"WEAPONS" Ή ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ

Το 2025 ο Zach Cregger γυρίζει την ταινία τρόμου "Weapons" και ξαφνιάζει ευχάριστα πολλούς. Σε βασικούς ρόλους η Τζούλια Γκάρνερ και ο Τζος Μπρόλιν.

Σε σχολείο μιας μικρής αμερικάνικης πόλης όλα τα παιδιά μιας συγκεκριμένης τάξης εξαφανίζονται μυστηριωδώς μέσα σε μια νύχτα. Όλα εκτός από ένα, που δεν έχει ιδέα πώς και γιατί έγινε αυτό. Πολλοί κατηγορούν τη νεαρή δασκάλα της τάξης. Ωστόσο τα πράγματα περιπλέκονται όλο και περισσότερο. επιτρέψτε μου να μην πω τίποτα άλλο για λόγους αποφυγής spoiler.

Τη βρήκα καλή ως ταινία τρόμου, καθώς - το έχω γράψει πολλές φορές - θεωρώ ότι το είδος βρίσκεται σε μεγάλη παρακμή με διάφορα σίκουελ και spin off και άλλα τέτοια να τριγυρίζουν σαν τις μύγες κάθε πρώτη, επιτυχημένη ταινία. Εδώ έχουμε μια αρκετά πρωτότυπη ιστορία, έχουμε σασπένς που δεν σε αφήνει να "κοιμηθείς" και έχουμε και νευρώδη σκηνοθεσία. Ίσως να μην θέλει να "πει πράγματα", όπως για παράδειγμα το πολύ καλό "Τρέξε!", να μην ανήκει δηλαδή ακριβώς σ' αυτό που αποκαλούμε "σκεπτόμενος τρόμος", αλλά δεν παύει να είναι επιτυχημένη στο είδος του. Ξαναλέω, σε ένα είδος που χρειάζεται ανανέωση και φρέσκες ιδέες.

Η "ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ" ΩΣ ΚΛΑΣΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΔΡΑΜΑ

Ποιος είπε ότι η Δικαιοσύνη είναι αδέκαστη; Ποιος είπε ότι πάμπολλες δίκες δεν καταλήγουν όπου καταλήγουν για να προστατευτούν υψηλά συμφέροντα; Ποιος είπε ότι όταν τελειώσει η δίκη είμαστε σίγουροι ότι έχει αποκαλυφτεί η αλήθεια; Όχι πάντως ο συχνότατα καυστικός για πολλές πτυχές της αμερικάνικης (και όχι μόνο) κοινωνίας Sidney Lumet (1924-2011), ένας από τους τολμηρότερους δημιουργούς του κάποτε επαναστατημένου Χόλιγουντ. Το αποδεικνύει η "Ετυμηγορία" (The Verdict) του 1982, με τον Πωλ Νιούμαν, τον Τζέιμς Μέισον και τη Σαρλότ Ράμπλινγκ.

Ένας "τελειωμένος", αλκοολικός δικηγόρος που φυτοζωεί με γελοίες υποθέσεις, αναλαμβάνει μια "εύκολη", αλλά μεγάλη υπόθεση ενός ιατρικού λάθους : Η ιστορία μπορεί άμεσα να κλείσει αν οι δύο πλευρές έρθουν σε συμβιβασμό, οπότε οι ενάγοντες (και ο δικηγόρος τους) θα πάρουν μια υψηλότατη αποζημίωση. Ωστόσο, σε μια κρίση αμφισβήτησης όλης της μέχρι τότε ζωής και καριέρας του, ο δικηγόρος που ουδείς υπολογίζει αποφασίζει να πάει την υπόθεση σε δίκη, προς μεγάλη απογοήτευση και των δύο πλευρών, αλλά και του δικαστή.

Δικαστικό δράμα βέβαια, αν και βλέπουμε την αίθουσα του δικαστηρίου μόνο στο δεύτερο μισό του φιλμ, αποτελεί κατά τη γνώμη μου ταινία - πρότυπο αυτού του υποείδους. Διαρκείς ανατροπές, καθώς την αισιοδοξία διαδέχεται συνεχώς η απογοήτευση, ιδιαίτερο "δικαστικό σασπένς", αλλά και προβληματισμός πάνω στην έννοια της αλήθειας και των πολύπλοκων συμφερόντων που την αποκρύπτουν. Και φυσικά, όπως είπα στην αρχή, καταγγελία μιας δικαιοσύνης και ενός συστήματος φτιαγμένου για να εξυπηρετεί μόνο τους δυνατούς ή τους πλούσιους (συνήθως αυτά ταυτίζονται). Και να μη ξεχάσω και το δυνατό, μάλλον απρόβλεπτο τέλος (που δεν αφορά τη δικαστική ιστορία) και δεν διατάζει να πάει κόντρα σ' αυτό που θα περίμενε κανείς.

