LONE RANGER: ΕΝΑ ΠΕΙΡΑΓΜΕΝΟ ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ

Ο "Lone Ranger" υπήρξε δημοφιλέστατο ραδιοφωνικό αρχικά ('30ς και '40ς) και στη συνέχεια τηλεοπτικό ('50ς) σίριαλ (κανένα απ' αυτά δεν έχω παρακολουθήσει προσωπικά, άρα θα μείνω μόνο στην ταινία). Εν έτει 2013 λοιπόν μεταφέρεται (αλοίμονο τώρα, τα πάντα έχουν μεταφερθεί) και στην οθόνη από τον Gore Verbinski. Και εγώ έσπευσα με αρκετό κέφι να το δω, διότι (το έχω ομολογήσει και αλλού) διασκεδάζω και με τον Verbinski και τον Τζόνι Ντεπ και τους "Πειρατές της Καραϊβικής" που έκαναν μαζί.
Παρόμοια κι εδώ η συνταγή, αυτή τη φορά όμως επιχειρείται ένας εκσυγχρονισμός του γουέστερν αντί των πειρατικών ταινιών της προηγούμενης τριλογίας. Υπάρχει και πάλι το άφθονο θέαμα, υπάρχει το χιούμορ που κάνει το φιλμ διασκεδαστικό και υπάρχει και ο Τζόνι Ντεπ να ερμηνεύει έναν ρόλο που μοιάζει μ' αυτόν του πειρατή. Εδώ είναι ινδιάνος και είναι και πάλι μισότρελος, ακροβατώντας μεταξύ φαντασίας και πραγματικοτητας. Από απλός βοηθός μάλιστα του μασκοφόρου εκδικητή στα αρχικά σίριαλ μετατρέπεται σε ουσιαστικό πρωταγωνιστή της περιπέτειας. Είναι 'αλλωστε αυτός που μας αφηγείται το τι συνέβει και πώς ξεκίνησε ο θρύλος του Lone Ranger.
Αυτό που μ' αρέσει στην ταινία είναι ότι, αντίθετα με πολλά άλλα blogbusters - ή wannabe blogbusters - δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρα. Κάνει εμφανώς πλάκα από την αρχή, συσσωρεύει μεν υπερβολές όπως όλα τα φιλμ του είδους, αλλά, πώς να το πω, διασκεδάζει μ' αυτές και την παντελή έλλειψη ρεαλισμού. Εκτιμώ αυτό το στοιχείο, αφού με εκνευρίζει η βαρύγδουπη, "σοβαρή" αντιμετώπιση τέτοιου είδους θεαμάτων. Άλλο συμπαθητικό (για μένα τουλάχιστον) στοιχείο είναι το παιχνίδι ανάμεσα στο "ρεαλιστικό" και το υπερφυσικό. Ο Τόντο, ο ινδιάνος, πιστεύει σε διάφορα υπερφυσικά φαινόμενα, κάποια απ' αυτά μοιάζουν να επαληθεύονται, ποτέ όμως δεν είναι ξεκάθαρο αν υπάρχει κάτι τέτοιο ή είναι αποκυήματα του μυαλού του (είπαμε ότι δεν είναι και πολύ στα καλά του).
Ανέφερα πιο πάνω ότι η ταινία δεν παίρνει και πολύ στα σοβαρά τον εαυτό της. Να όμως που κάτω από την επιφάνεια της ελαφριάς αυτής αντιμετώπισης κρύβεται μια σειρά από αμφισβητήσεις. Η "Άγρια Δύση" δείχνεται να λιμαίνεται από αδίστακτους λευκούς. Οι πολιτικοί, άβουλοι, υπηρετούν μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Οι ινδιάνοι σφαγιάζονται για να σφετεριστούν κάποιοι όσα υπάρχουν στις περιοχές τους. Οι προστάτες του δημοσίου συμφέροντος και της προόδου δεν είναι ακριβώς αυτό που φαινεται. Η ίδια η έννοια της προόδου (που εδώ συμβολίζεται με τον σιδηρόδρομο που θα ενώσει τους δύο ωκεανούς) δεν είναι πάντοτε για καλό.Δεν είναι για καλό όταν υπηρετεί τα συμφέροντα λίγων και φέρνει πλήθος ανθρώπων σε χειρότερη μοίρα από πριν. Κι όμως, στο χαβαλετζίδικο αυτό φιλμ υπάρχουν  κάμποσα τέτοια "ανατρεπτικά" (που δεν υπάρχουν, ας πούμε,  σε πολλές πρόσφατες υπερηρωικές υπερπαραγωγές).
Φυσικά δεν πρόκειται για  εξαιρετική ταινία. Προσωπικά η πολλή βαβούρα και η αδιάκοπη δράση με κούρασαν σε κάποια σημεία. Περισσότερο όμως με κούρασε η πολύ μεγάλη διάρκεια. Θα προτιμούσα σαφώς να ήταν κατά κάτι "κουρεμένο". Και, είπαμε, ο Ντεπ είναι μεν απολαυστικός, δεν παύει όμως να επαναλαμβάνει το ρόλο του στους "Πειρατές". Συνολικά όμως βρήκα το φιλμ διασκεδαστικό (και κάτι παραπάνω). Για τέτοιου είδους φιλμ τουλάχιστον.