"HAIL CAESAR" Ή ΟΙ ΚΟΕΝ ΣΤΑ ΑΔΥΤΑ ΤΟΥ ΧΟΛΙΓΟΥΝΤ ΤΟΥ 50

Αυτή τη φορά, εν έτει 2016, σειρά να δεχτεί την "επίθεση" των φοβερών αδελφών Joel & Ethan Coen είχε το ίδιο το Χόλιγουντ. Όχι το σύγχρονο, αυτό της δεκαετίας του 50 - αν και υπάρχουν πολλές ομοιότητες. Έτσι το "Χαίρε, Καίσαρ!" (Hail, Caesar!) είναι μια σινεφίλ κωμωδία, η οποία όμως δεν παύει ούτε στιγμή να σαρκάζει τη "Μέκα του Κινηματογράφου" και μάλιστα στη χρυσή εποχή της.
Ο έμπειρος ήρωας, που δουλεύει για την κινηματογραφική εταιρία Capitol, είναι ο άνθρωπος που αναλαμβάνει όλες τις πολύπλοκες μικρές δουλειές για να πάνε όλα καλά στο γύρισμα: Να ικανοποιήσει τα καπρίτσια των σταρ, να μιλήσει γι' αυτούς στον Τύπο λέγοντας μόνο ό,τι συμφέρει το στούντιο και - διορθώνοντας και εξωραϊζοντας την εικόνα τους - να καλύψει κάθε λογής σκάνδαλα κλπ. Κουράζεται πολύ, αλλά μοιάζει να το απολαμβάνει. Ώσπου ένας σούπερ σταρ που πρωταγωνιστεί σε... χριστιανική  ταινία "χλαμύδας" (δηλαδή με Ρωμαίους, σταύρωση κτλ.) εξαφανίζεται από τα γυρίσματα. Εμείς μαθαίνουμε σύντομα ότι έχει πέσει θύμα απαγωγής από... κομμουνιστές σεναριογράφους που θέλουν να υπονομεύσουν εκ των έσω την κινηματογραφική βιομηχανία... και η δράση αρχίζει.
Σε πρώτο επίπεδο πρόκειται για μια απόλυτα σινεφίλ κωμωδία. Καθώς στα μεγάλα στούντιο γυρίζονταν πολλές ταινίες ταυτόχρονα, οι Κοέν βρίσκουν την ευκαιρία να γυρίσουν σκηνές από μιούζικαλ, γουέστερν, "χλαμύδα", κοινωνικό δράμα κλπ. και, βεβαίως να κάνουν αναφορές σε πλήθος παλιών σταρ (Έστερ Γουίλιαμς, Κάρμεν Μιράντα, Τζιν Κέλι κλπ.) χρησιμοποιώντας μάλιστα πλειάδα σύγχρονων σταρ σε μικρές εμφανίσεις (εκτός των πρωταγωνιστών Τζος Μπρόλιν και Τζορτζ Κλούνεϊ βλέπουμε την Σκάρλετ Γιόχανσον, τον Ρέιφ Φάινς, την Τίλντα Σουίντον κ.ά.) Διασκεδάζουμε λοιπόν πολλαπλά και, αν θέλετε, νοσταλγικά. Πλήν όμως, κάτω από την απαστράπτουσα εικόνα της κολοσιαίας "μηχανής που παράγει διασκέδαση" βλέπουμε πλήθος από σκοτεινές πτυχές, αστείες ή μη: Τα σκάνδαλα, αλλά και την ηλιθιότητα των σταρ (αλοίμονο αν οι Κοέν δεν ασχολούνταν κι αυτή τη φορά με την ηλιθιότητα μεγάλου μέρους της αμερικάνικης κοινωνίας), την επιδερμική αντιμετώπιση σημαντικών θεμάτων, την προσπάθεια "να τα έχουμε καλά με όλους" για να βγάλουμε όσο πιο πολλά λεφτά γίνεται (η συνάντηση των παπάδων διαφόρων θρησκειών για τον.. Χριστό είναι χαρακτηριστική και πολύ αστεία), ακόμα και τον ρατσισμό και, εν γένει, την κάθε λογής βρωμιά. Και, βέβαια, οι "κομουνιστές σεναριογράφοι" υπάρχουν διότι η χρυσή εποχή του Χόλιγουντ ήταν και η εποχή του μακαρθισμού και της δίωξης και φίμωσης αριστερών ή συμπαθούντων.
Δεν αμφιβάλλω ότι οι Κοέν θέλανε και να διασκεδάσουν οι ίδιοι, γυρίζοντας "μια σκηνή από κάθε είδος". Ωστόσο δεν παύουν να καυτηριάζουν και να σατιρίζουν ανελέητα μια βιομηχανία που μπορεί ταυτόχρονα να παράγει αριστουργήματα (και μάλιστα τολμηρά, με προοδευτικά μηνύματα, όπως λένε οι σεναριογράφοι) και ηλιθιότητες και να αποκαλύπτουν τις σκοτεινές πτυχές της.
Δεν τη θεωρώ από τις καλύτερες ταινίες των αδελφών, τη βρήκα ωστόσο και σαρκαστική και διασκεδαστική. Ιδιαίτερα αν είστε σινεφίλ και εντοπίζετε τις πολλές αναφορές .