Must για τους φίλους των δικαστικών δραμάτων, αλλά και όλους τους υπόλοιπους, αφού κρατά τον θεατή, αλλά και τον προβληματίζει βαθιά. Και, σημειωτέον, ακόμα και η εμμονή του "ήρωα" δικηγόρου δημιουργεί προβληματισμούς, αφού το παράτολμο εγχείρημά του μπορεί να παρασύρει πολλούς στην καταστροφή (και δεν εννοώ μόνο τους "δυνατούς", που είναι το ζητούμενο, αλλά και τα ίδια τα φτωχά και άσημα θύματα της ιστορίας). Συνίσταται ανεπιφύλακτα. Όσο για τις αναπόφευκτες συγκρίσεις του τότε και του σημερινού Χόλιγουντ, νομίζω ότι τα συμπεράσματα είναι συντριπτικά. Φαντάζεστε για ποιους...

Ο ΚΟΡΕΑΤΙΚΟΣ "LEGEND OF THE EVIL LAKE"

Να και μια κορεάτικη ταινία φαντασίας του 2003 : "The Legent of the Evil Lake" (Cheonnyeon ho για τους Κορεάτες φίλους μας) του Kwang-hoon Lee, ο οποίος, όπως βλέπω, έχει κάνει 4 ταινίες (αυτή είναι η τελευταία του).

 Ταινία εποχής που διαδραματίζεται στην αρχαία Κορέα. Μια βασίλισσα είναι ερωτευμένη με τον στρατηγό της. Αυτός όμως αγαπά μια χωριατοπούλα και αποκρούει τον έρωτά της. Όταν η τελευταία κυνηγιέται από ανθρώπους της βασίλισσας, τραβά τυχαία ένα χωμένο στη γη σπαθί (Αρθούρο μου θυμίζει) και απελευθερώνει ένα για αιώνες "αιχμάλωτο" κακό πνεύμα, που σκορπά τον όλεθρο.

Φαντασία που συνδυάζεται με ερωτικό δράμα, μάχες και επικά στοιχεία. Κάποιο ενδιαφέρον έχει ο χαρακτήρας της βασίλισσας, η οποία - αντίθετα φαντάζομαι από μια δυτική εκδοχή μαύρου / άσπρου - δεν είναι ακριβώς "κακιά" ή όχι μόνο κάτι τέτοιο. Ζηλεύει, επιχειρεί να εξοντώσει την κοπέλα, αλλά έχει και αρκετές θετικές πτυχές. Αγαπά την πατρίδα της και παρακάμπτει το ερωτικό πάθος της για να τη σώσει, εξακολουθεί να εμπιστεύεται και να συνεργάζεται με τον στρατηγό που την αρνείται κλπ. Έτσι χτίζει έναν σύνθετο χαρακτήρα, που, υποθέτω, το συμβατικό Χόλιγουντ θα αντιμετώπιζε εντελώς μανιχαϊστικά. Στη συνέχεια τον λόγο έχουν τα κακά πνεύματα που καταλαμβάνουν σώματα "κανονικών" ανθρώπων και τα μετατρέπουν σε φονικές μηχανές.

Εντάξει, το είδα με σχετικό ενδιαφέρον, δεν το θεωρώ όμως και κάτι σπουδαίο.  

 

"FANTASTIC FOUR: ΠΡΩΤΑ ΒΗΜΑΤΑ"... ΓΙΑ ΝΗΠΙΑ

Άλλη μια επίσκεψη στο θερινό των διακοπών που σας έλεγα στο προηγούμενο ποστ. Αυτή τη φορά το μενού είχε "Fantastic Four" : Πρώτα Βήματα" (2025) του τηλεοπτικού κυρίως Matt Shakman. Με τον Πέδρο Πασκάλ (τους υπόλοιπους δεν τους ξέρω ή δεν τους θυμάμαι).

