"FLY ME TO THE MOON", ΑΛΛΑ ΔΕΝ...

Το είδος της αισθηματικής κομεντί είναι νομίζω από τα πλέον ταλαιπωρημένα στις μέρες μας. Το "Fly me to the Moon" (2024) του Greg Berlanti επιβεβαιώνει με τον καλύτερο (τον χειρότερο μάλλον) τρόπο τα παραπάνω. Όσο για τη Σκάρλετ Γιόχανσον και τον Channng Tatum είναι - για μένα πάντοτε - ένα από τα χειρότερα ζεύγη που έχω δει επί της οθόνης (α, ναι, παίζει και ο Γούντι Χάρελσον).

Στα 60ς η NASA προσπαθεί να στείλει του πρώτους ανθρώπους στο φεγγάρι, πλην όμως το κοινό δεν συγκινείται καθόλου από το project αυτό, οπότε κινδυνεύει να ξεμείνει από κυβερνητικά κονδύλια (ακόμα και το διάστημα είναι, βλέπετε, θέμα που κρίνεται από αποτελέσματα γκάλοπ). Οπότε καταφτάνει στα άδυτα της NASA, που αγωνιά για την επερχόμενη εκτόξευση του ιστορικού Apollo 11, η σούπερ επιτυχημένη διαφημίστρια Σκάρλετ και αγωνίζεται με κάθε τρόπο να κάνει το όλο πράγμα γνωστό και δημοφιλές. Ε, θα γνωριστεί με τον άτεγκτο και "δοσμένο" στο σκοπό του Tatum και... καταλαβαίνετε τι θα συμβεί ανάμεσα στους δύο πλήρως αταίριαστους αυτούς χαρακτήρες...

Η ιδέα είναι καλή και γίνεται ακόμα πιο αστεία (θεωρητικά) με την προσθήκη στοιχείων από τη γνωστή συνωμοσιολογική θεωρία που επιμένει ότι δεν πήγαμε ποτέ στη σελήνη και το γνωστό φιλμάκι - ντοκουμέντο γυρίστηκε σε στούντιο από τον Κιούμπρικ. Να λοιπόν ένα τέλειο παράδειγμα για το πώς μια συμπαθητική ιδέα μπορεί να γίνει μια απόλυτα βαρετή ταινία. Αδιάφορη και πλήρως προβλέψιμη πλοκή, κυρίως όσον αφορά τη σχέση των δύο, χιούμορ με το οποίο δεν γέλασα καθόλου, ηλιθιωδώς συγκινητικές νότες - μη χάσουμε και αυτή την πτυχή, και κυρίως κάκιστη χημεία ανάμεσα στους πρωταγωνιστές (με κακή ηθοποιία από το παιδοβούβαλο Tatum). Ήθελα πραγματικά να μάθω ποιος διάλεξε τα πολύχρωμα κολλητά μπλουζάκια που μόνο αυτός φόραγε σε ολόκληρη τη NASA (όπου είναι ντυμένοι όλοι, μα όλοι οι άλλοι, με ομοιόμορφη "στολή" με λευκό πουκαμισάκι) με αποτέλεσμα να ξεχωρίζει σαν τη μύγα μεσ' το γάλα σε όλες τις σκηνές του φιλμ!

Σπάνια έχω βαρεθεί τόσο σε υποτίθεται διασκεδαστική ταινία. Όσο για το νοήματα (;) τη θεωρώ τον ορισμό της αμερικανιάς και μάλιστα σε βαθμό που πλέον σπάνια απαντάται στις μέρες μας. Τα 130τόσα λεπτά τη μάραναν...

"ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΠΟΥ ΚΟΥΒΑΛΑΣ 2" ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΩΝΙΩΔΕΙΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΩΝ... ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ

Τα δεύτερα "Μυαλά που Κουβαλάς" (Inside Out 2) της Kelsey Mann γυρίζονται το 2024 και αποτελούν ακόμα μία μεγάλη εμπορική επιτυχία της θρυλικής Pixar. 

Εδώ η μικρή Riley της πρώτης ταινίας μπαίνει στην εφηβεία και τα πάντα αλλάζουν. Νέα συναισθήματα καταφθάνουν μέσα της, νέες αγωνίες, νέες παράξενες συμπεριφορές... Εμείς παρακολουθούμε την... μάχη των συναισθημάτων στο μυαλό της, καθώς "ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα" θα λέγαμε. Μερικά από τα νεοφερμένα εφηβικά, βλέπετε, θεωρούν ότι τα παλιά, παιδικά συναισθήματα πρέπει να εξαφανιστούν για να κάνουν τα ίδια (τα καινούρια εννοώ) απόλυτο κουμάντο στη συμπεριφορά της μικρής, η οποία βεβαίως γίνεται όλο και πιο στρυφνή...

