"ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΤΟΥ ΑΜΡΟΥΜ" Ή Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ

Σε άλλα μας έχει συνηθίσει ο φίλτατος Fatih Akin. Όταν όμως αποφασίσει να αλλάξει θεματική και εποχή, όπως κάνει στο "Νησί του Άμρουμ" (Amrum) του 2025, τα αποτελέσματα είναι νομίζω εξ ίσου καλά!

Ενώ ο πόλεμος κοντεύει να τελειώσει και η ήττα των ναζί διαφαίνεται πλέον καθαρά, στο απομονωμένο γερμανικό νησί Άμρουμ (ενώνεται με την απέναντι στεριά μόνο όταν η παλλίροια αποσύρεται. Τις υπόλοιπες ώρες της μέρας είναι κανονικό νησί) ζει ένα 12χρονο αγόρι με τη μητέρα και τη θεία του. Ο πατέρας του είναι στον πόλεμο και η υπόλοιπη οικογένεια έχει καταφύγει εκεί, στο πατρικο σπίτι, από το Αμβούργο. Οι γονείς του είναι διαπρεπείς, υψηλόβαθμοι ναζί και το αγοράκι, με την αθωότητα της άγνοιας, κυκλοφορεί με στολή της ναζιστικής νεολαίας. Ώσπου, βαθμιαί, θα αρχίσει να ανακαλύπτει ότι κάτι δεν πάει καλά...

Η ταινία μου άρεσε για πολλούς λόγους : Υπάρχει η παιδική ματιά, αρχικά αθώα όπως είπαμε, που βαθμιαία αρχίζει να ανακαλύπτει τον κόσμο. Που δεν είναι τόσο τέλειος και απλός όπως πιστεύει ένα παιδί. Υπάρχει επίσης ένα είδος διάχυτης τρυφερότητας. Στην αντιμετώπιση των παιδιών, αλλά και των ανθρώπινων σχέσεων γενικότερα. Δίχως να παραβλέπονται οι πολλαπλές συγκρούσεις τους βέβαια. Πάνω απ' όλα όμως υπάρχει ένα θέμα - το κυρίαρχο - που πάντα με ενδιέφερε : ποιος είναι ο αντίκτυπος στην καθημερινότητα, ακόμα και σε μη πολιτικοποιημένους ανθρώπους, μιας καταπιεστικής, φασιστικής εξουσίας; Εννοώ ο βαθύτερος αντίκτυπος, πέρα από τις κλασικές απαγορεύσεις εντύπων, βιβλίων, ταινιών κλπ. και της λογοακρισίας εν γένει. Στις σχέσεις τους, στις δουλειές τους, στις φιλίες τους, ακόμα και στις οικογένειές τους... Αυτό στην ουσία πραγματεύεται το φιλμ.

Όμορφη φωτογραφία, πλοκή που με κράτησε, συγκίνηση αλλά και σαφής πολιτικοποίηση, το "Άμρουμ" είναι τελικά μια ταινία ενηλικίωσης, αλλά και μια ταινία που, σε μια επικίνδυνη εποχή, στηλιτεύει τη ναζιστική βαρβαρότητα. Την φασιστική βαρβαρότητα εν γένει. Για μένα από τα καλύτερα φιλμ του 2025.