ἉΝΟΙΞΗ, ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ, ΧΕΙΜΩΝΑ... ΚΑΙ ΑΝΟΙΞΗ῾῾: Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΟΜΟΡΦΙΑ

 

Υπάρχουν ταινίες που, πέραν από οτιδήποτε άλλο, τη σκηνοθεσία, τα νοήματα, την ιστορία... όλα, σε καθηλώνουν με την ομορφιά τους, την ομορφιά της εικόνας τους εννοώ. Όταν το σκέφτομαι αυτό, το πρώτο φιλμ που μου έρχεται στο νου είναι το ῾῾ Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας...῾῾, το κορεάτικο αριστούργημα του Kim Ki-duk του 2003. Ο οποίος δεν μας έχει συνηθίσει σε τόση κυριαρχία του εικαστικού στοιχείου, αλλά ούτε και σε τόση ευαισθησία (πολλά από τα φιλμ του είναι βίαια).

Σε έναν απομονωμένο ναό - κατοικία που βρίσκεται στο μέσο μιας λίμνης ζει ένας μοναχός με το μικρό (παιδί ακόμα) μαθητή του. Η ζωή τους είναι λιτή, περιορίζεται μόνο στα απαραίτητα. Κυρίως όμως, είναι ένα με τη φύση, ζουν σε απόλυτη αρμονία μ᾽αυτήν. Η ταινία παρακολυθεί τις ζωές τους. Το παιδί μεγαλώνει, θα ερωτευτεί, θα αφήσει το ναό για να ζήσει στον κόισμο, κάποια στιγμή, μεγάλος πια θα επιστρέψει. Ο μοναχός θα μείνει εκεί για πάντα, απλώς θα γερνά ειρηνικά και η σοφία του θα μεγαλώνει...

Δεν έχει κανένα νόημα να αφηγηθεί κανείς την ιστορία μιας τέτοιας ταινίας. Είναι τόσο καθηλωτική, τόσο όμορφη η εικόνα, που οτιδήποτε άλλο παύει να έχει νόημα. Εικόνες φύσης σε σχέση με τις εποχές που αλλάζουν. Κάθε ῾῾κεφἄλαιο῾῾του φιλμ διαδραματίζεται σε διαφορετική εποχή (παραλληλισμός των ανθρώπινων ζωών ή των φάσεων των ζωών του ανθρώπου με τις εποχές του χρόνου). Συγχρόνως τα πάντα εμποτίζονται σε μια ζεν φιλοσοφία, μοιάζουν να λένε ότι στη ζωή δεν χρειάζονται πολλά για να είναι κανείς ευτυχισμένος, μόνο τα απολὐτως απαραίτητα... και η αρμονία με φύση, αλλά ταυόχρονα και το ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να ακολουθήσει κανείς αυτή την πορεία. Η ζωή με την ποικιλία της και τις πιθανότητές της πάντοτε σε τραβά... Και, τέλος, αναπτύσσει μια φιλοσοφία σε σχέση με  την κυκλικότητα των πάντων. Όπως ακριβώς οι εποχές του χρόνου άλλωστε... Όλα επαναλαμβάνονται αέναα.

Μπορεί κανείς να μη συμφωνεί με όλα αυτά (και με άλλα που πιθανόν θα ανακαλύψετε στην ῾῾ανατολική῾῾ λογική της ταινίας). Ωστόσο, νομίζω, είναι δύσκολο να αντισταθεί στην απίστευτη  ομορφιά της, στη γαλήνη που αποπνέει, στο τοπίο που περιβάλλει τα πάντα και ενσωματώνει μέσα του τον άνθρωπο και τα έργα του. Με λίγα λόγια πιστεύω ότι, ανεξάρτητα από το αν κανείς συμφωνεί με τη φιλοσοφκή οπτική του δημιουργού, πρόκειται για αριστούργημα.,