Είναι καλογυρισμένο, απόλυτα πολύχρωμο, έχει διαρκές σασπένς (και κυνηγητά και περιπέτειες σε εντυπωσιακούς χώρους) και, όπως πάντα συμβαίνει με τα animation της Pixar, βλέπεται ευχάριστα και από ενήλικες. Δεν παύει βέβαια να είναι ένα νο 2, οπότε η έκπληξη του πρώτου έχει χαθεί εξ ορισμού, αλλά παραμένει συμπαθές. 

ΥΓ: Στην Ελλάδα είναι η πρώτη σε εισιτήρια ταινία της χρονιάς.

Ο ΕΠΙΚΟΣ "ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΝΕΦΣΚΙ"

Το 1938 βγαίνει στους κινηματογράφους το επικό φιλμ του Sergei Eisenstein (1898-1948) "Αλέξανδρος Νιέφσκι". Είναι η εποχή του σταλινισμού και το γεγονός αυτό παίζει μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος. 

Η ιστορία είναι απλή: Τον 13ο αιώνα η Ρωσία απειλείται από εισβολές ξένων, κυρίως τευτονικής καταγωγής, λαών με σημαντικότερους τους Σουηδούς. Ο λαός, προσπαθώντας να αμυνθεί, καλεί τον ομώνυμο πρίγκηπα που είχε διακριθεί και στο παρελθόν. Εκείνος οργανώνει τον στρατό, παραμερίζει τις πιθανές τοπικές έχθρες και γίνεται ο στρατηγός στις μάχες που θα ακολουθήσουν μέχρι την τελική νίκη.

Δεν θα γράψω εδώ πολλά για ένα κλασικό φιλμ, για το οποίο μπορείτε να διαβάσετε παντού (και σε οποιαδήποτε ιστορία κινηματογράφου). Απλώς θα επισημάνω ότι την εποχή αυτή, λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, οι ναζί - παρά το σύμφωνο φιλίας που είχε προηγηθεί - αποτελούσαν σαφέστατη απειλή για τη Σοβιετική Ένωση και όλοι περίμεναν μια εισβολή (που έγινε όντως με ολέθρια για τους επιτιθέμενους αποτελέσματα). Οπότε τα εχθρικά, βάρβαρα τευτονικά φύλα είναι σαφέστατη και ηθελημένη αναφορά. Έχουν επίσης γραφεί πολλά για τον παραλληλισμό Νέφσκι και Στάλιν (αμφότεροι είναι "σωτήρες του λαού"). Όντως μία επιτροπή παρακολούθησε το φιλμ ερήμην του δημιουργού του, έκοψε μία σκηνή πριν επιτρέψει την προβολή του και σιγουρεύτηκε για την έμμεση εξύμνηση του ηγέτη (μεταφορικά βέβαια, στο πρόσωπο του Νιέφσκι). . 

Αυτά για την πολιτική ατμόσφαιρα. Η ταινία διαθέτει γραμμική αφήγηση και σαφέστατα νοήματα, είναι απλούστερη από προηγούμενες του μεγάλου σκηνοθέτη, ωστόσο είναι πλημμυρισμένη από επικές, μεγαλειώδεις εικόνες, κορυφώνεται με μια μεγάλη σε διάρκεια και σε κινηματογραφική αξία σκηνή μάχης προς το τέλος, ενώ μουσικά ντύνεται από τις συνθέσεις του επίσης μεγάλου Σεργκέι Προκόφιεφ. Οπτικά είναι υπέροχη, παρά το προπαγανδιστικό της περιεχόμενο. Και, επ' ευκαιρία, δεν παραλείπει να στηλιτεύσει με τον καυστικότερο τρόπο τόσο τους προύχοντες, που προσπαθούν με κάθε τρόπο να πείσουν τον λαό να μην αντισταθεί και να παραδοθεί στους εισβολείς, όσο και την καθολική  εκκλησία για τον ηγετικό ρόλο που παίζει στην εισβολή. Και βέβαια να εξυμνήσει τη δύναμη του απλού λαού - παράλληλα με αυτή του "χαρισματικού ηγέτη" - που όταν ενώνεται είναι ακαταμάχητος.

Πιθανόν ξεπερασμένη νοηματικά αλλά μεγαλειώδης οπτικά, συνίσταται για όσους ενδιαφέρονται ακόμα για την ιστορία του κινηματογράφου.