ΟΙ X-MEN ΠΡΙΝ ΓΙΝΟΥΝ ΟΠΩΣ ΤΟΥΣ ΞΕΡΟΥΜΕ

Το έχω πει πολλές φορές: Βαριέμαι τα περισσότερα υπερηρωικά φιλμ και όλα σχεδόν τα αντίστοιχα κόμικς. Υπάρχουν ωστόσο και ορισμένες εξαιρέσεις. Οι Batman του Μπάρτον και του Νόλαν είναι μερικές απ' αυτές. Η σειρά των Χ-Men είναι μια άλλη - όχι τοσο καλή κατά τη γνώμη μου όσο οι "Μπάτμαν", αλλά πάντως μου είναι συμπαθής.
Αφού λοιπόν η εν λόγω ομάδα μεταλλαγμένων έμοιαζε να έχει ολοκληρώσει την παρουσία της στην οθόνη με τα τρία πρώτα φιλμ, το Χόλιγουντ σκέφτηκε - τι πρωτότυπο - να φτιάξει ένα πρίκουελ, τουτέστιν "πώς ξεκίνησαν όλα", όταν ακόμα φτιαχνόταν η υπερομάδα, και έκανε το "Χ-Μen: Η Πρώτη Γενιά" (2011). Μεταφερόμαστε λοιπόν αρχικά στον Β' Παγκόσμιο και στη συνέχεια στο 1962, μπλεκόμαστε ευχάριστα με μια σειρά από ιστορικά γεγονότα... και στο τέλος μαθαίνουμε τι πραγματικά συνέβει με την αμερικανορωσική εμπλοκή στον Κόλπο των Χοίρων και πώς τελικά η ανθρωπότητα γλύτωσε στο τσακ έναν πυρηνικό όλεθρο. Το καλό είναι ότι τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο Matthew Vaughn, τον οποίο συμπαθώ ιδιαίτερα με τά το "Kick Ass", και νομίζω ότι τα κατάφερε μια χαρά.
Δίχως να γίνεται ο κακός χαμός στο πανί, δίχως τη βαρετή μετά τα πρώτα 5 λεπτά βιντεοκλιπίστικη οπτική, με βάρος σε διαλόγους και χαρακτήρες, με απόλυτα δικαιολογημένες εναλλαγές "καλών" - "κακών", η ταινία βλέπεται πολύ ευχάριστα νομίζω, δίχως βεβαίως να αποτελεί και κανένα σταθμό της 7ης Τέχνης. Απλώς περνάς μια χαρά, αφού γι' αυτό ακριβώς έχεις πάει σε ένα τέτοιο φιλμ, και μάλιστα δίχως να πηγαίνει να σπάσει το κεφάλι σου απ' τη δίωρη βαβούρα όταν φεύγεις. Και επιπλέον υπάρχει, όπως και στα υπόλοιπα της σειράς, το σοβαρό θέμα που υποβόσκει στους X-Men και είναι το σήμα κατατεθέν τους: Αυτό της διαφορετικότητας και της αποδοχής της ή μη από την κοινωνία.
Μ' αυτό το σκεπτικό έχει ιδιαίτερο βάρος ο ρόλος του (μελλοντικού) Μαγκνέτο και η μετατροπή του σε "κακό", με το ενδιαφέρον στοιχείο ότι η μετατροπή αυτή είναι δικαιολογημένη. Πολύ απλά, πολλοί από εμας θα ακολουθούσαμε πιθανόν τον ίδιο ακριβώς δρόμο με τον βασανισμένο αυτόν υπερήρωα και δεν θα είχαμε καν τύψεις. Βρισκόμαστε δηλαδή πολύ μακριά από τον Απόλυτο Κακό που θέλει να καταστρέψει άνευ λόγου τον κόσμο ή κάτι τέτοιο εξ ίσου βαθυστόχαστο. Ε, όλα αυτά, συν την καλή σκηνοθεσία και το σενάριο που κρατά τον θεατή, είναι τα θετικά μιας ταινίας του είδους αυτού. Είπαμε: Όταν βλέπεις τέτοια φιλμ, κάτι τέτοια στοιχεία είναι το καλύτερο που μπορείς να περιμένεις.
Α, υπάρχει και ένα διαρκές κλείσιμο ματιού και αναφορές στα κόμικς, αλλά αυτές τις πιάνει σε βάθος μόνο ένας φαν των κόμικς αυτών. Επειδή εγώ δεν είμαι, σίγουρα κάτι έχασα που κάποιοι άλλοι κατάλαβαν και διασκέδασαν περισσότερο.