Σάββατο, Σεπτεμβρίου 16, 2006

ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΙΚΟΙ (ΚΑΙ ΚΑΤΑΜΑΥΡΟΙ) ΠΕΙΡΑΤΕΣ


Οι δεύτεροι "Πειρατές της Καραϊβικής" (Το Σεντούκι του Νεκρού) του Gore Verbinski, αποδείχτηκαν το ίδιο διασκεδαστικοί και θεαματικοί με τους πρώτους. Με μια διαφορά. Τα πάντα εδώ είναι πολύ πιο μαύρα, πιο gothic, πιο μακάβρια, πιο σπλάτερ ακόμα - και φυσικά και το χιούμορ, που μετατρέπεται κι αυτό πολλές φορές σε μαύρο. Εδώ τον κύριο λόγο έχουν τα τέρατα, οι μεταλλαγμένοι σε θαλάσσια πλάσματα πειρατές του στοιχειωμένου πλοίου, το φοβερό Κράκεν... Γι' αυτό διασκεδάστε το όσο θέλετε, μην πάρετε όμως καλού - κακού τα παιδάκια σας μαζί σας.
Για μένα και οι δύο Πειρατές αποτελούν υπόδειγμα καλού και σχετικά πρωτότυπου blockbuster, όπου φυσικά πας χωρίς πολλές - πολλές απαιτήσεις, με αποκλειστικό σκοπό να διασκεδάσεις... και το καταφέρνεις απόλυτα. Σημαντική μερίδα σ' αυτό έχει βέβαια και πάλι ο εξαιρετικός Τζόνι Ντεπ, που ενσαρκώνει με μοναδικό τρόπο τον ανεκδιήγητο πειρατή Σπάροου, που είναι ταυτόχρονα καλός και κακός, ζαβολιάρης και πονηρός, γενναίος και δειλός, απόλυτα ανέντιμος αλλά και με κρίσεις τιμιότητας, και που το παρουσιαστικό του και οι κινήσεις του είναι κατι μεταξύ γοητευτικού αρσενικού, μονίμως μαστουρωμένου τύπου και γκέι...
Αφεθείτε λοιπόν να διασκεδάσετε με το σούπερ θέαμα και τις απίθανες περιπέτειες των ηρώων σ' έναν πειρατικο κόσμο που μπλέκεται αξεδιάλυτα με το παραμύθι, το φανταστικό και τον τρόμο.
Και βέβαια, οι ενστάσεις υπάρχουν: Το ότι είναι νο 2, το έχω πει πολλές φορές, όσο νάναι στερεί εξ ορισμού κάτι από την πρωτοτυπία του πρώτου. Το ότι το τέλος είναι απόλυτα ανοιχτό, προετοιμάζοντάς σε έτσι για το νο 3, κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα.

Ετικέτες ,

3 Comments:

Blogger Dellaporta said...

Συμφωνώ απόλυτα. Αυτό στο τέλος πολύ με χάλασε ... άσε που δεν μπορούν να τον σώσουν τοκ κάπταιν, αφού τον έφαγε το τέρας.

Και με χάλασε που ο "αρραβωνιασμένος" αποδείχθηκε φλούφλης. Η κοπελιά του φιλιόταν με τον Τζάκ και αυτός λέξη δεν είπε.

Σεπτεμβρίου 16, 2006 6:46 μ.μ.  
Blogger Tertuliano Máximo Afonso said...

H πρώτη ταινία αν και δε μου αρέσε ιδιαίτερα (τουναντίον), μπορώ να πω ότι πέρασα σχετικά διασκεδαστικά. Η παρουσία του πολύ καλού Τζόνι Ντεπ έσωζε αρκετα την κατάσταση.

Το δεύτερο όμως μέρος της ταινίας με κούρασε αφάνταστα και το σίγουρο είναι ότι δεν πέρασα καθόλου καλά (παρότι είχα όλη την διάθεση να δω κάτι ελαφρύ). Θες που το σενάριο μπάζει από παντού χωρίς καμία υποτυπώδη συνοχή, θες που η σκηνοθεσία ήταν εντελώς αδιάφορη -αν όχι κακή-, θες που ελάχιστα από τα αστεία μου φάνηκαν αστεία, θες που ακόμη απορώ πως αυτή η κοπέλα (Kίρα Nάιτλι) έχει γίνει ηθοποιός...
Πάντως και εδώ ο Τζόνι Ντεπ ήταν κάτι πάραπάνω από καλός. Όμως, αντιθέτως από ότι λένε πολλοί, νομίζω ότι παρότι είναι εμφανές ότι είχε την ελευθερία "να κάνει ότι θέλει" στην ταινία, μάλλλον δεν αξιοποιήθηκε όπως θα έπρεπε.

Άλλωστε ένας μόνο Τζόνι Ντεπ δεν φέρνει την άνοιξη...

Σεπτεμβρίου 20, 2006 4:21 μ.μ.  
Blogger Χειρουργος said...

Γνωστός μου έτυχε να παραθερίσει στην Πάτμο και να καθήσει σε διπλανό τραπέζι με τον Jonathan Pryce.
Σε κολακευτικά σχόλια του φίλου μου για τη συνέχεια της ταινίας και για τη σχέση του με τον Depp, αντέδρασε γελώντας με το γνωστό αγγλικό φλέγμα.
Μετά χόρεψε με την κόρη του στους ρυθμούς του Love Generation...

Σεπτεμβρίου 21, 2006 12:50 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home

eXTReMe Tracker