ΕΝΑΣ "ΑΔΑΜΑΣΤΟΣ" ΣΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΤΟΥ ΚΟΝΑΝ

Το 2013 υπήρξε η χρονιά που γυρίστηκε η πρώτη ελληνική ταινία ηρωικής φαντασίας (fantasy), του είδους δηλαδή που συνδυάζει φανταστικούς κόσμους, ηρωικά κατορθώματα από συνήθως «μπρατσωμένους» ήρωες, μαγεία, τέρατα και πολλά σπαθιά (βλέπε Conan, ως αρχετυπικό παράδειγμα τόσο στο σινεμά όσο και στη λογοτεχνία). Πρόκειται για τον «Αδάμαστο» (Τα Χρονικά του Δρακοφοίνικα) του πρωτοεμφανιζόμενου σε μεγάλου μήκους ταινία Θάνου Κερμίτση. Για να σας το πω από την αρχή, όχι, δεν είναι σπουδαίο φιλμ, αναμφισβήτητα όμως έχει αρκετές ιδιαιτερότητες που αξίζει να αναφερθούν.

Το όλο project βασίζεται στη σειρά κόμικς «Τα Χρονικά του Δρακοφοίνικα» του Γιάννη Ρουμπούλια, του οποίου είναι το story και ο οποίος πρωταγωνιστή στο ρόλο του βάρβαρου μαχητή που δραπετεύει από τους εχθρούς που τον έχουν συλλάβει απάγοντας και την κόρη του αρχηγού. Έτσι θα αρχίσει μια αμείλικτη καταδίωξη και κάποια στιγμή… η απαραίτητη στο είδος μαγεία θα κάνει την εμφάνισή της. Όπως καταλάβατε ο Κόναν είναι πανταχού παρόν και όλα τα κλασικά στερεότυπα του είδους επίσης.

Οι ιδιαιτερότητες που προανέφερα έχουν να κάνουν με τη χρηματοδότηση της ταινίας – λίγες χιλιάδες ευρώ μόλις - που συγκεντρώθηκαν από crowdfunding, τουτέστιν χορηγίες του κοινού από το ίντερνετ! Ήδη είναι επίτευγμα το ότι ένα δείγμα ενός πολυδάπανου από τη φύση του είδος κατάφερε να γυριστεί με τόσο λίγα χρήματα και – εννοείται – με εθελοντική δουλειά από πολλούς συντελεστές. Όλα αυτά δείχνουν το αναμφισβήτητο πάθος των δημιουργών, την τεράστια αγάπη τους για το είδος και, τελικά, χαίρομαι για την ευόδωση των προσπαθειών τους. Μπράβο!

Από εκεί και πέρα βέβαια η ταινία παραμένει σε κάποιους τομείς ερασιτεχνική. Σεναριακές αφέλειες και αφόρητες συμβάσεις του είδους, έλλειψη οποιασδήποτε πρωτοτυπίας, σημεία που η μικρή παραγωγή είναι εμφανής, μέτριες ηθοποιίες… για να αναφέρουμε μερικές μόνο από τις ατέλειες. Υπάρχουν κάποια σημεία μάλιστα όπου το όλο πράγμα μάλλον γέλιο προκαλεί - άθελά του βέβαια (αλήθεια, γιατί ο ήρωας τρέχει διαρκώς και άνευ λόγου αντί να περπατά σαν άνθρωπος; Εκτός αν έτσι κάνουν οι βάρβαροι μαχητές και δεν το ήξερα). Άλλο μείον για μένα είναι το ότι η μαγική ατμόσφαιρα,το φανταστικό στοιχείο δηλαδή, σκάνε εντελώς ξαφνικά και απροειδοποίητα κάπου στα μισά, δίχως τίποτα σχεδόν να σε έχει προετοιμάσει γι’ αυτό. Μέχρι τότε νόμιζα ότι παρακολουθούσαμε μια ιστορία που διαδραματίζεται στη ρωμαϊκή εποχή.

Θα μπορούσα να αναφέρω και πολλές άλλες αδυναμίες. Θα τις αποσιωπήσω όμως – δίχως ωστόσο να τις συγχωρήσω – σεβόμενος την κυριολεκτικά «ηρωική» προσπάθεια των δημιουργών. Μπράβο που κατάφεραν να ολοκληρώσουν το όνειρό τους και να κάνουν το πρώτο ελληνικό φιλμ του είδους. Την επόμενη φορά όμως ας προσέξουν περισσότερο…