"ΤΟ ΩΡΑΙΟ ΠΡΑΣΙΝΟ" Ή ΠΩΣ ΝΑ ΣΙΧΑΘΕΙΤΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ

Η Coline Serreau είναι Γαλλίδα ηθοποιός και σκηνοθέτης. Από το 1977 ως το 2015 έχει γυρίσει πολλές ταινίες και έχει παίξει σε κάποιες. Το 1996 γυρίζει την κωμωδία / σάτιρα επιστημονικής φαντασίας "La Belle Verte" (Beautiful Green ο αγγλικός τίτλος) με πρωταγωνιστές την ίδια και τον Βενσάν Λιντόν, ενώ σε μικρότερο ρόλο εμφανίζεται και η νεότατη τότε (και πανέμορφη) Μαριόν Κοτιγιάρ.

Σε έναν μακρινό πλανήτη οι κάτοικοι ζουν σε απόλυτη αρμονία με τη φύση μια απλή αγροτική ζωή. Φυτοφαγία, καταπράσινα λιβάδια, κοινοκτημοσύνη και απόλυτη δημοκρατία. Η ζωή τους μοιάζει απλοϊκή, αλλά στην ουσία ζουν σε μια ουτοπία, ενώ διαθέτουν αθέατη υψηλή τεχνολογία : Μπορούν ανά πάσα στιγμή να μεταφερθούν οπουδήποτε αλλού στο σύμπαν και να επικοινωνούν με τον πλανήτη τους με τηλεπάθεια. Η ηρωίδα πρέπει να πάει στη γη για να φέρει πίσω μια αναφορά για το τι συμβαίνει εκεί. Προσγειώνεται λοιπόν στο Παρίσι... και το ένα σοκ διαδέχεται το άλλο...

Σάτιρα της σύγχρονης ζωής στις πόλεις, η ταινία κριτικάρει και καυτηριάζει μια σειρά από πράγματα που καθημερινά βιώνουμε ή πράττουμε, ενώ θα ήταν αδιανόητο να υπάρχουν σε μια ουτοπική κατάσταση : Από την πλήρη απομάκρυνση από τη φύση και τη ζωή σε τεχνητό περιβάλλον ως τη μόλυνση και την κρεοφαγία, από τη βία, το άγχος και το πολιτικό σύστημα μέχρι τις καθημερινές σχέσεις... Στόχος είναι να δούμε με άλλο, "παρθένο" μάτι καθημερινές ενέργειές μας και να κατανοήσουμε πόσο ηλίθιες ή / και επιζήμιες είναι. Αν κανείς το καταφέρει, πιθανόν θα απορρίψει όλο τον μέχρι τότε τρόπο ζωής του. 

Χιούμορ, κάποιο σασπένς και "γλυκιά" ατμόσφαιρα συνθέτουν μια ταινία που μοιάζει μεν απλοϊκή και υποστηρικτική σε μια απόλυτα χίπικη άποψη για τη ζωή και την ευτυχία (τα 90ς άλλωστε βρίσκονται πολύ πιο κοντά στο απόγειο της χίπικης κουλτούρας απ' όσο η σημερινή εποχή), ωστόσο καταφέρνει να πει κάποιες απλές αλήθειες που ίσως πολλοί από εμάς δεν έχουν καν σκεφτεί.

ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ "ΠΑΛΙΟΜΟΔΙΤΙΚΟ" "ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟ"

Και να ξαφνικά που εν έτει 2023 μας έρχεται μια σπουδή στον ιταλικό νεορεαλισμό των 40ς και 50ς! Το ασπρόμαυρο "Υπάρχει πάντα το Αύριο" (C'e ancora domani) είναι η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα της ηθοποιού Paola Cotrellesi, η οποία άλλωστε πρωταγωνιστεί. Την βρήκα επιτυχημένη.

