"ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΞΙΑ" : ΖΩΗ, ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Ο Νορβηγός Joachim Trier μας έχει δώσει και στο παρελθόν καλές ταινίες. Το 2025 γυρίζει ίσως την καλύτερή του, την "Συναισθηματική Αξία" (Affeksjonsverdi) με την ανερχόμενη Renate Reinsve, τον Στέλαν Σκάρσγκαρντ και την Ελ Φάνινγκ σε μερικούς από τους βασικούς ρόλους. 

Οι δύο κόρες ενός καταξιωμένου, σημαντικού σκηνοθέτη κινηματογράφου δεν έχουν επαφή με τον πατέρα τους, που έχει εγκαταλείψει την οικογένεια όταν ήταν μικρές. Η μία είναι μια διαρκώς ανερχόμενη ηθοποιός του θεάτρου, ενώ η άλλη ζει μια ήσυχη οικογενειακή ζωή. Η επάνοδος του πατέρα θα ανατρέψει τις καθημερινότητές τους. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν αυτός θα ζητήσει από την ηθοποιό κόρη του να ερμηνεύσει τον βασικό ρόλο σε μια αυτοβιογραφική ταινία που ετοιμάζει.

Πυκνό δράμα που κινείται με άνεση θα έλεγα σε δύο θέματα / άξονες που διαπλέκονται και αλληλεπιδρούν διαρκώς : Αυτό των οικογενειακών δεσμών (ή διάλυσης των δεσμών), με τις ψυχολογικές συγκρούσεις, τα προβλήματα και τις αγωνίες και, ταυτόχρονα, σ' αυτό της σχέσης ζωής και τέχνης. Το κάνει αριστοτεχνικά, καθώς τα θέματα αυτά μπερδεύονται αξεδιάλυτα. Παλιά ψυχολογικά τραύματα, φιλοδοξίες και άγχη, παιχνίδι με την αλήθεια και την φαντασία - ή τη ζωή και την τέχνη αν προτιμάτε, πολύπλοκες σχέσεις και χαρακτήρες, όλα δένουν αρμονικά σε ένα δυνατό αποτέλεσμα και οδηγούν σε μια προσπάθεια "εκδίωξης" των φαντασμάτων του παρελθόντος. Να επισημάνω τέλος τις εξαιρετικές ηθοποιίες - με έκπληξη της αμερικανίδα Ελ Φάνινγκ. 

Σίγουρα μέσα στις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.  

ΧΙΟΥΜΟΡ, ΒΙΑ ΚΑΙ ΓΡΑΦΙΚΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΣΤΟ "ΚΛΕΦΤΗΣ ΑΠΟ ΣΠΟΝΤΑ"

Έχω ξαναγράψει ότι δεν είμαι και πολύ φανατικός θαυμαστής του Darren Aronofsky. Μερικές ταινίες του μάλιστα τις βρίσκω ακόμα και απωθητικές (με πρώτη και "καλύτερη" τον ανεκδιήγητο "Νώε", για να μην ξεχνιόμαστε). Ωστόσο το 2025 κάνει μια απροσδόκητη στροφή (γενικά είναι απρόβλεπτος ως σκηνοθέτης) και γυρίζει το διασκεδαστικότατο κατά τη γνώμη μου "Κλέφτης από Σπόντα" (Caught Stealing) με τους Ώστιν Μπάτλερ και Ζόε Κράβιτς σε μερικούς από τους βασικούς ρόλους.

Ένας "βαρεμένος" από παλιότερες ατυχίες πρώην παίκτης του μπέιζμπολ μπλέκεται δίχως καθόλου να το επιδιώξει σε μια άκρως επικίνδυνη ιστορία με αδίστακτους εγκληματίες, ναρκωτικά, ξεκαθαρίσματα συμμοριών και τα λοιπά. Έτσι κάνει μια ακούσια βουτιά στα βαθιά του υπόκοσμου και βρίσκεται στα καλά καθούμενα στο επίκεντρο μιας ιστορίας ζωής ή θανάτου.

