ΕΝΑ... ΜΑΥΡΟ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΟΥ ΚΛΟΥΞ ΚΛΑΝ ΣΤΗΝ "ΠΑΡΕΙΣΦΡΗΣΗ"
Δεν θα το πιστέψετε, αλλά πρόκειται για αληθινή ιστορία: Στα μέσα των 70ς ένας μαύρος αστυνομικός καταφέρνει να γίνει δεκτός ως μέλος της... Κου Κλουξ Κλαν! Πώς γίνεται αυτό; Τους πείθει τηλεφωνικά ότι είναι αναμφισβήτητα ρατσιστής (φανατικός μάλιστα) και όταν έρχεται η ώρα των ζωντανών συναντήσεων στέλνει στη θέση του έναν συνάδελφό του αστυνομικό (ο οποίος, για να ολοκληρωθεί η ειρωνεία, είναι εβραίος!). Έτσι καταφέρνουν να ξεσκεπάσουν πολλά μυστικά (παράνομα εννοείται) της άθλιας αυτής εγκληματικής συμμορίας.
Ο Λι έχει συνειδητά παραποιήσει κάποια γεγονότα για να δώσει περισσότερο αφηγηματικό ενδιαφέρον και να δημιουργήσει ιδιαίτερο κοινωνικό περιβάλλον. Έτσι μεταφέρει τα γεγονότα λίγο πίσω στο χρόνο, στα 1971-72 για την ακρίβεια, ώστε να συμπίπτουν με την κλιμακούμενη μαύρη εξέγερση, την ύπαρξη (ακόμα) των Μαύρων Πανθήρων, το χαρακτηριστικό λουκ, τη μουσική κλπ. Επίσης σκαρφίζεται ένα αγωνιώδες τέλος (στη σκηνή με την έκρηξη) για να προσδώσει σασπένς.
Μου άρεσε η ταινία καθώς συνδυάζει έξυπνα την αγωνιώδη αστυνομική πλοκή, το χιούμορ (κάποιες στιγμές το φιλμ ανήκει καθαρά στο χώρο της κωμωδίας) και, φυσικά, την έντονα αντιρατσιστική θέση. Στο τέλος μάλιστα, παρατίθενται αυθεντικές σκηνές από τα σύγχρονα γεγονότα της ρατσιστικής επίθεσης εναντίον διαδηλωτών (στο Τζορτζτάουν νομίζω;) και την απαράδεκτη αντίδραση του Τραμπ, προφανώς για να δειχτεί το ότι ο ρατσισμός συνεχίζεται αμείωτος (στην Αμερική του Τραμπ μάλιστα... καταλαβαίνετε...). Τέλος καταγράφει τη σταδιακή απόκτηση αντιρατσιστικής συνείδησης από τον ήρωα, πράγμα που δίνει και κάποιο ψυχολογικό ενδιαφέρον.
Εξ ορισμού συμπαθώ τα αντιρατσιστικά φιλμ. Πολύ περισσότερο αν βλέπονται τόσο ευχάριστα όπως αυτό (συμβάλλει και η νοσταλγική ατμόσφαιρα εποχής). Μακάρι ο Λι να διατηρήσει τη φόρμα του, διότι, είπαμε, είναι άνισος δημιουργός).
Ετικέτες "BlacKkklansman" (2018), Lee Spike
posted by vandimir @ 4:15 μ.μ.
4 Comments:
Όλοι λένε για την Αμερική του Τραμπ, όπου εννοείται ότι η συγκεκριμένη αντίδρασή του ήταν απαράδεκτη, αλλά κανείς δεν μιλάει για την Αμερική του Ομπάμα (του πρώτου μαύρου Αμερικανού προέδρου) όπου οι βίαιες επιθέσεις αστυνομικών εναντίων μαύρων (όπου αρκετές φορές μάλιστα κατέληγαν σε εν ψυχρό δολοφονίες) είχαν χτυπήσει κόκκινο. Δεν είδα να κάνει τίποτα ο Ομπάμα παρά μόνο περιοριζόταν σε τυπικές δηλώσεις. Αλλά είπαμε ο Ομπάμα ήταν ο αγαπημένος του συστήματος, οπότε κι απαγορεύεται οποιαδήποτε κριτική. Δυστυχώς έτσι πάει.
Δεν την έχω δει ακόμα αλλά μου αρέσουν πολύ οι αντιρατσιστικές ταινίες και ειδικά με τους μαύρους. Χαίρομαι που ο Spike Lee επέστρεψε δυναμικά γιατί το σινεμά χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε στην σημερινή εποχή πολιτικοποιημένους δημιουργούς.
Συμφωνώ για τα περί πολιτικού σινεμά. Η εποχή μας είναι η χειρότερη τουλάχιστον από τότε που γεννηθήκαμε εμείς κι έτσι η πολιτικοποιημένη τέχνη είναι (ακόμα πιο) απαραίτητη.
Η διαφορά με τους προέδρους είναι το ότι βρίσκω διαφορετικό το να μη κάνεις τίποτα και διαφορετικό (πολύ χειρότερο) να θεσπίζεις επίσημα ρατσιστικούς / ξενοφοβικούς / φασιστικούς νόμους ή να προβαίνει επίσημα σε παρόμοιες δηλώσεις (τείχος στο Μεξικό κλπ.). Συμφωνώ ότι και τα δύο είναι σκατά, απλώς στην εποχή μας έχει κατά πολύ αυξηθεί η ποσότητα των σκατών. Είναι ποσοτικό το πρόβλημα και όχι ποιοτικό.
Δεν αντιλέγω ότι είναι χειρότερο να θεσπίζεις επίσημα ρατσιστικούς / ξενοφοβικούς / φασιστικούς νόμους με την μεγάλη διαφορά όμως τι εννοεί ο καθένας με τους παραπάνω όρους διότι στην σημερινή εποχή τους έχουν αλλάξει τα φώτα. Π.χ. πολλοί θα πουν για αυτό το περίφημο τείχος στο Μεξικό ότι είναι ξενοφοβικό κι άλλα πολλά τέτοια, εγώ αντιθέτως συμφωνώ από την στιγμή που υπάρχει αυτό το μόρφωμα, το τέρας της παγκοσμιοποίησης όπου ο Σόρος (και κάθε Σόρος), είτε είναι φυσικό πρόσωπο είτε τράπεζες, πολυεθνυκές κλπ, να παίζουν πολύ βρώμικα παιχνίδια εις βάρος των λαών. Δηλαδή πόσο λιανά πρέπει να το κάνει κανείς ότι θέλουν ανοιχτά σύνορα (γεωγραφικά, οικονομικά, γεωπολιτικά κτλ.) για να μπορούν να κάνουν ότι θέλουν. Δυστυχώς η παγκοσμιοποίηση δεν λειτουργεί προς όφελος των λαών και για μένα είναι ξεκάθαρα η μέγιστη μορφή ολοκληρωτισμού.
Τελικά όλες οι κουβέντες μας οδηγούνται στην ριμάδα την παγκοσμιοποίηση. Σίγουρα από ότι φαίνεται διαφωνούμε σε αρκετές λεπτομέρειες σε διάφορα θέματα αλλά νομίζω ότι έχουμε έναν κοινό συλλογισμό στον τρόπο σκέψης μας. Δεν ξέρω αν συμφωνείς σε αυτό.
Σ' αυτό συμφωνώ.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home