ΤΟ "ΜΑΓΚΝΟΥΜ 44" ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΣΤΟΝ "ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΗ ΚΑΛΑΧΑΝ"

Ο πρώτος "Επιθεωρητής Κάλαχαν" (Dirty Harry) γνωρίζει επιτυχία. Έτσι, δύο χρόνια μετά, το 1973, γυρίζεται ένα σίκουελ, πράγμα καθόλου "αυτονόητο" την εποχή εκείνη, όπως συμβαίνει με όλο και πιο κουραστικό τρόπο σήμερα. Αυτή τη φορά σκηνοθέτης είναι ο κυρίως τηλεοπτικός Ted Post (1918-2013) και η ταινία λέγεται "Magnum Force" (Ένα Μάγκνουμ 44 για τον Επιθεωρητή Κάλαχαν). Και εδώ η φιλοσοφία του φιλμ αλλάζει ρότα σε σχέση με αυτή της πρώτης, σαφώς αντιδραστικής ταινίας.
Σ' αυτό εδώ το φιλμ ο γνωστός επιθεωρητής (ο Κλιντ Ίστγουντ πάντοτε βεβαίως) είναι πάντα... ο γνωστός επιθεωρητής. Με τους δικούς του τρόπους δράσης και την δική του προσωπική περί δικαίου αντίληψη (αυτοδικία λέγεται κανονικά). Πλην όμως εδώ τα γεγονότα είναι too much ακόμα και γι' αυτόν αφού, όπως σύντομα θα διαπιστώσουμε, κάποιος ή κάποιοι έχουν πάρει το νόμο στα χέρια του/τους σκοτώνοντας με το παραμικρό διάφορους "κακούς". Ο ατρόμητος επιθεωρητής αυτή τη φορά λοιπόν δεν θα πάρει το νόμο στα χέρια του, αλλά θα βαλθεί να ανακαλύψει αυτόν / ούς που τον έχουν ήδη πάρει με το έτσι θέλω. Και βέβαια  η δράση θα αρχίσει για τα καλά.
Η ταινία είναι, όπως και η πρώτη, καλογυρισμένη και κρατά νομίζω τον θεατή. Και υπάρχει πάντοτε κι αυτή η νοσταλγική (για κάποιους, τέλος πάντων) "σεβεντίλα", οπότε κερδίζει κι άλλους πόντους. Ο Κλιντ θα επαναλάβει τις θανατηφόρες ατάκες του (μερικές προηγούνται αληθινών θανάτων), το πιστολίδι και τα κυνηγητά με αυτοκίνητα θα έχουν την τιμητική τους και όλοι θα το ευχαριστηθούμε.
Το εντυπωσιακό όμως είναι, όπως έγραψα στην αρχή, η αλλαγή ματιάς. Δεν ξέρω τι συνέβει.  Ίσως κάποιοι να μην άντεξαν την αντιδραστική θέση του πρώτου φιλμ και να συμβούλευσαν για αλλαγή. Έτσι εδώ ο σκληροτράχηλος Κάλαχαν, ο οποίος πάντοτε κατηγορείται για αυτοδικία, κυνηγά τύπους που θεωρούν την αυτοδικία αυτονόητη, πολύ περισσότερο από τον ίδιο, και μάλιστα ξεστομίζει και λογύδρια για να τους βάλει στη θέση τους. Φυσικά και ο ίδιος εξακολουθεί να αυτοδικεί (οπότε κάπου υπάρχει και μια αυτοαναίρεση), πλην όμως, όπως και να το κάνουμε, ο εχθρός είναι πολύ χειρότερος...
Τέλος πάντων, πέρα από τις ιδεολογικές συζητήσεις, η ταινία παραμένει νομίζω απολαυστική, αν μάλιστα λάβουμε σοβαρά υπ΄όψιν ότι γυρίστηκε σε μια εποχή που ουδείς είχε ακόμα μπαφιάσει από όλες αυτές τις "καταιγιστικές δράσεις" που έχουν τον πρώτο ρόλο στα μισά σύγχρονα χολιγουντιανά φιλμ.