ΟΤΑΝ Ο "SUPERMAN" ΠΕΤΟΥΣΕ ΣΤΑ 70ς...

Ήταν τότε, στα 1978, όταν ανατίθεται στον πετυχημένο την εποχή εκείνη Richard Donner να μεταφέρει στην οθόνη τον θρυλικότερο υπερήρωα των κόμικς, τον "Superman". Εκτός του μακαρίτη πλέον Κρίστοφερ Ριβ, απόλυτα ταιριαστό στον κεντρικό ρόλο, υπάρχουν και πολλοί καλοί ηθοποιοί, όπως ο Τζιν Χάκμαν ως Λεξ Λούθορ, ο παλιός Γκλεν Φορντ και, βέβαια, ο πολύς Μάρλον Μπράντο στον σύντομο ρόλο του πατέρα.
Η ιστορία είναι βέβαια πασίγνωστη: Ένα βρέφος από τον πλανήτη Κρυπτόν στέλνεται από τον πατέρα του στη μακρινή γη για να σωθεί από την καταστροφή του πλανήτη του. Εκεί, λόγω των γήινων συνθηκών, αλλά και των τεράστιων γνώσεών του, θα αποκτήσει υπερδυνάμεις και όταν μεγαλώσει θα γίνει ο διάσημος Superman, που αναλαμβάνει να πολεμήσει το κακό σε κάθε μορφή του. Η αληθινή του ταυτότητα είναι σε όλους άγνωστη, αφού, όταν διαθέτει την περσόνα του κοινού θνητού, παρουσιάζεται ως άτολμος και γκαφατζής δημοσιογράφος Κλαρκ Κεντ. Ερωτεύεται σφόδρα μια συνάδελφό του και βέβαια την γοητεύει πανεύκολα ως Superman, αλλά δεν τα καταφέρνει και τόσο ως Κεντ...
Στην εποχή του το φιλμ έγινε τεράστια επιτυχία, η πρώτη με σούπερ ήρωα, που άνοιξε τον δρόμο για τον αληθινό καταιγσμό που δεχόμαστε τον 21ο αιώνα από το είδος (με βαρετά συνήθως αποτελέσματα). Τώρα όμως; Βλέποντάς το πρόσφατα ομολογώ ότι μου φάνηκε κουρασμένο και υπερβολικό, αλλά και πολύ light για τα σύγχρονα δεδομένα. Όχι, το τελευταίο δεν είναι κακό και οφείλεις να κρίνεις τις ταινίες (και όλα τα έργα τέχνης) λαμβάνοντας πάντοτε υπ' όψιν τα δεδομένα της εποχής που δημιουργήθηκαν, αυτό είναι σίγουρο. Ωστόσο υπάρχουν παμπάλαιες ταινίες που αντέχουν πολύ περισσότερο στο χρόνο. Και, βέβαια, εννοείται, ο λόγος δεν είναι η έλλειψη εντυπωσιακών ψηφιακών εφέ που, απλούστατα, δεν υπήρχαν τότε, κάθε άλλο. Προτιμώ κάποια παλιομοδίτικα από την κατάχρηση ψηφιακών και κούφιων εντυπωσιασμών. Ωστόσο το όλο πράγμα μου φάνηκε πολύ αφελές και κάπως ξεπερασμένο. Ο κακός Λεξ είναι ένας μάλλον γελοίος τζιτζιφιόγκος, το σενάριο, ιδιαίτερα προς το τέλος, υπερέβει εαυτόν σε απιθανότητες, η Λόις δεν μου έβγαλε καμιά σεξουαλικότητα...
Υπάρχει βέβαια η γοητεία του αφελούς παραμυθιού και πολλοί μπορεί να ξεχαστούν για δύο ώρες και να αφεθούν στις ονειρικές πτήσεις του ήρωα και της καλής του. Και, για να πω και τα ελαφρυντικά, ας μη ξεχνάμε ότι την εποχή εκείνη δεν υπήρχε η σημερινή βία που κυριαρχεί στις οθόνες. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι, αφού το είδος ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτο στο τότε σινεμά, έμεινε συνειδητα στην αφελή "κόμικς" πλευρά (με όλα τα κλισέ που αυτό συνεπάγεται) και απευθύνθηκε κυρίως σε εφηβικό κοινό, που "διαβάζει ακόμα κόμικς" (ας μη ξεχνάμε επίσης ότι το 1978 τα κόμικς δεν απολάμβαναν τη σημερινή τους υπόληψη και ο όρος "graphic novel" δεν υπήρχε). Αρκετά δικαιολογητικά όντως...
Πάντως (κατά την προσωπική μου γνώμη πάντοτε) νομίζω ότι το συγκεκριμένο φιλμ θα λατρεύεται για πάντα μόνο από όσους το πρωτοείδαν σε τρυφερές ηλικίες (και πιθανόν τους σημάδεψε). Δύσκολα θα συγκινούσε έναν ενήλικα ή ένα σύγχρονο έφηβο, που τόσα έχουν δει τα μάτια του...