Κάνοντας μια απότομη στροφή στη φιλμογραφία του ο Aronowsky κάνει μια ταινία ανάμεσα σε Tarantino και Guy Ritchie με γρήγορους ρυθμούς, μπόλικη βία και - πάνω απ' όλα - δολοφονικό χιούμορ. Όπως καταλάβατε πρόκειται για μια μαύρη κωμωδία ή ένα θρίλερ με πολύ σασπένς, που κρατά από την αρχή ως το τέλος τον θεατή. Όπως ξανακαταλάβατε το διασκέδασα ιδιαιτέρως. Και ίσως, ίσως λέω, οι ευσεβείς ορθόδοξοι εβραίοι - δολοφόνοι είναι μια αναφορά στα όσα εφιαλτικά συμβαίνουν το σωτήριον έτος 2025...

"ΜΥΣΤΙΚΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ" ΚΑΙ ΠΑΡΑΝΟΙΑ

Ο David Koepp είναι ένας σκηνοθέτης που οι ταινίες του δεν είναι κακές, αλλά ούτε και με ενθουσιάζουν. Μένω στο "εντάξει, καλό ήταν..." Το ίδιο συμβαίνει και με το θρίλερ "Μυστικό Παράθυρο" (Secret Window) του 2004 με τους Τζόνι Ντεπ, Τζον Τουρτούρο και τη Μαρία Μπέλο στους βασικούς ρόλους.

Ένας επιτυχημένος συγγραφέας ζει απομονωμένος σε ξύλινο σπίτι στο δάσος, κοντά σε μικρή πόλη. Όπως από την αρχή καταλαβαίνουμε βρίσκεται σε δημιουργικό μπλοκάρισμα εξ αιτίας του διαζυγίου του. Μια μέρα θα δεχτεί την επίσκεψη ενός  άγνωστου τύπου που επίμονα ισχυρίζεται ότι ένα παλιότερο επιτυχημένο βιβλίο του είναι κλοπή από ένα δικό του. Του φέρνει μάλιστα αυτούσιο το κείμενο. Ωστόσο ο συγγραφέας γνωρίζει καλά ότι το έχει γράψει ο ίδιος, δίχως να το κλέψει από πουθενά.

Ενδιαφέρουσα ιδέα (μια ακόμα από βιβλίο του Στίβεν Κινγκ), που διαθέτει αρκετό σασπένς ώστε να κρατά μέχρι τέλους (σχεδόν) τον θεατή. Καλός ο Ντεπ, μυστηριώδης ο Τουρτούρο... και μια γενικότερη αναζήτηση πάνω στο πώς διαπλέκεται η προσωπική ζωή με την φαντασία και την καλλιτεχνική δημιουργία. Και με την ιδιορρυθμία ότι ισορροπεί ανάμεσα πραγματικό και το φανταστικό - με την έννοια ότι δεν ξέρεις αν οσα συμβαίνουν ανήκουν στο χώρο του φανταστικού ή του ρεαλιστικού σινεμά. Ωστόσο αρκετά πριν το τέλος είχα μαντέψει (ή θεωρούσα πολύ πιθανή) την τελική ανατροπή.

Από τα φιλμ που είδα ευχάριστα, αλλά μέχρις εκεί.   

"WEAPONS" Ή ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ

Το 2025 ο Zach Cregger γυρίζει την ταινία τρόμου "Weapons" και ξαφνιάζει ευχάριστα πολλούς. Σε βασικούς ρόλους η Τζούλια Γκάρνερ και ο Τζος Μπρόλιν.

Σε σχολείο μιας μικρής αμερικάνικης πόλης όλα τα παιδιά μιας συγκεκριμένης τάξης εξαφανίζονται μυστηριωδώς μέσα σε μια νύχτα. Όλα εκτός από ένα, που δεν έχει ιδέα πώς και γιατί έγινε αυτό. Πολλοί κατηγορούν τη νεαρή δασκάλα της τάξης. Ωστόσο τα πράγματα περιπλέκονται όλο και περισσότερο. επιτρέψτε μου να μην πω τίποτα άλλο για λόγους αποφυγής spoiler.

