KICK-ASS: ΑΜΦΙΣΒΗΤΩΝΤΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΣΟΥΠΕΡ-ΗΡΩΕΣ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ

Κάθε άλλο παρά φανατικός είμαι του σούπερ-ηρωικού είδους. Δεν διαβάζω καθόλου τέτοια κόμικς και τις σχετικές ταινίες τις βλέπω (κάποιες λίγες με ευχαρίστηση μόνο όσο κρατάνε) και μετά λέω: "Α, άλλη μια τέτοια" και μετά τις ξεχνώ. Δεν συνέβει καθόλου το ίδιο με το Kick-Ass (2010) του Matthew Vaughn. Για να είμαι σαφής, το θεωρώ την καλύτερη ταινία του είδους μαζί με τους 3 Batman (τους 2 πρώτους του Μπάρτον και τον τελευταίο του Νόλαν).
Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι το φιλμ αυτό το απόλαυσα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό με κομμένη την ανάσα. Είναι τόσο το πρωτότυπο σενάριο (εξαιρετικά δύσκολο για ένα τόσο κορεσμένο είδος) όσο, κυρίως, και η καταλυτικότατη αμφισβήτηση "εκ των έσω" όλων των στερεοτύπων του είδους αυτού. Κι αυτό - πράγμα ακόμα πιο δύσκολο - δεν γίνεται με τη συνηθισμένη μέθοδο της απλής παρωδίας, που προσπαθεί να βγάλει γέλιο και τίποτα άλλο, αλλά με μία βαθύτερη απομυθοποίηση των κλισέ. Αυτό που είναι ακόμα πιο παράξενο είναι ότι το Kick-Ass ΕΙΝΑΙ ένα σουπερ-ηρωικό φιλμ. Έτσι, από τη μία παρακολουθείς μια εξαιρετικά καλογυρισμένη και ευφάνταστη (επιτέλους) ταινία του είδους και από την άλλη την απόλυτη αμφισβήτησή της. Βλέπεις όλες τις κλασικές υπερβολές (ένας που δέρνει δέκα ας πούμε) και συγχρόνως έναν πρωτοφανή ρεαλισμό που σε προσγειώνει συνεχώς στην πραγματικότητα. Στην πραγματικότητα του στιλ "τι θα γινόταν αν στ΄ αλήθεια ένας συνηθισμένος, ψωνισμένος πιτσιρικάς που πάει σχολείο, φόραγε στα καλά καθούμενα ένα κακόγουστο κολάν και, δίχως καμιά υπερδύναμη, το έπαιζε τιμωρός του κακού;" Πώς συμβαίνει αυτή η πρωτοφανής αντίφαση; Δείτε το και θα καταλάβετε.
Βασισμένο στο ομώνυμο κόμικς των Millar / Romita, διατηρεί μεγάλο μέρος τόσο από την σκωπτική, ανατρεπτική ματιά του, όσο και από την βία του. Για τον δεύτερο λόγο άλλωστε (και για άλλα "ακατάλληλα" που περιέχει, κυρίως στο λεξιλόγιο) η ταινία χαρακτηρίστηκε "ακατάλληλη" στην Αμερική, πράγμα που απέβει καταστροφικό για την εισπρακτική της καριέρα (αντίθετα με την πληθώρα καρμπόν παραλλαγών του είδους, που συνήθως σπάνε ταμεία). Και σίγουρα πρόκειται για ένα καθόλου εύπεπτο προϊόν για τους μέσους αμερικάνους που βουλιμικά και δίχως ποτέ να βαριούνται καταναλώνουν τέτοια προϊόντα. Οπότε του βγάζω το καπέλο και για την τόλμη και την "αυτοκαταστροφικότητά" του.
Συγχρόνως η ταινία μου πρόσφερε ένα πλήθος από απολαυστικότατες αναφορές όχι μόνο στην ποπ, αλλά και στην ευρύτερη κουλτούρα (θα θυμηθώ, ας πούμε, αναφορές σε φιλμς όπως το Sunset Blv. του Wilder ή το American Beauty). Κι αυτό αποτελεί άλλο ένα εσωτερικό παιχνίδι μέσα στο ευρύτερο παιχνίδι που προσφέρει συνολικά. Κατά τα άλλα η βία της είναι πραγματικά "ακατάλληλη", πολύ περισσότερο μάλιστα αφού προέρχεται κυρίως από ένα 11χρονο κοριτσάκι (μεταξύ μας στο φιλμ μου φαίνεται πολύ μικρότερο), που σφάζει αδίστακτα και βρίζει σα φορτηγατζής. Καθόλου πολιτικά ορθό λοιπόν, αλλά αυτό είναι και άλλο ένα από τα ρίσκα του.
Τέλος πάντων, παρά τις κλασικές υπερβολές και τις πολλές ιδεολογικές αντιρρήσεις και που μπορεί να έχει κανείς - για ολόκληρο το σουπερ ηρωικό είδος άλλωστε και το καυτό θέμα της αυτοδικίας στην οποία βασίζεται η έννοια του σούπερ ήρωα - εγώ το ευχαριστήθηκα πολύ και, επιτέλους, το βρήκα πολύ έξυπνο για τέτοια ταινία. Εξ άλλου μην ξεχνάμε ότι, όπως ήδη είπα, η αμφισβήτηση όλων των κανόνων και της έννοιας "καλού - κακού" πάει σύννεφο. Και περιέχει και την απόλυτη ατάκα, που αποτελεί νομίζω την ουσία του είδους: Όταν ο ήρωας ερωτεύεται - κάπου στα μισά της ταινίας, ανίθετα με τα όσα συμβαίνουν σε άλλα τέτοια φιλμ - σιχαίνεται την ιδιότητά του και λέει: "Μέχρι τώρα ήμουν μόνος και ήθελα να είμαι σούπερ ήρωας. Τώρα έχω κάποιον να νοιαστώ, οπότε δεν μ' ενδιαφέρει πια κάτι τέτοιο".