ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ "HUNGER GAMES" ΜΥΡΙΖΕΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Το πρώτο «Hunger Game” με είχε αφήσει αδιάφορο. Στο δεύτερο μέρος, που γύρισε ο Francis Lawrence το 2013 με τον υπότιτλο “Catching Fire”, παρά το ότι αντιπαθώ γενικά τα δεύτερα μέρη (αν και δεν είναι ακριβώς σίκουελ, αφού αποτελεί συνέχεια του πρώτου και είναι δύσκολο να το παρακολουθήσει κανείς αν δεν ξέρει την πρώτη ταινία), ομολογώ ότι τα πράγματα έχουν βελτιωθεί πολύ. Οι χαρακτήρες είναι πιο ολοκληρωμένοι, η πλοκή πιο σφιχτή, το θέαμα παραμένει ικανοποιητικό και η ιστορία γίνεται επαναστατικότερη. Η πρωταγωνίστρια Τζένιφερ Λόρενς ούτως ή άλλως παραμένει καλή.

Καθώς η ηρωίδα νικήτρια των 74^ων Αγώνων Πείνας γίνεται ίνδαλμα των εκατομμυρίων καταπιεσμένων και πάμφτωχων κατοίκων της Πάνεμ (παρά το ότι αναγκάζεται από τη στυγνή εξουσία να παίξει το ρόλο της ερωτευμένης με τον συν-νικητή της για μιντιακούς λόγους), ο πρόεδρος Σνόου καταλαβαίνει ότι πρέπει να τη βγάλει από τη μέση. Διστάζοντας όμως να τη σκοτώσει εν ψυχρώ, επινοεί ένα σατανικό σχέδιο : Στους 75^ους Αγώνες Πείνας αντιμέτωποι θα είναι οι νικητές όλων των προηγούμενων αγώνων.

Το φιλμ μας μεταφέρει αρκετά πειστικά στο δυστοπικό, φασιστικό ουσιαστικά μέλλον που οραματίστηκε η συγγραφέας Σούζαν Κόλινς, κρατά κατά τη γνώμη μου περισσότερο το ενδιαφέρον του θεατή, διατηρεί ένα αισθηματικού τύπου ενδιαφέρον, καθώς η Κάτνις διχάζεται ανάμεσα σε δύο διεκδικητές της, οι οποίοι είναι αμφότεροι θετικοί χαρακτήρες και τονίζει – έστω με απλό τρόπο – τόσο την κριτική ενάντια στην καταπιεστική εξουσία, όσο και την κριτική ενάντια στο (κιτς) θέαμα των μίντια, που λειτουργούν ως απόλυτοι υπηρέτες, στηρίγματα και φερέφωνα της εξουσίας που προαναφέραμε. Έτσι λοιπόν έχουμε να κάνουμε με ένα εφηβικό μεν μπλόγκμπάστερ, με θετικά «μηνύματα» ωστόσο και το οποίο παρακολουθείται άνετα και από ενήλικες. Χωρίς λοιπόν να τρελαθώ κιόλας, ΟΚ, όλα καλά!