ΣΤΟΝ ΤΡΟΜΟ ΤΟΥ (ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ) "THE RING"

Μερικές φορές είναι ευχάριστο να βρίσκεις εξαιρέσεις στους κανόνες. Ο κανόνας στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι όταν μια "ξένη χώρα" φτιάξει μια καλή ταινία (που υπόσχεται εισιτήρια τέλος πάντων) το Χόλιγουντ σπεύδει να την αμερικανοποιήσει, με περισσότερους σταρ, εφέ και, σίγουρα, περισσότερα λεφτά. Στη συντριπτική πλειοψηφία το αμερικάνικο φιλμ που προκύπτει είναι (πολύ) χειρότερο από το αρχικό "ξένο". Και ιδού μια σπάνια εξαίρεση του κανόνα (κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον): Το αμερικάνικο "The Ring" του 2002, που γύρισε ο Gore Verbinski. Το οποίο βέβαια είναι ριμέικ της ομώνυμης γιαπωνέζικης ταινίας τρόμου του 1998, η οποία με τη σειρά της γνώρισε διάφορα εξ ίσου γιαπωνέζικα σίκουελ.
Η ιστορία είναι αρκετά γνωστή: Υπάρχει μία βιντεοκασέτα που δείχνει σκόρπιες, μάλλον ακατανόητες εικόνες. Όποιος έχει την ατυχία να τη δει δέχεται αμέσως μετά το τέλος της προβολής ένα τηλεφώνημα. Κάποιος άγνωστος του λέει: "Εφτά μέρες". Και σε εφτά μέρες ο δύστυχος θεατής πεθαίνει. Τα πτώματα βρίσκονται με ακραίες εκφράσεις τρόμου στο πρόσωπό τους. Όταν μια δημοσιογράφος βλέπει κατά λάθος την κασέτα αρχίζουν να συμβαίνουν διάφορα περίεργα και τρομακτικά πράγματα. Όταν λοιπόν πέιθεται ότι η ιστορία της φριχτής βιντεοκασέτας είναι αληθινή, αρχίζει να ψάχνει με μανία την εβδομάδα που της μένει να βρει το πώς και το γιατί, αναλύοντάς την πλάνο πλάνο. Το κακό είναι ότι την κασέτα έχουν επίσης δει ο μικρός γιος της και ο πατέρας του και πρώην της...
Η ταινία δημιουργεί από την αρχή σχεδόν μια αγωνιώδη ατμόσφαιρα, που επιτείνεται από το διαρκώς μουντό και συννεφιασμένο περιβάλλον και το διαρκώς αυξανόμενο σασπένς (λογικό αφού υπάρχουν τόσο στενά περιθώρια χρόνου μέχρι να πεθάνεις και ό,τι κάνεις πρέπει να το κάνεις μέσα σ' αυτά). Η έρευνα της ηρωίδας (Ναομί Γουότς)  οδηγεί όλο και πιο βαθιά στο μυστήριο, το απομονωμένο και σχεδόν έρημο νησί όπου αυτή καταλήγει επιτείνει τη ζοφερή ατμόσφαιρα, τα κρυμένα μυστικά που αποκαλύπτονται χτίζουν ψηφίδα με ψηφίδα μια παλιά εφιαλτική ιστορία, ενώ η σκηνή με το άλογο στο φέρι μποτ είναι από τις πιο παράδοξες. Γενικά και ατμοσφαιρικότατο το βρήκα και ικανό να κρατήσει τον θεατή "στην άκρη του καθίσματος". Εξ άλλου πιστεύω πάντα ότι ο Βερμπίνσκι είναι καλός σκηνοθέτης.
Μπορεί τώρα να μου ζητήσετε να το συγκρίνω με το πρωτότυπο γιαπωνέζικο φιλμ. Εντάξει, την καλή ιδέα το πρωτότυπο την επινόησε (προφανώς) και σ' αυτό αξίζουν τα συγχαρητήρια. Αυτό που απλώς επισημαίνω είναι αυτή τη φορά (από τις πολύ λίγες, επαναλαμβάνω) οι αμερικάνοι έκαναν καλή δουλειά μένοντας αρκετά πιστοί στο κλίμα του πρώτου φιλμ και γυρίζοντας γενικά ένα καλό και τρομακτικό φιλμ (που είναι και το ζητούμενο βέβαια). Αν δεν ήταν ριμέικ θα το έλεγα μια από τις πιο πρωτότυπες ταινίες τρόμου των αρκετών τελευταίων χρόνων. Όντας ριμέικ, παραμένει νομίζω μια καλή ταινία του είδους, must για τους φίλους του σινεμά τρόμου.