Τη βρήκα καλή ως ταινία τρόμου, καθώς - το έχω γράψει πολλές φορές - θεωρώ ότι το είδος βρίσκεται σε μεγάλη παρακμή με διάφορα σίκουελ και spin off και άλλα τέτοια να τριγυρίζουν σαν τις μύγες κάθε πρώτη, επιτυχημένη ταινία. Εδώ έχουμε μια αρκετά πρωτότυπη ιστορία, έχουμε σασπένς που δεν σε αφήνει να "κοιμηθείς" και έχουμε και νευρώδη σκηνοθεσία. Ίσως να μην θέλει να "πει πράγματα", όπως για παράδειγμα το πολύ καλό "Τρέξε!", να μην ανήκει δηλαδή ακριβώς σ' αυτό που αποκαλούμε "σκεπτόμενος τρόμος", αλλά δεν παύει να είναι επιτυχημένη στο είδος του. Ξαναλέω, σε ένα είδος που χρειάζεται ανανέωση και φρέσκες ιδέες.

Η "ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ" ΩΣ ΚΛΑΣΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΔΡΑΜΑ

Ποιος είπε ότι η Δικαιοσύνη είναι αδέκαστη; Ποιος είπε ότι πάμπολλες δίκες δεν καταλήγουν όπου καταλήγουν για να προστατευτούν υψηλά συμφέροντα; Ποιος είπε ότι όταν τελειώσει η δίκη είμαστε σίγουροι ότι έχει αποκαλυφτεί η αλήθεια; Όχι πάντως ο συχνότατα καυστικός για πολλές πτυχές της αμερικάνικης (και όχι μόνο) κοινωνίας Sidney Lumet (1924-2011), ένας από τους τολμηρότερους δημιουργούς του κάποτε επαναστατημένου Χόλιγουντ. Το αποδεικνύει η "Ετυμηγορία" (The Verdict) του 1982, με τον Πωλ Νιούμαν, τον Τζέιμς Μέισον και τη Σαρλότ Ράμπλινγκ.

Ένας "τελειωμένος", αλκοολικός δικηγόρος που φυτοζωεί με γελοίες υποθέσεις, αναλαμβάνει μια "εύκολη", αλλά μεγάλη υπόθεση ενός ιατρικού λάθους : Η ιστορία μπορεί άμεσα να κλείσει αν οι δύο πλευρές έρθουν σε συμβιβασμό, οπότε οι ενάγοντες (και ο δικηγόρος τους) θα πάρουν μια υψηλότατη αποζημίωση. Ωστόσο, σε μια κρίση αμφισβήτησης όλης της μέχρι τότε ζωής και καριέρας του, ο δικηγόρος που ουδείς υπολογίζει αποφασίζει να πάει την υπόθεση σε δίκη, προς μεγάλη απογοήτευση και των δύο πλευρών, αλλά και του δικαστή.

Δικαστικό δράμα βέβαια, αν και βλέπουμε την αίθουσα του δικαστηρίου μόνο στο δεύτερο μισό του φιλμ, αποτελεί κατά τη γνώμη μου ταινία - πρότυπο αυτού του υποείδους. Διαρκείς ανατροπές, καθώς την αισιοδοξία διαδέχεται συνεχώς η απογοήτευση, ιδιαίτερο "δικαστικό σασπένς", αλλά και προβληματισμός πάνω στην έννοια της αλήθειας και των πολύπλοκων συμφερόντων που την αποκρύπτουν. Και φυσικά, όπως είπα στην αρχή, καταγγελία μιας δικαιοσύνης και ενός συστήματος φτιαγμένου για να εξυπηρετεί μόνο τους δυνατούς ή τους πλούσιους (συνήθως αυτά ταυτίζονται). Και να μη ξεχάσω και το δυνατό, μάλλον απρόβλεπτο τέλος (που δεν αφορά τη δικαστική ιστορία) και δεν διατάζει να πάει κόντρα σ' αυτό που θα περίμενε κανείς.

