"ΦΤΗΝΑ ΤΣΙΓΑΡΑ" : ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΓΙΑ CULT

 

Ξέρω ότι τα "Φτηνά Τσιγάρα" του 2000 του Ρένου Χαραλαμπίδη θεωρούνται η καλύτερη ταινία του. Πρωταγωνιστεί ο ίδιος και η Άννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους, ενώ σε μικρούς ρόλους εμφανίζονται διάφορες cult φιγούρες του ελληνικού σινεμά. Εξ άλλου η ταινία είναι μια διαρκής προσπάθεια να γίνει cult.

Μια ζεστή αυγουστιάτικη νύχτα στην έρημη Αθήνα ένα γοητευτικό "ρεμάλι", που ως στόχο της ζωής του έχει "να μην κάνει τίποτα", γνωρίζει σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο μια όμορφη κοπέλα. Θα περιπλανηθούν όλη τη νύχτα στην έρημη (το ξαναλέω) Αθήνα, ενώ παράλληλα, με ένα διαρκές μπρος - πίσω στο χρόνο, βλέπουμε σκηνές από την καθημερινότητα του τεμπέλη ήρωα - ή μάλλον από το τίποτα της ζωής του.

Πλάκα έχει σε κάποια σημεία, διαθέτει κάποιες αστείες ατάκες και σκηνές, μιλά ξώφαλτσα για μοναξιά, παίζει με το happy end και τον ρομαντισμό και τελικά πασχίζει με κάθε τρόπο για να πετύχει αυτό ακριβώς που έγραψα στην αρχή: Να γίνει cult. Ταυτόχρονα το φιλμ γίνεται μια πινακοθήκη ιδιόρρυθμων - για να το πούμε κομψά - ατόμων, οι περισσόεροι από τους οποίους καπνίζουν ασταμάτητα : Ο Τσάκωνας, ο Σπυριδάκης, ο Παναγιωτίδης, ο Βακούσης και άλλοι πολλοί, ο καθένας με τον τρόπο του (ενίοτε σουρεαλιστικό) προσθέτουν την πινελιά τους. 

Τι να σας πω. Κάποια πλάκα την έχει - ας μην πάρουμε τίποτα στα σοβαρά άλλωστε, αλλά μάλλον βαρέθηκα με τις συνεχείς επαναλήψεις κάποιων μοτίβων, την περιρρέουσα αμπελοφιλοσοφία όταν ο ήρωας, που βαριέται που ζει, προσπαθεί να μιλήσει ποιητικά ή βαθυστόχαστα (συμβαίνει δυστυχώς συχνά αυτό) και με διάφορα άλλα. Όχι, δεν τσίμπησα. Είναι πάντως μια προσπάθεια για ένα συνειδητό low budget σινεμά, που θυμίζει τα αντίστοιχα αμερικάνικα ανεξάρτητα φιλμ της εποχής.  

ΕΙΣΕΡΧΟΜΕΝΟΙ ΣΤΟ "ΖΩΙΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ"

 

 

Δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Thomas Cailley, το γαλλικό "Ζωικό Βασίλειο" (Le règne animal, 2023) είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες του φανταστικού που έχω δει τον τελευταίο καιρό. Πρωταγωνιστής ο Romain Duris, που εδώ και χρόνια παίζει στις μισές γαλλικές ταινίες.

Ο κόσμος είναι όπως ακριβώς τον ξέρουμε, δίχως τίποτα μελλοντολογικό. Μόνο που κάτι άγνωστο έχει ξεσπάσει και οι άνθρωποι μεταλλάσσονται βαθμιαία σε ζώα. Αργά, βασανιστικά, αλλά η τελική αλλαγή του κάθε "ασθενούς" είναι βέβαιη. Ένας πατέρας και ο έφηβος γιος του προσπαθούν να βρουν τη μητέρα της οικογένειας, η οποία έχει μεταλλαχτεί και δραπέτευσε στο δάσος. Αυτό όμως είναι μόνο η αρχή...

