Ο "7ος ΚΥΚΛΟΣ" ΣΤΗΝ ΚΟΨΗ ΤΟΥ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΥ

"Ο 7ος Κύκλος" (A hetedik kör) είναι μια ουγγρική ταινία του Árpád Sopsits γυρισμένη το 2009, που κινείται στα όρια του φανταστικού, δίχως, από άποψη, να δίνει ξεκάθαρες απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτει. Σκοτεινή, καταθλιπτική, βαριά, αλλά και καλογυρισμένη, κατόρθωσε να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον μου παρά το "βάρος" που προαναφέραμε.
Παρακολουθεί μια παρέα έφηβων μαθητών, αγοριών και κοριτσιών, που αναστατώνεται με την άφιξη ενός παράξενου, κουτσού, άγνωστης προέλευσης συνομίληκού τους, που όχι μόνο έχει εντελώς παράδοξες απόψεις, αλλά και ξαφνιάζει τους πάντες με τις ικανότητές του, πολύ περισότερο όταν αυτές φαίνονται να είναι ακόμα και υπερφυσικές. Ο νεοφερμένος γίνεται σύντομα αρχηγός τους και οργανώνει παράξενα και συχνά επικίνδυνα παιχνίδια. Ο παπάς που κατηχεί τα παιδιά όμως δεν βλέπει με καλό μάτι όλα αυτά...
Η ταινία νομίζω ότι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο μιλά για τη δύσκολη εφηβεία και το πέρασμα στην ενηλικίωση, με όσα αυτή συνεπάγεται - στη συγκεκριμένη περίπτωση μάλλον ζοφερά. Το ξύπνημα της σεξουαλικότητας, ο πολλαπλασιασμός των κάθε λογής ερωτημάτων, η αμφισβήτηση των κατεστημένων αξιών, οι πρώτες θρησκευτικές ανησυχίες και αμφισβητήσεις, η φιλία, η γοητεία που εξασκεί ο θάνατος (αλλά και το άγνωστο), η μελαγχολία και ο φόβος για όσα τους περιμένουν στον άγριο, ενήλικο κόσμο, βρίσκονται όλα εδώ. Οι άσχημες (ή, μερικές φορές, απλώς πληκτικές και αδιάφορες) οικογενειακές καταστάσεις επιτείνουν το επερχόμενο δράμα. Πριν μιλήσουμε πάντως για "άνευ λόγου κατάθλιψη", έχει ενδιαφέρον να δούμε το κοινωνικό περιβάλλον που δείχνεται στην ταινία. Αυτό της μάλλον μικρής ουγγρικής πόλης. Πνιγηρό, ανούσιο, "επίπεδο", δίχως τίποτα συναρπαστικό, με διαρκές μπρος - πίσω ανάμεσα σε σχολείο, εκκλησία και οικογένεια, σκληρό μερικές φορές, είναι λογικό να κάνει την παρέα να υποδεχτεί τον παράξενο ξένο σαν ένα είδος μεσία που δίνει για πρώτη φορά χρώμα στη ζωή τους. Από την άλλη το καλό και το κακό ποτέ δεν είναι καθαρά, άσπρο - μαύρο. Τα πάντα έχουν διαφορετικές πλευρές, μπορεί ανά πάσα στιγμή να αλλάξουν πρόσημο. Κάπως έτσι νομίζω ότι συμβαίνει και στη ζωή άλλωστε.
Σας είπα ότι δεν υπάρχουν ξεκάθαρες απαντήσεις στα διάφορα παράξενα που συμβαίνουν. Ο θεατής καλείται να δώσει ο ίδιος τις δικές του ερμηνείες και αναγνώσεις. Βρήκα και το στοιχείο αυτό ενδιαφέρον. Προσωπικά λοιπόν μου άρεσε, παρά το βάρος και την καταθλιπτικότητά της. Αν λοιπόν τα αντέχετε όλα αυτά, θα τη συνιστούσα.