Η ΚΟΜΜΩΤΡΙΑ ΚΑΙ Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

"Ο Εραστής της Κομμώτριας" είναι μια ταινία που μιλά για τον απόλυτο έρωτα. Τόσο απόλυτο, που είναι εξωπραγματικός. Κι αυτό διαφαίνεται σε πολλά από τα στοιχεία της.
Ο Patrice Lecont, ο συμπαθέστατος και κομψός γάλλος σκηνοθέτης, γυρίζει το φιλμ αυτό το 1990 και μ' αυτό γίνεται γνωστός στη χώρα μας. Ο Αντουάν λοιπόν, από μικρός, ερωτεύεται μόνο κομμώτριες και, με απόλυτη σιγουριά, είναι αποφασισμένος να παντρευτεί κομμώτρια. Πράγμα που κάνει με τον πιο φυσικό και αβίαστο τρόπο όταν γνωρίζει την (κομμώτρια φυσικά) Ματίλντ, της προτείνει γάμο στο πρώτο του κούρεμα... και όλα πάνε μια χαρά.
Καταλάβατε ότι το όλο κλίμα του φιλμ, χωρίς βέβαια να περιέχει στοιχεία ου φανταστικού, ουσιαστικά κινείται στη μάλλον μη υπαρκτή ατμόσφαιρα που λέγαμε. Ο Λεκόντ δεν ενδιαφέρεται να μας δώσει κανένα στοιχείο για τους ήρωές του. Τι εκανε πριν η Ματίλντ; Πώς ζει ο Αντουάν, αφού είναι σαφές ότι δεν εργάζεται; Γιατί δεν έχει φίλους; Είναι σίγουρο ότι η έλλειψη αυτών και άλλων στοιχείων για τους χαρακτήρες των ηρώων είναι ηθελημένη. Αυτό ακριβώς το γεγονός, ότι οι δύο ερωτευμένοι μοιάζουν απόλυτα ξεκομμένοι από τον κόσμο, τονίζει το εξωπραγματικό στοιχείο του έρωτά τους.
 Πράγματι, πόσοι έρωτες μπορεί να είναι τόσο, μα τόσο αυτάρκεις; Το ζευγάρι δεν έχει καμιά εξάρτηση από τον έξω κόσμο. Το κομμωτήριο είναι σαν ένα νησί ευτυχίας στην πόλη, σα μια φυσαλίδα που στεγάζει και προστατεύει τον έρωτά τους. Τίποτα άλλο δεν υπάρχει γι' αυτούς. Ο μικροκοσμός τους τους αρκεί και τους περισσεύει. Το κομμωτήριο είναι "διαφανές", αφού έχει μεγάλες γυάλινες βιτρίνες. Ο έξω κόσμος μπορεί να δει λοιπόν την ευτυχία τους, δεν την κρύβουν, ωστόσο μοιάζει να μη μπορεί να παρέμβει!
Το φιλμ κάνει συχνά φλας μπακ στην παιδική ηλικία του ήρωα. Η εμμονή του με τις κομμώτριες, ο απίστευτος και αστείος χορός του με υπόκρουση εξωτικών αραβικών τραγουδιών (που τον συνοδεύει σ' όλη του τη ζωή και αποτελεί το σήμα κατατεθέν του φιλμ), οι σχέσεις με τους γονείς, η ανακοίνωση σε μικρή ηλικία "ότι θα παντρευτεί κομμώτρια", όλα δεν ξέρω αν ακριβώς ρίχνουν φως στην προσωπιότητα και το background του. Μάλλον την εμμονή του για την αναζήτηση του απόλυτου έρωτα (στην αγκαλιά κομμώτριας φυσικά) τονίζουν.
Η τανία είναι ευχάριστη, εξαιρετικά τρυφερή, με χιούμορ, συγκίνηση και μια σπάνια γλυκύτητα. Και τελικά, με το μάλλον απροσδόκητο τέλος της, μας μιλά για το ανέφικτο ενός τόσο τέλειου, ιδανικού και αυτάρκη έρωτα. Ή, αν θέλετε, για την ανθρώπινη αυτοκαταστροφικότητα. Είναι σαν να μας λέει ο Λεκόντ ότι όλο αυτή η ευτυχία είναι τόσο εξωπραγματική που δεν μπορεί να υφίσταται στον κόσμο μας.
Πολύ καλή ταινία λοιπόν για την τέλεια ερωτική αγάπη, πλην όμως θα μου επιτρέψετε, παρά το ότι μ' αρέσει, να τη θεωρώ και κάπως υπερτιμημένη.