ΣΥΖΥΓΙΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΚΟΠΕΙΑ ΣΤΙΣ "ΣΚΙΕΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ"

Στη δεύτερη μέσα σε ένα χρόνο δουλειά του ο Steven Soderbergh γυρίζει το κατασκοπικό "Σκιές στο Σκοτάδι" (Black Bag, 2025) με λαμπερούς πρωταγωνιστές τους Κέιτ Μπλάνσετ και Μάικλ Φασμπέντερ. Α, και με σύντομη, αλλά χαρακτηριστική παρουσία του Πιρς Μπρόσναν.

Οι ήρωές μας είναι ένα υποδειγματικό ζεύγος κατασκόπων, ακόμα ερωτευμένων μετά από χρόνια γάμου - σπάνιο φαινόμενο για κατασκόπους και όχι μόνο. Ώσπου ο σύζυγος πληροφορείται ότι η γυναίκα του βρίσκεται μέσα στον κατάλογο των υπόπτων για τη διαρροή σε εχθρική δύναμη ενός σημαντικού μυστικού που περιέχεται σε πολύτιμο στικάκι. Από εκεί και πέρα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στον έρωτα και την δουλειά του (στην προκειμένη περίπτωση την εθνική ασφάλεια). 

Το καλό στο φιλμ είναι ότι ο σκηνοθέτης ενώνει δύο είδη : Κατασκοπικό θρίλερ, όπως είπαμε, και ρομαντική κομεντί. Το καλό επίσης είναι ότι η ιστορία είναι σφιχτοδεμένη και με κράτησε από την αρχή ως το τέλος - πράγμα μάλλον σπάνιο στις μέρες μας. Πρέπει βέβαια να ομολογήσω ότι κάπου κάτι έχασα από την πολύπλοκη ίντριγκα και το ποιος δουλεύει για ποιον, τι ακριβώς συμβαίνει με το περίφημο στικάκι κλπ. Αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι το πάντρεμα των ειδών νομίζω ότι πέτυχε και ότι, όπως σας είπα, η ταινία με κράτησε. Από την άλλη έχουμε δει πολλές παρόμοιες, με κατασκόπους και μπερδεμένα σενάρια...

Διασκεδαστική λοιπόν, αλλά μέχρι εκεί. Όχι κανένα αριστούργημα κατά τη γνώμη μου.

ΥΠΟΒΛΗΤΙΚΗ "ΑΡΚΑΝΤΙΑ"

Για μένα η "Αρκάντια" του 2024, δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Γιώργου Ζώη, υπήρξε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Την θεωρώ μια από τις πραγματικά σημαντικές ταινίες του ελληνικού φανταστικού, είδους που, βεβαίως, δεν ακμάζει ιδιαίτερα στη χώρα μας. Αγγελική Παπούλια και Βαγγέλης Μουρίκης ερμηνεύουν τους βασικούς λόγους.

Ένα ζευγάρι γιατρών ταξιδεύει μέσα στο χειμώνα στην ελληνική επαρχία με προορισμό ένα έρημο αυτή την εποχή καλοκαιρινό θέρετρο. Πρέπει να αναγνωρίσουν το πτώμα κάποιας που σκοτώθηκε σε δυστύχημα. Σιγά - σιγά αντιλαμβανόμαστε τι ακριβώς συμβαίνει... και βυθιζόμαστε σε έναν παράδοξο κόσμο ζωντανών και νεκρών, ανθρώπων και φαντασμάτων, παρόντος και παρελθόντος.

Για λόγους σπόιλερ απέφυγα να σας πω "τι ακριβώς συμβαίνει", αν και η κατανόηση έρχεται μόλις 15 με 20 λεπτά μετά την έναρξη του φιλμ. Σας αφήνω να το ανακαλύψετε. Από εκεί και πέρα θα πω ότι η ταινία είναι ατμοσφαιρική και προσωπικά όσο κυλούσε με έβαζε όλο και πιο μέσα. Καταφέρνει με κάποιο τρόπο να είναι απόκοσμη και ταυτόχρονα οικεία, να κινείται στο χώρο του φανταστικού και συγχρόνως να σε "πιάνει" συναισθηματικά. Ουσιαστικά διαχειρίζεται το θέμα της απώλειας και του πένθους, αλλά και της μνήμης, με έναν ευφάνταστο τρόπο. Ταυτόχρονα διατηρεί το αφηγηματικό ενδιαφέρον, αφού τα κομμάτια του παζλ για το τι έχει συμβεί εμφανίζονται και μπαίνουν σιγά- σιγά (με όχι γραμμικό τρόπο) στις θέσεις τους. Κι έπειτα στον θεατή μένει μια γεύση γλυκιάς μελαγχολίας - αλλά και λύτρωσης.

