ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗς ΙΝΔΙΑΣ ΚΑΙ... ¨ΟΛΑ ΟΣΑ ΦΑΝΤΑΖΟΝΤΑΙ ΩΣ ΦΩΣ"

Το φιλμ "Όλα όσα Φανταζόμαστε ως Φως" του 2024 είναι ινδικό και έχει γυριστεί από την Payal Kapadia (δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της). Μιλά κυρίως για τη θέση της γυναίκας στην αχανή αυτή χώρα.

Δύο νοσοκόμες συγκατοικούν στη Βομβάη. Η μία περιμένει υπομονετικά τον σύζυγό της που έχει μεταναστεύσει στη Γερμανία και έχει πάψει να επικοινωνεί με οποιονδήποτε τρόπο. Η άλλη, πιο νέα, ψάχνει απεγνωσμένα ένα μέρος για να κάνει έρωτα με τον φίλο της (που είναι μουσουλμάνος). Τα πράγματα θα αλλάξουν όταν η πρώτη λάβει ένα αναπάντεχο δώρο και όταν οι δυο τους θα ακολουθήσουν μια μεσήλικα συνάδελφό τους που μένει άνεργη και επιστρέφει στο χαμένο στο πουθενά χωριό της.  

Ενδιαφέρουσες όψεις της όχι και τόσο ευχάριστης θέσης της γυναίκας στην ινδική κοινωνία και μάλιστα από πολλές οπτικές : εξετάζονται διαφορετικές ηλικίες, διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες, η σχέση μεγαλούπολης και (σχεδόν παρθένας) επαρχίας κλπ. Ο έρωτας, η οικονομική κατάσταση, η αυστηρή παράδοση κόντρα στη νεωτερικότητα, οι προκαταλήψεις, ο (ενστικτώδης και όχι οργανωμένος) αγώνας για μια καλύτερη κοινωνική θέση της γυναίκας, όλα έχουν το μερίδιο τους στην ταινία.

Μου άρεσε αρκετά, παρά το ότι σίγουρα κάποιοι θα τη βρουν αργή. Ιδιαίτερα οι εθισμένοι στην fast forward, λογιστική και κερδοσκοπική αισθητική του παραπαίοντος σύγχρονου Χόλιγουντ.

""QUEER" : ΕΡΩΤΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΕΙΣ

 

Το 2024 ο σημαντικός Ιταλός Luca Guadagnino τολμά να φέρει στην οθόνη ένα από τα "δύσκολα" βιβλία του William Burroughs, το "Queer" (το είχε κάνει παλιά και ο Cronenberg με το "Γυμνό Γεύμα"). Και μάλιστα ο βασικός ρόλος του γκέι ήρωα δίνεται στον Ντάνιελ Κρεγκ (ναι, στον "Τζέιμς Μποντ"), πετυχαίνοντας έτσι μια πλήρη ανατροπή των ρόλων που ερμήνευε ως τώρα ο ηθοποιός αυτός - ο οποίος, σημειωτέον, είναι πολύ καλός εδώ.

Στην Πόλη του Μεξικού του 1950 ο γκέι ηδονοθήρας Αμερικανός ήρωας περιφέρεται αργά σε παρακμιακά μπαρ και κακόφημες γειτονιές χαμένος ανάμεσα στην αναζήτηση εφήμερων αγοριών και στις παραισθήσεις από τις ουσίες που καταναλώνει. Ώσπου θα συναντήσει έναν νεαρό που θα ερωτευτεί βαθιά και πέρα από το εφήμερο. Μαζί θα κάνουν ένα ταξίδι στην αδιάβατη σχεδόν ζούγκλα αναζητώντας ένα παραισθησιογόνο ψυχοτροπικό φυτό, που μόνο οι φυλές εκεί γνωρίζουν και χρησιμοποιούν.

Το βρήκα ενδιαφέρον. Η ατμοσφαιρικότητα, η "παλιά" εικόνα, η ζέστη, ο ιδρώτας, η παρακμή,  δημιουργούν ένα υπνωτικό κράμα που με παρέσυρε. Προειδοποιώ ότι η ιστορία είναι αρκετά ασαφής, ουσιαστικά στερείται "συμβάντων". Καταδεικνύει με πειστικό τρόπο όλη αυτή την νωχελική, ηδονοθηρική περιπλάνηση, την αργή καταβύθιση σε ένα χαμένο, άχρηστο, πλην όμως εθιστικό "τίποτα". Στο δεύτερο μέρος το κλίμα αλλάζει, σα να βλέπουμε μια άλλη ταινία. Η πυκνή ζούγκλα, οι παράξενοι άνθρωποι, η αναζήτηση της αγιαουάσκα, του ψυχοτρόπου μείγματος με το οποίο δεν "την ακούς" απλά, αλλά είναι κάτι πολύ παραπάνω, όλα αυτά συντελούν στη δημιουργία μιας άλλης, εντελώς διαφορετικής ατμόσφαιρας.

Όπως σας είπα κατάφερε να με βυθίσει στο κλίμα της, αλλά πιστεύω ότι οι περισσότεροι θα κουραστούν. Συστήνεται μάλλον σε λίγους. Θα πω τέλος ότι ο Guadagnino έχει εξελιχτεί (εδώ και καιρό) σε έναν από αυτούς τους δημιουργούς που κάθε ταινία τους είναι διαφορετική τόσο αισθητικά όσο και θεματικά, ακόμα όμως και αν δεν αρέσει δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι είναι πάντα ενδιαφέρουσα.