"DARK SKIES"... ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΟΝΤΑΙ ΕΚΕΙΝΟΙ...

Να μια ενδιαφέρουσα ταινία που αγνοούσα πλήρως : "Dark Skies" του άγνωστου σκηνοθέτη (έχει κάνει 3 μόνο ταινίες) Scott Stewart. Γυρίστηκε το 2013 και είναι ταινία που συνδυάζει (με καλό τρόπο νομίζω) τρόμο και επιστημονική φαντασία.

Κλασική αρχή: Ζευγάρι με δύο παιδιά μετακομίζει σε σπίτι σε ήσυχο προάστιο. Από την αρχή όμως αρχίζουν να συμβαίνουν ανησυχητικά γεγονότα, που κλιμακώνονται επικίνδυνα. Στόχος τους μοιάζει να είναι το ένα από τα παιδιά. Οι γονείς, θορυβημένοι από ένα σημείο και μετά δεν ξέρουν που να απευθυνθούν...

Ναι, το έχετε δει χίλιες φορές. Ωστόσο το συγκεκριμένο φιλμ "μου έκανε κάτι". Το βρήκα καλογυρισμένο, με κράτησε από την αρχή ως το τέλος, αφού το σασπένς και η "παράξενη" ατμόσφαιρα στήνονται μεθοδικά, μπαίνει κάποια στιγμή και το πιθανό στοιχείο επιστημονικής φαντασίας... και το τέλος έρχεται δίχως να χαρίζεται και δίχως εύκολες λύσεις. Και, για να σας προετοιμάσω αν είστε εθισμένοι σε τέτοια, δεν έχει τίποτα ιδιαίτερο από εφέ. Όλο βασίζεται στην ατμόσφαιρα.

Δεν είναι αριστούργημα βέβαια, το βρήκα όμως πολύ ενδιαφέρον.

ΟΙ ΜΗΧΑΝΕΣ ΒΡΥΧΩΝΤΑΙ ΣΤΗΝ "ΠΟΛΗ" ΠΟΥ "ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΚΟΙΜΑΤΑΙ"

Το 1984 ο Ανδρέας Τσιλιφώνης γυρίζει τη μοναδική μεγάλου μήκους ταινία του : "Η Πόλη Ποτέ δεν Κοιμάται" με τους Χρήστο Καλαβρούζο, Τάκη Μόσχο, Σάκη Μπουλά κ.ά. Η ταινία έχει γίνει κάτι σαν cult για τα ελληνικά δεδομένα.  

Ένας άντρας που έχει περάσει τα 40 επιστρέφει στην Αθήνα μετά από χρόνια στα καράβια για να βρει τον υπεύθυνο για τον θάνατο του αδελφού του σε μια κόντρα με μηχανές. Θα μπλεχτεί με τον (υπό)κόσμο των νεαρών μηχανόβιων, θα "ξεθάψει" και τη δική του μηχανή και η ιστορία θα ξεκινήσει.

Το φιλμ είναι χαρακτηριστικό του κλίματος των 80ς. Νύχτα, κόντρες, μουσικές, (πιο) ελεύθεροι έρωτες απ΄όσο σήμερα, αργκό της εποχής, μουσικές, μπαράκια... και η γενιά του ροκ εντ ρολ "αντιμέτωπη" μ' αυτή του πανκ και του new wave. Όλα επικεντρώνονται σε θέματα "τιμής" και μπέσας, στα πλαίσια των παρεών / συμμοριών βεβαίως. Υπάρχουν διάφορες πετυχημένες ατάκες επίσης - αλλά και κάπως στημένες και ψεύτικες κάποιες φορές, όπως ο περίφημος μονόλογος του Ρέτσου στο νοσοκομείο, όπου ο χαρακτήρας που ενσαρκώνει γίνεται ξαφνικά ποιητικός και βαθυστόχαστος...

Τέλος πάντων έχει το ενδιαφέρον της σίγουρα και την είδα ευχάριστα, προσωπικά πάντως δεν συμφωνώ απόλυτα με τον καλτ χαρακτήρα που της αποδίδουν πολλοί. Συμφωνώ πάντως ότι είναι κρίμα που ο Τσιλιφώνης δεν έκανε άλλη ταινία μεγάλου μήκους. 

Η ΚΑΤΑΜΑΥΡΗ - ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΣΤΕΙΑ - "BUGONIA"

 

Το 2025 το Γίωργος Λάνθιμος το ξαναέκανε: Η "Bugonia" του, με την απαραίτητη πλέον Έμμα Στόουν και τον Τζέσε Πλέμονς είναι εδώ. Βασισμένο σε ένα κορεάτικο b-movie του 2003, καταφέρνει να είναι κατάμαυρο, αστείο, ανατρεπτικό και για μια ακόμα φορά να διχάσει, κοινώς να αγαπηθεί ή να μισηθεί. 

Μία πανίσχυρη CEO μεγάλης εταιρίας απάγεται από εμφανώς βαρεμένους ξάδελφους. Ο ένας αθεράπευτα συνωμοσιολόγος, απ' αυτούς που είναι της μόδας στον πλανήτη σήμερα, και ο άλλος ο πιστός του ακόλουθος, ελαφρώς καθυστερημένος και άβουλος, επειδή ο "εγκέφαλος" της απαγωγής πιστεύει ότι είναι εξωγήινη και κομμάτι μιας - αθέατης ακόμα - εισβολής στη γη...

