ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ "ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ"

Ο Τομ Κρουζ (τον οποίο σε γενικές γραμμές μάλλον αντιπαθώ), καταφέρνει ωστόσο να παίζει σε αν μη τι άλλο αξιοπρεπή blogbuster δράσης και - πολύ συχνά - επιστημονικής φαντασίας. Σ' αυτό το είδος ανήκει και το "Edge of Tomorrow" (Στα Όρια του Αύριο) που γύρισε το 2014 ο συνήθως καλός σε περιπέτειες Doug Liman.
Τι έχουμε εδώ; Τη "Μέρα της Μαρμότας" σε "σοβαρή", βίαιη και περιπετειώδη βερσιόν. Ανηλεείς (και χταποδοειδείς) εξωγήινοι εισβολείς έχουν σχεδόν διαλύσει τον πλανήτη. Ο ήρωας στέλνεται να πολεμήσει σε μις επιχείρηση που είναι το αντίστοιχο της απόβασης στη Νορμανδία, ένα αληθινό σφαγείο, και πεθαίνει την πρώτη κιόλας μέρα. Προς μεγάλη όμως έκπληξη του ίδιου, αμέσως ξαναζωντανεύει στην ίδια χρονική στιγμή του πρωινού της προηγούμενης μέρας. Σύντομα αντιλαμβάνεται λοιπόν ότι ουσιαστικά ζει ξανά και ξανά την ίδια μέρα σε μια αέναη λούπα. Κάθε φορά που πεθαίνει ξαναβρίσκεται στο ίδιο αυτό πρωινό, κουβαλώντας όμως τις αναμνήσεις όσων έζησε στις συνεχείς αυτές επαναλήψεις. Έτσι μπορεί να καταστρώσει τη στρατηγική του, αφού ξέρει πολύ καλά τι θα συμβεί την επόμενη στιγμή και έχει τη δυνατότητα να αντιδράσει διαφορετικά. Ως πού μπορεί να οδηγήσει αυτό, όταν μάλιστα έχει τη βοήθεια μιας ηρωίδας του πολέμου, την οποία όλοι σέβονται;
Εντάξει, η ταινία διαθέτει προφανώς δράση και είναι καλογυρισμένη - αυτό μας έλειπε, να μην είναι - ωστόσο, όσο κι αν το ενδιαφέρον ανανεώνεται υποτίθεται με τα όσα συμβαίνουν κάθε - ίδια, αλλά και εντελώς διαφορετική ταυτόχρονα - μέρα, το δικό μου εξαντλήθηκε μάλλον σύντομα. Ναι κάθε μέρα, χρησιμοποιώντας τις εμπειρίες της προηγούμενης, οι ήρωες προχωράνε ένα βήμα πιο πέρα και δοκιμάζουν μια νέα εκδοχή. Ωστόσο όλο αυτό δεν έπαυε να μου θυμίζει πίστες ηλεκτρονικών παιχνιδιών, όπου κάθε φορά προχωράς λίγο και μετά "πεθαίνεις" και ξαναρχίζεις την επόμενη παρτίδα για να κερδίσεις μια ακόμα πίστα και να "ξαναπεθάνεις"... Ομολογώ ότι παρά την συχνά καταιγιστική πολεμική δράση βαρέθηκα.
Όχι, δεν είναι κακή ταινία για  blogbuster του είδους και σίγουρα διαθέτει μια ασυνήθιστη (ξαναχρησιμοποιημένη πάντως) ιδέα. Σίγουρα επίσης θα αρέσει σε φανς του συνδυασμού πολεμικού- επιστημονικής φαντασίας φιλμ. Εμένα πάντως με κούρασε.
ΥΓ: Παρά τη γκρίνια μου εκτιμώ την επιμονή του Κρουζ να διαλέγει περιπέτειες επιστημονικής φαντασίας. Το "Oblivion" μάλιστα μου είχε αρέσει κιόλας.