτοια πράγματα). Πράγματα δηλαδή λίγο – πολύ αναμενόμενα (κι ας με συγχωρήσει η κ. Ρόουλινγκ). Κινηματογραφικά, όπως είπα, τίποτα καινούριο ή απρόοπτο – εκτός αν θεωρείτε απρόοπτο το ότι οι πρώην μικροί πρωταγωνιστές μεγάλωσαν για τα καλά και έγιναν κοτζάμ άντρες ή/και όμορφες γυναίκες. Οπότε βρίσκομαι στην ασυνήθιστη θέση να μην έχω πολλά να σας πω. Αν είστε φίλοι της σειράς συνολικά, ούτως ή άλλως δεν θα το χάσετε με τίποτα. Αν πάλι όχι – ή αν δεν έχετε δει τα προηγούμενα, οπότε δεν θα καταλάβετε και πολλά - δεν έχει κανένα νόημα να δείτε αυτό εδώ το τελευταίο μέρος (μεταξύ μας, κι εγώ που έβλεπα ένα ΧΠ κάθε χρόνο, δίχως επαναλήψεις, είχα κάμποσα κενά για το ποιος είναι ποιος, τι είχε γίνει στο προπροηγούμενο επεισόδιο κτλ.). Γιατί τώρα είδα τη σειρά εγώ, που δεν είμαι ιδιαίτερα φαν και συνολικά τη θεωρώ… χμμμ… έτσι κι έτσι, χωρίς πάντων να πλήξω και πολύ (ας το τονίσω αυτό) ε, ας όψονται κάποια κινηματογραφικά βίτσια. Όσο γι' αυτό το "δεν έπληξα και πολύ", έχει να κάνει με το ότι εξ ορισμού τέτοια φιλμ και θεαματικά είναι και άφθονη δράση έχουν και, γενικά, επιβεβαιώνουν τη χολιγουντιανή ικανότητα να κρατά το θεατή για δύο ώρες (και, αφού βγει από την αίθουσα, να κάνει delete).
Αν θέλετε πάλι συνολική συζήτηση για τα αίτια της απίστευτης πραγματικά, εκδοτικά και κινηματογραφικά, επιτυχίας της σειράς, έχουν γραφεί άπειρα πράγματα επί του θέματος και, γενικά, δεν νομίζω ότι είναι του παρόντος.