H JASMINE ΠΟΥ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ

Με την 43η (!) ταινία του, το απίστευτο φαινόμενο παραγωγικότητας που λέγεται Woody Allen καταφέρνει να εντυπωσιάσει. Η "Blue Jasmine" του 2013 είναι νομίζω από τις καλύτερες, πρόσφατες τουλάχιστον, δημιουργίες του.
Αυτή τη φορά ο δαιμόνιος σκηνοθέτης και σεναριογράφος δεν κάνει κωμωδία. Δεν είναι η πρώτη φορά που δοκιμάζεται σε κάτι μη κωμικό. Θυμίζω ότι ο Allen έχει μέχρι σήμερα φτιάξει 5-6 δραματικές ταινίες, κάποιες μάλιστα επηρεασμένες από τον αγαπημένο του Μπέργκμαν (και όχι πάντοτε με επιτυχία). Εδώ όμως πετυχαίνει διάνα - και δίχως μπεργκμανικές επιροές.
Η ταινία αφηγείται την ιστορία της καταρρέουσας ψυχολογικά Τζάσμιν, που από ζάπλουτη, κακομαθημενη αριστοκράτισα της Νέας Υόρκης μένει σχεδόν άστεγη όταν αποκαλύπτεται ότι ο πλούσιος σύζυγος και μεγάλος τ ης έρωτας, εκτός από άπιστος, υπήρξε αυτό που ονομάζουμε "λαμόγιο", κοινώς ένας απατεώνας που έκανε ό,τι έκανε με τα λεφτά άλλων. Όταν αυτός συλλαμβάνεται και αυτοκτονεί και η τεράστια περιουσία του χάνεται, η Τζασμιν, μισότρελη σχεδόν, καταφεύγει στην άλλη άκρη της Αμερικής, στο Σαν Φρανσίσκο, για να φιλοξενηθεί στη φτωχή αδελφή της, η οποία είναι το άκρο αντίθετό της (λαϊκή, προσγειωμένη, "συνηθισμένη", καλόκαρδη) και της οποίας την ύπαρξη "ξεχνούσε" με κάθε τρόπο στα χρόνια της χλιδής.Η ιστορία δίνεται με συνεχή μπρος πίσω στο χρόνο. Μεταφερόμαστε άλλοτε στο τώρα και άλλοτε στην εποχή της χλιδής που προαναφέραμε.
Ολόκληρο το φιλμ βασίζεται βέβαια στην εκπληκτική ερμηνεία της Κέιτ Μπλάνσετ, που ενσαρκώνει κάτι περισσότερο από πειστικά τη πορεία της εύθραυστης ηρωίδας προς στην τρέλα. Ο χαρακτήρας της είναι βάβαια σπαρακτικός, μας πλημμυρίζει αγωνία για την τύχη και το ψυχολογικό της αδιέξοδο, μας κάνει συχνά να συμπάσχουμε. Ταυτόχρονα όμως είναι και αντιπαθής. Η Τζάσμιν είναι ψηλομύτα, κακομαθημένη, έχει πλήρη άγνοια της πραγματικής ζωής, ζει στον χρυσελεφάντινο κόσμο της δίχως να νοιάζεται ουσιαστικά για το τι συμβαίνει γύρω της (οι "φιλανθρωπίες" με τις οποίες ασχολείται την εποχή του πλούτου τονίζουν ακριβώς αυτό: Ένα είδος υποχρέωσης για εξιλέωση που νοιώθουν οι πολύ πλούσιοι σκορπώντας κάποια ψίχουλα στους αναξιοπαθούντες, ώστε να τα έχουν καλά με τον εαυτό τους και να κάνουν και το κομάτι τους στην καλή κοινωνία). Έτσι, ρίχνοντας μια ματιά στον εκθαμβωτικό κόσμο των πλούσιων και κατακρίνοντάς τον απόλυτα, αποκαλύπτοντας αδίστακτα όχι μόνο την ματαιοδοξία, τη σπατάλη και την επίδειξη που τον διακρίνει, αλλά και την απάτη που κρύβεται στις ρίζες του, ο Allen είναι μία από τις σπάνιες φορές που μπορεί κανείς να πει ότι γίνεται και κάπως πολιτικός.
Ταινία απολαυστική παρά το τραγικό θέμα της (υπάρχουν και μερικές χιουμοριστικές πινελιές), με συνεχείς αντιθέσεις (πλούτος - φτώχεια, εκζήτηση - κοινοτοπία, ανατολική - δυτική Ακτή, ψηλή ξανθιά - κοντή μελαχρινή όσον αφορά την εμφάνιση των δύο αδελφών κλπ.), είναι νομίζω μια από τις καλύτερες των τελευταίων χρόνων του αστείρευτου δημιουργού.