STAR WARS ΞΑΝΑ: Η ΔΥΝΑΜΗ (ΚΑΙ ΤΑ ΤΑΜΕΙΑ) ΞΥΠΝΑΝΕ

Φυσικά και θα γινόταν. Η μυθολογία των Star Wars, μια από τις πλέον αναγνωρίσιμες της ποπ κουλτούρας από τη δεκαετία του 70 μέχρι σήμερα, έχει ακόμα πολύ ψωμί και εκατομμύρια φανς παγκοσμίως. Μετά τη μέτρια δεύτερη πρίκουελ τριλογία λοιπόν, που σκηνοθέτησε με αδιάφορο τρόπο ο ίδιος ο Λούκας μεταξύ 1999 - 2005, η ιστορία ξεκινά και πάλι από εκεί που είχε μείνει στο τέλος της πρώτης κλασικής τριλογίας - 30τόσα χρόνια μετά για την ακρίβεια. Αυτή τη φορά σκηνοθέτης είναι ο ικανότατος σε περιπέτειες J.J. Abrams και έτσι το 2015 "προσγειώνεται" το "Star Wars: Η Δύναμη Ξυπνάει" και κυριολεκτικά σπάει ταμεία και ρεκόρ εμπορικότητας.
Η Αυτοκρατορία έχει αντικατασταθεί από το αντίστοιχο, παντοδύναμο (και φασιστικό. Η σκηνή όπου ο στρατηγός μιλά στα πλήθη παραπέμπει κατευθείαν σε ναζιστικές συγκεντρώσεις) Πρώτο Τάγμα. Υπάρχει η Δημοκρατία, υπάρχουν επαναστάτες που αντιστέκονται με όσα μέσα διαθέτουν, αλλά ο τελευταίος Τζεντάι, ο Λουκ Σκάιγουόκερ, έχει εξαφανιστεί (έχει κάπου αποσυρθεί). Το φιλμ κινείται γύρω από τις προσπάθειες καλών και κακών να τον εντοπίσουν, ενώ η νέα ηρωίδα είναι μια ρακοσυλλέκτρια από έναν ξεχασμένο πλανήτη - έρημο, η οποία σιγά-σιγά θα ανακαλύψει ότι μέσα της υπάρχει η, ανεξέλεγκτη ακόμα, Δύναμη.
Φυσικά η περιπέτεια, η δράση, το σασπένς, τα εφέ, οι μάχες με διαστημόπλοια, είναι απόλυτα εγγυημένα και κάτι παραπάνω από χορταστικά. Και το ρομάντσο επίσης, και οι συγκινητικές σκηνές. Ο Abrams σοφά (όπως αποδεικνύουν τα ταμεία) επιλέγει όχι μόνο να μην πρωτοτυπήσει σεναριακά, αλλά και να επαναφέρει με απόλυτα νοσταλγικό τρόπο τους γερασμένους πλέον ήρωες της πρώτης κλασικής τριλογίας. Λέα, Χανς Σόλο, Λουκ, Τσουμπάκα, ρομπότ, σκάφη, είναι και πάλι εδώ (και ο Χάρισον Φορντ και η Κάρι Φίσερ βεβαίως). Προφανως ο συνδυασμός νοσταλγίας και φρέσκων προσώπων (η κοπέλα και ο έγχρωμος αποστάτης των Στορμτρούπερ) λειτούργησε άψογα.
Δεν υπήρξα ποτέ φανατικός των Star Wars και δεν θα δώσω 4 αστεράκια όπως έκαναν πολλοί κριτικοί. Ωστοσο διασκέδασα και δεν βαρέθηκα καθόλου και σίγουρα θεωρώ την επανεκκίνηση αυτή καλύτερη από τη δεύτερη τριλογία που προαναφέραμε. Μέχρις εκεί. Και με δεδομένο βέβαια ότι αποδεχόμεστε μια σειρά σεναριακών ευκολιών (από δραπετεύσεις έως οι "καλοί πάντα ευστοχούν ενώ οι κακοί όχι"). Εντάξει όμως. Από πάντοτε η αφέλεια ήταν χαριτωμένη και "μέσα στο παιχνίδι" των Star Wars. Γι' αυτό άλλωστε και το πρώτο φιλμ του 77 είχε θεωρηθεί ότι επαναφέρει στο σινεμά μια ξεχασμένη τότε παιδικότητα και ευπρόσδεκτη, απολαυστική αφέλεια.
Και μια τελευταία παρατήρηση: Η ταινία σεναριακά είναι σχεδόν όμοια με τον πρώτο κλασικό "Πόλεμο των Άστρων" του 1977: Μια εφιαλτική "Αυτοκρατορία", αντάρτες που αντιστέκονται, επίθεση στο κολοσιαίο διαστημόπλοιο - αρχηγείο των κακών,  συγγένειες που αποκαλύπτονται σιγά - σιγά (ποιος είναι γιος ποιου κ.ο.κ.), μασκοφόρος και μαυροφορεμένος αρχι-κακός στη θέση του Νταρθ, ηρωίδα που βαθμιαία ανακαλύπτει τη Δύναμη μέσα της, μονομαχία με φωτόσπαθα... όλη η δομή του φιλμ είναι καρμπόν της πρώτης ταινίας και βέβαια αυτό γίνεται συνειδητά. Να λοιπόν που η επανάληψη αποδείχτηκε ασφαλέστερη και καλύτερη (και σαν ταινία και εισπρακτικά) από τα πρίκουελ ή τα τυχόν εντελώς διαφορετικά σίκουελ. Η νοσταλγία είναι προφανώς ακατανίκητη.