Must για τους φίλους των δικαστικών δραμάτων, αλλά και όλους τους υπόλοιπους, αφού κρατά τον θεατή, αλλά και τον προβληματίζει βαθιά. Και, σημειωτέον, ακόμα και η εμμονή του "ήρωα" δικηγόρου δημιουργεί προβληματισμούς, αφού το παράτολμο εγχείρημά του μπορεί να παρασύρει πολλούς στην καταστροφή (και δεν εννοώ μόνο τους "δυνατούς", που είναι το ζητούμενο, αλλά και τα ίδια τα φτωχά και άσημα θύματα της ιστορίας). Συνίσταται ανεπιφύλακτα. Όσο για τις αναπόφευκτες συγκρίσεις του τότε και του σημερινού Χόλιγουντ, νομίζω ότι τα συμπεράσματα είναι συντριπτικά. Φαντάζεστε για ποιους...

Ο ΚΟΡΕΑΤΙΚΟΣ "LEGEND OF THE EVIL LAKE"

Να και μια κορεάτικη ταινία φαντασίας του 2003 : "The Legent of the Evil Lake" (Cheonnyeon ho για τους Κορεάτες φίλους μας) του Kwang-hoon Lee, ο οποίος, όπως βλέπω, έχει κάνει 4 ταινίες (αυτή είναι η τελευταία του).

 Ταινία εποχής που διαδραματίζεται στην αρχαία Κορέα. Μια βασίλισσα είναι ερωτευμένη με τον στρατηγό της. Αυτός όμως αγαπά μια χωριατοπούλα και αποκρούει τον έρωτά της. Όταν η τελευταία κυνηγιέται από ανθρώπους της βασίλισσας, τραβά τυχαία ένα χωμένο στη γη σπαθί (Αρθούρο μου θυμίζει) και απελευθερώνει ένα για αιώνες "αιχμάλωτο" κακό πνεύμα, που σκορπά τον όλεθρο.

Φαντασία που συνδυάζεται με ερωτικό δράμα, μάχες και επικά στοιχεία. Κάποιο ενδιαφέρον έχει ο χαρακτήρας της βασίλισσας, η οποία - αντίθετα φαντάζομαι από μια δυτική εκδοχή μαύρου / άσπρου - δεν είναι ακριβώς "κακιά" ή όχι μόνο κάτι τέτοιο. Ζηλεύει, επιχειρεί να εξοντώσει την κοπέλα, αλλά έχει και αρκετές θετικές πτυχές. Αγαπά την πατρίδα της και παρακάμπτει το ερωτικό πάθος της για να τη σώσει, εξακολουθεί να εμπιστεύεται και να συνεργάζεται με τον στρατηγό που την αρνείται κλπ. Έτσι χτίζει έναν σύνθετο χαρακτήρα, που, υποθέτω, το συμβατικό Χόλιγουντ θα αντιμετώπιζε εντελώς μανιχαϊστικά. Στη συνέχεια τον λόγο έχουν τα κακά πνεύματα που καταλαμβάνουν σώματα "κανονικών" ανθρώπων και τα μετατρέπουν σε φονικές μηχανές.

Εντάξει, το είδα με σχετικό ενδιαφέρον, δεν το θεωρώ όμως και κάτι σπουδαίο.  

 

"FANTASTIC FOUR: ΠΡΩΤΑ ΒΗΜΑΤΑ"... ΓΙΑ ΝΗΠΙΑ

Άλλη μια επίσκεψη στο θερινό των διακοπών που σας έλεγα στο προηγούμενο ποστ. Αυτή τη φορά το μενού είχε "Fantastic Four" : Πρώτα Βήματα" (2025) του τηλεοπτικού κυρίως Matt Shakman. Με τον Πέδρο Πασκάλ (τους υπόλοιπους δεν τους ξέρω ή δεν τους θυμάμαι).