Όπου το βασικό ζεύγος των F4 μένει έγγυο, και άντε να γεννήσουμε τώρα που καταφτάνει ο αχόρταγος (σαν τις σχετικές Εκκενώσεις Βόθρων ένα πράγμα) Γκαλάκτους, που απειλεί να φάει τον πλανήτη, αλλά θέλει και το μωρό, οπότε τι θα κάνουμε; Θα φροντίσουμε τον πλανήτη ή το βρέφος;

Τέτοια τραγικά διλήμματα αντιμετωπίζουν οι καημένοι οι F4 και η ανθρωπότης. Σας έχω πει επανειλημμένα ότι βαριέμαι αφόρητα τα υπερηρωικά, τόσο ως κομικς όσο και ως σινεμά. Και δικαίως θα μου απαντήσετε: "Αφού σε χαλάει γιατί το κάνεις;" Μα δεν το κάνω. Έχω να δω τέτοιο πολλά πολλά χρόνια. Αλλά, να, όμορφο θερινό σε νησί... Ποιοί είμαστε εμείς για να μην κάνουμε πού και πού και καμιά βλακεία... 

Λοιπόν το συγκεκριμένο εκτυλίσσεται σε κάτι ως παράλληλο σύμπαν (δεν έχω ιδέα αν γίνεται και σε προηγούμενα επεισόδια ή είναι πρωτοτυπία του συγκεκριμένου). Με την έννοια ότι ενώ έχουμε προχωρημένες τεχνολογίες, σκάφη, εκτοξεύσεις, διαπλανητικές βόλτες κλπ. κλπ., το όλο σκηνικό και η ατμόσφαιρα παραπέμπει στα 50ς - αρχές 60ς. Σχετικό ντύσιμο, αντίστοιχες συμπεριφορές, ανακοινώσεις / πρες κόνφερανς από μπαλκόνια με πλήθη να μαζεύονται από κάτω για να επευφημίσουν ή να κράξουν κλπ. Και φυσικά στην ίδια περίοδο παραπέμπει και η αφόρητη σεναριακή αφέλεια. Όπως τα πλήθη που συγκινούνται και δακρίζουν με το δράμα / δίλημμα μιας μητέρας και άλλα παρόμοια. Και για να βάλουμε την απαραίτητη woke πινελιά μιας και είναι της μόδας (προ Τραμπ τουλάχιστον, διότι μετά δεν ξέρω τι κάνουν ή τι θα κάνουν οι αμερικάνοι και το Χόλιγουντ), κάνει και την καθοριστική εμφάνισή της... η Silver Surfer, που έχει γίνει γυναίκα για τους παραπάνω λόγους (προφανώς με τέτοιες τεχνολογίες μια αλλαγή φύλου είναι παιχνιδάκι για υπερφυσικά, διαπλανητικά όντα). Και φυσικά, να μην ξεχνιόμαστε, πάνω απ' όλα η οικογένεια!

Όπως συνήθως στα υπερηρωικά βαρέθηκα κυρίως με την περιρρέουσα αφέλεια. Υπόσχομαι να μην ξαναδώ φιλμ του είδους (ναι, υπάρχουν και λίγες εξαιρέσεις, ας μην είμαι τόσο απόλυτος) τουλάχιστον τους επόμενους 12 μήνες. Το καλοκαιράκι μπορεί να αμαρτήσω πάλι.  

"F1": ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΣΟ ΚΛΙΣΕ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΑ...

Να λοιπόν που είδα και το "F1" (2025) του σούπερ επιτυχημένου Joseph Kosinski. Με τον Μπραντ Πιτ φυσικά. Όχι ότι θα έτρεχα στα σινεμά χειμωνιάτικα, αλλά να... Καλοκαιράκι σε νησί, ένα θερινό το τραβάει ο οργανισμός σου. Ό,τι και να παίζει (σχεδόν, μην υπερβάλλουμε κιόλας)

Ο Μπραντ λοιπόν είναι παλιός οδηγός της Φόρμουλα 1 και παρά τις αρχαίες του επιτυχίες, τώρα ζει περιπλανώμενος σε τροχόσπιτο παίρνοντας μέρος σε αγώνες της πλάκας για να ζήσει. Αν και το κάνει μάλλον από άποψη, αφού είναι ατίθασος και περιπετειώδης τύπος, που δεν γουστάρει τις δεσμεύσεις. Ώσπου, παρά την ηλικία του, τον φωνάζουν και πάλι ως δεύτερο οδηγό σε ομάδα της περίφημης Φόρμουλα 1, η οποία (η ομάδα, όχι τη Φόρμουλα 1) παραπαίει. Ο ήρωας καλείται φυσικά να τη σώσει...