Βρισκόμαστε στο χώρο του "σκεπτόμενου" φανταστικού. Η ταινία δεν ενδιαφέρεται για τα πώς και τα γιατί της επιδημίας. Ενδιαφέρεται για τις σχέσεις των ανθρώπων (πατέρα - γιου αρχικά). Όμως σύντομα το τοπίο διευρύνεται και στο παιχνίδι μπαίνουν οι γενικότερες σχέσεις υγιών - μεταλλαγμένων. Το φιλμ, άλλοτε ως θρίλερ στα όρια του τρόμου - με στοιχεία σπλάτερ, άλλοτε με στοιχεία μαύρης κωμωδίας ή οικογενειακού δράματος, κινείται ανάμεσα στη φρίκη και την τρυφερότητα, στο οικείο / καθημερινό και το αλλάκοτο και θίγει ευρύτερα θέματα, όπως αυτό της ενηλικίωσης, της αντιμετώπισης του διαφορετικού, της οικολογίας κ.ά. 

Πολύ πρωτότυπο και αρκετά ευρηματικό, δίχως πολλά εφέ, καταφέρνει κατά τη γνώμη μου να γίνει ένα ξεχωριστό φιλμ.

ΤΙ ΣΥΝΕΒΕΙ ΜΕΧΡΙ Η "FURIOSA" ΝΑ ΓΙΝΕΙ FURIOSA;

 

Φυσικά η σειρά του Mad Max συνεχίζεται. Μετά την εντυπωσιακή αναγέννησή της το 2015 από τον ίδιο τον δημιουργό της, τον ακούραστο George Miller, ο 79χρονος πλέον σκηνοθέτης ξαναχτυπά το 2024 με τη "Furiosa: A Mad Max Saga". Αυτή τη φορά τον στον ομώνυμο ρόλο η Σαρλίζ Θερόν παραχωρεί τη θέση της στην Άνια Τέιλορ-Τζόι, ενώ τον ρόλο του γραφικού "κακού" κρατά ο Κρις Χέμσγουορθ.

Όπως μάλλον θα ξέρετε η ταινία μας είναι ένα διαρκές flash back και μας δείχνει την εξέλιξη της ηρωίδας από την παιδική της ηλικία μέχρι να γίνει η εντυπωσιακή μονόχειρας εκδικήτρια του προηγούμενου φιλμ. Ο ίδιος ο Mad Max πάντως δεν εμφανίζεται εδώ.

Παρά το ότι - το έχω δηλώσει με όλους τους πιθανούς τρόπους - απεχθάνομαι τις χολιγουντιανές κινηματογραφικές σειρές, η ταινία του 2015 με είχε πραγματικά εντυπωσιάσει και τη θεώρησα επίτευγμα για τον Miller. Ήταν μια εξαιρετική επιστροφή σε έναν κόσμο που είχα λατρέψει στα 80ς. Το τωρινό φιλμ είναι επίσης εντυπωσιακό και το είδα ευχάριστα στη μεγάλη οθόνη (αν το δείτε σε κανένα κινητό είστε απόλυτα άξιοι της τύχης σας). Ωστόσο η έκπληξη της επιστροφής και το ντεμπούτο της Furiosa του 2015 είναι αδύνατο να επαναληφθεί. Θεωρώ αυτή τη δεύτερη ταινία κατώτερη της πρώτης. Όχι, δεν με κούρασε και θαύμασα αρκετές ευρηματικές σκηνές (αναμεμειγμένες με καταφανή digital εφέ). Αλλά η έκπληξη του '15 έχει δια παντός χαθεί. Εδώ μπαίνουμε πλέον στη χολιγουντιανή ρουτίνα των σειρών.

ΥΓ: Μπράβο πάντως στον Miller που δεν λέει να το βάλει κάτω.

"ROBOT & FRANK" : ΓΛΥΚΕΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ

 

Το 2020 ήταν "Ο Πατέρας μου" με τον Άντονι Χόπκινς, που είχε εντυπωσιάσει. Το 2015 το πιο άγνωστο "Remember" του Egoyan, με τον Κρίστοφερ Πλάμερ και στοιχεία θρίλερ. Πριν απ' αυτά όμως, το 2012, ο Jake Schreier, κυρίως τηλεοπτικός σκηνοθέτης, έκανε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του "Robot & Frank"- περισσότερο άγνωστη από τις άλλες δύο - με ηλικιωμένο πρωταγωνιστή που έχει αρχίσει λιγάκι να τα χάνει. Αυτή τη φορά είναι ο Φρανκ Λανγκέλα, ενώ στον βασικό γυναικείο ρόλο συναντάμε την Σούζαν Σάραντον, αλλά και την Λιβ Τάιλερ.

