ΠΩΣ ΕΙΠΑΤΕ; "ΚΟΝΑΝ Η ΒΑΡΒΑΡΗ";

Για να (τολμήσετε να) το δείτε πρέπει να ξέρετε τι περίπου θα δείτε. Αλλιώς... δεν ξέρω πώς θα αντιδράσετε και δεν εγγυώμαι για τίποτα. Λοιπόν : Το 2023 ο ιδιόρρυθμος (για να το πω κομψά) Bertrand Mandico γυρίζει την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του (έχει κάνει πολλές μικρές), το "Κόναν η Βάρβαρη" (Conann), με την γνωστή μας cult πρωταγωνίστρια (από τις αρχές του Τζάρμους ήδη) Ελίνα Λόουενσον και άλλες πολλές άγνωστες σε μένα.

Στην αρχαιότητα η Κόναν είναι μια 16χρονη βάρβαρη. Όταν η φυλή της ξεκληρίζεται και η μητέρα της δολοφονείται μπροστά στα μάτια της, εκείνη όχι μόνο επιβιώνει, αλλά και τα φτιάχνει με την αρχηγό της εξ ίσου βάρβαρης επιτιθέμενης φυλής (αν καταλάβατε, πρόκειται για κοινωνίες αποκλειστικά γυναικών). Από εκεί και πέρα το ζεύγος θα διατρέξει με μαγικό τρόπο τον χρόνο και τους αιώνες, από την βαθιά και απροσδιόριστη αρχαιότητα της αρχής ως το κοντινό μέλλον. Η Κόναν κάθε φορά έχει μεγαλώσει κατά μία δεκαετία, παρά το ότι ανάμεσα σε κάθε σταθμό έχουν περάσει αιώνες. Έτσι κάθε φορά ενσαρκώνεται από διαφορετική ηθοποιό, ως τα βαθιά γεράματά της στο μέλλον. Μαζί με το ζεύγος τους αιώνες διατρέχει ένα πανταχού παρόν σκυλόμορφο ον με μαγικές ιδιότητες.

Ο Mandico, το είπαμε, διαθέτει προσωπική αισθητική, που φλερτάρει με το κιτς και γενικά την έννοια του "ψεύτικου" στα σκηνικά. Παραληρηματικός, κάποιες φορές ακατανόητος, πάντα όμως ιδιαίτερος, με παράξενους τεχνητούς φωτισμούς, περίεργη φωτογραφία και φτιαχτά τοπία, δημιουργεί φανταστικούς, απόλυτα "χειροποίητους" κόσμους και χρησιμοποιεί σε κάθε "σταθμό" διαφορετικούς τρόπους έκφρασης: Άλλοτε ο λόγος είναι ποιητικός και στομφώδης, άλλοτε καθημερινός ή ό,τι άλλο φαντάζεστε. Κάνει ένα απόλυτα queer σινεμά, το οποίο ωστόσο είναι πολύ προσωπικό και παράδοξο τόσο αισθητικά όσο και αφηγηματικά. Εδώ υπάρχουν -  μεταξύ πολλών άλλων - και άμεσες αναφορές στον Cronenberg, στο "Crash" και στο "Γυμνό Γεύμα" του συγκεκριμένα, αλλά και, στο τελευταίο μέρος, μια βιτριολική σάτιρα της σύγχρονης τέχνης (προσοχή, περιέχει και κανιβαλισμό).

Καταλάβατε. Σινεμά για πολύ λίγους (ελάχιστους) που ή αγαπάς ή σε απωθεί εντελώς. Ούτε στρωτή αφήγηση υπάρχει ούτε αποδεκτή αισθητική και βέβαια κυριαρχεί το queer στοιχείο, όπως είπαμε πριν. Προσωπικά το βρήκα πολύ ενδιαφέρον. Εσείς δείτε το με αποκλειστικά δική σας ευθύνη.