Στην πάμφτωχη μεταπολεμική Ιταλία των 40ς μια νοικοκυρά με δύο παιδιά όχι μόνο βιώνει μια παντελώς δύσκολη καθημερινότητα κάνοντας διάφορες δουλειές ταυτόχρονα, αλλά και καταπιέζεται βάναυσα από τον macho σύζυγό της, ο οποίος μάλιστα τη χτυπά συστηματικά. Πώς αντιδρούσε μέχρι τότε η ηρωίδα και τι θα κάνει όταν λάβει ένα απροσδόκητο γράμμα;

Απόλυτα πειστική ατμόσφαιρα ιταλικού νεορεαλισμού, επιτυχής απόδοση της τότε δύσκολης ζωής και του ασφυκτικού οικογενειακού περιβάλλοντος, το φιλμ είναι πάνω απ' όλα φεμινιστικό και στόχος του είναι η καταδίκη της βάρβαρης (τουλάχιστον για εκείνη την εποχή) πατριαρχίας. Μη φανταστείτε όμως ότι θα κόψετε τις φλέβες σας με όσο απαράδεκτα βλέπετε να συμβαίνουν. Μέσα στο δράμα υπάρχει και αρκετό χιούμορ, μια ευπρόσδεκτη συγκίνηση που αφορά στα χαμένα όνειρα και τις καταπιεσμένες επιθυμίες, ένα ρομαντικό κλίμα... Τελικά λοιπόν το φιλμ καταφέρνει να αφήνει μια απόλυτα feelgood διάθεση. Το προτείνω ανεπιφύλακτα ως μια από τις εκπλήξεις της χρονιάς. 

Και μια τελική παρατήρηση: Ένα σημείο που καταδεικνύεται είναι ότι οι ίδιες οι γυναίκες που καταπιέζονται και υποφέρουν συχνά θεωρούν όλη αυτή τη βαρβαρότητα απόλυτα φυσιολογική, ότι έτσι πρέπει, αυτή είναι η σωστή τάξη των πραγμάτων (βλέπε και το ηλίθιο : "Ε, άντρας είναι, ας δέρνει και λιγάκι. Κατά βάθος την αγαπά"). Συμβαίνει άλλωστε και σε μέρος των γυναικών στο σύγχρονο ισλάμ. Αυτό γίνεται βεβαίως μετά από μια συστηματική πλύση εγκεφάλου από την αρχή της παιδικής ηλικίας (οικογένεια, εκκλησία κλπ). Το γεγονός αυτό κάνει ακόμα πιο δύσκολη και πιο "ηρωική" την όποια φεμινιστική αντίδραση. Μη ξεχνάτε εξ άλλου ότι την εποχή που διαδραματίζεται η ταινία το διαζύγιο ήταν απαγορευμένο από την καθολική εκκλησία.

ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΟΣ ΚΑΙ ΣΧΕΤΙΚΑ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΣ "LONGLEGS"

 Οι ταινίες με κατά συρροήν δολοφόνους εδώ και 50 τουλάχιστον χρόνια συνεχίζονται ατελείωτα. Σκεφτείτε, πολύ απλά, πόσες τέτοιες γυρίζονται κάθε χρόνο. Από τα σχετικά φιλμ πάντως του 2024 το "Longlegs" του Osgood Perkins μοιάζει να ξεχωρίζει. Πρωταγωνίστρια η Μάικα Μονρό και στον μικρό, αλλά βασικό ρόλο του ομώνυμου διαταραγμένου ο Νίκολας Κέιτζ.

Μια μοναχική και λιγομίλητη ντετέκτιβ αναλαμβάνει την υπόθεση ενός ανατριχιαστικού σίριαλ κίλερ, που ξεκληρίζει ολόκληρες οικογένειες. Σύντομα αντιλαμβανόμαστε ότι και η ίδια διαθέτει κάποιο "χάρισμα", αλλά και ο δολοφόνος, που μοιάζει να έχει σχέση με τον αποκρυφισμό, δεν είναι ένας απλός τρελός και τελικά - για να θυμηθούμε και την κλασική στο είδος "Σιωπή των Αμνών" - οι δυο τους φαίνεται να έχουν κάποιου είδους σύνδεση. Έτσι από την πρώτη κιόλας σκηνή ξέρουμε ότι η ταινία κινείται στο χώρο του υπερφυσικού - με ήπιο όμως τρόπο.