Αντίθετα με τις δύο άλλες που προαναφέραμε, πρόκειται για ταινία επιστημονικής φαντασίας. Στο κοντινό μέλλον τα ρομπότ έχουν εξελιχτεί ραγδαία. Ο ήρωας είναι ένας ηλικιωμένος πρώην ιδιοφυής ληστής τραπεζών, που έχει κάνει φυλακή παλιά και τώρα ζει μόνος σε μικρή πόλη. Κάνει κουτσά - στραβά τις δουλειές του, έχει ακόμα τα κότσια να φλερτάρει την ώριμη βιβλιοθηκάριο της πόλης, αλλά όλο και κάτι μπερδεύει, όλο και κάτι έχει αλλάξει από τότε που θυμάται. Ο γιος του, που μένει μακριά και ανησυχεί, μετά από ισχυρή πίεση και αρχικά πεισματάρικη άρνηση του γέρου, του φέρνει σχεδόν με το ζόρι ένα εξελιγμένο ρομπότ, φτιαγμένο για να είναι ο τέλειος οικιακός βοηθός. Ποια θα είναι η σχέση τους;

Πολύ καλό φιλμ, που συνδυάζει χιούμορ, το στοιχείο του φανταστικού, σασπένς, ανθρωπιά, τελική ανατροπή και αρκετή συγκίνηση, κι όλα αυτά άψογα μοιρασμένα και με ρυθμό που δεν σε αφήνουν καθόλου να βαρεθείς. Κάθε άλλο. Τη συστήνω ως μία πραγματικά συμπαθητική ταινία, που δεν πρόκειται να κουράσει κανέναν και, τελικά, αδικαιολόγητα τόσο άγνωστη. Όσο για τον Λανγκέλα, είναι εξαιρετικός στο ρόλο του.

"ΟΙ ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ" : ΤΕΝΙΣ ΚΑΙ ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ

 

Ο ιταλός Luca Guadagnino είναι σημαντικός σκηνοθέτης της εποχής μας. Ο μόνιμος προβληματισμός του περιστρέφεται γύρω από τον έρωτα. Όχι πάντοτε με τη συνηθισμένη του μορφή όμως. Και δεν εννοούμε μ' αυτό ένα gay σινεμά. Μπορεί να συμβαίνει κι αυτό ενώ άλλες φορές μπορεί να έχει  απροσδόκητη μορφή, πάντοτε όμως ο έρωτας στα φιλμ του είναι απρόβλεπτος, επικίνδυνος, ανεξέλεγκτος και παίρνει μορφές και αντικείμενα επιθυμίας παράξενα... 

Το ίδιο συμβαίνει και με τους "Αντίπαλους" (Challengers) του 2024, όπου δύο αδελφικοί φίλοι τενίστες, που παίζουν ως ζευγάρι στο διπλό, ερωτεύονται την ίδια γυναίκα (τη Ζεντάγια), μία πρώην τενίστρια. Σύντομα η φιλία θα γίνει αντιπαλότητα, η σχέση τους θα περάσει από διάφορα στάδια, αλλά και η επιθυμία δεν στρέφεται μόνο προς την κοπέλα, αλλά και προς αλλήλους...

Αντιπαθώ τις αθλητικές ταινίες και συνήθως δεν περνώ ούτε έξω από τα σινεμά όπου παίζονται. Εδώ ωστόσο έχουμε (θετικές) ιδιαιτερότητες : Την δεδομένη ευαισθησία του Guadagnino (ακόμα κι αν κάνει ταινία τρόμου), τις εναλλαγές του σεναρίου, την εξερεύνηση των πολύπλοκων δρόμων του πόθου και, εν τέλει, την εξαιρετική και πρωτότυπη κινηματογράφηση των αγώνων τένις (ξαναλέω: δεν με ενδιαφέρει καθόλου το τένις και τα άλλα αθλήματα, αλλά δεν παύει να είναι εξαιρετικά κινηματογραφημένο). 

Πολύπλοκες σχέσεις αγάπης - μίσους λοιπόν, εξερεύνηση διαφορετικών χαρακτήρων, κάθε λογής συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα και παντελώς ακομπλεξάριστες λύσεις, σε ένα φιλμ που δεν το θεωρώ αριστούργημα, είδα όμως με ενδιαφέρον (εγώ που σιχαίνομαι τα αθλητικά)...