Προειδοποιώ ότι η ταινία είναι σχετικά αργή, η αφήγηση όπως είπαμε όχι γραμμική και γενικά υπάρχει ένα κάπως βαρύ κλίμα (αναμενόμενο με το θέμα που διαπραγματεύεται). Οπότε όσοι ποθούν δράση και αισθητική βινετοκλίπ (όπως του σύγχρονου ανέμπνευστου Χόλιγουντ με τα ατελείωτα πρι - σίκουελ) ας μείνουν μακριά. Προσωπικά τη θεωρώ από τις πλέον ενδιαφέρουσες ελληνικές ταινίες των τελευταίων χρόνων.

"COMPANION" : ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ "ΜΗΧΑΝΕΣ ΨΥΧΑΓΩΓΙΑΣ"

Το φιλμ "Companion" (2025) είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Drew Hancock, ο οποίος είναι και σεναριογράφος και στην οποία πρωταγωνιστεί η νεαρή Sophie Thatcher. Όπως όλα δείχνουν το αμφιλεγόμενο θέμα της τεχνητής νοημοσύνης θα τροφοδοτήσει για πολύ καιρό τις κινηματογραφικές ιδέες...

Ένα ερωτευμένο ζευγάρι (από την πρώτη στιγμή που συναντήθηκε) πάει να περάσει ένα σαββατοκύριακο στο πολυτελές σπίτι ενός πλούσιου σε απομονωμένη περιοχή. Εκεί  θα βρίσκονται ακόμα η ερωμένη του ιδιοκτήτη και ένα άλλο ζευγάρι. Σύντομα θα συνειδητοποιήσουμε ότι η κάπως "κλειστή" πρωταγωνίστρια δεν είναι αυτό που φαίνεται και τα γεγονότα θα αρχίσουν να επιταχύνονται ιλιγγιωδώς...

Ενδιαφέρον φιλμ επιστημονικής φαντασίας, όπου άνθρωποι και μη μπερδεύονται με - κατά τη γνώμη μου - ευφάνταστο τρόπο, έως ότου θα συνειδητοποιήσουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σκοτεινό θρίλερ με αμείωτη ένταση και αρκετές ανατροπές. Η ταινία θέτει ερωτήματα και ζητήματα ηθικής που για πρώτη φορά συναντήσαμε στο μακρινό  "Blade Runner" σχετικά με τα δικαιώματα ή τη στάση μας απέναντι σε ανθρώπινα όντα που... δεν είναι άνθρωποι. Φυσικά εδώ τέτοια ζητήματα τίθενται με εντελώς διαφορετικό τρόπο και σε εντελώς διαφορετικό πλαίσιο από αυτό της κλασικής ταινίας, ωστόσο στη βάση τους παραμένουν ίδια. Ανεξαρτήτως των ιδεών όμως πάντως η ένταση παραμένει σε υψηλά επίπεδα...

Την βρήκα καλή ταινία, που κατάφερε να με κρατήσει από την αρχή ως το τέλος. Και, όπως είπα, αρκετά σκοτεινή όπως θα διαπιστώσετε σύντομα...

"PRESENCE" ΚΑΙ... ΧΛΙΑΡΟΣ ΤΡΟΜΟΣ

 

Το 2024 ο ενδιαφέρων αλλά πραγματικά "παντός καιρού" Steven Soderbergh επιστρέφει με το "Presence", μια ταινία (ψυχολογικού) τρόμου με πρωταγωνίστρια την Λούσι Λιου. 

