500 ΕΞΥΠΝΑ ΔΟΣΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ
Μπορεί μια απλούστατη σύγχρονη κομεντί (προσοχή: όχι "ρομαντική κομεντί", σκέτο κομεντί) να έχει πολύ ενδιαφέρον σαν ταινία; Θα ήμουν αρκετά επιφυλακτικός, πρόσφατα όμως είδα τις "500 Μέρες με τη Σάμερ" ("(500) Days of Summer") του Marc Webb, που είναι μάλιστα και πρωτοεμφανιζόμενος, γυρισμένη το 2009, και άλλαξα γνώμη.
Αυτό που βρίσκω ενδιαφέρον είναι ότι πρόκειται για μια πολύ απλή ιστορία: Αγόρι γνωρίζει κορίτσι, τα φτιάχνουν, αυτός είναι ερωτευμένος και έχει "σοβαρό σκοπό", αυτή πάλι είναι πιο χαλαρή... Τέτοια πράγματα. Ε, λοιπόν αυτή η χιλιοειπωμένη ιστορία με κράτησε από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Βασικό ατού της ταινίας είναι, κατά τη γνώμη μου, η πολύ έξυπνη και φρέσκια σκηνοθεσία. Ο νέος σκηνοθέτης χρησιμοποιεί ένα συνεχές μπρος - πίσω στο χρόνο, δίνοντάς μας τις 500 μέρες τις οποίες θέλει να αφηγηθεί με μπερδεμένη σειρά και κάνοντάς μας να συμπληρώνουμε σιγά - σιγά το παζλ. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Εκτός από την διάθεση που αλλάζει συχνά, περνώντας από το χιούμορ στο δράμα και από το παιχνιδιάρικο και ρομαντικό στα όρια της απελπισίας, αλλάζει και ο ίδιος ο τρόπος της σκηνοθεσίας, το στιλ της εικόνας. Σκηνές επιταχύνονται, αναφορές γίνονται πολλές, κάποια στιγμή περνάμε αστραπιαία σε μιούζικαλ, ακόμα και κινούμενο σχέδιο συνυπάρχει με τους ηθοποιούς σε κάποια σκηνή. Προσωπικά βρήκα όλο αυτό το παιχνίδι έξυπνο και αναζωογονητικό για ένα είδος που... ξέρετε τώρα.
Να τονίσω επίσης ότι μέσα σε όλο αυτό το παιχνίδι με τα στιλ και τις διαθέσεις, η ταινία αποπνέει τελικά έναν βαθύ ρεαλισμό σε θέματα σχέσεων. Τελικά, σκέφτεσαι όταν τελειώσει το φιλμ, κάπως έτσι δεν γίνονται τα πράγματα; Δεν βρισκόμαστε συνήθως μακριά από αιώνιους έρωτες, όρκους, ακραία πάθη και διάφορα άλλα τέτοια, από τα οποία είναι πλημμυρισμένες οι αισθηματικές ταινίες; Εδώ όλα συμβαίνουν όπως λίγο - πολύ συμβαίνουν και στην πραγματικότητα. Δίχως σεναριακές ωραιοποιήσεις.
Θα ήταν άδικο να μην αναφερθώ και στη γλυκειά ποπ που διατρέχει το φιλμ - και στην οποία γίνονται και συχνές ρητές αναφορές (η μουσική "παίζει" δηλαδή και στο σενάριο). Belle and Sebastian, Smiths, Georgina Spector και αρκετά άλλα ακούγονται - ή αναφέρονται - και προσθέτουν πολύ στη φρεσκάδα του πράγματος. Οπότε... ακόμα κι αν δεν πολυσυμπαθείτε τις κομεντί, θυμηθείτε ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με μια από τις ευπρόσδεκτες εξαιρέσεις.
