ΙΣΩΣ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΕΤΕ ΛΙΓΑΚΙ ΜΕ... "ΔΥΟ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΟΛΗ"

Ούτε ο Richard Benjamin είναι μεγάλος σκηνοθέτης (είναι και ηθοποιός επίσης) ούτε βέβαια και η ταινία του "City Heat" ("Δυο Καθάρματα στην Ίδια Πόλη" στα ελληνικά) του 1984 είναι καμιά σπουδαία ταινία. Απλώς μας δίνει την ευκαιρία να δούμε μαζί τους Κλιντ Ίστγουντ και Μπαρτ Ρέινολντς και... αυτά. Α, και την μόνιμη πρωταγωνίστρια των ταινιών του Μελ Μπρουκς της καλής εποχής Μαντλέν Καν και την πετυχημένη τραγουδίστρια της εποχής Αϊρίν Καρά (τη θυμάστε;)
Στη δεκαετία του 30 (βλέπε τζαζ, στιλάτες εμφανίσεις με καπαρντίνες, αντίστοιχα αυτοκίνητα, ποτό και άγρια θηλυκά), ένας ντετέκτιβ πρώην μπάτσος και ένας σκληροτράχηλος επιθεωρητής, πρώην συνεργάτες και φίλοι, συνεργάζονται (ιδαιτέρως διστακτικά πρέπει να τονίσουμε) για να εξιχνιάσουν τον φόνο ενός γνωστού τους... που βούτηξε στα βαθιά. Στην ιστορία εμπλέκονται δύο μεγαλογκάνγκστερ, μια καυτή γυναίκα, μια αθώα, ταλαντούχα τραγουδίστρια κλπ.
Η ταινία είναι κατά βάση κωμωδία δράσης, με αστυνομική υφή, η οποία βασίζεται κυρίως στο διαφορετικό χαρακτήρα των δύο άσπονδων φίλων: Εντελώς στιλάτος, ατακαδόρος (εξυπνάκιας θα έλεγα μάλλον), αθεράπευτα γυναικάς ο ντετέκτιβ, βαρύς, σοβαρός και αμίλητος σε βαθμό "ουγκ" και, βέβαια, άψογος killer ο άλλος (ο Κλιντ βεβαίως), ο οποίος μάλιστα σε κάποιες στιγμές κάνει φονικές εμφανίσεις που θυμιζουν "Εξολοθρευτή" της ίδιας χρονιάς (δεν ξέρω ποιο από τα δύο φιλμ προηγείται, ίσως να πρόκειται και για σύμπτωση). Βέβαια δεν νομίζω ότι ο σκηνοθέτης εκμεταλλεύεται πλήρως το μονίμως νοσταλγικό κλίμα της εποχής της ποτοαπαγόρευσης, ούτε είναι και κανένας βιρτουόζος των ταινιών δράσης. Όσο για τον ρεαλισμό τόσο του σεναρίου όσο και των σχηματικών χαρακτήρων και των σκηνών δράσης, εντάξει, όντως δεν είναι αυτά τα ζητούμενα... Σήμερα πάντως το φιλμ μου φάνηκε ξεπερασμένο.
Όπως καταλαβαίνετε δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα, ωστόσο όταν κάποιο βράδυ δεν έχει κανείς τι άλλο να κάνει, ίσως και να διασκεδάσει. Σχετικά πάντοτε.
Και δύο παρατηρήσεις για το φιλμ: 1. Ο Ίστγουντ ήταν ήδη σκηνοθέτης (εκτός από ηθοποιός φυσικά) ήδη από το 1971, αυτό όμως δεν τον εμπόδιζε να εμφανίζεται σε σχετικά μέτριες ταινίες. 2. Η ιστορία και το ήμισυ του σεναρίου ανήκουν στην σημαντικό Blake Edwards (!) με το ψευδώνυμο Sam O. Brown. Μακάρι ο ίδιος να είχε κάνει και τη σκηνοθεσία (αν και τότε βρισκόταν ήδη στην παρακμή του).