Υποβλητική, μουντή, άχρωμη και μελαγχολική ατμόσφαιρα, ένας σαλταρισμένος (ως συνήθως) Κέιτζ και αρκετά ανοιχτά ερωτηματικά συνθέτουν ένα από τα σχετικά πρωτότυπα και ιδιαίτερα δείγματα του συγκεκριμένου είδους, που τα τελευταία χρόνια έχει ταλαιπωρηθεί και κουράσει πολύ. Πίσω απ' όλη την ιστορία κρύβονται, τελικά, απωθημένα ψυχικά τραύματα κι έτσι το φιλμ λειτουργεί και ψυχαναλυτικά. Προσωπικά δεν τρελάθηκα - σε σχέση τουλάχιστον με τον θόρυβο που έχει ξεσηκώσει η ταινία, ωστόσο το βρήκα υποβλητικό και "άβολο" (με την έννοια τουλάχιστον της διαρκούς συμβολικής "σκοτεινιάς"). Συστήνω στους φίλους του είδους να το δουν, αν όχι για άλλο λόγο έστω και για την σχετική πρωτοτυπία του.

ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΑ ¨ΜΙΚΡΑ ΠΡΟΣΤΥΧΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ"

Το 2023 η Thea Sharrock κάνει την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία της, τα "Μικρά Πρόστυχα Γράμματα" (Wicked Little Letters) με την Ολίβια Κόλμαν, την Τζέσι Μπάκλεϊ και τον Τίμοθι Σπαλ στους βασικούς ρόλους. Το περίεργο είναι ότι η απίθανη αυτή ιστορία βασίζεται σε πραγματικό γεγονός, που είχε απασχολήσει τον τύπο της εποχής.

Στα 20ς μια μικρή παραθαλάσσια αγγλική πόλη βρίσκεται σε αναβρασμό, καθώς μια απόλυτα καθώς πρέπει, θρήσκα, φιλάνθρωπη, συντηρητική γεροντοκόρη που μένει με τον πατέρα της αρχίζει να λαμβάνει εξαιρετικά πρόστυχα ανώνυμα γράμματα, που πασχίζουν θαρρείς να την προσβάλλουν με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Όλες οι υποψίες πέφτουν στη γειτόνισσά της, μια εξωστρεφή, αντισυμβατική Ιρλανδή μετανάστρια - ίσως τη μόνη "ξένη" στην πόλη. Μια αστυνομικίνα όμως (3 είναι όλοι κι όλοι οι μπάτσοι της πόλης), μοιάζει να μην πείθεται για την ενοχή της.

Κλασικό βρετανικό χιούμορ, σωστή αναπαράσταση εποχής, πολύ καλές ηθοποιίες (σήμα κατατεθέν άλλωστε του βρετανικού κινηματογράφου), αλλά και έντονη κριτική πολλών κακώς κειμένων, συνθέτουν ένα απολαυστικό, απόλυτα feelgood φιλμ, που συνδυάζει μάλιστα και το αστυνομικό μυστήριο (ποιος στέλνει τα γράμματα;), το οποίο βέβαια λύνεται περίπου στα δύο τρίτα της ταινίας. Ταυτόχρονα καυτηριάζει έντονα τον ρατσισμό, τη ξενοφοβία και τη φοβία του διαφορετικού γενικότερα, αλλά και τη στυγνή ανδροκρατία της μικρής, συντηρητικής κοινωνίας. Βέβαια δεν διαθέτει κάποια κινηματογραφική / σκηνοθετική πρωτοτυπία, όλα είναι κλασικά και δοκιμασμένα, αλλά το συνιστώ για μια όντως ψυχαγωγική θέαση.