Όπου το βασικό ζεύγος των F4 μένει έγγυο, και άντε να γεννήσουμε τώρα που καταφτάνει ο αχόρταγος (σαν τις σχετικές Εκκενώσεις Βόθρων ένα πράγμα) Γκαλάκτους, που απειλεί να φάει τον πλανήτη, αλλά θέλει και το μωρό, οπότε τι θα κάνουμε; Θα φροντίσουμε τον πλανήτη ή το βρέφος;

Τέτοια τραγικά διλήμματα αντιμετωπίζουν οι καημένοι οι F4 και η ανθρωπότης. Σας έχω πει επανειλημμένα ότι βαριέμαι αφόρητα τα υπερηρωικά, τόσο ως κομικς όσο και ως σινεμά. Και δικαίως θα μου απαντήσετε: "Αφού σε χαλάει γιατί το κάνεις;" Μα δεν το κάνω. Έχω να δω τέτοιο πολλά πολλά χρόνια. Αλλά, να, όμορφο θερινό σε νησί... Ποιοί είμαστε εμείς για να μην κάνουμε πού και πού και καμιά βλακεία... 

Λοιπόν το συγκεκριμένο εκτυλίσσεται σε κάτι ως παράλληλο σύμπαν (δεν έχω ιδέα αν γίνεται και σε προηγούμενα επεισόδια ή είναι πρωτοτυπία του συγκεκριμένου). Με την έννοια ότι ενώ έχουμε προχωρημένες τεχνολογίες, σκάφη, εκτοξεύσεις, διαπλανητικές βόλτες κλπ. κλπ., το όλο σκηνικό και η ατμόσφαιρα παραπέμπει στα 50ς - αρχές 60ς. Σχετικό ντύσιμο, αντίστοιχες συμπεριφορές, ανακοινώσεις / πρες κόνφερανς από μπαλκόνια με πλήθη να μαζεύονται από κάτω για να επευφημίσουν ή να κράξουν κλπ. Και φυσικά στην ίδια περίοδο παραπέμπει και η αφόρητη σεναριακή αφέλεια. Όπως τα πλήθη που συγκινούνται και δακρίζουν με το δράμα / δίλημμα μιας μητέρας και άλλα παρόμοια. Και για να βάλουμε την απαραίτητη woke πινελιά μιας και είναι της μόδας (προ Τραμπ τουλάχιστον, διότι μετά δεν ξέρω τι κάνουν ή τι θα κάνουν οι αμερικάνοι και το Χόλιγουντ), κάνει και την καθοριστική εμφάνισή της... η Silver Surfer, που έχει γίνει γυναίκα για τους παραπάνω λόγους (προφανώς με τέτοιες τεχνολογίες μια αλλαγή φύλου είναι παιχνιδάκι για υπερφυσικά, διαπλανητικά όντα). Και φυσικά, να μην ξεχνιόμαστε, πάνω απ' όλα η οικογένεια!

Όπως συνήθως στα υπερηρωικά βαρέθηκα κυρίως με την περιρρέουσα αφέλεια. Υπόσχομαι να μην ξαναδώ φιλμ του είδους (ναι, υπάρχουν και λίγες εξαιρέσεις, ας μην είμαι τόσο απόλυτος) τουλάχιστον τους επόμενους 12 μήνες. Το καλοκαιράκι μπορεί να αμαρτήσω πάλι.  

"F1": ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΣΟ ΚΛΙΣΕ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΑ...

Να λοιπόν που είδα και το "F1" (2025) του σούπερ επιτυχημένου Joseph Kosinski. Με τον Μπραντ Πιτ φυσικά. Όχι ότι θα έτρεχα στα σινεμά χειμωνιάτικα, αλλά να... Καλοκαιράκι σε νησί, ένα θερινό το τραβάει ο οργανισμός σου. Ό,τι και να παίζει (σχεδόν, μην υπερβάλλουμε κιόλας)

