"ΚΟΝΚΛΑΒΙΟ" : ΘΡΙΛΕΡ ΜΕ... ΚΑΡΔΙΝΑΛΙΟΥΣ

 Τελικά ο κινηματογράφος μπορεί να πιάνει οποιοδήποτε απίθανο θέμα με ενδιαφέροντα αποτελέσματα. Αφορμή γι' αυτή τη σκέψη στάθηκε το "Κονκλάβιο" (2024) του Γερμανού Edward Berger, (παλιότερα είχε κάνει το πολύ δυνατό εικαστικά "Ουδέν Νεότερο από το Δυτικό Μέτωπο"). Ο Ρέιφ Φάινς πρωταγωνιστεί, πλαισιωμένος από εξαιρετικούς ηθοποιούς (Στάνλεϊ Τούτσι, Τζον Λίθγκοου, Ισαβέλα Ροσελίνι κλπ.) 

Όταν ο πάπας πεθαίνει συγκαλείται το παπικό κονκλάβιο για να εκλέξει νέο. Κλειδωμένοι σε στην θρυλική Καπέλα Σιστίνα, όπως απαιτεί η αρχαία παράδοση (από τα τέλη του 15ου αιώνα συγκεκριμένα), δεν θα βγουν αν προηγουμένως δεν βγει λευκός καπνός, αν δηλαδή δεν εκλεγεί νέος πάπας. Ο πρωταγωνιστής καρδινάλιος, ο οποίος δεν έχει παπικές φιλοδοξίες, καλείται να συντονίσει τη μυστική διαδικασία και ένα θρίλερ αρχίζει να εξελίσσεται αυστηρά κεκλεισμένων των θυρών...

Φυσικά το φιλμ αμφισβητεί - με διαφορετικούς κάθε φορά τρόπους - την ηθική ακεραιότητα των "αγίων" καρδιναλίων που είναι υποψήφιοι για το ανώτερο αξίωμα, τα μυστικά που ξεσκεπάζονται και οι ανατροπές ακολουθούν η μία την άλλη, ενώ μερικές από τις αποκαλύψεις, αν γίνουν ευρύτερα γνωστές, κινδυνεύουν να τινάξουν τα θεμέλια της καθολικής εκκλησίας στον αέρα. Ωστόσο, όλοι το γνωρίζουν, όλες οι πολύπλοκες ίντριγκες, τα βρώμικα μυστικά, οι τεράστιες προσωπικές φιλοδοξίες, οι απίστευτες αποκαλύψεις, οι επικίνδυνες, οπισθοδρομικές, μεσαιωνικές απόψεις κάποιων φανατικών, δεν θα περάσουν ποτέ τις επτασφράγιστες πύλες του παρεκκλησίου, θα μείνουν για πάντα ανάμεσα στα μέλη του κονκλάβιου...

Διαπραγματευμένο ως θρίλερ με ανατροπές και αποκαλύψεις, ενώ όλοι περιμένουν ποιος θα είναι ο επόμενος πάπας, ατμοσφαιρικό ως σκηνοθεσία, καταφέρνει - αν και ταινία δωματίου (και τι δωματίου) - να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον (ή τουλάχιστον εγώ δεν βαρέθηκα καθόλου, παρά τους αρχικούς "φόβους" μου). Μοναδικά αντίρρηση το too much του τελευταίου τέταρτου του φιλμ, που στην αγωνιώδη προσπάθεια να εντυπωσιάσει και να προσφέρει μια ακόμα ανατροπή - αλλά και πολιτική ορθότητα - υπερβαίνει κατά τη γνώμη μου τα όρια  και το "παρακάνει", πράγμα που μάλλον με ενόχλησε. Αν δεν το παρατραβούσε νομίζω ότι τα πράγματα θα ήταν ακόμα καλύτερα. 

Πάντως εξακολουθεί να είναι μια πρωτότυπη ταινία με αναπάντεχο θέμα.

BEST OF 2024

 

Ναι, ήρθε πάλι η ώρα για τον προσωπικό μου απολογισμό των καλύτερων ταινιών του 2024. Οι ταινίες που θα παραθέσω είναι τόσο του 23 όσο και του 24. Και πάλι ο σωστός τίτλος θα ήταν "Best of Ταινιών ΠΟΥ ΕΙΔΑ το 2024" (χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το "Poor Things", που είχα δει στα μέσα Ιανουαρίου του 2024, γι' αυτό και δεν περιλαμβανόταν στην περσινή λίστα, όπως θα έπρεπε). Έτσι και κάποιες ταινίες του 24 που δεν πρόλαβα να δω... στην λίστα του 25.

Κατά τα άλλα, τα γνωστά: Τόσο οι 10 πρώτες όσο και οι 9 "επιλαχούσες" ΔΕΝ αναφέρονται με αξιολογική σειρά (μου είναι αδύνατο), αλλά απλώς με αλφαβητική κατά σκηνοθέτη. Επίσης στη λίστα υπάρχουν μόνο φιλμ του 23 και 24 και όχι παλιότερα που έτυχε να ξαναβγούν σε Α' προβολή. Πάμε λοιπόν:

 

ΟΙ 10 ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ (ΟΧΙ ΜΕ ΑΞΙΟΛΟΓΙΚΗ ΣΕΙΡΑ, ΑΛΛΑ ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΑ ΚΑΤΑ ΣΚΗΝΟΘΈΤΗ)

 

EMILIA PEREZ του Jacques Audiard

ANORA του Sean Baker

ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟ της Paola Cortellesi

BLACK DOG του Guan Hu

FREMONT του Babak Jalai 

POOR THINGS του Γιώργου Λάνθιμου

STRANGE DARLING του J.T. Mollner

HOLDOVERS (ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ) του Alexander Payne   

ΜΙΚΡΑ ΠΤΟΣΤΥΧΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ της Thes Sharrock

ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΜΕΡΕΣ του Wim Wenders

 

ΟΙ 9 ΕΠΙΛΑΧΟΥΣΕΣ (ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΑ ΚΑΤΑ ΣΗΝΟΘΕΤΗ)

 

ΚΟΝΚΛΑΒΙΟ του Edward Berger

ΕΚΚΟΛΑΨΗ της Hanna Bergholm

ΖΩΙΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ του Thomas Cailley

ΥΠΟΘΕΣΗ ΓΚΟΛΝΤΜΑΝ του Cendric Kahn 

HIT MAN του Richard Linklater  

ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΡΙΑ ΒΡΙΚΟΛΑΚΑΣ ΑΝΑΖΗΤΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΚΟ ΑΤΟΜΟ της Ariane Louis-Seize

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΟ ΚΑΚΟ ΠΑΡΑΜΟΝΕΥΕΙ του Demian Runge

X του Ti West

DUNE II του Denis Villaneuve  (κανονικά πρόκειται για μία ταινία (Dune), αλλά επειδή δεν υπήρχε άλλη που να μου αρέσει, περιέλαβα αυτό το 2ο μέρος)

Για μια ακόμα φορά υπάρχει ελάχιστο Χόλιγουντ, το οποίο, το έχω πει πολλές φορές, θεωρώ απόλυτα παρακμασμένο. Κρίμα...

Και του χρόνου (και φυσικά οι διαφωνίες ελεύθερες)