Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΟΥ "ANCHORMAN" ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑΤΙΚΟ ΧΙΟΥΜΟΡ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΤΟΥ APATOW.

Η σύγχρονη αμερικάνικη κωμωδία που εισήγαγε ο Judd Apatow είτε ως παραγωγός είτε ως σκηνοθέτης διαθέτει, ως γνωστόν, λεκτική τόλμη και καθόλου πολιτικώς ορθό χιούμορ. Στο "Anchorman: The Legent of Ron Burgundy" του 2014 ο Apatow είναι παραγωγός. Το φιλμ γυρίστηκε από τον Adam McKay με τον Γουίλ Φερέλ στον ομώνυμο ρόλο.
Μας μεταφέρει πίσω στη δεκαετία του 70 στο Σαν Ντιέγο, όπου ο Ron Burgundy είναι τοπ παρουσιαστής ειδήσεων. Τον γνωρίζουν οι πάντες και τον λατρεύουν (άσχετο αν τα νέα του είναι του στιλ "έγκυο πάντα στο Ζωολογικό Κήπο της πόλης!"). Την εποχή αυτή τα δελτία ειδήσεων ήταν πλήρως ανδροκρατούμενα. Το ίδιο φυσικά και η ανεκδιήγητη ομάδα του Ρον (ο ίδιος παρουσιαστής κύριων ειδήσεων και οι άλλοι επι τόπου ρεπορτάζ, σπορ και καιρός). Φυσικά ο Ρον έχει όσες γυναίκες θέλει. Έως ότου στο κανάλι προσλαμβάνεται μια όμορφη ξανθιά, εξαιρετικά φιλόδοξη "για γυναίκα". Όλοι της την πέφτουν με πενιχρά αποτελέσματα, ενώ εκείνη δηλώνει ευθαρσώς και επανειλημμένα ότι θελει να γίνει βασική παρουσιάστρια ειδήσεων, πράγμα που μόνο γέλιο προκαλεί. Ωστόσο ο Ρον, για πρώτη φορά στη ζωή του, ερωτεύεται πραγματικά. Όχι όμως ότι είναι και διαθέσιμος να παραχωρήσει έστω και ένα εκατοστό από τα ανδρικά του προνόμια...
Να λοιπόν τι μου συνέβει παρακολουθώντας το φιλμ: Αρχικά το θεώρησα τερατώδη μπούρδα. Εύρισκα το χιούμορ του κρύο και ηλίθιο. Όσο όμως προχωρούσε η ώρα αντιλαμβανόμουν όλο και περισσότερο ότι κάθε ίχνος αληθοφάνειας κυριολεκτικά εξαφανιζόταν (επίτηδες φυσικά) κι ότι η ταινία όδευε όλο και πιο πολύ προς μια απόλυτα σουρεαλιστική και δίχως ίχνος ρεαλισμού παρωδία. Και ότι, κυρίως, σατίριζε αλύπητα την ανδρική καφρίλα και αίσθηση ανωτερότητας έναντι των γυναικών. Και ότι, επίσης, ταυτόχρονα παρωδούσε όλο και περισσότερα κινηματογραφικά κλισέ, καθώς και το κλίμα των 70'ς εν γένει. Έτσι όταν τελικά έφτασε στο αποκορύφωμα της παράνοιας (και της παρωδίας διαφόρων ειδών), είχα φτάσει να εκτιμώ όλο αυτό το κλίμα και την προαναφερθείσα παντελή έλλειψη πολιτικής ορθότητας. Έστω κι αν συχνά το χιούμορ είναι χοντρό και στα όρια του χυδαίου (στα όρια μόνο, μην τρομάξετε πολύ απ' αυτό που γράφω).
Τελικά βρήκα το όλο εγχείρημα ενδιαφέρον, καθώς κάθε μορφή σοβαροφάνειας και ρεαλισμού τινάζονται στον αέρα. Αν λοιπόν είστε οπαδός αυτού του παρωδιακού, παραληρηματικού χιούμορ σίγουρα θα διασκεδάσετε. Προσωπικά τουλάχιστον στην αρχή ουδόλως περίμενα ότι όλο αυτό θα είχε μια τόσο απογειωτική κατάληξη στο χώρο του παράλογου.
ΥΓ: Όλα τα λεφτά η σκηνή όπου ο Φαρέλ παίζει φλάουτο παρωδώντας με ξεκαρδιστικό τρόπο τον... Ίαν Άντερσον των Jethro Tull.