ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΣΩΜΑΤΑ - ΠΑΛΙΕΣ ΨΥΧΕΣ ΣΤΟ "SELF/LESS"

Ο ινδός σκηνοθέτης Tarsem Singh είναι πλέον καθιερωμένος στις ΗΠΑ από την εποχή του "Κελιού" του 2000. Χαρακτηριζόταν από την εντυπωσιακή, σχεδόν εξωπραγματική και εφετζίδικη εικόνα των ταινιών του - αν και από ουσία όχι και πολλά πράγματα. Το 2015 κάνει το "Self/Less" ("Εκτός Εαυτού" στα ελληνικά), όπου η κυριαρχία της εικόνας εγκαταλείπεται και το πάνω χέρι παίρνει η αφήγηση.
Πρόκειται για ταινία επιστημονικής φαντασίας, όπου, από ένα σημείο και πέρα, το πάνω χέρι αναλαμβάνει η δράση. Ένας ηλικιωμένος και πάμπλουτος εργολάβος αργοπεθαίνει από καρκίνο. Τότε του γίνεται μια πρόταση: Μπορεί, πολύ απλά, να ανταλλάξει το γερασμένο και άρρωστο σώμα του με ένα νεότερο και υγιές (έναντι αδρότατης αμοιβής εννοείται) και να ξεκινήσει μια καινούρια ζωή, διατηρώντας ωστόσο ανέπαφες τις τεράστιες καταθέσεις του. Η αλλαγή γίνεται, ο θάνατος του ηλικιωμένου σκηνοθετείται, αλλά ο 30κάτι πλέον και φυσικά αγνώριστος εκατομμυριούχος υποφέρει από παραισθήσεις (;) όταν δεν παίρνει το ημερήσιο χάπι του. Οι εικόνες είναι επαναλαμβανόμενες και εμμένουν. Τι ακριβώς συμβαίνει;
Πολλές παραλλαγές της ιδέας αυτής έχουν χρησιμοποιηθεί ουκ ολίγες φορές (ψάξτε το ενδιαφέρον και άπαιχτο στη χώρα μας γερμανικό "Transfer" για παράδειγμα). Εδώ, αντίθετα με το παράδειγμα που ανέφερα, ο Singh προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στο καθαρά ΕΦ σενάριο, με την μεταφορά του εαυτού σε άλλο σώμα και το πλήθος ηθικών επιπλοκών και ερωτηματικών που αυτό επιφέρει και στην καθαρή δράση, με πυροβολισμούς, αυτοκινητοκυνηγητά και ξύλο. Προσωπικά προτιμώ το πρώτο κομμάτι, αλλά ξέρω ότι από πολλούς αν δεν υπήρχε η δράση το φιλμ θα χαρακτηριζόταν βαρετό. Η αντίρρησή μου είναι πιο βασική: Μου φαίνεται εντελώς αψυχολόγητο ένας τύπος που περιγράφεται όπως περιγράφεται στην αρχή του φιλμ (καλός στο ρόλο του "γερασμένου εαυτού" ο Μπεν Κίνγκσλεϊ) να κάνει όσα (σχεδόν υπεράνθρωπα) κάνει λόγω τύψεων (δεν θα σας αποκαλύψω γιατί έχει τύψεις, αλλά όπως και να το κάνουμε δεν ταιριάζει με το χαρακτήρα). Να σημειώσω ότι το φιλμ διαθέτει και ένα περίεργο, κοφτό μπρος-πίσω μοντάζ και καλή μουσική.
Τέλος πάντων, δεν το βρήκα κάτι πολύ ιδιαίτερο, θέτει όμως τα ηθικά του διλήμματα και παρακολουθείται ευχάριστα. Μέχρις εκεί.