Ο Μπραντ λοιπόν είναι παλιός οδηγός της Φόρμουλα 1 και παρά τις αρχαίες του επιτυχίες, τώρα ζει περιπλανώμενος σε τροχόσπιτο παίρνοντας μέρος σε αγώνες της πλάκας για να ζήσει. Αν και το κάνει μάλλον από άποψη, αφού είναι ατίθασος και περιπετειώδης τύπος, που δεν γουστάρει τις δεσμεύσεις. Ώσπου, παρά την ηλικία του, τον φωνάζουν και πάλι ως δεύτερο οδηγό σε ομάδα της περίφημης Φόρμουλα 1, η οποία (η ομάδα, όχι τη Φόρμουλα 1) παραπαίει. Ο ήρωας καλείται φυσικά να τη σώσει...

Έγραψαν ότι η ταινία διαθέτει σασπένς. Δεν διαφωνώ. Τρέχουν τα αμάξια με 300 χιλιόμετρα ή κάτι τέτοιο, μερικές φορές τρακάρουν ή βγαίνουν από την πίστα με κίνδυνο της ζωής των οδηγών, η αδρεναλίνη ανεβαίνει στο έπακρο... Από την άλλη τα κόλπα του Μπραντ συχνά βασίζονται σε κανόνες του αγωνίσματος, στις αλλαγές στα πιτ (όχι του Μπραντ Πιτ, τα άλλα που αλλάζουν λάστιχα), στη βαθμολογία των οδηγών, σε ακυρώσεις κλπ. κλπ., πράγματα από τα οποία εμείς οι φτωχοί δεν έχουμε ιδέα. Δεν πειράζει, μικρό το κακό. Το μεγάλο κακό για μένα είναι τα αφόρητα κλισέ : Ο γοητευτικός βετεράνος με τις ανορθόδοξες μεθόδους, που καλείται να σώσει την ομάδα, που εκτός από γκόμενος είναι και αντισυμβατικός τύπος και ανατρέπει τους κανόνες και βρίσκει άλλον δρόμο από την πεπατημένη... και τελικά... για να δούμε, τι φαντάζεστε ότι θα γίνει στο τέλος : Θα τα καταφέρει ή όχι;

Εντάξει λοιπόν. Το είδα, αλλά πιο κλισέ πεθαίνεις... Ίσως πάντως οι φίλοι του συγκεκριμένου σπορ να ενθουσιαστούν.

"SORRY, BABY", ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΡΕΛΛΑΘΗΚΑ...

Έχω πει αρκετές φορές ότι συνήθως συμφωνώ με το γενικό κλίμα των κριτικών. Σε γενικές γραμμές πάντοτε και με πλήθος επί μέρους διαφωνίες, αλλά σε γενικές γραμμές... Ωστόσο υπάρχουν και εξαιρέσεις. Το ανεξάρτητο αμερικάνικο "Sorry, Baby" του 2025, πρώτη ταινία της Eva Victor, η οποία μάλιστα πρωταγωνιστεί, πήρε εξαιρετικές κριτικές από πολλούς, αλλά προσωπικά δεν...

Η ηρωίδα είναι μια νέα γυναίκα. Μελαγχολική, μοναχική, αποτραβηγμένη, με μια καθημερινή ρουτίνα τόσο στη ζωή όσο και στη δουλειά της. Κάτι κακό της έχει συμβεί στο παρελθόν. Η ταινία καταγράφει την τωρινή της κατάσταση και μας δείχνει με flash back τα όσα συνέβησαν στα (πρόσφατα σχετικά) φοιτητικά της χρόνια και την πλήγωσαν τόσο. Τότε που συγκατοικούσε με μία αισιόδοξη και ανοιχτόκαρδη λεσβία συμφοιτήτριά της, η οποία και στο μοναχικό παρόν της παραμένει η καλύτερή της φίλη. 

