"ΚΡΥΦΗ ΟΜΟΡΦΙΑ" ΜΕ ΤΟΣΟ ΣΙΡΟΠΙ ΚΑΙ "ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ" ΠΟΥ ΛΙΓΩΝΕΣΑΙ

Προφανώς δεν είναι και τόσο σημαντικός δημιουργός ο David Frankel. Μάλλον τον αντιπάθησα όμως όταν είδα την "Κρυφή Ομορφιά" (Collateral Beauty) του 2016. Ξέρω πολύ καλά ότι πολλοί θα διαφωνήσετε κι ότι το φιλμ άγγιξε και συγκίνησε πολλούς. Ωστόσο εμένα με λίγωσε (για να το πω πολύ ευγενικά).
Ο Γουίλ Σμιθ είναι ένας πατέρας που έχει χάσει τη μικρή κόρη του και έχει καταρρεύσει. Χωρίζει με τη γυναίκα του, δεν μιλά σε κανέναν, μένει ολομόναχος και τερματίζει οποιαδήποτε ανάμιξη με την πετυχημένη δουλειά του. Και, επιπλέον, ταχυδρομεί γράμματα διαμαρτυρίας στο Χρόνο, τον Θάνατο και την Αγάπη! Οι συνεργάτες του, και συνιδιοκτήτες της επιχείρησης, προσπαθούν μάταια να τον συνεφέρουν (και από φιλία, αλλά και για λόγους συμφέροντος, αφού δίχως αυτόν που κατέχει τις περισσότερες μετοχές, τίποτα δεν μπορεί να κινηθεί). Προσλαμβάνουν λοιπόν 3 ηθοποιούς που θα ενσαρκώσουν το Χρόνο, το Θανατο και την Αγάπη (!), μήπως και καταφέρουν να τον πείσουν.
Υποτίθεται ότι η ταινία μιλά για τη διαχείριση του πένθους, την αποδοχή της απώλειας και τη συνέχεια της ζωής, ό,τι κακό κι αν μας συμβεί. Υποτίθεται ότι διαθέτει και φιλοσοφικό βάθος. Ωστόσο προσωπικά μου φάνηκε γεμάτη αμπελοφιλοσοφίες, διαρκείς παραχωρήσεις στο μελό και εξ ίσου διαρκείς προσπάθειες να συγκινήσουν τον θεατή. Προσθέστε και το μεταφυσικό στοιχείο (ενός είδους που προσωπικά δεν αντέχω) και θα έχετε τους λόγους που, τελικά, μάλλον ανόητο θεωρώ το φιλμ. Όσο για τη διπλή ανατροπή του τέλους... τι να σας πω... Ούτε κι αυτή (κυρίως η τελική) με συγκίνησε. Το αντίθετο.
Ξαναλέω ότι πολλούς η ταινία θα τους συγκινήσει βαθιά και θα τη θεωρήσουν πρωτότυπη (και όντως η ιστορία είναι πρωτότυπη). Αλλά...
Δεν μπορώ όμως να μη σημειώσω το απίστευτο πραγματικά καστ, από τα πιο πλούσια των τελευταίων ετών: Γουίλ Σμιθ, Έντουαρντ Νόρτον, Κίρα Νάιτλι, Έλεν Μίρεν, Κέιτ Γουίνσλετ, Μάικ Πένια... Τι να πει κανείς!