Αυτό που βρίσκω ενδιαφέρον είναι ότι πρόκειται για μια πολύ απλή ιστορία: Αγόρι γνωρίζει κορίτσι, τα φτιάχνουν, αυτός είναι ερωτευμένος και έχει "σοβαρό σκοπό", αυτή πάλι είναι πιο χαλαρή... Τέτοια πράγματα. Ε, λοιπόν αυτή η χιλιοειπωμένη ιστορία με κράτησε από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Βασικό ατού της ταινίας είναι, κατά τη γνώμη μου, η πολύ έξυπνη και φρέσκια σκηνοθεσία. Ο νέος σκηνοθέτης χρησιμοποιεί ένα συνεχές μπρος - πίσω στο χρόνο, δίνοντάς μας τις 500 μέρες τις οποίες θέλει να αφηγηθεί με μπερδεμένη σειρά και κάνοντάς μας να συμπληρώνουμε σιγά - σιγά το παζλ. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Εκτός από την διάθεση που αλλάζει συχνά, περνώντας από το χιούμορ στο δράμα και από το παιχνιδιάρικο και ρομαντικό στα όρια της απελπισίας, αλλάζει και ο ίδιος ο τρόπος της σκηνοθεσίας, το στιλ της εικόνας. Σκηνές επιταχύνονται, αναφορές γίνονται πολλές, κάποια στιγμή περνάμε αστραπιαία σε μιούζικαλ, ακόμα και κινούμενο σχέδιο συνυπάρχει με τους ηθοποιούς σε κάποια σκηνή. Προσωπικά βρήκα όλο αυτό το παιχνίδι έξυπνο και αναζωογονητικό για ένα είδος που... ξέρετε τώρα.
Να τονίσω επίσης ότι μέσα σε όλο αυτό το παιχνίδι με τα στιλ και τις διαθέσεις, η ταινία αποπνέει τελικά έναν βαθύ ρεαλισμό σε θέματα σχέσεων. Τελικά, σκέφτεσαι όταν τελειώσει το φιλμ, κάπως έτσι δεν γίνονται τα πράγματα; Δεν βρισκόμαστε συνήθως μακριά από αιώνιους έρωτες, όρκους, ακραία πάθη και διάφορα άλλα τέτοια, από τα οποία είναι πλημμυρισμένες οι αισθηματικές ταινίες; Εδώ όλα συμβαίνουν όπως λίγο - πολύ συμβαίνουν και στην πραγματικότητα. Δίχως σεναριακές ωραιοποιήσεις.
Θα ήταν άδικο να μην αναφερθώ και στη γλυκειά ποπ που διατρέχει το φιλμ - και στην οποία γίνονται και συχνές ρητές αναφορές (η μουσική "παίζει" δηλαδή και στο σενάριο). Belle and Sebastian, Smiths, Georgina Spector και αρκετά άλλα ακούγονται - ή αναφέρονται - και προσθέτουν πολύ στη φρεσκάδα του πράγματος. Οπότε... ακόμα κι αν δεν πολυσυμπαθείτε τις κομεντί, θυμηθείτε ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με μια από τις ευπρόσδεκτες εξαιρέσεις.
Ετικέτες "(500) Days of Summer" (2009), Webb Marc
posted by vandimir @ 10:47 π.μ.
2 Comments:
Αρκετά καλή ταινία και μια ευχάριστη έκπληξη στο χάος των σαχλορομαντικών του χόλιγουντ!
Ακριβώς αυτό. Ομολογώ ότι το κείμενό μου φαίνεται ίσως πιο ενθουσιώδες απ' ό,τι ήθελα στην πραγματικότητα (κοινώς δεν θεωρώ την ταινία αριστούργημα, τη θεωρώ πάντως συμπαθέστατη), αλλά η κάποια υπερβολή μου οφειλόταν ακριβώς σ' αυτό που γράφεις: Ότι ήταν μια έκπληξη από εκεί που δεν το περίμενα κι ότι ξεχωρίζει σαν τη μύγα μεσ' το γάλα από τις χολιγουντιανές μπούρδες του είδους.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home