Όπως συνήθως στα φιλμ του Λάνθιμου, που εδώ και χρόνια είναι ένας μεγάλος, καθιερωμένος διεθνής δημιουργός με έντονα προσωπικό ύφος, η... ενόχληση του θεατή είναι εξασφαλισμένη. Μερικές στιγμές η κράτηση της γυναίκας και η μεταχείρησή της από τους "βλαμμένους" απαγωγείς μπορεί να πειράξει τους ευαίσθητους θεατές. Όπως πάντα όμως, επίσης, διαθέτει κατάμαυρο χιούμορ (πρόκειται για μια μαύρη κωμωδία), σαρδόνια κριτική στη σύγχρονη ανθρωπότητα, απαισιοδοξία για το μέλλον και ενδιαφέρουσα εξέλιξη. 

Ο Λάνθιμος καταφέρνει να καυτηριάσει πολλά από όσα συμβαίνουν σήμερα : Την συνωμοσιολογία, που προ πολού πλέον έπαψε να είναι γραφική και περιθωριακή και τείνει να κυριαρχήσει παγκοσμίως (θυμηθείτε την τραμπική συμμορία), την άλλη παράλληλη κυριαρχία, αυτή του άπληστου και αδηφάγου σύγχρονου καπιταλισμού, την στυγνή δηλαδή δικτατορία των μεγάλων εταιριών και των εκατομμυριούχων διοικούντων τους, την επακόλουθη απολυτη ανισότητα των τάξεων, την ολέθρια κλιματική αλλαγή και εν γένει την οικολογική κρίση που απειλεί τον πλανήτη και, κυρίως, την απύθμενη ανθρώπινη βλακεία, που δεσπόζει πάνω απ' όλα (εδώ συναντά το πνεύμα των Coen). 

Σίγουρα θα ενοχλήσει πολλούς. Προσωπικά το απήλαυσα - και γέλασα αρκετά προς το (απαισιόδοξο) τέλος. Μου αρέσι ο Λάνθιμος, παρά το μονίμως "ενοχλητικό" ύφος του. και, ναι, πολύ φοβάμαι ότι θα συμφωνήσω μαζί του : Η ανθρώπινη βλακεία θα κυριαρχήσει ακομα περισσότερο απ' όσο κυριαρχεί σήμερα.

ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΑΒΟΗΤΟ "ΜΕΓΑΛΟ ΦΑΓΟΠΟΤΙ"

Ο Marco Ferreri (1928-1997) είναι ένας αγαπημένος μου δημιουργός. Σαρκαστικός, αναρχικός, συχνά σουρεαλιστής, χαρακτήρισε τις δεκαετίες του 60 και κυρίως του 70. Το 1973 γυρίζει την ταινία που προκάλεσε σκάνδαλο στην εποχή της - κι ακόμα προκαλεί για όσους ανυποψίαστοι αποφασίζουν να τη δουν. "Το Μεγάλο Φαγοπότι" (Le Grande Bouffe) με ένα λαμπρό καστ της εποχής : Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, Μισέλ Πικολί, Ούγκο Τονιάτσι, Φιλίπ Νουαρέ και η Αντρέα Φερεόλ - ως ένα είδος μπαλαντέρ.

Μια ομάδα μεγαλοαστών (πιλότος / playboy, δικαστικός, τηλεοπτικός παραγωγός, σεφ) αποσύρονται σε παλιό πύργο που ανήκει σε έναν απ' αυτούς αποφασισμένοι να... αυτοκτονήσουν τρώγοντας σε ένα αδιανόητο πρώτιστα γαστριμαργικό, αλλά και σεξουαλικό, όργιο. μέχρι θανάτου.

Κατάμαυρη κωμωδία ιδιαζόντως τολμηρή και αθυρόστομη, σε πολλά σημεία ηθελημένα αηδιαστική, σατιρίζει με τρόπο άγριο και δίχως τον παραμικρό περιορισμό (ή αυτολογοκρισία) την μεγαλοαστική τάξη και την καταναλωτική κοινωνία γενικότερα. Η πρώτη πεθαίνει από ανία και έχοντας χάσει κάθε νόημα, κάθε ιδανικό, ιδεολογία, σκοπό, παραδίδεται σε μια αδιέξοδη μέχρι θανάτου κραιπάλη. Η δεύτερη, η (δυτική τουλάχιστον) κοινωνία, πεθαίνει από υπερβολική κατανάλωση και όσα αυτή συνεπάγεται για τη ζωή ή για τον πλανήτη. "Μ' ένα σμπάρο δυο τριγόνια κατά την παροιμία.

Ευφυής και δυσβάσταχτη στη θέαση, σαρδόνια, σατανική και προσβλητική, η ταινία παραμένει νομίζω το ίδιο εύστοχη μετά 50τόσα χρόνια από τότε που γυρίστηκε, όταν δηλαδή την ξαναείδα. Και θα ξεσήκωνε τις ίδιες ακριβώς αντιδράσεις με αυτές των αρχών των 70ς. Τι λέω; Σήμερα, εν έτει 2025 που γράφεται αυτό το κείμενο, θα ξεσήκωνε πολύ περισσότερες, ίσως θα κινούσε λογοκρισίες άγνωστες τότε, θα καταδικαζόταν από πολύ περισσότερο "κοινό" απ' όσο τότε. Τελικά καταλήγω ότι, πολύ απλά, σήμερα μια τέτοια ταινία (και μάλιστα με τόσους σούπερ σταρ, καθόλου περιθωριακή δηλαδή, κάθε άλλο παρά έργο κάποιου μοναχικού, ιδιόρρυθμου δημιουργού), πολύ απλά ξαναλέω, θα ήταν αδύνατο να γυριστεί.

Την συνιστώ, αλλά προσοχή : Με δική σας ευθύνη. Αν φύγετε στα μισά να θυμάστε ότι σας είχα προειδοποιήσει.