ΤΟ STAR TREK ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΚΑΛΑ

Τελικά ο J.J. Abrams νομίζω αποδεικνύεται καλός στο είδος του, αυτό της θεαματικής περιπέτειας (επιστημονικής φαντασίας συνήθως). Το Star Trek βεβαίως υπήρξε η κλασική τηλεοπτική σειρά των 60ς και μεταφέρθηκε με μέτρια επιτυχία θα έλεγα στην οθόνη με 5-6 ταινίες μεταξύ 1979 - 1996. Το 2009 αναλαμβάνει την αναβίωσή του και το 2013 κάνει τη δεύτερη ταινία της αναβίωσης αυτής, το "Star Trek into Darkness".
Πάμε λοιπόν να δούμε μια περιπέτεια ΕΦ,  μεγαλη παραγωγή και προφανώς με όσα συνεπάγεται αυτό. Αν λοιπόν τα ξέρουμε από την αρχή αυτά, νομίζω ότι αυτό το Star Trek είναι από τα καλά δείγματα. Φυσικά το θέαμα και τα εφέ είναι εξασφαλισμένα. Ευτυχώς όμως (χίλιες φορές ευτυχώς) το project δεν σταματά σ' αυτά, όπως τόσες άλλες χολιγουντιανές υπερπαραγωγές. Διαθέτει αρκετά ενδιαφέρον σενάριο, αρκετές καλοδεχούμενες για μένα τουλάχιστον ανατροπές, αρκετό σασπένς. Οι χαρακτήρες είναι ενδιαφέροντες και η διαρκής αντιστροφή των ρόλων καλών - κακών διατήρησε αμείωτη την προσοχή μου.
Η ταινία εμπνέεται κυρίως από τη δεύτερη της αρχικής σειράς, την "Οργή του Καν". Ο ("καλός" ή "κακός";) Καν είναι άλλωστε και ο ουσιαστικός πρωταγωνιστής στο ρόλο ενός τρομοκράτη με αιτία. Αλλά και οι χαρακτήρες που τον περιβάλουν (εκτός των σταθερών μελών του πληρώματος του Enterprise βεαβίως)  παλλινδρομούν κι αυτοί ανάμεσα στο καλό και το κακό, αποκτώντας έτσι ενδιαφέρον. Και κάτω απ' όλα αυτά υπάρχουν και κάποια πολιτικά ή φιλοσοφικά σχόλια, ένας προβληματισμός πάνω στο - αξίωμα για κάποιους - "πυροβόλησε και μετά ρώτα", αλλά και πάνω στη διαφθορά που προκαλεί αναπόφευκτα σχεδόν η εξουσία.
Μη φανταστείτε πάντως ότι γλυτώσαμε από τα κλισέ. Όπως σε κάθε δαπανηρή περιπέτεια αυτά υπάρχουν και μερικές φορές είναι χιλιοειδωμένα (όπως οι σχεδόν "από μηχανής θεός" λύσεις της τελευταίας στιγμής, όταν όλα φαίνονται να έχουν χαθεί). Τι διάολο άλλωστε; Δεν μπορεί να πεθάνουν όλοι, αφού η σειρά αφήνει δολάρια, άρα πρέπει να συνεχιστεί!  Ωστόσο το πετυχημένο σασπένς, όπως είπαμε και πριν, και κάποιες δόσεις χιούμορ ελαφρύνουν τα πράγματα. Γενικά λοιπόν μπορώ να πω ότι το διασκέδασα. Δίχως βέβαια να μιλώ σε καμιά περίπτωση για αριστούργημα.
Άφησα τελευταία μια μικρή παρατήρηση που δεν θα σχολιάσω θετικά ή αρνητικά, απλά θα την αφήσω να αιωρείται σαν αφορμή προβληματισμού για τις εποχές που αλλάζουν: Ο περίφημος Σποκ υπήρξε βέβαια η πιο εμβληματική μορφή της σειράς χάρη στον χαρακτήρα του: Ένας εξωγήινος από τον οποίο λείπει εντελώς κάθε συναίσθημα, πλην όμως, μάλλον γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, είναι απαραίτητος και λειτουργικός σαν μηχανή. Ο παράδοξος αυτός χαρακτήρας, με αυτή ακριβώς την τερατώδη ιδιαιτερότητα, έγινε αποδεκτός και αγαπητός από τα 60ς και καθ' όλη την μακρά πορεία τηλε- και σινε- συνεχειών. Εν έτει 2013 για πρώτη φορά "βάζει νερό στο κρασί του". Φυσικά παραμένει σε γενικές γραμμές δίχως συναισθήματα, πλην όμως είναι από την πρώτη σκηνή ερωτευμένος και, για πρώτη φορά, σε μια σκηνή προς το τέλος, κλαίει. Άλλοι θα πουν ότι ο χαρακτήρας εξανθρωπίζεται κάπως. Άλλοι πάλι ότι ίσως η εποχή μας, παρά την επιφανειακά αντίθετη άποψη, δεν αντέχει κατά βάθος την απόλυτη διαφορετικότητα και θέλει να φέρνει τα πράγματα όσο πιο κοντά γίνεται στον μέσο όρο, στο κοινώς αποδεκτό. Διαλέξτε και πάρτε ή βρείτε τη δική σς τρίτη ερμηνεία...