Μια οικογένεια (ζευγάρι και δύο παιδιά στην εφηβεία) μπαίνουν στο καινούριο τους σπίτι. Σύντομα όλοι θα βιώσουν παράξενα φαινόμενα, ενώ η κόρη - από την αρχή κάπως κλειστή και ευαίσθητη - είναι σίγουρη ότι στο σπίτι υπάρχει κάποια αόρατη "παρουσία" (ο γιος, εγωιστής και είρωνας, ξέρει μόνο να προσβάλλει την αδελφή του).

Όπως καταλάβατε το θέμα "στοιχειωμένο σπίτι" το έχουμε δει χιλιάδες φορές. Ο Soderbergh σίγουρα δεν θέλει να τρομάξει με ξαφνικά "μπου". Τον ενδιαφέρει περισσότερο η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ανησυχίας. Επίσης τον ενδιαφέρει (ακόμα περισσότερο μάλλον) η κατάδειξη της ψυχολογία των μελών μιας οικογένειας που, ενώ δείχνει περίπου τέλεια, έχει πολλά προβλήματα. Καταπιεστική μητέρα, άβουλος πατέρας, μ..λ..κ..ς γιος, δειλή και φοβισμένη κόρη (μάλλον δικαιολογημένα όταν μάθουμε το παρελθόν της). Έτσι το στοιχείο του τρόμου παραμένει χλιαρό, ενώ αυτό της ψυχολογικής εξερεύνησης των μελών μιας ύπουλα δυσλειτουργικής οικογένειας έχει το πάνω χέρι.

Το είδα με σχετικό ενδιαφέρον, δεν μπορώ να πω όμως ενθουσιάστηκα. Έχω δει καλύτερα και σε φιλμ με παρόμοιο θέμα και σε φιλμ του Soderbergh γενικότερα.

 

ΠΟΛΛΑΠΛΟΣ "MICKEY 17"

Ο εξαιρετικός Κορεάτης δημιουργός Bong Joon Ho ("Μητέρα", "Επισκέπτης", "Μνήμες Εγκλήματος" κλπ.), μετά τα πολυσυζητημένα "Παράσιτα" επανέρχεται το 2025 με ένα φιλμ επιστημονικής φαντασίας : "Mickey 17", με τον Ρόμπερτ Πάτινσον στον βασικό ρόλο.

Ένας άνδρας εργάζεται σε έναν παγωμένο πλανήτης ως... αναλώσιμος. Αυτό σημαίνει ότι χρησιμοποιείται για κάθε επικίνδυνη δουλειά (από πειραματικές ιατρικές εφαρμογές έως παρακινδυνευμένες αποστολές αυτοκτονίας). Αυτό σημαίνει επίσης ότι κάθε τρεις και λίγο... πεθαίνει με ποικίλους τρόπους, αλλά με την προηγμένη τεχνολογία της εποχής "αναπαράγεται" (κλωνοποιείται) σε ένα νέο πανομοιότυπο σώμα και με τις ίδιες αναμνήσεις. Ώσπου κάποια στιγμή θα έρθει σε επαφή με τα παράξενα ζώα που ζουν στον πλανήτη...

Επιστημονική φαντασία με πολύ χιούμορ (κωμωδία επιστημονικής φαντασία χαρακτηρίζεται), διαθέτει εντυπωσιακές εικόνες και σκηνικά, αρκετή δράση, σασπένς, "μηνύματα" και άλλα τινά ώστε να μπορεί να θεωρηθεί  ως μια καλή ταινία του είδους. Ωστόσο, ενώ το παρακολούθησα με σχετικό ενδιαφέρον, μου φάνηκε ότι ένας τόσο καλός σκηνοθέτης δεν κατάφερε να απογειώσει το φιλμ. Είχε κάτι αποσπασματικό, σα να μην έδεναν καλά όλα αυτά που θέλει να αφηγηθεί και να υπογραμμίσει. Δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς, πάντως ήταν κατώτερο από αυτό που περίμενα από έναν δημιουργώ που εκτιμώ ιδιαίτερα. Επίσης - δεν με πειράζει τόσο αυτό, απλώς το αναφέρω - η ιστορία θυμίζει κάπως το "Moon" του 2009 του Duncan Jones.

Δεν πειράζει. Εξακολουθώ να περιμένω ανυπόμονα την επόμενη δουλειά του.