Θεώρησα την ταινία υπερτιμημένη. Θίγει βεβαίως καυτά θέματα "me too", woke κουλτούρας, λεπτών ανθρώπινων σχέσεων γενικότερα, αλλά... δεν ξέρω πώς ακριβώς να το εκφράσω... θεώρησα το όλο πράγμα κάπως υπερβολικό, κάπως πολύ "ομφαλοσκοπικό". Προσοχή, σε καμία περίπτωση δεν υποτιμώ παρόμοια θέματα, κάθε άλλο μάλιστα. Απλώς εδώ μιλώ για το συγκεκριμένο φιλμ. Το οποίο με έκανε μάλλον να κουραστώ με την μονίμως μουντή ατμόσφαιρά του, τις πολλές στιγμές γκρίζας, αδιάφορης καθημερινότητας - που βεβαίως επίτηδες δείχνει με αυτόν τον τρόπο - κλπ. κλπ. Έχει το ενδιαφέρον του βεβαίως και η πρωταγωνίστρια (και σκηνοθέτης, όπως είπαμε) είναι καλή, αλλά συνολικά για μένα δεν... 

 

¨ΟΤΑΝ ΕΡΘΕΙ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ"... ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΛΗΘΑΙΝΟΥΝ

Ο Francois Ozon είναι ένας σκηνοθέτης που συνήθως μου δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα. Για να είμαστε ακριβείς καμιά ταινία του από όσες έχω δει δεν μου αρέσει πραγματικά. Οι περισσότερες είναι του στιλ "εντάξει ήταν, αλλά..." Το 2024 όμως γυρίζει το "Όταν έρθει το Φθινόπωρο" (Quand vient d'automne) και τα πράγματα αλλάζουν, καθώς το φιλμ μου άρεσε και με συγκίνησε με έναν απρόσμενο τρόπο. 

Μια συμπαθής ηλικιωμένη ζει μόνη στην επαρχία, με μοναδική φίλη τη συνομίληκή της Μαρί Κλοντ. Περιμένει με ανυπομονησία να έρθει η κόρη της από το Παρίσι και να της αφήσει για διακοπές τον εγγονό της. Από την αρχή βλέπουμε την επιθετική συμπεριφορά της κόρης προς τη μητέρα. Ένα ατύχημα θα ανατρέψει τα σχέδια, ενώ στο πλάνο θα μπει ο 35άρης γιος της Μαρί Κλοντ που μόλις αποφυλακίστηκε...

Σε ένα φιλμ με διαρκείς ανατροπές, τα πάντα αλλάζουν. Καινούρια πρόσωπα εμφανίζονται στην ιστορία, οι σχέσεις είναι όλο και πιο παράξενες, ακόμα και ο γενικός προσανατολισμός της αλλάζει 2-3 φορές. Αυτό που ξεκινά ως ήσυχο κοινωνικό δράμα θα μετατραπεί σε αστυνομικό και μετά σε ένα είδος ψυχολογικού θρίλερ. Μυστικά του παρελθόντος αποκαλύπτονται, τραγικά (και απρόσμενα) γεγονότα συμβαίνουν και τίποτα δεν γίνεται όπως το περιμένουμε. Όλα αυτά σε μια "ήσυχη" ταινία, που όμως τα πάντα είναι υπόκωφα, σιγοβράζουν...

Παράλληλα με την πρωτότυπη ιστορία, η ταινία μιλά για τη (γλυκιά εδώ) μοναξιά της τρίτης ηλικίας, για τα γεγονότα που μπορούν να αλλάξουν την τροπή της ζωής μας, για τη ζωή στην επαρχία, τον κλειστό κόσμο και τον συντηρητισμό της... Και πάνω απ' όλα αναρωτιέται : Μήπως ένα τραγικό ατύχημα ή έγκλημα (το αστυνομικό στοιχείο που λέγαμε), και μάλιστα αγαπητού προσώπου, μπορεί να επιφέρει γαλήνη και, τελικά, ευτυχία;

Μου άρεσε πολύ. Αλλά, προειδοποιώ, μην περιμένετε δράση, κυνηγητά ή ό,τι άλλο τέτοιο. Θα επαναλάβω ότι πρόκειται για μια ήσυχη ταινία, που όλα συμβαίνουν κάτω από την επιφάνεια.