Πέμπτη, Απριλίου 14, 2011

ΠΩΣ ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ "ΑΓΝΩΣΤΟΣ" ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ

Ο Jaume Collet-Serra είναι ισπανός, αλλά "Ο Άγνωστος" (Uknown) του 2011 είναι μια αγγλογερμανική παραγωγή. Όπου ένας βιολόγος πηγαίνει με τη γυναίκα του στο Βερολίνο για ένα συνέδριο, πέφτει θύμα αυτοκινητιστικού δυστυχήματος, πέφτει σε κώμα κι όταν ξυπνά... κανείς δεν τον γνωρίζει. Κάποιος άλλος έχει πάρει τη θέση του.
Πρόκειται φυσικά για θρίλερ με έντονο σασπένς και κάμποσες ανατροπές. Υπάρχουν κάποια σίγουρα πράγματα: Ναι, αρκετά απ' αυτά τα έχουμε ξαναδεί. Ναι, πολλά απ' όσα συμβαίνουν είναι μάλλον απίθανα - σε σεναριακό επίπεδο εννοώ. Ναι, υπάρχουν όντως πολλές, πάρα πολλές τέτοιες ταινίες. Ωστόσο αυτή εδώ με κράτησε μέχρι τέλους και, παρά το ότι είχα καταλάβει από κάποιο σημείο τι περίπου συνέβαινε, η αγωνία εξακολουθούσε να υπάρχει. Κοινώς είναι πολύ καλογυρισμένη, έχει καλό timing, άφθονο σασπένς και γενικά, παρά τα κλισέ, την ευχαριστήθηκα αρκετά. Είναι και το Βερολίνο που παραμένει μια αγαπημένη πόλη, είναι και ο εξαιρετικός Μπρούνο Γκαντζ (πολυεθνικό φιλμ, το είπαμε), οπότε δεν μπορούμε - αφού βεβαίως δεχτούμε τις συμβάσεις του είδους - παρά να χαλαρώσουμε και να το ευχαριστηθούμε. Να χαλαρώσουμε; Μάλλον δεν θα τα καταφέρουμε, αλλά να, τρόπος του λέγειν... Η άλλη παρατήρηση βέβαια αφορά την ευκολία με την οποία καλογυρισμένα έστω σύγχρονα θρίλερ καταπιάνονται με κυριολεκτικά κοσμογονικά θέματα, που, όπως αποκαλύπτεται, θα μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο. Ταυτόχρονα καταγγέλονται μεγαλοκαπιταλιστές, πολυεθνικές, διαπλεκόμενα πολύπλοκα συμφέροντα, μυστικές οργανώσεις και υπηρεσίες, θίγονται έστω και ακροθιγώς καυτά σύγχρονα θέματα όπως η παράνομη μετανάστευση και δεν συμμαζεύεται. Κι όλα αυτά μέσα από ένα καλό θριλεράκι, δίχως τίποτα παραπάνω. Να χαρώ επειδή ακόμα και ταινίες ποπ κορν (έστω και καλές του είδους) πολιτικοποιούνται ή να διαπιστώσω κυνικά ότι, αφού έτσι κι αλλιώς αποδείχτηκε ότι η τέχνη δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, τι μας νοιάζει να τα βγάλουμε όλα στη φόρα; Έτσι κι αλλιώς δεν ιδρώνει τ' αυτί των εχόντων τα συμφέροντα που καταγγέλονται, οπότε γιατί όχι; Τσάμπα είναι...
Τέλος πάντων, σαν σχετικά κοινό θρίλερ ξαναλέω ότι το ευχαριστήθηκα και με κράτησε. Ναι, ξέρω πού κατατάσεται αυτό: Στις ένοχες απολαύσεις.

Ετικέτες ,

eXTReMe Tracker