ΤΟ "ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟ" "ΜΙΚΡΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ"

Το "Μικρό Σπίτι στο Δάσος" (The Cabin in the Woods) του 2012 είναι η πρώτη ταινία του σεναριογράφου των "Lost", "Buffy" και λοιπών πετυχημένων σειρών Drew Goddard. Είναι φυσικά ταινία τρόμου και, ναι, μπορώ να το πω ότι σε μια εποχή παρακμής του είδους, είναι μια πρωτότυπη ταινία τρόμου.
Γιατί όμως τη χαρακτηρίζω "μεταμοντέρνα"; Μα επειδή οι αναφορές είναι το κυρίαρχο στοιχείο σ' αυτήν. Οι αναφορές όχι τόσο σε συγκεκριμένες άλλες ταινίες τρόμου, αλλά σε όλα τα "υποείδη" του είδους αυτού, ένα διαρκές παιχνίδι με όλα τα κλισέ του είδους δηλαδή.
Το φιλμ ξεκινά με την κλασική παρέα νεαρών που πάνε να περάσουν ένα σαββατοκύριακο σε απομονωμένη καλύβα κάπου στου διαόλου τη μάνα, μέσα στα δάση. Πόσες φορές το έχετε δει αυτό, τουλάχιστον από τη δεκαετία του 70; Από την πρώτη κιόλας σκηνή όμως αυτό το κλασικότερο ίσως από τα κλισέ ανατρέπεται: Βλέπουμε (στην αρχή - αρχή επαναλαμβάνω, οπότε δεν σας κάνω spoiler) ότι όλο αυτό είναι στημένο. Κάποιοι, από κάπου, με σούπερ - ντούπερ μηχανήματα, κάμερες και δεν ξέρω τι άλλη φοβερή τεχνολογία παρακολουθούν ζωντανά την όλη φάση. Πρόκειται για εφιαλτικό ριάλιτι (εν αγνοία των δύστυχων πρωταγωνιστών;). Χμμμ... Κάποιες περίεργες ατάκες των παρακολουθούντων μας βάζουν από νωρίς την υποψία ότι κάτι άλλο, πιο περίεργο, συμβαίνει.
Στο μεταξύ οι αναφορές στα στάνταρς των ταινιών τρόμου δεν σταματούν. Τα μυστήρια που συμβαίνουν στην ξύλινη καλύβα, η τυπική καταπακτή που οδηγεί σε ένα τρομακτικό υπόγειο... κι έπειτα όλα - όλα ανεξαιρέτως - τα πλάσματα του φανταστικού: Βρικόλακες, φαντάσματα, ζόμπι, τέρατα, τα κλασικά κοριτσάκια - φαντάσματα του γιαπωνέζικου τρόμου, η λοβκραφτική μυθολογία και πολλά άλλα, όλα έχουν τη θέση τους στο φιλμ. Κι όλα δένουν στην τελική ιστορία.
Ίσως το τέλος να φανεί κάπως "κουφό" και η ανατροπή να είναι too much. Ίσως. Αλλά στο μεταξύ η ταινία είναι απολαυστική, ο θεατής (εγώ τουλάχιστον) μένει στην άκρη του καθίσματος, και ταυτόχρονα καίγεται να μάθει τι συμβαίνει και γιατί συμβαίνει ό,τι συμβαίνει. Οπότε δεν έχουμε να κάνουμε με "τρόμο για τον τρόμο", όπου η μόνη μας έγνοια είναι ποιοι, πώς και πότε θα πεθάνουν. Εδώ έχουμε και καθαρά σεναριακό σασπένς. Και βέβαια - όχι ότι είναι απαραίτητο αυτό, το έχω πει πολλές φορές - τα εντυπωσιακά εφέ δεν λείπουν ούτε κι αυτά.
Προσωπικά το ευχαριστήθηκα. Να επιτέλους κάτι πρωτότυπο και συγχρόνως παιχνιδιάρικο (με την έννοια του συνεχούς κλεισίματος του ματιού στον θεατή) σε ένα είδος από το οποίο δυστυχώς λίγα πράγματα πλέον περιμένω.