Έγραψαν ότι η ταινία διαθέτει σασπένς. Δεν διαφωνώ. Τρέχουν τα αμάξια με 300 χιλιόμετρα ή κάτι τέτοιο, μερικές φορές τρακάρουν ή βγαίνουν από την πίστα με κίνδυνο της ζωής των οδηγών, η αδρεναλίνη ανεβαίνει στο έπακρο... Από την άλλη τα κόλπα του Μπραντ συχνά βασίζονται σε κανόνες του αγωνίσματος, στις αλλαγές στα πιτ (όχι του Μπραντ Πιτ, τα άλλα που αλλάζουν λάστιχα), στη βαθμολογία των οδηγών, σε ακυρώσεις κλπ. κλπ., πράγματα από τα οποία εμείς οι φτωχοί δεν έχουμε ιδέα. Δεν πειράζει, μικρό το κακό. Το μεγάλο κακό για μένα είναι τα αφόρητα κλισέ : Ο γοητευτικός βετεράνος με τις ανορθόδοξες μεθόδους, που καλείται να σώσει την ομάδα, που εκτός από γκόμενος είναι και αντισυμβατικός τύπος και ανατρέπει τους κανόνες και βρίσκει άλλον δρόμο από την πεπατημένη... και τελικά... για να δούμε, τι φαντάζεστε ότι θα γίνει στο τέλος : Θα τα καταφέρει ή όχι;

Εντάξει λοιπόν. Το είδα, αλλά πιο κλισέ πεθαίνεις... Ίσως πάντως οι φίλοι του συγκεκριμένου σπορ να ενθουσιαστούν.

"SORRY, BABY", ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΡΕΛΛΑΘΗΚΑ...

Έχω πει αρκετές φορές ότι συνήθως συμφωνώ με το γενικό κλίμα των κριτικών. Σε γενικές γραμμές πάντοτε και με πλήθος επί μέρους διαφωνίες, αλλά σε γενικές γραμμές... Ωστόσο υπάρχουν και εξαιρέσεις. Το ανεξάρτητο αμερικάνικο "Sorry, Baby" του 2025, πρώτη ταινία της Eva Victor, η οποία μάλιστα πρωταγωνιστεί, πήρε εξαιρετικές κριτικές από πολλούς, αλλά προσωπικά δεν...

Η ηρωίδα είναι μια νέα γυναίκα. Μελαγχολική, μοναχική, αποτραβηγμένη, με μια καθημερινή ρουτίνα τόσο στη ζωή όσο και στη δουλειά της. Κάτι κακό της έχει συμβεί στο παρελθόν. Η ταινία καταγράφει την τωρινή της κατάσταση και μας δείχνει με flash back τα όσα συνέβησαν στα (πρόσφατα σχετικά) φοιτητικά της χρόνια και την πλήγωσαν τόσο. Τότε που συγκατοικούσε με μία αισιόδοξη και ανοιχτόκαρδη λεσβία συμφοιτήτριά της, η οποία και στο μοναχικό παρόν της παραμένει η καλύτερή της φίλη. 

Θεώρησα την ταινία υπερτιμημένη. Θίγει βεβαίως καυτά θέματα "me too", woke κουλτούρας, λεπτών ανθρώπινων σχέσεων γενικότερα, αλλά... δεν ξέρω πώς ακριβώς να το εκφράσω... θεώρησα το όλο πράγμα κάπως υπερβολικό, κάπως πολύ "ομφαλοσκοπικό". Προσοχή, σε καμία περίπτωση δεν υποτιμώ παρόμοια θέματα, κάθε άλλο μάλιστα. Απλώς εδώ μιλώ για το συγκεκριμένο φιλμ. Το οποίο με έκανε μάλλον να κουραστώ με την μονίμως μουντή ατμόσφαιρά του, τις πολλές στιγμές γκρίζας, αδιάφορης καθημερινότητας - που βεβαίως επίτηδες δείχνει με αυτόν τον τρόπο - κλπ. κλπ. Έχει το ενδιαφέρον του βεβαίως και η πρωταγωνίστρια (και σκηνοθέτης, όπως είπαμε) είναι καλή, αλλά συνολικά για μένα δεν...