ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΟΣ ΚΑΙ ΣΧΕΤΙΚΑ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΣ "LONGLEGS"

 Οι ταινίες με κατά συρροήν δολοφόνους εδώ και 50 τουλάχιστον χρόνια συνεχίζονται ατελείωτα. Σκεφτείτε, πολύ απλά, πόσες τέτοιες γυρίζονται κάθε χρόνο. Από τα σχετικά φιλμ πάντως του 2024 το "Longlegs" του Osgood Perkins μοιάζει να ξεχωρίζει. Πρωταγωνίστρια η Μάικα Μονρό και στον μικρό, αλλά βασικό ρόλο του ομώνυμου διαταραγμένου ο Νίκολας Κέιτζ.

Μια μοναχική και λιγομίλητη ντετέκτιβ αναλαμβάνει την υπόθεση ενός ανατριχιαστικού σίριαλ κίλερ, που ξεκληρίζει ολόκληρες οικογένειες. Σύντομα αντιλαμβανόμαστε ότι και η ίδια διαθέτει κάποιο "χάρισμα", αλλά και ο δολοφόνος, που μοιάζει να έχει σχέση με τον αποκρυφισμό, δεν είναι ένας απλός τρελός και τελικά - για να θυμηθούμε και την κλασική στο είδος "Σιωπή των Αμνών" - οι δυο τους φαίνεται να έχουν κάποιου είδους σύνδεση. Έτσι από την πρώτη κιόλας σκηνή ξέρουμε ότι η ταινία κινείται στο χώρο του υπερφυσικού - με ήπιο όμως τρόπο.

Υποβλητική, μουντή, άχρωμη και μελαγχολική ατμόσφαιρα, ένας σαλταρισμένος (ως συνήθως) Κέιτζ και αρκετά ανοιχτά ερωτηματικά συνθέτουν ένα από τα σχετικά πρωτότυπα και ιδιαίτερα δείγματα του συγκεκριμένου είδους, που τα τελευταία χρόνια έχει ταλαιπωρηθεί και κουράσει πολύ. Πίσω απ' όλη την ιστορία κρύβονται, τελικά, απωθημένα ψυχικά τραύματα κι έτσι το φιλμ λειτουργεί και ψυχαναλυτικά. Προσωπικά δεν τρελάθηκα - σε σχέση τουλάχιστον με τον θόρυβο που έχει ξεσηκώσει η ταινία, ωστόσο το βρήκα υποβλητικό και "άβολο" (με την έννοια τουλάχιστον της διαρκούς συμβολικής "σκοτεινιάς"). Συστήνω στους φίλους του είδους να το δουν, αν όχι για άλλο λόγο έστω και για την σχετική πρωτοτυπία του.